บทที่ 305

“ท่านอ๋อง กองทัพศัตรูกำลังแตกพ่าย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่นานกองทัพของเราก็จะสามารถกวาดล้างพวกมันได้อย่างสิ้นเชิงพ่ะย่ะค่ะ!”

บนกำแพงเมือง หลิวโส่วเริ่นตะโกนด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความยินดี ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ

ฉู่หนิงยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย “อย่าเพิ่งดีใจเร็วเกินไปนัก ส่งคนไปดูประตูเมืองอีกสามแห่ง เผื่อว่ากองทัพศัตรูจะรวมตัวกันบุกเมืองในตอนนี้ เกรงว่ากองทัพเราจะต้านไว้ไม่อยู่”

แม้ว่าจะกุมความได้เปรียบอย่างสมบูรณ์แล้ว ฉู่หนิงก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย

สถานการณ์ในสนามรบเปลี่ยนแปลงได้ทุกลมหายใจ หากประมาทเพียงนิดเดียวก็อาจนำไปสู่หายนะที่ยากจะพลิกฟื้นได้

หลิวโส่วเริ่นชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็สงบสติอารมณ์ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ท่านอ๋องวางใจได้ กระหม่อมจะไปกำชับด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ”

สถานการณ์กำลังเป็นใจอย่างยิ่ง จะมาพลาดในจังหวะสุดท้ายที่สำคัญไม่ได้เด็ดขาด

แต่หลังจากที่หลิวโส่วเริ่นจากไปไม่นาน หร่านหมิงกลับเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางฉุนเฉียว

“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงไม่ให้ข้าน้อยออกไปนอกเมือง ข้าน้อยก็อยากจะออกไปฆ่าให้สะใจเหมือนกัน!”

หร่านหมิงที่เฝ้าเมืองมาตลอดรู้สึกขุ่นเคืองใจอย