บทที่ 14 ไม่กลัวหรือ

บทที่ 14 ไม่กลัวหรือ

       ตงเฟยเทียนเดินตามเสิ่นหรงลี่ออกมาด้านนอกและเห็นว่านางกำลังเดินอย่างไม่มีจุดหมายในสวนใหญ่ของจวนสกุลกง เมื่อเห็นว่าเรียกอย่างไรนางก็ไม่ยอมหยุดเดิน เขาจึงคว้าไปที่ข้อมือเล็กเพื่อให้นางหันกลับมาฟัง

“หยุดฟังข้าก่อนเจ้าโกรธหรือ”

“ไม่ได้โกรธเจ้าค่ะ…เพคะ หม่อมฉันแค่ตกใจและรู้สึกไม่เหมาะสมกับองค์ชาย” หรงลี่ที่ได้สติกลับคืนมาเล็กน้อยตอบออกไป

“หากไม่ได้โกรธแล้วใหญ่จึงเดินหนีออกมา”

“ออกมาคิดเพคะ แม้กระทั่งในภพมนุษย์เองหม่อมฉันยังไม่เหมาะสมกับองค์ชายในที่แห่งนั้น เมื่อข้ามมายังภพแห่งนี้ ข้ายิ่งไม่เหมาะสมในประการทั้งปวง บุตรสาวคนรองผู้มิได้มาจากภรรยาเอก จะเสนอตนไปเป็นชายาขององค์ชายได้อย่างไรเจ้าคะ…ไม่สิ เพคะ”

“ข้ามีข้อตกลงกับบิดาของข้า เหมาะสมหรือไม่เป็นตัวข้าเท่านั้นที่เป็นผู้กำหนด บิดาของข้าได้โอกาสสรรหาชายาให้ข้ามาถึงสองครั้ง และล้มเหลวไปทั้งสองครั้ง ครั้งที่สามนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์กำหนดกะเกณฑ์”

“งั้นเรื่องยัดเยียดที่ว่า องค์ชายโกหกหรงลี่หรือเพคะ” นาง นึกย้อนถึงข้อตกลงที่จอมมารผู้นี้ต้องการให้นางเป็นไม้กันหมาต่อสตรีทั้งหลาย

“อย่าทำหน้าโกรธเคืองเช่นนั้นสิ ข้าไม่ได้โกหกเจ้าเลย เพียงแค่พูดความจริงไม่หมดก็เท่านั้น เลือกชายาเอกเองได้ ก็มิได้หมายความว่าตำแหน่งอื่นจะไม่มีใครพยายามยัดเยียดให้เสียหน่อย” เฟยเทียนรีบแก้ตัวดั่งคนถูกจับได้ว่ามีความผิด

       หรงลี่แม้จะรู้สึกสงสัยในความข้อนี้ว่าเป็นความจริงแน่แท้หรือไม่ แต่เมื่อนางมิได้อยู่ในเหตุการณ์ของการตกลงกัน คงไม่อาจบอกได้ว่าอันใดคือความจริง อันใดคือความเท็จ

“ต่อไปนี้ห้ามโกหก ห้ามพูดความจริงไม่หมด ต้องบอกหม่อมฉันทุกเรื่องนะเพคะ ความจริงเจอเรื่องเช่นนี้หม่อมฉันโกรธได้เสียด้วยซ้ำ ที่พระองค์ปิดบังตัวตนทั้งยังบอกให้ลูกน้อง และบอกให้คนรอบตัวร่วมกันโกหก” 

“ข้ากลัวว่าหักบอกสถานะที่แท้จริงไปแล้วเจ้าจะไม่ยอมช่วยเหลือข้า ลี่เออร์ อย่าโกรธเคืองกันเลย ปิดบังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

“หรือความจริงองค์ชายกลัวว่าหม่อมฉันจะมาหาประโยชน์จากองค์ชายกันเพคะ”

“คราแรกที่เจอบอกตามตรงว่าสงสัยอยู่ ด้วยตัวข้าเองก็ถูกปองร้ายมา แต่เมื่อรู้จักกันแล้วข้าขอสาบานว่ามีเพียงความคิดเป็นห่วงกลัวเจ้าจะตกใจเท่านั้นจริงๆ เรียกพี่เฟยเทียนเช่นเดิมเท่านั้น เรียกว่าองค์ชาย เรียกพระองค์เช่นนี้ห่างเหินนัก” ตงเฟยเทียนยามนี้คลายสงสัยไปเก้าส่วน แต่ขอละอีกส่วนไว้ ด้วยอย่างไรก็เป็นผู้ที่พึ่งรู้จัก ย่อมต้องใช้เวลาเรียนรู้

“ก็เลยให้หม่อมฉันมาตกใจต่อหน้าผู้คนแทน หากบอกกันเงียบๆ แล้วไปตกใจกับท่านเพียงสองคน คงจะดูน่าอายน้อยกว่านี้” 

“น่าอายอันใดกัน ข้าว่าน่าเอ็นดูออก”

“อย่าลืมนะเพคะ ว่าตัวหม่อมฉันอยู่ในสถานะที่ผู้คนรังเกียจ หากอะไรที่รักษาหน้าตาไว้ได้พี่เฟยเทียนก็ควรจะทำ เรื่องนี้สำคัญต่อแผนการของพี่ด้วยเช่นกัน หากจะให้ข้าเป็นไม้กันหมาที่มีประสิทธิภาพ หรงลี่ผู้นี้ต้องได้รับความเคารพ” 

“เพราะอยู่กับครอบครัวจึงไม่ได้คิดเผื่อไว้เช่นนั้น แต่หากอยู่กับผู้คนภายนอก อำนาจของข้าย่อมต้องใช้ปกป้องเจ้า หากผู้ใดไม่เคารพย่อมไม่ปล่อยเอาไว้ ข้าขออภัยที่การกระทำนี้ทำร้ายความรู้สึกของลี่เออร์”

       เสิ่นหรงลี่ที่ได้ยินคำกล่าวขออภัยอย่างจริงใจออกมาเช่นนี้ความขุ่นเคืองที่เคยมีก็มลายหายไปสิ้น แม้จะไม่แน่ใจว่าชายผู้นี้กล่าวคำขอโทษออกมาได้ยากหรือง่าย แต่เหล่าองค์ชายและอ๋องทั้งหลาย คือกลุ่มคนที่นางรู้มาว่ามักไม่ยอมรับในความผิดของตนเอง และกล่าวขออภัยกับผู้ที่มีศักดิ์ต่ำกว่าได้ยากเย็นที่สุด 

        เมื่อสถานการณ์คล้ายว่าจะสงบลงแล้วเฟยเทียนก็ดึงเสิ่นหรงลี่เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ทั้งสองสบตากัน ฝ่ายหนึ่งมีแววตาโล่งใจ อีกฝ่ายมีแววตาขออภัย ในเวลาไม่นานนักสายตาทั้งสองคู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวาน ใบหน้าคมคายของตงเฟยเทียนค่อยๆ โน้มลงมา แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากทั้งสองจะได้สัมผัสกัน เสียงเรียกหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

“แม่นางหรงลี่ ไปกันเถิดท่านป้าและน้องหญิงกำลังรอเจ้าอยู่ หากช้ากว่านี้อาจแต่งห้องได้ไม่ทันการณ์” อิงเจากล่าวออกมาแกล้งทำเป็นไม่เห็นว่าเมื่อครู่หนึ่งชายหนึ่งหญิงกำลังจะทำสิ่งใดต่อกัน

“เจ้าไปเถอะ ข้าเองก็ต้องแอบกลับเข้าวังของตนเองแล้วเช่นกัน พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าแต่เช้า” 

       ตงเฟยเทียนกล่าวบอกกับหรงลี่เช่นนั้น แล้วก็เดินกลับเข้าไปพร้อมกัน ฝ่ายหนึ่งกลับไปเพื่อเลือกสรรม่าน และสิ่งขอต่างๆ ในห้องของตนเอง ส่วนอีกฝ่ายกลับไปเพื่อลาเหล่าผู้อาวุโส

.

.

.

       มารดาและพี่สาวบุญธรรมของนางเดินไปรอยังห้องที่จะยกให้นางอยู่อาศัยเรียบร้อยแล้ว อิงเจาจึงเป็นผู้เดินนำทางบุตรสาวคนใหม่ของบ้านหลังนี้ไปยังห้องนั้นแทน

       ในระหว่างการเดินเสิ่นหรงลี่รู้สึกถึงสายตาที่ลอบมองเพื่อพิจารณาตัวนางอยู่ไม่ขาด และตัวผู้เมียงมองก็คล้ายจะจับได้ว่านางรู้ตัวเข้าเสียแล้ว จึงเริ่มชวนคุยเพื่อทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนนี้

“ได้ยินว่าพี่รองจะรับเจ้าเข้าเป็นชายา คงตื่นเต้นไม่น้อย”

“ไม่ตื่นเต้นเลยเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกกังวล” 

“อืม กังวลก็คงจะไม่ผิด แม้จะไม่ได้เคร่งครัดดั่งคนเผ่าสวรรค์ แต่หากเทียบกับมนุษย์แล้วย่อมเคร่งครัดกว่ามาก หากเจ้าอยากเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ของเปิ่นกง ย่อมต้องเรียนรู้ธรรมเนียมเหล่านี้ให้ครบครัน” อิงเจามอบรอยยิ้มจริงใจให้หรงลี่ แต่เมื่อเห็นว่าที่พี่สะใภ้ของตนมีสีหน้าไม่สู้ดีก็แสดงแววตารู้สึกผิดออกมา

“ข้าไม่ได้ตั้งใจดูถูกเหยียดหยามเจ้า เพียงแต่แม้กระทั่งตัวข้าที่เป็นบุตรสาวท่านราชครู ยังลำบากไม่น้อยเมื่อต้องเรียนมารยาทและธรรมเนียมใหม่” 

       เสิ่นหรงลี่ที่ได้เห็นความกังวลฉายแววออกมาจากองค์หญิงผู้นี้จึงฝืนยิ้มออกไปให้ “มิได้คิดไปไกลเช่นนั้นเลยเพคะ เพียงแค่เป็นกังวลว่าตัวหม่อมฉันจะทำได้ดีหรือไม่”

“หากสงสัยอันใดมาถามข้าได้เลยนะ อย่างไรก็มาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ข้าย่อมต้องดีกับเจ้าให้มาก พี่รองรักผู้ใด อิงเจาย่อมรักด้วย”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“จะติดก็เพียงเรื่องเดียว”

“อันใดหรือเพคะ”

“พี่ชายของข้าที่ถูกเรียกขานว่าเป็นจอมมารนั้น เป็นเพราะว่าสามารถฆ่าชีวิตได้โดยไม่กะพริบตา เจ้าไม่กลัวหรือ” 

       องค์หญิงตงอิงเจาถามออกมาคล้ายกับว่าพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ และก่อนที่นางจะได้ให้คำตอบก็มาถึงห้องพอดิบพอดี เสิ่นหรงลี่ที่ต้องการถามเพิ่มจึงหมดโอกาสต้องสงบคำลง