๒ บุรุษผู้ใจดี

ถึงสภาพของนางจะใบหน้าจะเปรอะเปื้อนสกปรกมากเพียงใดหรืออาภรณ์ขาดรุ่ยร่ายมีคราบเลือดติดแห้งจนส่งกลิ่นเหม็นแสบจมูก ทว่าเฟิ่งหมิงกับไม่แตะต้องหรืออยู่เกี่ยวกับร่างกายของสตรีผู้นี้แม้แต่ปลายนิ้ว

เขาเป็นแพทย์ทหารหน้าที่ของเขาคือรักษาผู้บาดเจ็บให้หายเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นหาใช่หน้าที่ที่ต้องทำ

ขณะเดียวกันนั้นภายในกระโจมหลังนี้กำลังมีบุรุษผู้นี้ยืนกอดอกขมวดคิ้วมุ่นสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้จินหัวเอาแต่ขบคิดว่าสตรีผู้นี้สำคัญจริง ๆ หรือ…เหตุใดถึงนำพากลับมาแล้ว

ทว่ายังไม่ทันข้ามวันก็ทิ้งไว้ข้างหลังส่วนผู้นำกลับมาโดยหายไปทันที

“เจ้าว่านางเป็นเมียกบฏจริงหรือไม่เฟิ่งหมิง” องครักษ์หนุ่มตามด้วยความสงสัย

หากสังเกตดูแล้วถึงใบหน้าของสตรีบนเตียงแม้ในยามนี้จะไม่น่ามองเท่าไหร่นัก แต่กับมีความงามให้เห็นอยู่เจ็ดส่วนเท่านั้น ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม คิ้วโก่งดั่งภูเขา ริมฝีปากที่ถึงแม้จะซีดเซียวราวกับซากศพทว่ากับอวบอิ่ม

เฟิ่งหมิงหรี่ตามอง “หาใช่เรื่องของข้าที่ต้องอยากรู้”

ไม่ว่าสตรีผู้นี้จะมีฐานะเป็นอะไรหรือมีความสำคัญมากเพียงใด หน้าที่ของเขาคือต้องรักษานางให้ฟื้นคืนเท่านั้น!

เพียงนึกถึงนัยน์แข็งกร้าวของผู้เป็นนายเมื่อหลายวันก่อนเฟิ่งหมิงพลันขนลุกซู่ จู่ ๆ จึงหันขวับไปมองอีกครั้ง“เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่ตรงนี้ไม่ใช่ตามติดแม่ทัพหลีเป็นเงามิใช่หรือไร”

พอนึกถึงเรื่องนี้จินหัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที

สายตาเพ่งมองสตรีบนเตียง “นั่นไงเหตุผลข้า” ก่อนจะ ชี้นิ้วไปยังเมียกบฏด้วยความหดหู่ “แล้วเหตุอันใดข้าต้องเฝ้านาง!”

เฟิ่งหมิงพยักหน้าเข้าใจ

“…..”

จากนั้นถึงเดินมาตบไหล่สหาย “เอาเถอะ! คิดดูว่านางมีความสำคัญมากเพียงไรถึงแม้ท่านแม่ทัพจะไม่อยู่ยังทิ้งเจ้าไว้คอยเฝ้านางไม่ห่าง”

จินหัวกลอกตามองบน กระแทกเสียงไม่พอใจ “เหอะ!”

เฟิ่งหมิงหัวเราะเสียงเย็น

“รักษาชีวิตเจ้าไว้ให้ดีจินหัว อีกไม่นานคงต้องเปลี่ยนจากดูแลผู้เป็นนายต้องมาตามประกอบคุณชายน้อยแทน”

!!!

พอได้ยินประโยคนี้องครักษ์ตกใจแทบเป็นลม “ไม่รู้หรือไรว่าแม่ทัพหลีรังเกียจสตรี” จินหัวแย้ง

“งั้นหรือ” เฟิ่งหมิงตอบก่อนจะปรายตาไม่พอสตรีบนเตียง

“…..”

“แล้วเหตุใดถึงพานางกลับมา?”

ครั้นเมื่อลืมตาขึ้นมา…ลู่อันพลันรู้สึกถึงความปวดร้าวเจ็บไปจนถึงกระดูกจนนัยน์เอ่อคลอด้วยน้ำตา แพขนตาสั่นระริก นางเริ่มหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นกระหน่ำเร็วขึ้น ในห้วงของความทรงจำครั้งสุดท้ายนั้นนางกำลังวิงวอนร้องขอชีวิตกับบุรุษผู้หนึ่ง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ถูกของแหลมแทงเสียแล้วไม่รู้ว่ามาจากทิศทางใด

สายตาของนางพร่ามัว ลู่อันกะพริบตาตั้งสติ

จากนั้นจึงกวาดสายตามองรอบข้างไม่รู้ว่ายามนี้ตัวของนางนั้นกำลังอยู่ในสถานที่เช่นใดกัน

ภายในนี้ล้วนตกแต่งด้วยความเรียบง่าย โต๊ะน้ำชาตัวหนึ่ง เตียงอีกตัวหนึ่งเท่านั้น ทว่าสิ่งที่ทำให้นางต้องเริ่มหวาดกลัวนั้นคือหอกและดาบแหลมคมมากมายที่เรียงรายเป็นระเบียบ

ต้องเป็นกระโจมของหัวหน้าพวกกบฏแน่!

นางไม่อยากตกเป็นสตรีบำเรอของพวกคนชั่ว!

ด้วยสัญชาตญาณลู่อันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเร่งรีบ ความเจ็บปวดจากบาดแผลจึงแผ่ซ่านกระจายไปทั่วตัวอีกครั้ง จนต้องนอนลงดังเดิม ใบหน้าคนงามเหยเกด้วยความเจ็บ

“ฟื้นแล้วหรือ”

!!!

แย่แล้ว!

ความคิดของนางเป็นจริงไม่มีผิดเพี้ยน จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงทุ้มของบุรุษดังอยู่ไม่ห่าง

ลู่อันโอดครวญในใก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นจึงปรากฏร่างของบุรุษหล่อเหล่าผู้หนึ่งอยู่ตรงหน้า “ปล่อยข้าไปเถอะ” นางยังไม่อยากเป็นสตรีของผู้ใด

“ตื่นมาก็จำข้าไม่ได้แล้วงั้นหรือ”

เหตุใดน้ำเสียงนี้ฟังแล้วคุ้นหูนัก

บุรุษผู้นั้นช่วยนาง?

“ท่าน!” แท้จริงแล้วก็เป็นคนใจดีผู้นี้ แม้ถ้อยคำในครานั้นที่นางได้ยินจะโหดเหี้ยมเพียงใดก็ตามสุดท้ายแล้วเขาช่วยนางไว้

หลีหลงเว่ยยื่นอยู่หน้ากระโจม สายตายังคงจับจ้องเรือนร่างของสตรีผู้นั้นไม่มีจิตใจจะเข้าไปช่วย “หากไม่ข้าแล้วจะเป็นผู้ใด” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ข้างเตียง

“…..”

น้ำเสียงแห้งเหือดผู้ขึ้น “ขอบคุณ..”

หลีหลงเว่ยไม่ได้ต้องการคำเอ่ยขอบคุณ ทั้งชีวิตนี้เขาล้วนได้รับมันมามากพอแล้ว

“ข้าช่วยชีวิตเจ้าให้รอดพ้นจากความตาย แล้วแม่นางมีอันใดจะตอบแทนข้าหรือ” มุมปากหนาหยักยิ้มเจ้าเลห่

แต่ถึงแบบนั้นในใจของหลีหลงเว่ยก็ยังคงไม่ชมชอบสตรี ซ้ำนางยังอยู่ห่างไกลจากความงามในความคิดของแม่ทัพหนุ่ม

ลู่อันมองตาปริบ ๆ ไม่รู้จะเอ่ยอันใด เกิดควาทรู้สึกระอักกระอ่วนในใจ “ท่านต้องการให้ข้าทำสิ่งใดตอบแทนเล่า” รอยยิ้มเจื่อน ๆ ปรากฏบนใบหน้าน

ทั่วทั้งใต้หล้านี้นางโดดเดี่ยวไร้คนข้างกาย ไม่ว่าจะครอบครัวหรือพี่น้อง…ย่อมบาดเจ็บล้มตายไปหมดสิ้น มีคนช่วยชีวิตไว้ก็ดีมากแล้ว

“ขออภัยขอรับ!”

น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นของคนผู้หนึ่ง เฟิ่งหมิงเร่งปรี่พุ่งตรงเข้ามาไม่คาดคิดว่าจะพบเจอแม่ทัพหลีหรือขัดจังหวะของคนทั้งคู่ซ้ำยังไม่รู้จะต้องใจสิ่งใดก่อน เมื่อพบว่าสตรีที่เขารักษามาอย่างยากลำบากฟื้นคืนชีพแล้ว

หลีหลงเว่ยปรายตามอง “ฝีมือไม่เลว” แม่ทัพหนุ่มออกปากชมแพทย์ทหารของตน

เฟิ่งหมิงคนผู้นี้นับว่าเป็นทายาทสายตรงของท่านหมอที่เขารู้จักมาเนิ่นนานและฝีย่อมเทียบเคียงเสมือนเป็นคน ๆ เดียว “เกรงว่าผู้ตาเฒ่านั้นคงภูมิใจในตัวเจ้าไม่น้อย” หลีหลงเว่ยผู้ขึ้น

“แต่ข้าชอบดื่มสุรามากกว่ารักษาผู้คน” เฟิ่งหมิงตอบ

!!!

ลู่อันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ บุรุษแปลกหน้าก็พลันโน้มตัวเข้าใกล้ชิดนางเพียงนี้

“ขออภัยแต่ข้าเป็นหมอที่รักษาแม่นาง” เฟิ่งหมิง

“….” หลายครั้งหลายคราที่นางรอดมาได้ไม่ถูกจับไปเป็นสตรีบำเรอของพวกเดนทหาร นางจึงรู้สึกไม่ไว้วางใจคนผู้นี้

หลีหลงเว่ยพยักหน้า “คนผู้นั้นรักษาเจ้า”

ลู่อันนางไม่ปริปากอันใด สายตากำลังจ้องมองบุรุษแปลกหน้าผู้นี้ด้วยสายตาแน่นิ่งจนกระทั่งเฟิ่งหมิงตรวจดูบาดแผลเสร็จแล้วจึงขยับกายออกห่าง เอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณคุณชาย” นางยกยิ้มเล็กน้อย

สำหรับเฟิ่งหมิงแล้วจะขอบคุณหรือไม่ เขาล้วนทำตามหน้าที่หาได้คิดเล็กคิดน้อย “ล้วนเป็นหน้าที่ของข้า”

สายตาของหลีหลงเว่ยยังคงจดจ้องบริเวณบาดแผลที่เริ่มสมานดีก่อนจะเลื่อนขึ้นไปเล็กน้อย อาภรณ์ของนางขาดรุ่ยร่ายเผยผิวขาวนวลดุจหิมะแรกมองดูแล้วช่างเย้ายวน

“อีกสามสี่วันนางก็หายแล้วขอรับ” เฟิ่งหมิงรายงาน

หลีหลงเว่ยเพียงพยักหน้าเท่านั้น

“ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ!”

ลู่อัน “…..”

เฟิ่งหมิง “…..”