บทที่ 3: หวีแห่งพันธสัญญา (1/2)

ซิงจวนมองลึกลงไปในดวงเนตรขององค์รัชทายาทที่เต็มไปด้วยความสับสนระคนยินดี นางเข้าใจดีถึงคำถามมากมายที่อัดแน่นอยู่ในใจของพระองค์ นางคลายอ้อมกอดอย่างแช่มช้อย กิริยาสง่างามสมฐานะธิดาอ๋อง แต่แววตายังคงเป็นของซิงจวนคนเดิม

“เรื่องราวยังไม่จบเพคะ” นางกล่าวเบาๆ “ข้อตกลงของเรายังคงอยู่”

นางเดินกลับไปยังโต๊ะ หยิบหวีไม้จันทน์หอมสลักลายเมฆขึ้นมาอย่างนุ่มนวล กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเนื้อไม้ลอยฟุ้งขึ้นมาในอากาศ

            "หม่อมฉันคิดว่า... ถึงเวลาของของชิ้นที่สองแล้ว"

องค์รัชทายาททอดพระเนตรหวีในมือนาง ความทรงจำอีกระลอกซัดถาโถมเข้ามาในพระทัย เป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาแห่งความสับสนและหลีกหนี พระองค์ทรุดกายนั่งลงอีกครั้ง เริ่มต้นเล่าเรื่องราวบทที่สองแห่งการเดินทาง

“หลังจากที่ข้าสูญเสียเจ้าไป... หัวใจของข้าก็ว่างเปล่า” พระองค์เริ่มต้น “ข้าพยายามตามหาเจ้าอยู่แรมปีแต่ก็ไร้วี่แวว ในขณะเดียวกัน ราชโองการเรื่องการอภิเษกสมรสก็ถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้ง ข้ายังไม่พร้อมที่จะผูกมัดชีวิตกับสตรีที่ไม่รู้จัก จึงทูลขอพระบิดาออกเดินทางไปยังดินแดนตะวันตก อ้างว่าเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีและศึกษาเส้นทางการค้า... แต่เหตุผลที่แท้จริงคือเพื่อยื้อเวลาและหลีกหนีความจริง”

“ขบวนของข้าเดินทางเข้าสู่เส้นทางสายไหมอันเลื่องชื่อ... ณ ตลาดแห่งหนึ่งในเมืองโอเอซิสที่ห่างไกล ข้าได้เห็นภาพที่น่าเวทนา พ่อค้าทาสกำลังประมูลขายมนุษย์ราวกับเป็นสิ่งของ ข้าทนดูไม่ได้ จึงตัดสินใจใช้ทองคำจำนวนมากซื้อตัวพวกเขาทั้งหมดไว้ในคราเดียว” องค์รัชทายาทหยุดเล็กน้อย แววตาฉายความเจ็บปวด 

“ข้าไม่ได้ต้องการทาส ข้าเพียงต้องการมอบอิสรภาพให้พวกเขา แต่การเดินทางยังอีกยาวไกล ข้าจึงต้องให้พวกเขาติดตามขบวนของข้าไปก่อน และในบรรดาทาสเหล่านั้น... มีเด็กสาวนางหนึ่งที่ดึงดูดสายตาของข้าเป็นพิเศษ นางมีนามว่า ไลลา”

“ครั้งแรกที่ข้าพบนาง นางอยู่ในสภาพอิดโรย ร่างผอมบางในอาภรณ์ผ้าเนื้อหยาบสีซีดจาง ผิวของนางกร้านแดดและมอมแมมไปด้วยฝุ่นผงแห่งการเดินทาง เรือนผมสีเข้มยุ่งเหยิงปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง นางไม่ได้งดงามโดดเด่น... แต่สิ่งที่ทำให้ข้าหยุดมองคือดวงตาของนาง... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาอย่างไม่เกรงกลัว แม้จะฉายความเหนื่อยล้า แต่มันกลับมีความแข็งกร้าวดื้อรั้นซ่อนอยู่... เป็นแววตาที่ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา มันทำให้ข้านึกถึงแววตาของเจ้า... ซิงจวน... แววตาที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาของคนที่รักในอิสระ”

“ในตอนแรก ไลลาทำหน้าที่ของนางอย่างเงียบงันและไร้ที่ติ นางจัดเตรียมที่พัก จัดหาน้ำและอาหารให้ข้าโดยไม่เคยเอ่ยคำพูดเกินความจำเป็น กำแพงที่มองไม่เห็นกั้นขวางระหว่างเรา สถานะของข้าและนางแตกต่างกันเกินไป นางคือทาสที่ถูกซื้อมา ส่วนข้าคือเจ้านายผู้เป็นเจ้าชีวิต”

“แต่ข้าสังเกตเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยู่นอกเหนือหน้าที่รับใช้ ในยามที่ขบวนหยุดพัก ข้ามักจะเห็นนางเดินสำรวจไปตามพื้นทรายอย่างเงียบๆ นางรู้วิธีหาพืชทะเลทรายเล็กๆ ที่พอจะใช้เป็นอาหารเสริมให้แก่อูฐได้ หรือสังเกตทิศทางลมเพื่อคาดการณ์พายุทรายล่วงหน้า นางมีความรู้ที่ไม่ได้มาจากตำรา แต่มาจากการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด”

“เหตุการณ์เปลี่ยนไปในคืนหนึ่งขณะที่ข้ากำลังตรวจดูแผนที่อยู่ในกระโจมเพียงลำพัง ข้าเกือบจะเหยียบแมงป่องสีดำตัวใหญ่ที่คลานเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แต่ก่อนที่ข้าจะได้ทำอะไร ร่างของไลลาก็พุ่งเข้ามาขวางหน้านางใช้วัตถุบางอย่างปัดมันออกไปอย่างรวดเร็วและแม่นยำจนน่าตกใจ” 

“นางใช้มีดเล็กๆ ที่เหน็บไว้ที่เอวเสมอเขี่ยมันออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะหันมาโค้งคำนับให้ข้าอย่างสงบแล้วกล่าวว่า ‘โปรดระวังด้วยเพคะ พื้นทรายยามค่ำคืนไม่ได้เป็นมิตรอย่างที่เห็น’

“นั่นเป็นครั้งแรกที่นางเอ่ยประโยคนอกเหนือจากคำว่า "เพคะ" กับข้าโดยตรง และหลังจากคืนนั้น ข้าก็เริ่มมองนางต่างไป ข้าไม่ได้เห็นนางเป็นเพียงทาสอีกต่อไป แต่เห็นเป็นผู้มีประสบการณ์ที่น่าทึ่ง ข้าเริ่มชวนนางสนทนา ถามนางเกี่ยวกับสรรพคุณของพืชต่างๆ หรือวิธีเอาตัวรอดในทะเลทราย”

"ข้าเคยถามนางครั้งหนึ่งว่าเรียนรู้ วิธีพวกนี้มาจากไหน นางเพียงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า ‘'จากชีวิตเพคะ’ คำตอบสั้นๆ นั้นกลับกรีดลึกลงในใจข้า ทำให้ข้าตระหนักถึงความแตกต่างของโลกที่เราทั้งสองอาศัยอยู่

“วันหนึ่งข้าสังเกตเห็นว่าฝ่ามือของนางหยาบกร้านและมีรอยแตกจนเลือดซึมจากการทำงานหนักตลอดการเดินทาง ข้าจึงเรียกนางเข้ามาและมอบตลับยาขี้ผึ้งชั้นดีซึ่งเป็นของใช้ส่วนตัวของข้าให้นาง นางมองข้าด้วยความตกใจ ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวนั้นฉายแววสับสน”

“นางรับมันไว้เงียบๆ โดยไม่เอ่ยคำขอบคุณ แต่ในดวงตาคู่นั้น ข้ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป กำแพงน้ำแข็งที่นางสร้างขึ้นรอบตัว เริ่มปรากฏรอยร้าวเป็นครั้งแรก นางอาจไม่เชื่อใจในความเมตตา แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงถึงการมองเห็นนางเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ค่อยๆ สลายความเย็นชาของนางลงทีละน้อย”

“บทสนทนาของพวกเรายามค่ำคืนข้างกองไฟจึงเปลี่ยนไป ข้าเล่าเรื่องดวงดาวตามตำราดาราศาสตร์ที่เคยร่ำเรียนมาให้นางฟัง ชี้ให้ดูดาวเหนือและกลุ่มดาวจักรราศีที่ข้ารู้จัก นางชี้ไปยังกลุ่มดาวอีกกลุ่มหนึ่งที่ข้าไม่เคยรู้จักแล้วกล่าวว่า ‘นั่นคือดาวนักเดินทางเพคะ มันจะขึ้นทางทิศตะวันออกเสมอ ก่อนที่ดาวเหนือจะปรากฏชัดเจน’ เราต่างแบ่งปันโลกคนละใบให้แก่กันภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน”

องค์รัชทายาทหยุดเล่ากะทันหัน พระองค์เงยพระพักตร์ขึ้นสบตากับซิงจวน แววตาเต็มไปด้วยความละอายใจ 

“ซิงจวน... เรื่องราวต่อจากนี้... มันอาจไม่เหมาะสมนักที่ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง... เจ้าแน่ใจหรือว่าอยากจะฟังต่อ?”

ซิงจวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น แววตาของนางยังคงเรียบนิ่งและเข้าใจ 

“เล่าเถิดเพคะองค์รัชทายาท หม่อมฉันต้องการความจริงทั้งหมด” นางกล่าว “และอย่าเพียงแค่เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น... แต่โปรดพรรณนาความรู้สึกของพระองค์ที่มีต่อนางในยามนั้นด้วย หม่อมฉันอยากเข้าใจ”

เมื่อได้รับอนุญาต องค์รัชทายาทจึงหลับตาลง ระลึกถึงความรู้สึกในค่ำคืนนั้น ก่อนจะเริ่มเล่าต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา...

คืนที่พระองค์ได้มอบหัวใจให้ใครบางคนที่ไม่ใข่รักแรก...