บทที่ 4 : หวีแห่งพันธสัญญา (2/2)

“คืนหนึ่งท่ามกลางแหล่งน้ำกลางทะเลทรายใต้แสงจันทร์นวลตา... ข้ามองลึกลงไปในดวงตาของไลลา และไม่เห็นใครอื่นอีกต่อไป… แม้นางจะคล้ายเจ้า และทำให้ระลึกถึงเจ้าอยู่บ่อยๆ แต่นางก็ไม่ใช่เจ้า… ในตอนนั้นข้าเห็นเพียงนาง... สตรีผู้แข็งแกร่งและงดงามในแบบของนางเอง สตรีที่ข้าตกหลุมรักเป็นคนที่สองต่อจากเจ้า”

“ข้าโน้มตัวลงไปจุมพิตนาง... และนางก็ไม่ได้ขัดขืน... ซิงจวน... มันไม่ใช่ราคะที่เร่าร้อน แต่เป็นการปลอบประโลมจิตใจที่อ้างว้างของคนสองคนที่ค้นพบความอบอุ่นในอ้อมกอดของกันและกัน ในอ้อมกอดของนาง ข้าพบความอบอุ่นที่ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดจากการสูญเสียเจ้าชั่วขณะ และในอ้อมกอดของข้า นางคงพบความปลอดภัยที่นางโหยหามาตลอดชีวิต เราต่างเป็นที่พักพิงให้แก่กันในดินแดนที่ไม่มีใครเข้าใจเรา แล้วเราก็ตกเป็นของกันและกัน…”

องค์รัชทายาทหยุดเล่าชั่วขณะ สุรเสียงของพระองค์แผ่วลงจนแทบไม่ได้ยิน พระองค์ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อสบตากับซิงจวน พระทัยเต้นระรัวด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกิน... 

นางนั่งนิ่งราวกับรูปสลัก แววตาทอประกายบางอย่างที่พระองค์อ่านไม่ออก

ในที่สุด นางก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงยังคงราบเรียบแต่แฝงความหนักแน่น "เมื่อได้ฟังเช่นนี้... หม่อมฉันก็รู้สึกยินดีเพคะ”

องค์รัชทายาทได้ฟังคำของนางก็ขมวดพระขนงด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถาม

"ยินดี?"

 "เพคะ... ยินดีที่ในช่วงเวลาที่พระองค์ต้องเจ็บปวดและอ้างว้าง ยังมีใครสักคนที่สามารถมอบความอบอุ่นและเป็นที่พักพิงให้พระองค์ได้... ความสุขของพระองค์ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร ย่อมเป็นสิ่งที่ดีเสมอเพคะ"

คำตอบของนางทำให้องค์รัชทายาทตกตะลึง ยิ่งกว่าการเปิดเผยตัวตนในตอนแรกเสียอีก... นี่คือสตรีที่พระองค์รัก... สตรีผู้มีหัวใจกว้างใหญ่ดั่งมหาสมุทร ความรู้สึกผิดที่เคยท่วมท้น บัดนี้ถูกชะล้างไปด้วยความซาบซึ้งใจ พระองค์จึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวต่อไปจนจบสิ้น

“ความสัมพันธ์ของเราหลังจากคืนนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไลลากลายเป็นคนสนิทของข้า นางไม่ได้เป็นเพียงทาสรับใช้ แต่เป็นสหายคู่คิด นางสอนให้ข้ารู้จักการอ่านดวงดาวเพื่อนำทางในทะเลทรายยามค่ำคืน สอนให้ข้าแยกแยะรอยเท้าสัตว์ต่างๆ บนผืนทราย”

“ในขณะเดียวกัน ข้าก็สอนให้นางอ่านหนังสือและเขียนอักษร ปลายนิ้วของนางที่เคยจับแต่จอบเสียม บัดนี้กลับค่อยๆ บรรจงคัดลอกตัวอักษรได้อย่างงดงาม ข้ามองเห็นประกายแห่งความหวังและความฝันในดวงตาของนาง... ความฝันถึงชีวิตใหม่ที่นางจะเป็นผู้ลิขิตเอง”

“ข้าจำได้ถึงคืนหนึ่งที่เรานั่งผิงไฟอยู่ด้วยกันท่ามกลางความหนาวเหน็บของทะเลทราย นางเล่าเรื่องราวชีวิตอันแสนโหดร้ายของนางให้ข้าฟังเป็นครั้งแรก... ไม่มีการฟูมฟาย มีเพียงการบอกเล่าที่สงบนิ่ง แต่นั่นกลับทำให้ข้าเจ็บปวดหัวใจยิ่งกว่าได้ยินเสียงร่ำไห้เสียอีก คืนนั้นข้าไม่ได้สัมผัสนางด้วยความปรารถนา แต่กอดนางไว้แน่น... เป็นการให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่มีใครทำร้ายนางได้อีก”

“ทุกย่างก้าวที่เข้าใกล้จุดหมายปลายทาง ยิ่งตอกย้ำในใจข้าว่า อิสรภาพคือสิ่งล้ำค่าที่สุดที่ข้าจะมอบให้นางและคนอื่นๆ ได้ ชีวิตทาสไม่ใช่ชะตากรรมที่พวกเขาต้องยอมรับ และข้าในฐานะองค์รัชทายาท จะต้องไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้น”

“เมื่อขบวนของเรามาถึงชานเมืองท่าที่เจริญรุ่งเรือง ข้าได้เรียกประชุมทาสที่ข้าไถ่ตัวมาทั้งหมด ข้าประกาศต่อหน้าพวกเขาว่านับตั้งแต่วินาทีนี้... พวกเขาทุกคนเป็นไท ไม่มีใครเป็นทาสของใครอีกต่อไป”

“วินาทีแรกที่สิ้นเสียงประกาศของข้าคือความเงียบงัน... ดวงตาหลายสิบคู่จ้องมองข้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่ความเงียบนั้นจะถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นไห้... เสียงไห้แห่งความปีติยินดี พวกเขาทรุดตัวลงคุกเข่า แต่ข้าบอกให้พวกเขายืนขึ้น...”

“ข้ามองไปที่ไลลา นางไม่ได้ร้องไห้... แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของนางนั้นงดงามกว่าสิ่งใดที่ข้าเคยเห็นมาทั้งชีวิต เป็นรอยยิ้มแห่งอิสรภาพที่แท้จริง วันสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน ข้าได้มอบเงินทุนให้ทุกคนได้ตั้งตัว และสำหรับนาง... ข้าได้มอบหวีไม้จันทน์หอมอันนี้ให้ เป็นของขวัญจากชายคนหนึ่งที่มอบให้สตรีอันเป็นที่รัก แทนหัวใจและคำมั่นสัญญาที่มี... ข้าสัญญากับนาง... ว่าหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจทางการทูตแล้ว ข้าจะกลับมารับนางอย่างแน่นอน แต่ข้าก็ผิดสัญญาอีกครั้ง...”

“ทว่าในปีต่อมา เมื่อข้ากลับไป ข้ากลับไม่พบนาง... ชาวบ้านบอกว่านางหายตัวไปจากชุมชนหลังจากข้าจากไปได้ไม่นาน มีคนพบเศษผ้าจากเสื้อของนางใกล้ช่องเขาที่โจรชุกชุม... ทุกคนจึงลงความเห็นว่า... นางคงถูกโจรฆ่าทิ้งไปแล้ว”

เรื่องเล่าอันยาวนานจบลง ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงสะท้อนของความสูญเสีย องค์รัชทายาทเงยพระพักตร์ขึ้นสบตากับซิงจวน ในแววตาของพระองค์เต็มไปด้วยคำถามและความรวดร้าว

“ข้าเล่าจบแล้ว ซิงจวน... ทีนี้เจ้าบอกข้าได้หรือยัง ว่าเหตุใดหวีของไลลา... จึงมาอยู่ในมือของเจ้าได้?”