๑ ชะตาชีวิตที่เปลี่ยนไป

พอหลีหลงเว่ยกลับมาถึงกองทัพท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

ทั่วทั้งบริเวณค่ายทหารจุดคบเพลิงจนไฟสว่างวาบ ทั่วบริเวณ หน้าประตูค่ายมีนายทหารเวรยามคอยเฝ้าหน้าประตูทางเอาไว้แต่จู่ ๆ พลันได้ยินเสียงควบม้าวิ่งพุ่งตรงมาทางนี้ ด้วยความตื่นตระหนกเกรงว่าเป็นพวกกบฏที่จะลอบกัดบุกรุกยามค่ำคืนจึงตะโกนร้องเรียกเหล่าทหารกล้าเป็นเสียงดังจนมีหลายสิบนายหน้าต่างตื่นวิ่งชักดาบออกมาอย่างเร่งรีบ

“เฝ้าระวังให้ดี!” สุ้มเสียงขอคนผู้หนึ่งร้องก้อง

ขณะนั้นเองก็ปรากฏแสงสะท้อนจากเสื้อเกราะเงิน สว่างวาบมาไกล

ที่แท้เป็นท่านแม่ทัพนี้เอง!

เหล่าทหารกล้าจึงถอนหายใจโล่งอก วันนี้ตั้งแต่รุ่งสางจนพระอาทิตย์ตกดินยังไม่ทันจะได้พักก็ต้องหยิบดาบขึ้นมาต่อ สู้อีกแล้ว ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้คงได้พ่ายแพ้แน่

“เดี๋ยวก่อน!”

แต่ทว่าจู่ ๆ พอได้ยินเสียงเช่นนี้ เหล่าทหารที่ลดดาบลงไปแล้วกลับต้องยกขึ้นสูงอีกครั้ง สายตานับสิบคู่ต่างเป็นเพ่งมองตรงหน้าเป็นตาเดียวถึงแม้จะคุ้นเคยว่าเป็นท่านแม้ทัพหากแต่ไม่เห็นด้วยตาก็ไม่อาจวางใจได้

ในที่สุดระยะทางที่ไกลโพ้นก็สิ้นสุดลงเสียงที

หลีหลงเว่ยปล่อยมือข้างหนึ่งจากยังเหี่ยน ผ่อนแรงควบ ม้าลงก่อนจะเดินมาหยุดลงอยู่ที่หน้ากองทัพท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่

“แม่ทัพหลี!” ผู้คนต่างร้อง

แต่เป็นอันว่าต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อม้าค่อย ๆ เดินเข้าแสงไฟเรื่อย ๆ พลันสังเกตเห็นเงาดำพาดพิงอยู่บนอก จนกระทั่งพอเข้าใกล้แสงไปเรื่อย ๆ จึงปรากฏเรือนร่างสตรีอาบเลือดผู้หนึ่ง

จินหัวองครักษ์ข้างกายตกใจจนร่างแข็งทื่อ อ้ำอึ้งพูดไม่ออกสักคำ “ท่าน..แม่ทัพ”

มองดูอย่างไรก็เป็นเมียกบฏแน่!

“ให้ข้าจับนางไปขังไว้ที่กรง..”

“ตามหมอไปที่กระโจมข้า” น้ำเสียงเปี่ยมด้วยอำนาจออกคำสั่งโดนไม่ฟังถ้อนคำก่อนหน้านั้ร

ในยามนี้หลีหลงเว่ยไม่สนใจสายตาของผู้คนที่จะมองด้วยความตกใจตะลึงหรือคำถามมากมายก็ตาม สิ่งที่เขากำลังให้ความสนใจในนามนี้คือช่วยเหลือนางให้รอดพ้นจากประตูผี

‘ช่วยข้า…”

น้ำเสียงแห้งเหือดอ้อนวอนร้องขอชีวิตของสตรีผู้นี้ยังดังก้องจนเขาไปอาจลืมเลือนไปได้

“ท่านแม่ทัพบาดเจ็บหรือ?” องครักษ์หนุ่มตะโกนถาม เขาจังคงยืนอยู่ที่เดิมราวกับถ้อนคำสั่งเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ลมปาก

“บัดเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นความเกรี้ยวกราด

สายตาแข็งกร้าวของแม่ทัพหนุ่มสังเกตมองสตรีผู้นี้ไม่ละสายตาก่อนจะพบว่าเลือดนั้นไหลออกมาจนชุ่มอาภรณ์ไปหมดแล้ว

เหล่าทหารได้ยินเช่นนั้น จึงฉุกละหุกวิ่งวุ่นตามหาทหารแพทย์โดยด่วนทันที ผู้ใดบ้างอยากจะพบเจอกับมัจจุราชยามโมโหไม่แน่ว่าคงพลั้งมือสังหารผู้ใดได้

จินหัวถาม “เมียกบฏผู้นี้ท่านจับได้มาหรือ”

แต่ในแต่ไรมาผู้เป็นนายกระทำทุกอย่างตามใจตนเองโดยไม่ฟังความคิดเห็นของผู้อื่น ทว่าความสงสัยนี้หากไม่ได้รับการคลี่คลายเกรงว่าจินหัวคงไม่อาจข่มตาหลับลงได้

แม่ทัพหนุ่มไม่คิดจะปริปากอธิบายหรือร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ใด เขาพลันควบม้าเร็วเข้าไปในค่ายทหารโอบอุ้มนางในอ้อมกอดอย่างเบามือเกรงว่าจะบุบสลายไป

ใบหน้าคนงามซีดเซียวเสมือนว่านรกได้พรากวิญญาณนางไปแล้ว

“เจ้าติดหนี้บุญคุณข้า”

หลีหลงเว่ยพูดกับคนไม่ได้สติ จากนั้นจึงกระโดดลงจากหลังท่านพานางเดินกระโจมหายลับไปทันที

คงเป็นเพราะอยู่ในสนามรบมานาน เมื่อเห็นบาดแผลที่ถูกแทงเหวอะหวะหรือแม้แต่จะขาดออกจากกันเป็นสองส่วน เฟิ่งหมิงยังคงมีสีหน้าและท่าทางสงบเสงี่ยมไม่ตื่นตะหนก

ทันทีที่ได้เรียกตัวรักษาคนบาดเจ็บนั้นทำให้เขาตกตระลึงยิ่งกว่าเห็นผีซะอีก

ไม่ใช่หลีหลงเว่ยรังเกียจสตรีมิใช่หรือ?

เฟิ่งหมิงเก็บอุปกรณ์ใส่กล่องไม้ “นางปลอดภัยแล้วขอรับ” น้ำเสียงทุ้มเรียบเฉยเอ่ยขึ้น ต่อให้นางจะเจ็บเจียนตายแต่ในเมื่อผู้เป็นนายนำพากลับสมควรต้องรักษายื้อชีวิตไว้ให้ได้

สายตาคมกริบยังคงมองสตรีบนเตียงไม่ปริปาก หลีหลงเว่ย เพียงพยักหน้าเท่านั้น

“แน่ใจหรือว่านางจะไม่ตาย” จินหัวหรี่ตามองสตรีบนเตียงเพราะไม่ว่าจะมองดูอย่างไรก็เสมือนร่างที่วิญญาณ

หลีหลงเว่ยถอนหายใจ หันหลังไปอีกทาง “นางจะฟื้นเมื่อไหร่” แน่นอนว่าเขาไม่อนุญาติให้นางตาย

“ข้ามีหน้าที่เพียงรักษานางหาได้เป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของนางขอรับ” เพียงแค่ฉุดรั้งชีวิตนางกลับคืนมาได้ก็เกินความสามารถของของเขาแล้ว ไหนเลยเฟิ่งหลิงจะสามารถทำให้ นางฟื้นได้ทันที

จินหัวหันขวับไปมองสหายตาขวางทันที

เพ่ย! เจ้าคนผู้นี้ดูพูดเข้า

“ท่านแม่ทัพนำเมียกบฏผู้นี้กลับค่ายมาย่อมมีความ สำคัญแน่” จินหัวยังคงหว่านล้อมถามต้อนเอาคำตอบให้จงได้ แต่ทว่าสายตานั้นกลับหันไปกล่าวท่านหมอหนุ่ม

“ช่างประจบประแจง” เฟิ่งหมิงส่ายหน้าเอือมระอา

จากนั้นจึงปริปากพูดอีก “แม่ทัพหลีวางใจเถอะ ยามนี้นางปลอดภัยแล้วอีกเพียงสองสามวันคงฟื้นไม่ตายอย่างแน่นอน” เฟิ่งหมิงเป็นคนเที่ยงตรงนึกคิดสิ่งใดย่อมพูดจนหมดเปลือก

แม้เขาจะเป็นคนนิสัยเงียบขรึมไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากและไม่ค้าสมาคมกับผู้ใดแต่รับรองได้ว่ามือการรักษานั้นดุจหมอเทวดา

หลีหลงเว่ยขานรับไม่ได้หันไปมอง “อืม”

สายตาแข็งกร้าวกำลังจดจ้องคมดาบแหลมคมที่เลอะเต็มไปด้วยคราบเลือดเกินจะคาดเดาได้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

“มีดของเจ้าคมเพียงใดเฟิ่งหมิง”

“เพียงแทงคนทีหนึ่งก็ตายแล้วขอรับ”

สถานการณ์เช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน แม้จินหัวจะอยู่เคียงข้างหลีหลงเว่ยมาเนิ่นนานหลายปีแต่ไหนเลยจะคุ้นชินกับความเย็นชาจนขนลุกซู่เช่นนี้

มุมปากหนาหยักยิ้ม ก่อนจะเหลียวตัวกลับมาพร้อมทั้งยกปลายดาบชี้หน้าไปยังเฟิ่งหมิง

“สตรีผู้นั้นต้องรอด”

หมายความอย่างไรกันทั้งท่าทางและคำพูด

เฟิ่งหมิงกลับนิ่งเฉยไม่ตื่นตระหนก เขาประสานมือคารวะทีหนึ่งก่อนจะจากไป “หมดหน้าที่ขอข้าแล้ว”

จู่ ๆ หลีหลงเว่ยหัวเราะเสียงเย็นราวกับเป็นเรื่องตลก

“ข้าแทงนางเอง”

!!!!