บทที่ 2

“เฮ้อ...” เจียงห้าวได้แต่ถอนหายใจด้วยความเสียดาย “เอาเถอะ แกก็คุกเข่าสำนึกผิดไป เดี๋ยวพ่อไปทำกับข้าวแล้วกัน”

“ครับ พ่อ” เจียงอวี้เฉิงรับคำอย่างว่าง่าย เพราะอย่างไรเสียนี่ก็เป็นเพียงการคุกเข่าสำนึกผิดตามมารยาทเท่านั้น ทันทีที่แผ่นหลังของพ่อลับสายตาไป มือใหญ่ก็ยกขึ้นปาดน้ำตาราวกับไม่เคยมีอยู่จริง “เฮ้อ... พ่อนี่หลอกง่ายจริง ๆ ”

ด้วยตระกูลเจียงในตอนนี้ เหลือเพียงเจียงห้าวและเจียงอวี้เฉิงสองพ่อลูก เพราะแม่ของเขาทนความลำบากไม่ไหว จึงได้จากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร

ความจริงแล้ว เหตุการณ์ในวันนี้ ไอ้เด็กแซ่เหอนั่น ไม่ได้กล่าวร้ายตระกูลเจียงรุนแรงถึงขนาดนั้นหรอก แค่ล้อเขาว่าเป็นเด็กไม่มีแม่ แล้วก็ขโมยข้าวกล่องของเขาไปก็เท่านั้น

ขโมยอะไรไม่ขโมย ดันมาขโมยข้าวจากคนจนที่กำลังหิว!!

ไม่ซัดให้ตายคาไม้ตรงนั้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ฮึ่ย! ว่าแล้วก็หิว...

โครก คราก

เสียงท้องของเขาร้องประท้วงสอดรับดังขึ้นมา เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้ กว่าจะจบเรื่องทุกอย่างก็เกือบค่ำ แล้วเขายังต้องมาคุกเข่าทนหิวแบบนี้อีก

“โอ๊ย! เมื่อยไปทั้งตัวเลย” เจียงอวี้เฉิงบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า แล้วจึงเหวี่ยงแขนไปมา จนแขนข้างหนึ่งไปโดนโต๊ะบูชาที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ

ทันใดนั้น! หนังสือเล่มหนึ่งก็ตกลงมาบนพื้น เจียงอวี้เฉิงหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นที่หนาเขรอะบนปกหนังสือออก จึงได้เห็นอักษรที่เขียนอยู่บนนั้น

“บันทึก... ตระกูลเจียง...”

เจียงอวี้เฉิงอ่านชื่อหนังสือที่เขียนอยู่หน้าแรกอย่างค่อนข้างลำบากด้วยรูปแบบของอักษรที่โบราณ อีกทั้งความหนาของหนังสือ นั่นทำให้เขายิ่งมั่นใจว่าหนังสือเล่มนี้น่าจะเป็นบันทึกของบรรพบุรุษทุกรุ่นของตระกูลเป็นแน่

แผ่นกระดาษสีเหลืองกรอบของบันทึกถูกมือหยาบกระด้างกางออกอ่านอย่างช้า ๆ เจียงอวี้เฉิงใช้สองมือประคองหนังสืออย่างทะนุถนอม แล้วเริ่มอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก

รัชศกซื่ออัน ปีที่ยี่สิบสอง

ฮ่องเต้ชิงหยางได้ขึ้นครองราชย์ในที่สุด หลังจากที่ทั่วแคว้นผ่านสงครามแห่งการแย่งชิงบัลลังก์ เพราะฮ่องเต้ชิงหลงเทียน อดีตฮ่องเต้องค์ก่อน ทรงมีพระราชโอรสมากมาย ทั้งประสูติจากฮองเฮา พระสนมเอก สนมรอง แม้กระทั่งนางกำนัล

สงครามแย่งชิงบัลลังก์ของรัชทายาทและพระราชโอรสองค์ต่าง ๆ กินเวลายาวนานนับสิบปี ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ขุนนางแบ่งออกเป็นหลายฝักหลายฝ่าย

ท่ามกลางสงครามอำนาจนั้น ทำให้ราชโอรสหลายองค์ต้องสิ้นพระชนม์ลงไปไม่น้อย มีเพียงองค์ชายชิงหยางที่ประสูติจากนางกำนัลที่ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ชิงหลงเทียนเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่ยังมีพระชนม์ชีพอยู่

เพราะนางกำนัลทราบดีว่าท่ามกลางการแก่งแย่งเช่นนี้ นางไม่สามารถปกป้องพระราชโอรสองค์นี้ได้อย่างแน่นอน นางจึงแอบเข้าไปทูลขอฮ่องเต้ชิงหลงเทียน เพื่อให้องค์ชายชิงหยางได้เข้าไปอยู่ในกองทัพของตระกูลเจียง โดยไม่ต้องเปิดเผยตัวตน

ฮ่องเต้ชิงหลงเทียนตรัสอนุญาต โดยไม่คิดอะไรมาก เพราะอย่างไร พระองค์ก็มีพระราชโอรสมากมาย การที่มีพระราชโอรสสักพระองค์หนึ่งแอบแฝงอยู่ในกองทัพของตระกูลเจียงย่อมมีแต่ผลดีต่อราชวงศ์

แต่ด้วยความที่พระพักตร์ขององค์ชายชิงหยางละม้ายฮ่องเต้ชิงหลงเทียนเป็นอย่างยิ่ง เจียงซู่ เจิ้นกั๋วกงก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาคือบุตรแห่งมังกร แต่ด้วยความจงรักภักดีของตระกูลเจียง เขาจึงไม่ได้คิดสิ่งใด เพียงแต่บอกคนในตระกูลให้ทราบและระวังตัวไว้เท่านั้น

เพราะอย่างไรก็ไม่ควรล่วงเกินสายเลือดสวรรค์...

หลังสงครามแย่งชิงบัลลังก์สิ้นสุดลง ฮ่องเต้ชิงหลงเทียนสูญเสียพระราชโอรสไปเป็นจำนวนมาก จึงได้ตรอมพระทัย เสด็จสวรรคตไปในที่สุด

ส่วนรัชทายาทที่ประสูติจากฮองเฮา แม้ว่าจะมีชัยเหนือพระราชโอรสองค์อื่น และกำลังจะได้แต่งตั้งเป็นฮ่องเต้องค์ถัดไป แต่ด้วยพระองค์ที่ไม่อาจทนพิษบาดแผลได้ไหว ไม่นานนักก็สิ้นพระชนม์ตามไป

ในระหว่างนั้นเอง ช่วงที่บ้านเมืองกำลังหวั่นวิตก เพราะขาดผู้ครองบัลลังก์ เจิ้นกั๋วกงจึงนำกองทัพของตระกูลเจียงอารักขาองค์ชายชิงหยางกลับสู่เมืองหลวง เพื่อขึ้นปกครองแคว้นต้าหมิงต่ออย่างชอบธรรม

และเพื่อป้องกันการรุกรานของแคว้นศัตรูในช่วงที่ฮ่องเต้ชิงหยางเพิ่งขึ้นครองราชย์ เจิ้นกั๋วกงจึงได้ทูลขอให้กองทัพตระกูลเจียงประจำการอยู่ที่ชายแดนตั้งแต่นั้นมา

รัชศกซื่ออัน ปีที่ยี่สิบสาม

ฮ่องเต้ชิงหยางทรงแต่งตั้งนางสนมเข้าวังหลวง เพื่อสืบสายเลือดโอรสสวรรค์ และดูแลความเป็นอยู่ของราษฎรด้วยคุณธรรม ทำให้ทั่วแคว้นมีแต่ความสงบสุข

รัชศกซื่ออัน ปีที่ยี่สิบสี่

ฮ่องเต้ชิงหยางคำนึงถึงพระเชษฐภคินีร่วมอุทร นามว่า ชิงหว่านซิน ซึ่งเป็นพระราชธิดาองค์โตที่ประสูติจากมารดาที่เป็นนางกำนัล โดยพระราชทานตำแหน่งองค์หญิงใหญ่ให้พระนาง

องค์หญิงใหญ่ ชิงหว่านซิน เป็นผู้คอยดูแลฮ่องเต้ชิงหยางมาตั้งแต่วัยเยาว์ ทำให้สองพี่น้องรักใคร่กันเป็นอย่างมากท่ามกลางวังหลวงที่จ้องแต่จะทำร้ายกันเช่นนั้น

ฮ่องเต้ชิงหยางจึงตัดสินพระทัยจัดงานเลือกคู่ครองให้แก่องค์หญิงใหญ่...