ตอนที่ 2 -2 ไม่เห็นเธอแล้ว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงสายของวันขณะที่หญิงสาวเพิ่งข่มตาหลับได้ไม่กี่ชั่วโมง หลังจากที่เธอตัดสินใจเดินออกมานอนที่โซฟาตรงโซนรับแขกด้านนอก รู้สึกตัวตื่นด้วยอาการงัวเงียสะลึมสะลือขึ้นมองรอบๆห้อง เห็นร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดเสื้อยืดโปโลคอปกสีน้ำเงินเข้ม กางเกงห้าส่วน ขาเต่อสีครีม แต่งกายคล้ายกำลังจะออกไปข้างนอก เดินผ่านหน้าเธอไปพร้อมกับกดรับโทรศัพท์ กรอกเสียงไปตามสายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง นัยน์ตาคมตวัดมองหญิงสาวที่เพิ่งลืมตัวตื่น

            “ครับแม่....กำลังไปครับ...ได้ครับ...เดี๋ยวเจอกันครับ....ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้น เมื่อกดวางสายโทรศัพท์จากมารดาตนเอง

            “ค่ะ” เสียงแหบแห้งเอ่ยตอบเสียงเบา ร่างกายยังรู้สึกหนักอึ้งจนไม่อยากลุกจากที่นอน

            “แล้วทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง  มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็ปวดหลังไม่สบายตัวหรอก”

            “บัวเห็นพี่หลับสบาย เลยไม่อยากเข้าไปทำให้พี่ตื่น” ปลายน้ำเสียงสั่นเครือ ความน้อยใจตีรื้นขึ้นมา

            “อืม เมื่อคืนกลับมากี่โมง”

            “ตีสี่ค่ะ” ร่างสูงใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย ขณะเดินไปหยิบขวดน้ำจากตู้เย็นมารินดื่ม

            “ทำไมกลับมาตีสี่” เสียงเข้มคล้ายตำหนิ ดวงตาคมกริบหรี่ตามอง ราวกับจับผิด

ร่างเล็กยันตัวลุกจากที่นอน ในใจนั้นเหมือนกำลังโดนบีบอัด มันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก กลืนก้อนข่มปร่าลงคออย่างยากลำบาก ไม่อยากร้องไห้อ่อนแอให้เขาเห็น

“ไม่มีไรหรอกค่ะ พี่ละคะกลับมากี่โมง” เมื่อได้ยินคำถามย้อนกลับจากเธอ เขาก็แอบสะอึกไปเล็กน้อย ความรู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปรับเธอทำให้น้ำเสียงแข็งกร้าวอ่อนนุ่มขึ้น

“พี่มีธุระน่ะเลยไปช้า แต่ไม่เห็นเธอแล้ว” เขาตอบเสียงเบาลง 

“พี่มารับเหรอคะ กี่โมงคะ” ดวงตาคลอเคล้าหยาดน้ำใส ปริ่มจะไหลอยู่รอมร่อ กะพริบถี่ไล่หยดน้ำไม่ให้รินไหล ขนตางอนยาวเปียกชื้นหันมามองหน้าเขาแววตาแปลกประหลาดกับสิ่งที่ได้ยิน

“เที่ยงคืน” เขาตอบโดยหลบสายตา ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆอย่างลุแก่โทษ รู้สึกผิดที่ปล่อยให้เธอนั่งตากฝนรอ ทั้งๆที่ขับรถผ่านและเห็นเธอแล้ว แต่เขาก็ยังเลือกที่จะขับรถไปส่งอดีตคนรักของเขา โดยไม่ได้คิดวนมารับเธอ ทั้งๆที่ควรทำเช่นนั้น เขาเองก็รู้ตัว แต่ความไม่อยากเสียฟอร์มจึงตีสีหน้าเคร่งขรึม เหมือนไม่รู้สึกอะไร

ได้ยินเพียงเท่านี้ หัวใจแสนหนักอึ้งเพราะความเสียใจน้อยใจค่อยๆเบาบางลง แสดงว่าเขามารับเธอจริงๆเพียงแต่ช่วงเวลานั้น...คงหลังจากที่กำลังเจอเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวที่สุดและไปโรงพักกับชายใจดีคนนั้น

“เย็นนี้ว่างไหม” เขาหรี่ตามองประเมินท่าทางความรู้สึกของหญิงสาวร่างเล็กที่พอได้ยินเขาถามเช่นนั้นความหม่นเศร้าเมื่อครู่ก็แทบมลายหายสิ้น แววตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย

“ทำไมเหรอคะ”

“พี่จำได้ว่าเธอบ่นอยากดูหนัง คืนนี้ไปหาของอร่อยกินกันแล้วค่อยดูหนังด้วยกันนะ” ประโยคเอ่ยชวนกับน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คนฟังกับใจเต้นแรงด้วยความดีใจ เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวใจที่แห้งแล้ง ราวกับต้นไม้ที่ไร้การดูแลขาดแคลนน้ำรถให้เย็นชื่นฉ่ำจนเหี่ยวแห้งเกือบล้มตายให้กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจ

“ได้ค่ะ เย็นนี้นะคะ...แล้วนี่พี่พอร์ชจะไปไหนเหรอคะ” เพราะเธอรู้ตารางการทำงานของเขา วันนี้เขาหยุดสองวันติดกัน เธอถึงได้ลงตารางทำงานให้มีวันหยุดวันเดียวกันกับเขาเพื่อหวังจะได้ใช้เวลาร่วมกัน แต่เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านหรือพาเธอไปไหนด้วยกันเลย

“ไปธุระน่ะ...งั้นตอนเย็นเจอกันที่ห้างเลยแล้วกันนะ พี่จะได้ไม่ต้องวนมารับ”

“เอ่อ...ได้ค่ะ” ภัทรกฤชพยักหน้ารับสองสามครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

ในขณะที่รัญลฎาเมื่อรู้ว่าวันนี้เธอจะได้ไปกินข้าวดูหนังกับเขา ก็รีบสลัดตัวเองออกจากผ้าห่มผืนบาง ลุกจากโซฟาเดินไปอาบน้ำแต่งตัว หยิบเสื้อมาลองใส่อยู่หลายครั้ง สีหน้าเปี่ยมสุข อิ่มในหัวใจอย่างบอกไม่