Se connecterShare
ตอนที่3แย่ง
Dernière mise à jour:
2025-09-04 17:13:43ตอนที่3 แย่ง
เจิ้งอันอ๋องค่อย ๆ ปล่อยมือจากร่างบอบบางของ ซ่งหว่านอวี้ เสื้อคลุมสีดำเข้มสะบัดเบา ๆ ตามแรงเคลื่อนไหว ภายใต้แสงตะวันที่คล้อยต่ำ แสงอุ่นสีทองจับต้องใบหน้าซีดเซียวของซ่งหว่านอวี้ให้ดูอ่อนโยนยิ่งขึ้น ถิงหลัน สาวใช้คนสนิทก้าวเข้ามาประคองร่างบางของคุณหนูของตนเองทันที ซ่งหว่านอวี้หันไปยังเบื้องหน้าเจิ้งอันอ๋อง ขนตายาวสั่นไหวเมื่อดวงตากลมโตคู่นั้นก้มลงต่ำ ร่างระหงในชุดผ้าไหมสีอ่อนย่อตัวลงคำนับอย่างนอบน้อม เสียงหวานเปล่งขึ้นอย่างแผ่วเบา “ขอบพระทัยเพคะ… ” แววตาของนางอ่อนโยน พลางเผยรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้านวล เจิ้งอันอ๋อง พยักหน้าตอบเพียงเล็กน้อย แววตาคมกริบสงบนิ่ง ไม่เอื้อยเอ่ยวาจาใด เขาหมุนกายอย่างเฉยชา ก้าวเดินจากไปช้า ๆ ในความเงียบสงัด ซ่งหว่านอวี้มองตามแผ่นหลังสูงสง่านั้น แววตาที่เคยซ่อนความอ่อนหวานเมื่อครู่กลับมีความอาวรณ์ทออยู่ในนั้นปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัด มือบางกำชายเสื้อแน่นจนสั่นเล็กน้อย ถิงหลัน ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและขุ่นเคือง นางก้มศีรษะต่ำ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงขุ่น “คุณหนูใหญ่แย่งท่านอ๋องไปจากท่าน แล้วยังตามมารังควานไม่เลิกราอีก… ” ซ่งหว่านอวี้หันไปมองสาวใช้ด้วยดวงตาดุ เสียงแผ่วเอ่ยออกมาเป็นการห้ามปราม “ถิงหลัน… ” สายลมเย็นพัดกลีบดอกเหมยปลิวลงมากระทบขอบรองเท้าของซ่งหว่านอวี้ นางทอดสายตามองตามแผ่นหลังของเจิ้งอันอ๋องอีกครั้ง ลมหายใจร้อนวูบขึ้นมาในอก ความเจ็บแค้นแล่นวาบขึ้นในดวงตาที่เคยอ่อนโยน ‘หากมิใช่เพราะซ่งเหยียนเอ๋อร์กุมความลับของข้าไว้… เรื่องดีเช่นนี้ จะมีหรือจะตกถึงมือนาง… ’ นางคิดในใจ ริมฝีปากเม้มแน่นจนสีเลือดจางหาย ดวงตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลันปรากฏขึ้นที่มุมปาก ‘แต่รอก่อนเถอะ ของที่ควรเป็นของข้า… มันก็ต้องเป็นของข้าอยู่ดี… ’ เสียงความคิดดังแผ่วราวสายลมที่พัดผ่าน สายลมเย็นพัดชายเสื้อของซ่งหว่านอวี้ให้ปลิวไหว ก่อนที่นางจะหมุนกายกลับอย่างสง่างาม โดยมีถิงหลันตามไปในความเงียบสงบภายในจวนเสนาบดีซ่ง … สายลมเย็นพัดเอื้อย ผ้าม่านลูกปัดที่ประดับอยู่ตามชายระเบียงไหวแผ่วตามแรงลม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยในสวนลอยมาตามลม เจิ้งอันอ๋อง ก้าวเดินตามทางเดินในจวนเสนาบดีซ่ง เขาก้าวตรงไปยังห้องของพระชายาของตนเอง สายตาคมทอดมองบานประตูไม้ที่ยังปิดสนิทเบื้องหน้า ทันใดนั้น ร่างของ หวังอู่ องค์รักษ์คนสนิทในชุดสีดำเข้ม ก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนเบื้องข้าง ก่อนจะโค้งกายคำนับอย่างนอบน้อม “ท่านอ๋อง พระชายากลับจวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยรายงาน เจิ้งอันอ๋อง พยักหน้ารับเล็กน้อย เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “อืม… งั้นเจ้าไปแจ้งเสนาบดีซ่งว่าข้ายังมีเรื่องสำคัญจะต้องไปจัดการ จึงขอตัวกลับก่อน” หวังอู่ โค้งกายรับคำสั่งทันที “พ่ะย่ะค่ะ” จากนั้นเขาหมุนกายก้าวจากไปอย่างเงียบเชียบ เจิ้งอันอ๋องหมุนกายก้าวเดินออกไปทันที ชายอาภรณ์สีเข้มสะบัดแผ่วตามแรงก้าวเดิน เจิ้งอันอ๋อง ก้าวเดินตรงไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ สายลมเย็นพัดชายอาภรณ์สีเข้มให้ปลิวไหวเบา ๆ ดวงตาคมทอดมองรถม้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกชายอาภรณ์ขึ้นแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านใน ภายในรถม้าที่เงียบสงบ ม่านแพไหวตามแรงลมที่ลอดเข้ามา เสียงล้อไม้บดกับพื้นหินดังเป็นจังหวะเนิบช้า สายตาคมทอดมองไปยังม่านรถม้า แต่ในใจกลับวุ่นวายเต็มไปด้วยความสับสนเพราะเพียงคำพูดนั้นที่เปล่งออกมาจาก ซ่งเหยียนเอ๋อร์ ‘เราหย่ากันเถอะ’ เสียงของนางยังคงชัดเจนในหู ถ้อยคำเพียงไม่กี่คำนี้ กลับทำให้หัวใจเขาสั่นไหว เมื่อก่อน นางไม่ใช่หรือที่ร้อนรนติดตามเขา จนเกิดเรื่องบานปลาย เลยต้องแต่งงานกับนางเพื่อทดแทนคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แต่บัดนี้ นางกลับเฉยชา เอ่ยคำว่าหย่าออกมาอย่างง่ายดาย แล้วหันหลังจากไปอย่างไม่ใยดี ริมฝีปากเจิ้งอันอ๋องกระตุกยิ้มบาง แววตาภายใต้แพขนตาหนายังคงส่งประกาย “ซ่งเหยียนเอ๋อร์… หรือว่าเจ้ากำลังเรียกร้องให้ข้า… ใส่ใจเจ้า กันแน่… ” มือใหญ่เอื้อมไปจับชายผ้าม่านเบา ๆ ดวงตาคมฉายแววสับสนที่ตนเองก็ไม่รู้ตัว เสียงล้อรถม้าเคลื่อนที่ไปอย่างเชื่องช้าตามทางเดินในเมืองหลวง
Latest chapter
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่24
ตอนที่ 24 ซ่งหว่านอี้ แสงอาทิตย์ยามสนธยาสาดลอดหน้าต่างไม้เก่าจนเกิดแสงสีทองตกกระทบลงบนใบหน้าของ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกับหานอี้ถูกมัดแน่นไว้กับเสาไม้ ร่างกายอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรง หานอี้ที่เพิ่งได้สติก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ สูดลมหายใจแผ่วเบา ก่อนเปล่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พี่เหยียนเอ๋อร์… ” ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมองเด็กชายข้างกายแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน หากน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “ไม่ต้องกลัว… ท่านอ๋องต้องมาช่วยเราแน่” หานอี้พยักหน้าเบา ๆ ในขณะนั้น ซ่งหว่านอี้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างดูแคลนไม่ใยดี ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมาทางนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชัง “ซ่งหว่านอี้… เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่!” ซ่งหว่านอี้มิได้ตอบในทันที หากยกมีดเล่มเล็กขึ้น ปลายนิ้วเรียวลูบคมมีดช้า ๆ ใบหน้าราบเรียบ แววตาแฝงไปด้วยความอำมหิต นางก้าวอ้อมมายืนตรงหน้าของทั้งสอง หานอี้จ้องมองนาง เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วพี่ชายข้าล่ะ… หานมู่ เขาอยู่ที่ใด!” ซ่งหว่านอี้คลี่ยิ้มจาง สีหน้าเย็นชาจนน่าสะพรึง “หานมู่หรือ” นางพึมพำชื่อออกมา ก่อน
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่23
ตอนที่23 กลับเมืองหลวง จวนเจิ้งอันอ๋องณ สวนหลังจวน ดอกโบตั๋นผลิบานละลานตา สีชมพูแดงอร่ามราวเนรมิตขึ้นจากภาพวาด ซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม โดยมีชิงอีสาวใช้คนสนิทติดตามไม่ห่าง นางเดินตรงไปยังศาลาไม้กลางสวน ภายในศาลานั้นมีเด็กชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ เขาก้มหน้าก้มตา วาดภาพอยู่บนแผ่นกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวไปหยุดยืนอยู่ข้างตัวเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงเบื้องหน้า มองภาพที่ค่อย ๆ ปรากฏเป็นเค้าโครงใบหน้าใครบางคน นางจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ“เจ้ากำลังวาดรูปผู้ใดอยู่หรือ”ชิงอีที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก้าวเข้ามายกกาน้ำชาขึ้นรินน้ำชาลงใส่ถ้วยชาใบเล็ก แล้ววางถ้วยชานั้นอย่างนุ่มนวลลงเบื้องหน้าซ่งเหยียนเอ๋อร์หานอี้เงยหน้า ตอบอย่างตั้งใจ“ข้ากำลังวาดรูปพี่ชายข้า… ข้ามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว แต่ยังหาเขาไม่พบ ข้าคิดว่าถ้าวาดรูปเขาออกมาชัด ๆ เวลาออกตามหาอาจง่ายขึ้นกว่าเดิม”ซ่งเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ“อืม”หานอี้วางพู่กันลง ก่อนจะหยิบภาพขึ้นยื่นให้ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว“พี่เหยียนเอ๋อร์ ท่านลองดูหน่อย… คุ้นหรือไม่”ซ่งเหยียนเอ
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่22
ตอนที่ 22 ทำลายโรคระบาดเจิ้งอันอ๋องก้าวเข้าสู่โรงหมอ โดยมีเจ้าเมืองต้าเฉิง หมอหลวงหยางซุน และทหารองค์รักษ์อีกสามนายติดตามมาด้วยเมื่อก้าวล่วงถึงประตูด้านใน กลิ่นอสมุนไพรขมปร่าก็ลอยมาแตะจมูก ผู้ป่วยต่างต่อแถวยาวเพื่อรอลงอ่างน้ำยาสมุนไพรต้ม ชาวบ้านต่างช่วยกันยกถังยาสมุนไพรและตัดแจกจ่ายแก่ผู้ป่วยอย่างขะมักเขม้นซ่งเหยียนเอ๋อร์ซึ่งกำลังนั่งเขียนใบสั่งยาอยู่ที่โต๊ะไม้ เงยหน้ามาเห็นพระสวามีของตนก็ยกมือเล็กขึ้นโบกเบา ๆ ดวงหน้ายิ้มระเรื่อ“ท่านอ๋อง”เจิ้งอันอ๋องได้ยินเสียงนั้นจึงหันไป ดวงตาจับจ้องไปยังใบหน้างามที่กำลังยิ้มแย้มของชายาตน แล้วก้าวตรงไปหานาง เพียงไม่นานร่างสูงของเขาก็ก้าวมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้านางซ่งเหยียนเอ๋อร์ส่งยิ้มบางให้พลางยื่นใบสั่งยาที่เขียนมาใหม่ให้แก่เขา“ท่านดูสิ… ตำรับยาใหม่นี้ ใช้ได้ผลดีทีเดียว”กล่าวจบ นางหันไปมองเด็กชายด้านข้างที่กำลังแยกสมุนไพร เจิ้งอันอ๋องเหลือบสายตามองตามสายตาของนางก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ“เขาเป็นใคร?”“หานอี้”นางตอบพร้อมยิ้มแย้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ“ท่านนั่งลงก่อนเถิด”เจิ้งอันอ๋องจึงนั่งลงเบื้องหน้านาง ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันไปสบสาย
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่21
ตอนที่ 21 ยาแก้รถม้าค่อย ๆ ชะลอล้อ ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหน้าป้ายไม้เก่า ที่เขียนตัวอักษรด้วยหมึกสีดำ โรงหมอเมืองต้าเฉิงซ่งเหยียนเอ๋อร์แหวกผ้าม่านก้าวลงจากรถม้า ชิงอีรีบก้าวมารับประคองร่างบางของคุณหนูของตนหานอี้ก้าวตามมาชิดด้านหลัง ดวงตากลมโตของเด็กชายกวาดมองรอบ ๆ อย่างสนใจทันทีที่ก้าวล่วงเข้าประตูไม้เก่า กลิ่นสมุนไพรต้มปนกลิ่นเหงื่อชื้นก็โถมเข้าโสตประสาท เหล่าชาวบ้านนอนเรียงรายบนฟูกฟาง บ้างตัวร้อนจัดจนใบหน้าแดงก่ำ บ้างไอหอบจนหน้าเขียวคล้ำหมอหลวงในชุดผ้าฝ้ายสีหม่นและหมอชาวบ้านในเสื้อผ้าซีดสีเก่า ต่างถือถ้วยยาสมุนไพรเดินส่งให้ผู้ป่วยทีละคน เสียงกระซิบปลอบโยนและเสียงช้อนกระทบถ้วยดังแทรกอยู่ในความวุ่นวายหานอี้กวาดตามองภาพเบื้องหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดก้าว มือเล็กดึงชายแขนเสื้อซ่งเหยียนเอ๋อร์เอาไว้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า“พี่เหยียนเอ๋อร์… นี่คือโรคไข้พิษจากแมลง”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ชะงักฝีเท้าลง หันมามองด้วยแววตาสงสัยเด็กชายพยักหน้าช้า ๆ เพื่อย้ำความแน่ใจ“เจ้ารู้จักหรือ”นางเอ่ยถาม“อืม รู้จักสิ ข้าเคยเห็นในตำราของท่านแม่”“แม่!”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ย้ำด้วยใบหน้าแปลกใจ ก่อนจะเ
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่20
ตอนที่ 20 โรคระบาดยามซวีจวนเจ้าเมืองต้าเฉิงบานประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา เจิ้งอันอ๋องก้าวเข้ามาในห้องของชายาตน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาตามสายลมเย็น ภาพเบื้องหน้าคือ ร่างบางของซ่งเหยียนเอ๋อร์ กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ข้างตัวมีตระกร้าไม้เล็กบรรจุผ้าผืนเล็กจำนวนหนึ่งไว้อย่างเป็นระเบียบเขาขยับปิดประตู ก่อนจะก้าวตรงไปหาร่างของนาง เขาหยุดยืนเคียงข้าง ยื่นมือใหญ่หยิบผืนผ้าที่ค้างอยู่ในมือเล็กของนางออกอย่างแผ่วเบา ไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ร่างบางค่อย ๆ ขยับ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงงซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเงาร่างสูงใหญ่ข้างกายตน แสงตะเกียงสะท้อนให้เห็นใบหน้าคมชัดของเขา นางเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอุ่นใจ“ท่านอ๋อง… ”นางค่อย ๆ นั่งตัวตรง เก็บผ้าผืนเล็กที่ยังวางอยู่บนโต๊ะใส่ในตระกร้าอย่างเรียบร้อยเจิ้งอันอ๋องยกผ้าในมือขึ้น ทอดมองก่อนจะเอ่ยถาม“นี่คืออะไร”ซ่งเหยียนเอ๋อร์มองเขา แววตาครุ่นคิดว่าจะอธิบายอย่างไร เพราะในชาติก่อน ที่นางติดโรคระบาดและได้หมอเทวดาหานซิ่วอิงช่วยไว้ หมอเทวดาผู้นั้นส่วมผ้าปิดครึ่งหน้านี้ไว้เพื่อป้องกันเชื้อโรคนางหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาผูกที่ใบหน้าตนเอง แล้
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่19
ตอนที่19 เมืองต้าเฉิง สายลมอ่อนพัดแผ่ว กระทบผิวกายบอบบางของซ่งเหยียนเอ๋อร์ ผู้ยังหลับอยู่บนรถม้า เสียงล้อบดกับพื้นและแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ทำให้นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาแลรอบด้วยความฉงนทันใดนั้น ม่านประตูรถม้าก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”น้ำเสียงใสของชิงอีสาวใช้คนสนิทดังขึ้นซ่งเหยียนเอ๋อร์เพียงมองนาง ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นปัดม่านหน้าต่างรถม้าออก แล้วทอดสายตาออกไปสำรวจทิวทัศน์ด้านนอก เห็นเรือนชาวบ้านเรียงรายเงียบสงบ มีเพียงไม่กี่คนที่ยังเดินผ่านไปมา ร้านค้าต่างก็ปิดประตูแน่นนางหันกลับมาถามสาวใช้ของตน“ท่านอ๋องเล่า?”ชิงอีขยับเข้ามานั่งเคียงข้าง แล้วยื่นห่อผ้าในมือซึ่งอุ่นด้วยกลิ่นซาลาเปาให้คุณหนูของตน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น“บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ ท่านอ๋องเพียงแต่ให้บ่าวพาท่านกลับมาพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ”นางพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถามอีก“ที่นี่… คือเมืองต้าเฉิงหรือ?”“ใช่เจ้าค่ะ… เมืองนี้มีผู้ติดโรคระบาดเยอะมากเลยเจ้าค่ะ”ชิงอีตอบเสียงแผ่วซ่งเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าตอบ แล้วหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดคำหนึ่ง ก่อนจะหยิบอีกลูกขึ้นแล้วยื่นให้ชิ
Vous vous intéresseriez aussi à
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น264.0K Vuesเกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง51.3K Vuesอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่22.6K Vuesจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ33.6K Vuesท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน
Jiulin5.0K Vuesนางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย31.5K Vuesท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น
ชาไทยเย็น6.8K Vuesแม่หญิงย้อนเวลา มารักกับท่านขุน
ปรายมกรา99 Vues
