หวงของ

แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าของจางเหว่ยที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มแดงจนถึงใบหู เสี่ยวเอ๋อรู้สึกถึงลมหายและเสียงหัวใจขององค์รัชทายาทเต้นแรงและดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อนางหันหน้าขึ้นไปมองก็เห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของเขา หรือนางจะตาฟาดไป นางจึงรีบผลักตัวออกจากอกของเขา

“ข้าต้องขอภอัยด้วยเจ้าคะ ข้าไม่ทันได้ระวังเลยเดินชนท่าน”

เขารีบหันหน้าไปอีกฝั่งเพื่อปกปิดความรู้สึกของตนเองไว้

“เป็นเพราะข้าที่หยุดอย่างกระทันหันทำให้แม่นางไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ถือว่าเป็นความผิดของแม่นางแต่อย่างใด ไม่ต้องเก็บไปคิดมาก" 

"ขอบคุณในน้ำใจของคุณชายจางเหว่ย"

"ข้าคิดว่าเวลานี้เจ้าควรจะกลับจวนได้แล้ว น้ำค้างเริ่มลงเดี๋ยวร่างกายของเจ้าจะเจ็บป่วยเอาได้ นี่ก็ดึกมากแล้วเส้นทางก็เปลี่ยวสตรีเพียงสองนางกลับกันเองคงจะไม่ปลอดภัย เดี๋ยวข้ากับองครักษ์จะเดินไปส่งเจ้าที่จวนเอง" 

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้ากลับกันเองได้ข้าไม่อยากให้ท่านลำบาก" เสี่ยวเอ๋อรีบปฎิเสธทันทีแม้ว่านางเองก็กลัวเช่นกัน ใจคนยากแท้หยั่งถึงแต่นางก็ไม่อาจให้ผู้ที่สูงส่งอย่างองค์รัชทายาทไปส่งนางได้ 

"ข้าไม่ได้ขอเจ้า แต่เป็นคำสั่งเจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าช่วงนี้มีโจรออกปล้นฆ่าชาวบ้านที่ยังจับตัวไม่ได้ หญิงสองคนอย่างเจ้าโจรพวกนั้นคงจัดการได้ในทันที"  เสี่ยวเอ๋อรีบหันไปมองหาสาวใช้ของนางเพื่อขอความคิดเห็น เมื่อหยางหยางได้ยินนางก็เริ่มหวาดกลัวทันทีนางลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท นางจึงพยักหน้าให้เสี่ยวเอ๋อทันที 

"ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะให้คุณชายจางเหว่ยไปส่งก็ได้บุญคุณครั้งนี้ข้าจะขดใช้ให้ภายหลัง " 

เสี่ยวเอ๋อกันกลับมาบอกจางเหว่ยก่อนที่ทั้งสี่คนจะเดินตามกันไปที่จวนของหลินเฟิ่ง 

จางเหว่ยได้ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่แท้เขาแค่แต่งเรื่องขึ้นมาเท่านั้นไม่ได้มีโจรปล้นฆ่าแต่อย่างใด เขาเพียงอยากใช้เวลาอยู่กับแม่นางเสี่ยวหลินให้นานขึ้นแม้ว่าอยากให้นางเดินเล่นอยู่ภายในงานเทศกาลนานๆก็กลัวร่างกายที่อ่อนแอของนางจะจับไข้ เขาจึงคิดอุบายหาเรื่องที่จะเดินเคียงคู่กับนางจนถึงจวนหลินเฟิ่ง 

ฝั่งด้านหลินเฟิ่งที่กลับมาจากข้างนอกเขาก็ได้พบเจอกับท่านแม่ที่มาหาเขาที่ห้องพร้อมยาสมุนไพร่บำรุงร่างกายมาให้เขา 

"มาแล้วรึ" เมื่อหลินเฟิ่งมาถึงห้องแม่ของเขาก็ถามทันทีพร้อมยกชาเทใส่แก้วให้แก่ลูกชายนาง

"ท่านแม่มีเรื่องอันใดถึงมาหาข้าที่ห้องแล้วนี่ถุงยาของผู้ใดกัน" เขานั่งลงและจิบชาที่ท่านแม่เทไว้ให้ 

"ยาของเจ้านะสิหลินเฟิ่ง แม่ของเจ้าก็เริ่มแก่ขึ้นทุกเวลาเหตุใดเจ้าไม่รีบมีหลานตัวเล็กๆมาให้แม่คนนี้ได้ชื่นชมเสียที ยาสมุนไพรที่ดีแม่ก็ได้มอบให้เสี่ยวหลินนางได้ต้มดื่มแล้วท่านหมอบอกไม่เพียงกี่วันก็สามารถมีบุตรได้แต่ทำไมตอนนี้นางถึงไม่ตั้งครรภ์เสียที หรือเป็นเพราะร่างกายเจ้าแม่เลยเอายาสมุนไพรมาให้เจ้าต้มดื่มด้วยเช่นกัน " เมื่อหลินเฟิ่งได้ยินคำพูดของท่านแม่ เขาก็นึกถึงเรื่องของวันนั้นได้ทันที เขาคิดว่าเสี่ยวเอ๋อเป็นผู้หญิงแพศยาจอมวางแผนและคิดว่านางอยากตั้งใจท้องเพื่อไม่ต้องออกไปจากจวนของเขา แต่เมื่อเขาได้รู้ความจริงความรู้สึกผิดของเขาก็ก่อตัวขึ้นทันที เขาต่อว่านางสารพัดถ้าเขาไปขอโทษนาง นางจะให้อภัยเขาหรือไม่ เมื่อเสี่ยวเฟิ่งคิดได้ดังนั้นเขารีบลุกขึ้นเพื่อจะไปหาเสี่ยวเอ๋อที่ห้องของนาง 

"ขอบคุณท่านแม่ที่เอายาสมุนไพรมาให้ข้า ส่วนเรื่องบุตรข้าจะพยายามให้เต็มที่ขอให้ท่านแม่วางใจ ตอนนี้ข้าขอตัวไปหาเสี่ยวหลินก่อนเจ้าค่ะ"

เขาลุกขึ้นเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้หันมาสนใจท่านแม่ของเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งหัวเราะในความเร่งรีบของลูกชายตนเอง

เขามาถึงห้องของเสี่ยวเอ๋อมองซ้ายมองขวาไม่มีแม้แต่เงาของนางในใจของเขาเริ่มว้าวุ่นทันที เมื่อเห็นคนใช้ที่ดูแลห้องของนางจึงเรียกมาถามด้วยความร้อนใจ 

"นี่เจ้า เจ้ารู้ไม่ว่าแม่นางเสี่ยวหลินอยู่ที่ใด หรือไปที่ใด" สาวใช้รีบตอบคำถามของเขาทันที 

"ข้าน้อยได้ยินมาว่าสาวใช้ของนางชวนนางไปเที่ยวเล่นที่งานเทศกาลหมู่บ้านข้างๆนี่เจ้าค่ะ ข้าน้อยรู้เพียงเท่านี้" 

"เจ้าไปทำงานของเจ้าต่อได้" จากที่เขาตั้งใจจะมาขอโทษนางกลับกลายเป็นเขาต้องมาเป็นห่วงนางมากกว่าเดิม แม้กายของเขาจะคัดค้านการมีตัวตนแทนพี่สาวของนาง แต่เขาต้องทำตามคำสั่งเสียสุดท้ายของสตรีที่เขารักที่สุดเพื่อให้นางสบายใจ แต่ทำไมภายใจในของเขาถึงว้าวุ่นเป็นห่วงนางเช่นนี้ เขาจึงเดินไปรอนางอยู่ที่หน้าจวน แม้อยากจะตามไปหานางที่งานเทศกาลก็กลัวจะคลาดกัน เขาจึงทำได้เพียงแค่ยืนรอนางกลับมาเท่านั้น 

เวลาก็ผ่านไปหลายชั่วยามจากท้องฟ้าที่มีแสงก็เริ่มมืดลงอากาศก็เริ่มเย็นลง หลินเฟิ่งเองก็เริ่มหงุดหงิดใจปานนี้ทำไมนางถึงยังไม่กลับจวนเสียทีแถมยังออกไปเที่ยวกันแค่เพียงสตรีสองนางถ้าเกิดอะไรขึ้นนางคงรับมือไม่ได้ เขาจึงสั่งให้บ่าวรับใช้ไปเตรียมม้ามาให้เขาทันที 

"เจ้าไปเตรียมม้าออกมาให้ข้าโดยเร็ว ข้าจะรออยู่ที่นี่"

 "ข้าน้อยจะรีบไปเดี๋ยวนี้ขอรับคุณชาย" บ่าวรับใช้รีบวิ่งไปทันทีที่ได้รับคำสั่งของคุณชาย

หลินเฟิ่งรอม้าอยู่นั้นสายตาของเขาก็มองไปยังหนทางที่ตอนนี้มีแสงสว่างส่องมาเรื่อยๆ เขาก็ได้พบกับหยางหยางสาวใช้ประจำกายของเสี่ยวเอ๋อที่ถือโคมไฟเดินนำหน้ามาแต่ทว่าเขามองดูข้างหลังนางกลับพบว่านางไม่ได้มาเพียงสองคนแต่กลับมีบุรุษที่เดินเคียงข้างเสี่ยวเอ๋อมาอีกคน แม้เขาจะไม่ชอบนางแต่นางก็ขึ้นชื่อว่าเป็นฟูเหรินของเขา เขาเริ่มกำมือยืนตัวสั่นด้วยความโมโหค่ำคืนเช่นนี้เหตุใดนางถึงออกไปเที่ยวเล่นกับชายหนุ่มที่มิใช่สามีของตนเอง 

แต่เมื่อนางเดินมาใกล้หน้าจวนคนที่มาส่งนางนั้นหลินเฟิ่งก็จำได้อย่างแม่นยำ นั้นคือองค์รัชทายาทแถมยังเป็นสหายคนสนิทของเขาเสียด้วย 

เสี่ยวเอ๋อที่เดินมาพร้อมกับจางเหว่ยเขาได้ถามความเป็นอยู่ของนางรวมทั้งสุขร่างกายของนางตอนนี้ นางได้พูดคุยกับจางเหว่ยจนลืมตัวเลยว่าตอนนี่ถึงหน้าจวนของหลินเฟิ่งแล้ว แต่ที่นางแปลกใจคือชายที่ยืนอยู่หน้าจวนมองมาที่นางทำท่าทีที่พร้อมจะตำหนินางอยู่ตลอดเวลา นางจึงรีบถอยห่างจางเหว่ยโดยเร็ว 

"ถึงจวนของข้าแล้ว ขอให้ท่านเดินทางกลับปลอดภัยนะเจ้าคะขอบคุณที่ท่านมาส่งข้ากับสาวใช้ของข้า ผ้าคุมของท่านโปรดรับคืนไปด้วยเจ้าคะ" เสี่ยวเอ๋อรีบบอกเขาก่อนที่จะถึงหน้าจวน นางไม่อยากให้เสี่ยวเฟิ่งได้เห็นจางเหว่ยนางไม่อยากฟังคำพูดที่ทำร้ายน้ำใจนางอีกต่อไปแต่ก็ไม่ทันการเมื่อจู่ๆ หลินเฟิ่งก็เดินเข้ามาทักทายจางเหว่ย 

"ข้าขอคำนับองค์รัชทายาท " 

"ไม่ต้องพิธีการกับข้านักหรอก เจ้าก็เป็นสหายข้าทำตัวเหมือนเช่นเคยเถอะในเมื่อตอนนี้ข้าอยู่นอกวัง" 

"ว่าแต่ข้าขอถามท่านได้หรือไม่ทำไมท่านถึงอยู่กับฟูเหรินของข้าได้ " หลินเฟิ่งหันไปมองหน้าเสี่ยวเอ๋อที่ตอนนี้นางไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ 

"เผอิญข้าพบแม่นางเสี่ยวหลินที่งานเทศกาลจะให้นางกลับมาที่จวนกับสาวใช้เพียงสองคนข้าก็เป็นห่วงกลัวเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ข้าจึงอาสามาส่ง ข้ามีเรื่องต้องไปทำต่อในเมื่อมาส่งแม่นางเสี่ยวหลินถึงจวนแล้วข้าก็ขอกลับไปทำเรื่องของข้าต่อ วันหลังข้าจะเรียกเจ้ากับฟูเหรินของเจ้าไปดื่มน้ำชาที่วัง งั้นข้าไปก่อนนะ" จางเหว่ยเดินออกมาควบม้าที่องค์รักษ์ของเขาได้จูงมาให้และควบออกไปจากจวนหลินเฟิ่ง เมื่อเห็นจางเหว่ยได้กลับไปแล้วเสี่ยวเอ๋อนางเลยรีบเดินกลับไปที่ห้อง แต่ก็ต้องถูกหบิรเฟิ่งจับแขนไว้เพื่อถามเรื่องราวทั้งหมด เขาไม่ชอบใจเลยที่เห็นเสี่ยวเอ๋ออยู่ใกล้จางเหว่ย