10. น่าแปลก (1)

“ท่านแม่ทัพ คือคุณหนูสวีนาง-” ยังไม่ทันที่นายกองไห่จะได้เอ่ยอธิบาย เจี้ยนอี้โจวอุ้มลี่อิ่งออกมาจากตรงนั้น

“ทะ ท่านจะพาข้าไปที่ใด พี่ไห่ฉงไปบอกพี่ใหญ่เร็วเข้า”

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านปล่อยคุณหนูลงก่อนเถิดเจ้าค่ะ” มี่มี่วิ่งตามผู้เป็นนายไป ส่วนนายกองไห่ก็รีบนำเรื่องนี้ไปแจ้งรองแม่ทัพสวี

ลี่อิ่งมองสีหน้าถมึงทึงของชายหนุ่มก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก แต่แทนที่หญิงสาวควรกลัว กลับนึกสนุก ทั้งผลัก ทั้งดิ้นออกจากอ้อมกอดแกร่ง

“อยู่นิ่งๆ หากตกลงไปจะเจ็บตัว”

“เช่นนั้นท่านก็ปล่อยข้า ข้าฝึกม้ากับพี่ไห่ฉงอยู่ดีๆ ท่านจะมายุ่งทำไมกัน”

“มี่มี่ เจ้ารออยู่ด้านนอก!” ร่างใหญ่หันมาสั่งเสียงเข้ม จนบ่าวสาวขาแข็ง มิอาจก้าวเดินตามนาย ที่ถูกพาเข้าไปในกระโจมส่วนตัวของแม่ทัพใหญ่ได้

ร่างเล็กถูกวางลงบนเก้าอี้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะมายืนปักหลัก กอดอกอยู่ตรงหน้าว่าที่ภรรยา

“เหตุใดจึงไปกอดรัดกับนายกองไห่ ชายหญิงไม่ควรเข้าใกล้กัน หรือเจ้าไม่รู้”

“เช่นนั้นท่านอุ้มข้าเข้ามาในกระโจมทำไมกัน ชายหญิงมิควรเข้าใกล้กัน ท่านก็รู้อยู่แล้ว”

“อย่ายอกย้อน! เจ้าเป็นคู่หมั้นข้าจะทำสิ่งใดก็ไตร่ตรองให้ดี อ่อ หรือว่าเจ้าคิดใช้แผนการทำให้ข้าขายหน้า เพื่อเอาคืนข้า เรื่องเสี่ยวปิง” คู่หมั้นปันใจให้ชายอื่น ผู้ใดรู้คงหัวเราะเยาะเขาจนฟันร่วง

แต่คิดไปคิดมา เรื่องนี้ก็เป็นประโยชน์ต่อเขามิใช่หรือ

“…”

“ดี เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปสานสัมพันธ์ต่อกับนายกองไห่เถิด ข้าจะได้ยกเรื่องที่เจ้าลอบพบกับชายอื่นมาถอนหมั้น”

“ข้ากับพี่ไห่ฉงมิได้มีความคิดชั่วช้าเช่นพวกท่าน เราบริสุทธิ์ใจต่อกัน ท่านจะเอ่ยว่าข้าลอบพบเขาไม่ได้! อีกอย่างเมื่อครู่เขาก็เพียงช่วยข้ามิให้ตกม้า มี่มี่และทหารที่อยู่บริเวณนั้นล้วนเป็นพยานได้”

“อ่อ อย่างนั้นหรอกหรือ น่าเสียดายจริง” ไม่รู้ว่าลี่อิ่งมองผิดไปหรือไม่ ที่เห็นแววตาโล่งใจของอีกฝ่าย

แต่คงมิใช่กระมัง เขาจะโล่งใจเรื่องใดเล่า

“ข้าจะออกไปหาพี่ใหญ่”

“ผู้ใดรั้งเจ้าไว้เล่า เชิญ” มือใหญ่ผายไปทางประตู ทำให้ลี่อิ่งรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย จึงยืดตัวยืนอย่างไม่สบอารมณ์นัก

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอุบัติเหตุเมื่อครู่หรือไม่ ข้อเท้าเล็กจึงเจ็บจี๊ดขึ้นมา หากไม่มีมือใหญ่คว้าเอาไว้ บุตรสาวราชครูคงล้มหน้าคะมำไปแล้ว

“โอ๊ย!”

“เจ็บข้อเท้าหรือ นั่งลงก่อน” ลี่อิ่งถูกดันให้นั่งลงที่เดิม ก่อนที่ร่างสูงจะคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อดูข้อเท้าให้นาง จนคนถูกปรนนิบัติชะงักไปชั่วขณะ

ก็ในชาติที่แล้ว เขาไม่เคยทำให้นางจึงเพียงนี้

“ทะ ท่านชาย เรียกมี่มี่เข้ามาจัดการเถิด”

“อย่าเรียกข้าเช่นนั้นในค่าย” เพราะกว่าอี้โจวจะก้าวข้ามคำครหาว่าได้ตำแหน่งแม่ทัพมาเพราะเป็นเชื้อพระวงศ์ ก็ต้องผ่านมาหลายร้อยสนามรบ นายทหารทุกคนในนี้จึงถูกสั่งให้เรียกเขาว่าท่านแม่ทัพ แทนยศที่ติดตัวมาแต่กำเนิด

“…”

“อยู่นิ่งๆ ข้าจะทายาให้” เรื่องฟกช้ำ ปวด บวม เป็นอาการที่เหล่าทหารล้วนต้องพบเจอ ยาแก้อาการเหล่านี้จึงถูกพกติดตัวอยู่เสมอ

อาการเจ็บจี๊ดที่ข้อเท้า ทำเอาลี่อิ่งเลิกดื้อรั้น ยอมอยู่นิ่งๆ ให้อีกคนทายาแต่โดยดี บรรยากาศในกระโจมจึงเงียบจนน่าอึดอัด ฝ่ายหนึ่งก็นั่งนิ่ง อีกฝ่ายก็บรรจงทายาอย่างเบามือ

กระทั่ง…