บทที่ 1

“ไอ้ลูกไม่รักดี! คุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษตระกูลเจียงเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังลั่นไปทั่วบ้านไม้หลังเล็กที่มีสภาพทรุดโทรมบ่งบอกถึงสถานะทางการเงินของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี

บุรุษสูงวัยที่มีผมขาวแซมทั่วศีรษะกำลังกำมือแน่นด้วยความโกรธ คิ้วขมวดแน่น ใบหน้าแดงก่ำ พลางชี้นิ้วสั่งสอนบุตรชายวัยรุ่นที่กำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษอย่างว่าง่าย

“เจียงอวี้เฉิง แกไม่ละอายต่อบรรพบุรุษบ้างเลยหรือไง? แกเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเจียงแล้วนะ ตระกูลของเราเป็น...”

“เคยเป็นตระกูลแม่ทัพที่จงรักภักดีต่อแคว้น จนได้รับตำแหน่งเจิ้นกั๋วกง แต่เพราะโดนใส่ร้ายจากคนสนิทถึงต้องถูกเนรเทศ จนสิ้นเนื้อประดาตัวใช่ไหม? พ่อ”

เจียงอวี้เฉิง บุตรชายคนเดียวและเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเจียงเอ่ยขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงชืด ๆ  

เขาท่องคำสั่งสอนของบิดาได้จนขึ้นใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกบังคับให้มาคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษสีซีดบนโต๊ะไม้เก่า ๆ ที่แทบจะหักพังลงตรงหน้าแบบนี้

“แกรู้ก็ดีแล้ว แล้วทำไมถึงยังต้องไปรังแกชาวบ้านด้วย” เจียงห้าวถามอย่างไม่เข้าใจ

“พ่อจะให้ผมพูดจริง ๆ เหรอ?” น้ำเสียงเบื่อโลกเอ่ยถามขึ้น จนเจียงห้าวต้องสะอึกในใจ

ตระกูลเจียงของพวกเขาเคยเป็นตระกูลแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร จงรักภักดีต่อบ้านเมืองและอุทิศกายเพื่อปกป้องชาวบ้าน จนได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์แต่งตั้งเป็นเจิ้นกั๋วกง แต่ด้วยอำนาจทางการเมืองของตระกูลพวกเขาดันไปขวางทางขุนนางที่หมายจะโค่นล้มบัลลังก์ของฮ่องเต้

บรรดาขุนนางกังฉินเหล่านั้นจึงได้ใส่ร้ายตระกูลเจียงว่าเจิ้นกั๋วกงสมคบคิดกับแคว้นศัตรู โดยมีหลักฐานเป็นจดหมายโต้ตอบระหว่างสองแม่ทัพใหญ่และรองแม่ทัพคนสนิทของเจิ้นกั๋วกงเองก็เป็นพยานชั้นดี

ความผิดของตระกูลเจียงนั้น ต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตรเพียงสถานเดียว หากแต่บรรดาแม่ทัพและขุนนางบางส่วนได้วิงวอนขอร้องต่อฮ่องเต้ ทำให้โทษทัณฑ์จึงเหลือเพียงการเนรเทศทั้งตระกูล

ตระกูลเจียงถูกตราหน้าว่าขายชาติ ทรยศต่อแคว้น ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องคาดเดาว่าสภาพการเป็นอยู่ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ทั้งโดนกลั่นแกล้งจากทางการ ตัดหนทางทำมาหากินของทั้งตระกูล รวมถึงความรังเกียจเดียดฉันท์จากชาวบ้านในเมืองที่อาศัย

แต่ก็ยังโชคดีที่มีชาวบ้านบางส่วนที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลเจียงในยามสงคราม ไม่เชื่อว่าเจิ้นกั๋วกงที่กล้าหาญชาญชัยออกรบบริเวณชายแดน ยอมเป็นด่านหน้าบุกตะลุย เพื่อปกป้องชีวิตของพวกเขาจะกลายเป็นคนทรยศเช่นนั้นไปได้

รวมถึงบรรดาทหารที่ยังคงเชื่อใจเจิ้นกั๋วกงต่างลักลอบแอบติดตามมาอยู่อาศัยใกล้ ๆ กับตระกูลเจียง เพราะความช่วยเหลือจากชาวบ้านบางส่วนและทหารที่ยังคงเชื่อมั่น จึงทำให้ตระกูลเจียงยังคงมีทายาทสืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน

ไม่เพียงแต่ทายาทเท่านั้น แต่ยังมีความยากจนข้นแค้นที่ติดตามมาจนถึงปัจจุบันอีกด้วย แม้แต่ตระกูลใหญ่ที่มีทายาทจำนวนมากอย่างตระกูลเจียงยังเหลือเพียงทายาทคนสุดท้าย

มิต้องกล่าวถึงสายเลือดของชาวบ้านและทหารคนอื่นที่เคยให้ความช่วยเหลือเลย ในปัจจุบัน แทบจะไม่เหลือความช่วยเหลือใด ๆ มาถึงตระกูลเจียงอีกต่อไป

ตระกูลเจียงมิได้ไม่ขยันทำมาหากิน หากแต่ไม่สามารถจับจองเป็นเจ้าของที่ดินได้ด้วยอำนาจของทางการที่มีคำสั่งมาเรื่อย ๆ และข่าวลือแบบปากต่อปากของชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่ยังคงจับจ้องประณามตระกูลเจียง

“พ่อจะให้ผมทนฟังพวกนั้นด่าว่าตระกูลเจียงของเราเป็นพวกขายชาติเหรอ?” เจียงอวี้เฉิงส่งเสียงสะอึกสะอื้นอย่างน้อยใจ “ตระกูลของเราจงรักภักดีมากแค่ไหน ทำไมต้องโดนแบบนี้ด้วย? ฮึก!”

“...” เจียงห้าวเถียงไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ เพราะอย่างไร มันก็เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลที่ลูกผู้ชายอย่างพวกเขาแทบจะทนต่อคำครหานั้นไม่ไหวจริง ๆ

“แต่แกก็ไม่สมควรเอาเพลงทวนของตระกูลไปตีไอ้เด็กแซ่เหออย่างนั้น”

ด้วยตระกูลเจียงเป็นตระกูลแม่ทัพที่โดดเด่นในเพลงทวนเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะถูกเนรเทศออกจากเมืองหลวงแล้วก็ตาม อดีตเจิ้นกั๋วกงก็ยังคงสั่งสอนให้ลูกหลานตระกูลเจียงทุกคนสืบทอดเพลงทวนประจำตระกูล ไม่ปล่อยให้มรดกตกทอดนี้สูญหายไปตามกาลเวลา

เพลงทวนของตระกูลเจียงถือว่าเป็นอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ที่ไม่ว่าตระกูลแม่ทัพใดก็ยากจะโค่นล้มลงได้ เพราะเป็นเพลงทวนที่หมายเอาชีวิตศัตรูในสนามรบทั้งสิ้น ทั้งดุเดือดและป่าเถื่อน เหมาะกับทั้งรุกและรับในคราวเดียวกัน

“ผมยั้งแรงไว้แล้วน่า พ่อ... มันไม่ตายหรอก”

เจียงห้าวหรี่ตามองใบหน้าใสซื่อของลูกชาย

อย่าคิดว่าหน้าตาใสซื่อแบบนี้ แล้วจะมีนิสัยซื่อตรงจริง ๆ

เพราะเจียงอวี้เฉิงนั้น ถือว่าเป็นอัจฉริยะของตระกูลเจียงอย่างแท้จริง ทั้งฉลาด คิดพลิกแพลง และเจ้าคิดเจ้าแค้น...

ตามปกติเพลงทวนเหล่านี้จะเริ่มถ่ายทอดประมาณแปดขวบ ตอนหกขวบจะฝึกฝนพื้นฐานทางร่างกายเสียก่อน

แต่เจียงอวี้เฉิงในวัยเจ็ดขวบที่กำลังนั่งม้าตามคำสั่งของบิดา โดยที่เจียงห้าวได้สาธิตเพลงทวนให้เขาดูทั้งหมดในคราวเดียว ใครจะไปรู้... เมื่อเขานั่งม้าเสร็จก็เดินไปหยิบท่อนไม้ขนาดพอดีมือมารำเพลงทวนตามบิดาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน

หากบอกว่าไม่ผิดเพี้ยนคงจะเกินจริงไปสักนิด แต่เจียงอวี้เฉิงสามารถบรรลุท่ารำไปได้มากถึงเก้าส่วน ทำให้เจียงห้าวได้แต่ตกตะลึงในความสามารถของบุตรชายเป็นอย่างมาก ครั้นจะวิ่งไปฟ้องบิดาของตนก็เหลือเพียงแต่ป้ายบรรพชนในห้องนั่งเล่นเท่านั้น

สุดท้าย เจียงห้าวได้แต่แอบหลบเจียงอวี้เฉิงที่กำลังนอนสนิทอยู่ในห้อง ไปนั่งกอดขาโต๊ะบูชาป้ายบรรพบุรุษร้องห่มร้องไห้อย่างดีใจที่บุตรชายสามารถสืบทอดเพลงทวนของตระกูลได้อย่างรวดเร็ว

แต่ก็แอบนึกเสียใจในโชคชะตา หากตระกูลเจียงไม่ตกอับเช่นนี้ อนาคตของเจียงอวี้เฉิงคงจะสดใส พุ่งทะยานเจิดจ้าในวงการต่อสู้เป็นแน่