LOGINShare
บทที่7
Last Updated:
2025-04-20 11:09:34"มิลานไปซื้อกับพวกฉันสองคนไหม"
"ไม่ล่ะ พวกเธอสองคนไปกันเถอะฉันอยากกลับไปนอนพักผ่อนมากกว่า"มิลานตอบปฏิเสธดั่งเช่นทุกครั้ง วันนี้เธอรู้สึกอยากกลับบ้านไปนอนพักผ่อนเสียมากกว่า "ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ เจอกันวันเดินทาง"แม้เพื่อนทั้งสองอยากให้มิลานออกไปเปิดหูเปิดตาแต่ทว่าพูดเธอก็ไม่กล้าที่จะเซ้าซี้เพราะดูจากสีหน้าแล้วมิลานคงจะเหนื่อยจริง ๆ ทั้งสามโบกมือลาตรงใต้อาคารเรียน เพื่อนทั้งสองเดินไปขึ้นรถของทางบ้านมีนาซึ่งตอนนี้คนขับรถมาจอดรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนมิลานเธอทำได้เพียงแค่เดินเท้าไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าในเวลาบ่ายคล้อยนักเรียนหลายคนทยอยกลับกันไปใกล้จะหมด สายตากวาดมองบริเวณโดยรอบอย่างต้องการจดจำเพราะอีกไม่กี่วันเธอก็จะไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้อีกแล้ว "เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องเลยนะ"น้ำเสียงขึงขังดังมาจากทางด้านหน้าทำให้มิลานหยุดชะงักอยู่ตรงมุมตึกซึ่งเป็นจุดอับไม่มีใครได้เห็น "เสียงเพลง"มิลานเรียกชื่อของคนที่ยืนขวางเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นร่างเล็กของเสียงเพลงและเพื่อนอีกสองคนของเธอเดินมาขวางทางเอาไว้ "นี่น่ะเหรอสภาพของคนที่ชอบราเชนทร์ของแกมาตั้งหลายปี ดูไม่จืดเลยนี่" "หน้าก็โทรมแถมยังใส่แว่น สภาพเน่า ๆ อย่างนี้ราเชนทร์คงไม่ตาต่ำคว้าเอามาเป็นแฟนหรอก"เพื่อนทั้งสองของเสียงเพลงไล่สายตามองมิลานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาเหยียดหยามน้ำเสียงดูถูกทำเอาคนถูกพาดพิงถึงกับหน้าเสีย "เธอจำไม่ได้เหรอมิลานว่าเมื่อวานฉันบอกเธอว่าอะไร" "..." "ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าราเชนทร์เป็นของฉันแล้วทำไมเธอถึงไม่ฟัง" "แต่ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ" "เธอนี่สตรอว์เบอร์รีเหมือนกันนะ เมื่อเช้าอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะว่าเธอยังเข้าไปอ่อยราเชนทร์" "ฉันไม่ได้อ่อย เมื่อเช้าราเชนทร์เขามีเรื่องจะคุยกับฉันก็เท่านั้นเอง"มิลานไขกระจ่างความจริงให้อีกฝ่ายได้ฟังแต่ดูเหมือนว่าคนที่มีจิตใจคับแคบมีดวงตามืดบอดไม่รับฟังคำพูดจากปากของใครจะไม่สนใจของมิลานเลยสักนิด "คุยกันอย่างนั้นเหรอ คนอย่างเธอมีค่าอะไรให้คนอย่างราเชนทร์ต้องลดตัวลงไปคุยด้วยฮะ" "..." "กะอีแค่ลูกแม่ค้าขายขนมกระจอก ๆ ลูกนังชั้นต่ำ" "นี่เสียงเพลง เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ของฉันนะ" "ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ แม่ของแกสูงส่งมาจากไหนฮะอีลูกแม่ค้า อีลูกนังชั้น..." เพียะ ใบหน้าสวยของลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังสะบัดไปตามแรงกระแทกจากฝ่ามือเรียวขาวของมิลาน "อย่ามาว่าแม่ของฉัน คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์" "เสียงเพลงแกเป็นยังไงบ้าง" "ว้าย เลือด"เพื่อนทั้งสองของเสียงเพลงหวีดร้องกันออกมาเมื่อมุมปากสวยมีเลือดซึม ความเจ็บปวดร้าวไปทั้งซีกหน้าของลูกสาวนักธุรกิจใหญ่เสียงเพลงหันหน้ากลับมาเผชิญกับมิลานซึ่งกำลังยืนตัวสั่นอยู่ฝั่งตรงข้าม แววตาของเด็กสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง "นี่แกกล้าตบหน้าของฉันอย่างนั้นเหรอฮะนังมิลาน" "ฉันจะไม่ทำแบบนี้เลยเสียงเพลงถ้าเธอไม่มาว่าแม่ของฉันก่อน"มิลานพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเธอไม่อยากจะมีปัญหาให้เรื่องราวมันบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดเช่นนั้น "แกทั้งสองคนจับตัวมันไว้แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำหลังอาคาร"เพื่อนทั้งสองพุ่งเป้าเข้าไปจับร่างของมิลานโดยทันทีซึ่งการกระทำแบบนี้มันทำให้มิลานตระหนักได้ว่าตัวเธอกำลังไม่ปลอดภัย "นี่พวกเธอสามคนจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ" "ไม่ต้องแหกปากร้องให้เสียเวลาหรอก วันนี้แหละฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดมากที่สุด และฉันนี่แหละจะทำให้แกได้สำนึกว่าไม่ควรปีกกล้าคิดที่จะมาทำร้ายฉัน" "ลากมันเข้าไปในห้องน้ำ" "ไม่นะไม่"แรงน้อย ๆ ของเด็กผู้หญิงตัวคนเดียวมีหรือจะสู้แรงเหวี่ยงของเด็กสาวทั้งสามคนได้ มุมอับในเวลานี้ไม่มีคนเดินผ่านไปมาซึ่งทำให้ไม่มีใครได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างเล็กในชุดนักเรียนของมิลานถูกกระชากเข้าไปในห้องน้ำหลังตึกแม้เธอจะออกแรงสู้พยายามหนีแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็ไม่อาจจะสู้ไหว เธอมีคนเดียวอีกฝ่ายมีตั้งสาม "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะถ้าเธอทำอะไรฉัน ฉันจะบอกอาจารย์" "ฮ่า ๆ "ทั้งสามสาวหัวเราะออกมาเสียงดังก้องห้องน้ำราวกับว่าเห็นอักษร'คนไร้ค่า'เขียนอยู่บนหน้าผากของมิลาน "นี่ ฉันจะออกอะไรให้เธอได้รู้นะมิลาน ถือว่าเอาบุญก็แล้วกัน" "..." "โรงเรียนนี้พ่อของฉันบริจาคให้ไม่รู้ตั้งกี่ล้านต่อปี เธอเชื่อเหรอว่าพวกอาจารย์ที่โรงเรียนนี้จะเข้าข้างหรือคิดจะช่วยลูกแม่ค้าจน ๆ อย่างเธอ" "..." "อย่าลืมสิ เธอมันก็เป็นแค่เพียงเด็กทุนที่ทางโรงเรียนยื่นเศษซากวาสนาไปให้อย่าคิดที่จะมาเทียบกับคนอย่างฉัน"ถ้อยคำร้ายกาจทำเอาคนฟังรู้สึกคับแค้นอยู่ในใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อตอนนี้ท่อนแขนของเธอทั้งสองถูกล็อกเอาไว้ "วันนี้ฉันจะจัดการคนอย่างแกให้มันรู้ไปซะบ้างว่าไม่ควรใฝ่สูงมายุ่งกับคนของฉัน ลากมันเข้าไป"ประตูห้องน้ำซึ่งทำด้วยเหล็กถูกเปิดออกก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะส่งร่างของมิลานเข้าไปในนั้น "อย่านะ" เพียะ เพียะ "นี่สำหรับที่แกกล้าตบฉัน" เพียะ เพียะ เพียะ "และนี่สำหรับที่แกกล้าเข้ามายุ่งกับราเชนทร์"ฝ่ามือเรียวสวยของเสียงเพลงฟาดลงบนใบหน้าของมิลานจนแว่นตากระเด็นออกไปจากใบหน้า พวกแก้มขาวอมลมพูดแดงเป็นรอยฝ่ามืออย่างเห็นได้ชัด แรงกระแทกหนัก ๆ ย้ำ ๆ กันหลายครั้งทำเอามุมปากของมิลานมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว แม้เธอจะมีแรงยกฝ่ามือขึ้นมาปัดป้องแต่ก็ไม่สามารถต่อสู้กับความเร็วและแรงของเสียงเพลงได้ อีกฝ่ายมีลูกมือคอยสั่งให้เพื่อนอีกทั้งสองตรึงแขนเอาไว้ไม่ให้เธอดิ้นหนีหรือปัดป้องได้ เพียะ เพียะ เพียะ "ฉันจะทำให้แกสำนึกว่าไม่ควรยุ่งกับราเชนทร์"แรงหึงของเสียงเพลงถูกสาดลงบนใบหน้าของมิลานจนอีกฝ่ายเต็มไปด้วยรอยช้ำ ตามใบหน้าและท่อนแขนบางส่วนเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วนจิกเป็นทางยาวจนเลือดไหลและไหนจะรอยฝ่ามืออีก ปึก ร่างอ่อนแรงของมิลานถูกปล่อยให้เป็นอิสระโดยมีสภาพใบหน้าบวมช้ำมุมปากมีเลือดไหลซึ่งเป็นภาพที่ทำให้เสียงเพลงและบรรดาเพื่อน ๆ ทั้งสองรู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย "พวกเราจะเอายังไงกับนังมิลานมันต่อดี" "ขังมันเอาไว้ในนี้แหละ ถ้าโชคดีก็คงมีคนมาพบ" "แต่ถ้าโชคร้ายก็คงกลายเป็นศพไร้ญาติอยู่ในนี้นี่แหละ"ไร้ความปรานีและเห็นใจในน้ำเสียงของลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังอย่างเสียงเพลง ทั้งสามเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะใช้ท่อนเหล็กเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกลสอดเข้าไปในช่องล็อกกุญแจเพื่อป้องกันไม่ให้คนด้านในเปิดประตูออกมา "ชะ...ช่วยด้วย"น้ำเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมา ดวงตาของมิลานพร่ามัวก่อนที่เธอจะหมดสติแล้วสลบไป
Latest chapter
สยบรักนายวายร้าย บทที่51
"ฉันขอเลียมันนะ""อะ...อื้อ"เสียงครางในลำคอเล็กดังขึ้นเมื่อปลายลิ้นแตะลงบนเนื้อสาวผ่านผิวผ้าบางของกางเกงในสีขาว ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อมีเหงื่อซึมไหลลมหายใจเริ่มหนักหน่วง ตรงช่วงล้างกำลังมีปลายลิ้นร้ายของชายหนุ่มปาดซ้ายเลียขวาเรียกน้ำหวานให้ซึมไหลออกมา"อ๊าส์ ซี๊ด""หวานมากเลยมิลาน"เขาเอ่ยชมก่อนจะก้มลงไปจัดการกับเนินเนื้อของเธอต่อ มิลานน้ำตาคลอเธอยืนขาสั่นเกร็ง ยิ่งเขาเร่งตวัดปลายลิ้นถี่มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เธออ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว"ราเชนทร์ อ๊าส์ เบาหน่อย อื้อ หยุดก่อน"เธอรีบเอ่ยปรามเมื่อรู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกมาแต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่คิดจะหยุด ราเชนทร์ใช้นิ้วสากของตัวเองเกี่ยวขอบกางเกงในตัวบางให้มาอยู่ตรงกลางกลีบอูม กลีบขาวสีขาวสวยทั้งสองฝั่งรัดกางเกงในตัวบางดันทรงให้เม็ดสวยเด้งขึ้นมาล่อตาล่อใจซึ่งมันเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะอดใจไหวได้เม็ดสวยสีชมพูแนบไปกับกางเกงในสีขาวตัวบางจนเห็นเป็นรูปทรงสวย ราเชนทร์ฉวยโอกาสในตอนที่เธอเผลอโน้มหน้าเข้าไปฉกชิมความหอมหวานจากติ่งสวยของเธอจนมิลานดิ้นพล่านแผล็บ แผล็บ แผล็บ"อ๊าย ราเชนทร์ ฉันทนไม่ไหวแล้ว อื้อ""ก็ไม่ต้องทน ปล่
สยบรักนายวายร้าย บทที่50
"พ่อกับแม่ไปก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมเรื่องหลานนะพ่อกับแม่แก่แล้วอยากอยู่บ้านเลี้ยงหลานมากกว่า"มิลานเขินอายจนหน้าแดงเมื่อมารดาทั้งของเธอและทั้งของชายหนุ่มพูดแบบนั้นออกมา แม้ว่าพวกท่านทั้งสี่จะเดินออกไปจากห้องหอของเธอในคืนนี้ได้สักพักแล้วแต่มิลานก็ยังคงเขินอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองสามีหมาด ๆ ของตัวเธอพรึ่บ"อุ๊ย"มิลานร้องอุทานเมื่อฝ่ามือใหญ่ของสามีอย่างราเชนทร์แตะลงบนท่อนแขนเปลือย "เป็นอะไรเหรอ""ปะ...เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร"เธอตอบชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงซึ่งไม่ค่อยจะมั่นคงสักเท่าไหร่ สายตาเหลือบมองไปยังท่อนแขนซึ่งยังมีฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มสัมผัสอยู่"ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมตัวสั่นล่ะ หรือว่าเธอกลัว""กะ...ก็""ถ้าเธอกลัว ฉันจะรอให้ถึงวันที่เธอพร้อมก็ได้นะ"เพราะเขาเองก็ไม่อยากฝืนน้ำใจของเธอเหมือนกันแม้ว่าคืนนี้มันจะเป็นคืนสำคัญระหว่างเขาและเธอ"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"มิลานรีบหันตัวใช้ฝ่ามือคว้าท่อนแขนของชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเขาดึงฝ่ามือออกจากท่อนแขนของเธอชายหนุ่มหันมามองหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายปล่อยให้เธอเดินเข้ามาสวมกอดโดยไม่คิดจะผลักเธอออกไปเพราะเรื่องแบบนี้เขาเข้าใจมันดี"คือฉันแค่กลั
สยบรักนายวายร้าย บทที่49
'จับมือแล้วเดินกันไปด้วยกันนะ'คำคำนี้พวกเขาทั้งสองมักจะบอกต่างฝ่ายเอาไว้เสมอยามเมื่อต้องเจอเรื่องที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ซึ่งเรื่องเหล่านั้นมันก็จะเกิดขึ้นในชีวิตซึ่งมันเป็นเรื่องปกติสำหรับคู่ของใครหลาย ๆ คนซึ่งหนึ่งในนั้นมันก็เป็นคู่ของเขาแต่ไม่ว่าทั้งสองจะเจอปัญหาอะไรต่างฝ่ายต่างก็ไม่คิดจะเดินหันหลังหนีให้พวกเขาทั้งสองจะใช้เวลาในการปรับความเข้าใจเพราะว่าการทำแบบนี้มันดีกว่าการเดินหนีปัญหาแล้วปล่อยให้คนรักคิดหนักไปต่าง ๆ นานา การเดินหนีปัญหาแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายต้องมานั่งจมอยู่กับความคิดมันไม่ใช่ทางเลือกของทั้งสองคน ทั้งราเชนทร์และมิลานจับมือครองรักกันมายาวนานจนถึงสี่ปีตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสี่ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับทั้งสอง คู่รักแห่งปีไม่เคยมีข่าวเสียหายเพราะต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญและยึดมั่นกับคนรักมากกว่าใคร วันรับปริญญาคือวันส่งท้ายการใช้ชีวิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยที่ราเชนทร์ได้มอบของขวัญสุดพิเศษให้กับแฟนสาวของเขา"แต่งงานกับเชนทร์นะ"น้ำตาของคนถูกขอแต่งงานอย่างมิลานแทบจะไหลทะลักอวดโชว์กลางสายตานับกว่าร้อยชีวิต มิลานทั้งรู้สึกเขินอายและอยากจะร้องไห้ในเวลาเดียวกัน เธอไม่ทั
สยบรักนายวายร้าย บทที่48
ความรู้สึกของทั้งสองตลอดระยะเวลาหลายปีถูกปลดปล่อยมันออกมา ภาพที่ทั้งสองเคยคิดอยู่ในหัวตอนนี้มันได้เป็นจริงเสียแล้ว การคบหาของมิลานและราเชนทร์เป็นที่รับรู้ของทั้งสองครอบครัว เพราะหลังจากราเชนทร์จัดเซอร์ไพรส์มอบเกียร์วิศวะให้กับมิลานในเย็นวันนั้นรุ่งเช้าเขาก็พาเธอเข้าไปพบพ่อแม่ที่บ้านหลังใหญ่เรียกว่าการเปิดตัวคนรักของลูกชายในครั้งนี้ทำเอาคุณสุชาดาและคุณหญิงเพียงเพ็ญแทบจะตั้งตัวรับไม่ทัน'นี่มิลานครับ เธอเป็นแฟนของผม''...''เธอคือคนที่ผมเลือกแล้ว'ราเชนทร์มองตาผู้เป็นบิดา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวขาเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นซึ่งมันก็ผ่านมานานหลานเดือนบรรยากาศการของพบหน้าบิดามารดาของแฟนหนุ่มแม้มันจะดูผิดแปลกแต่มิลานก็สัมผัสได้ว่าท่านทั้งสองไม่ได้นึกรังเกียจเธอ และบางครั้งเธอก็แอบเห็นแววตาของท่านสุชาดาแอบมองบุตรชายอยู่บ่อยครั้งเหมือนกับว่ามีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดด้วย'ขนมฝีมือคุณน้าอร่อยจังเลยนะคะ ไม่ทราบว่าขนมแบบนี้เขาทำกันยังไงเหรอคะ หนูอยากลองทำบ้างเผื่อวันว่าง ๆ จะได้ทำให้ราเชนทร์ได้ทาน''หนูอยากทำเหรอจ๊ะ''ค่ะ หนูอยากทำ'มารดาของราเชนทร์ยิ้มออกมาก่อนท่านจะ
สยบรักนายวายร้าย บทที่47
"ทำไมรีบกลับจังเลยล่ะคะไม่อยู่กับหนูก่อนเหรอ"น้ำเสียงออดอ้อนของมิลานดังขึ้นเมื่อรถตู้คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดยังสนามบิน ร่างเล็กของมิลานเข้าไปกอดบิดามารดาด้วยความคิดถึงอีกครั้งวันนี้ตลอดทั้งวันเธอได้ใช้เวลาอยู่กับท่านทั้งสองส่วนแฟนหนุ่มอย่างราเชนทร์ได้เดินทางกลับคอนโดเพื่อกลับไปเตรียมตัวสำหรับการประชุมรับน้องในวันนี้"เอาไว้พ่อเคลียร์เรื่องงานเสร็จเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะรีบเดินทางมาหาหนูนะลูก""จริงนะคะ""จริงสิ แต่ถ้าลูกอยากจะเดินทางไปหาพ่อกับแม่ที่นั่นก็ได้นะพ่อจะได้ส่งเครื่องบินมารับ"โรเบิร์ตโอบกอดบุตรสาวเพียงคนเดียวด้วยความรัก "แม่กับพ่อต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะลูกเข้าใจไหม""ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ""จ้ะลูกรัก"บุตรสาวเพียงคนเดียวโบกมือลาทั้งสอง มิลานมองร่างของบิดาและมารดาเดินเคียงคู่ขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัว รถตู้คันหรูเครื่องตัวออกมาจากตรงนั้นอย่างเชื่องช้า หลังจากฝ่าฟันรถติดในช่วงเวลาเย็นมาได้ทำให้มิลานรู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กล้มตัวนอนลงบนโซฟาตัวยาวด้วยความเหนื่อยล้าแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดเลยก็ว่าได้'พ่อกับแม่อนุญาตให้ลูกทั้งส
สยบรักนายวายร้าย บทที่46
หนึ่งชั่วต่อมารถตู้คันหรูสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่สาวใช้ที่เห็นว่ามีรถคันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดก็รีบวิ่งไปบอกผู้เป็นเจ้านายแตกต่างกับสีหน้าของคนในรถ"นี่มันอะไรกันเหรอคะ คุณพ่อพาหนูมาที่นี่ทำไม"บ้านหลังใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยก้าวขาเข้ามาเหยียบที่นี่และตอนนี้เธอก็ได้กลับมาเหยียบอีกครั้งพร้อมกับบิดาและมารดาของเธอ"คุณพ่อคะ""พ่อก็แค่จะทำเรื่องทุกอย่างให้มันจบ"ฝ่ามือสากกุมแก้มข้าวของลูกสาว รอยแผลจากเรื่องเมื่อวานยังคงเป็นรอยอยู่บนใบหน้าของมิลาน"ไม่ต้องกลัวอะไรนะลูก พ่อจะคอยปกป้องหนูเองจะไม่มีใครมาทำร้ายลูกสาวของพ่อได้อีก""คุณพ่อคิดจะทำอะไรคะ"โรเบิร์ตไม่ตอบเขาหันมองออกไปนอกตัวรถเห็นร่างของชายหญิงวัยกลางคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู"เราลงจากรถกันเถอะค่ะ"ครืดประตูรถตู้คันหรูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของบอดีการ์ดก่อนร่างของอุษณีกับสามีจะก้าวขาเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีสง่างามดั่งคนมีเงิน"สวัสดีครับคุณโรเบิร์ตคุณหญิงเป็นเกียรติอย่างมากที่คุณโรเบิร์ตเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวเอง"เกริกพลอดีตนักธุรกิจชื่อดังและภรรยาอย่างคุณหญิงประภาพรซึ่งตอนนี้ตำแหน่งคุณหญิงได้ถูกปลดออกไปเป็นที่เ
You may also like
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด
ชาไทยเย็น37.1K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.0K viewsพันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก
กวักทรัพย์เข้ากรุสมบัติ52.1K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C34.4K viewsบำเรอรักคุณหมอ
ปีศาจชอนซา89 viewsเพียงชั่วคืน
มี่เยี่ยน109 viewsพ่อของลูกเป็นซุป' ตาร์
ดวงดาวบนหาดทราย146 viewsเฉิดไฉไล-หอมละมุน
นาวิกา36 views
