บทที่ 13

เสียงดนตรีอันไพเราะผสานกับเสียงเจื้อยแจ้วของผู้คนดังไปทั่วถนนหนทางของเมืองหลวงยามค่ำคืน โคมไฟหลากสีสันห้อยระยิบระยับอยู่ทุกหนแห่ง ส่องสว่างสะท้อนใบหน้าของผู้คนที่เดินกันอย่างเนืองแน่น

เสียงหัวเราะและเสียงโห่ร้องดังมาจากเวทีงิ้วขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางเมือง ขณะที่กลิ่นหอมของอาหารและขนมหวานลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

ท่ามกลางผู้คนเหล่านั้น เหล่าพี่น้องตระกูลเจียงก็ยืนปะปนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย สายตาพวกเขาจดจ่ออยู่กับการแสดงงิ้วอันน่าตื่นตาตื่นใจที่กำลังขับร้องเรื่องราวความรักของวีรบุรุษ

เจียงอวี้เฉิงหันไปมองน้องสาวของเขาที่ดูเหมือนจะกำลังลังเลใจ เจียงหมิงเย่ว์ชะเง้อมองไปที่การแสดงเบื้องหน้า แต่แล้วสายตาก็เลื่อนไปมองอีกซอยหนึ่งที่อยู่ห่างออกไป

“มีอะไรรึ?” เจียงอวี้เฉิงเอ่ยถามพร้อมกับลูบศีรษะของเจียงหมิงเย่ว์เบา ๆ

เจียงหมิงเย่ว์รีบหันกลับมาหาพี่ชายของนาง ดวงตากลมโตเป็นประกาย “พี่ชายใหญ่... ข้าก็อยากดูงิ้ว แต่... แต่ข้าก็อยากกินถังหูลู่ด้วยเจ้าค่ะ” นางกล่าวพร้อมกับทำสีหน้ายุ่งยากใจเล็กน้อย “ถังหูลู่ในซอยนั้นที่พี่ชายใหญ่เคยซื้อมาให้ข้ากิน อร่อยมากเชียวเจ้าค่ะ”

เจียงอวี้เฉิงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขาเข้าใจแล้วว่าน้องสาวของเขาต้องการที่จะกินถังหูลู่ แต่ถังหูลู่เจ้าอร่อยนั้นตั้งแผงขายอยู่ในทางเดินของอีกซอยหนึ่ง

“เช่นนั้น เจ้าก็ยืนดูงิ้วไปก่อน” เจียงอวี้เฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “เดี๋ยวข้าจะเดินไปซื้อถังหูลู่มาให้เอง”

“ท่านพี่ ให้จงซิ่นเดินไปซื้อให้เย่วเอ๋อร์ก็ได้ขอรับ” เจียงจุนหลี่กล่าวถึงคนสนิทของเขา

เจียงหมิงเย่ว์แย้งขึ้นแผ่วเบา “ในซอยนั้นมีร้านถังหูลู่ตั้งหลายร้าน จงซิ่นจะรู้หรือว่าข้าต้องการกินร้านไหน?”

“ถังหูลู่ร้านใดก็มีรสชาติเหมือนกันมิใช่หรือ? แล้วเจ้าจะให้ท่านพี่เดินไปซื้ออย่างนั้นหรือ?” เจียงจุนหลี่ย้อนถาม

“ก็พี่ชายใหญ่เคยซื้อถังหูลู่ร้านนั้นให้ข้ากินนี่น่า” เจียงหมิงเย่ว์ก้มหน้าตอบอย่างอ้อมแอ้ม “พี่ชายใหญ่ไม่เคยบอกว่าเป็นร้านใด ข้าก็รู้เพียงแต่ว่าอยู่ในซอยนั้น”

เจียงอวี้เฉิงมองสองพี่น้องที่โต้เถียงกันไปมา ก่อนที่ความทรงจำของซื่อจื่อจะหลั่งไหลเข้ามา

ใช่... ร้านถังหูลู่ร้านนั้นเป็นร้านลับที่อยู่สุดทางเดินของอีกซอยหนึ่ง เหตุผลที่เจียงซื่อจื่อไม่เคยบอกเจียงหมิงเย่ว์เป็นเพราะว่าเขามักจะเก็บไว้เป็นข้อมูลลับในการต่อรองกับน้องสาว ในยามที่นางดื้อรั้นขึ้นมา

“ช่างเถิด ช่างเถิด... เรื่องเท่านี้เอง ไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกัน ประเดี๋ยวข้าเดินไปซื้อมาให้พวกเจ้าเอง” เจียงอวี้เฉิงบอกปัด อีกทั้งยังเหมารวมว่าจะซื้อมาฝากเจียงจุนหลี่อีกด้วย

เจียงจุนหลี่ยื่นปาก “ข้ามิใช่เด็กแล้ว ผู้ใดจะอยากกินถังหูลู่กัน”

“เช่นนั้นข้าก็จะซื้อแต่ถังหูลู่รสส้มมาให้เย่วเอ๋อร์ก็แล้วกัน” เจียงอวี้เฉิงพยักหน้าหงึกหงักกับความในใจที่มีเสียงของตนเอง

“ข้าจะเอาบ๊วยซานจาด้วย!” เจียงจุนหลี่เอ่ยแทรกขึ้นมา ทำเอาเจียงอวี้เฉิงและเจียงหมิงเย่ว์หลุดหัวเราะแผ่วเบากับบุรุษผู้ไม่ยอมรับว่าตนยังเป็นเด็กตรงหน้า

“ได้ ได้ เอารสส้มกับบ๊วยซานจาคนละสองไม้” เจียงอวี้เฉิงสรุป “พวกเจ้าก็ยืนดูงิ้วที่นี่รอข้าครู่หนึ่งก็แล้วกัน”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ!!” น้องชายน้องสาวรับคำอย่างเชื่อฟังและหันกลับไปสนใจการแสดงงิ้วอีกครั้ง

เจียงอวี้เฉิงยิ้มพร้อมกับปลีกตัวออกจากฝูงชนอย่างคล่องแคล่ว โดยมีหม่งหู่และติงหลี่ สองคนสนิทเดินตามไปติด ๆ ปล่อยให้น้องชายน้องสาวยืนดูการแสดงงิ้วอย่างมีความสุขอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่คึกคักของเทศกาลโคมไฟ โดยมีคนสนิทของทั้งสองยืนเฝ้าระวังไม่ห่าง

เจียงอวี้เฉิงเร่งฝีเท้าเพื่อเดินไปยังร้านขายถังหูลู่ที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านถังหูลู่เจ้าประจำ ก่อนจะสั่งตามรสชาติที่น้องทั้งสองชื่นชอบ

ในระหว่างที่เจียงอวี้เฉิงกำลังยืนรอถังหูลู่ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่วิ่งไปมาทางอีกด้านของซอยลึกที่มืดสนิท ราวกับเป็นอีกด้านหนึ่งของเมืองหลวงที่กำลังสว่างไสวด้วยงานเทศกาลโคมไฟที่เฉลิมฉลองไปทั่วเมืองหลวง

ด้วยวิทยายุทธ์ของพวกเขาทั้งสามคน จึงทำให้ได้ยินเสียงนั้นได้อย่างชัดเจน

“เป็นแค่สตรีตัวเล็ก ๆ สองคนจะหนีไปไหนพ้น!!”

“กรี๊ด!!”