ตอนที่ 12 เรื่องน่ายินดี

อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือเพียงแสงจันทร์สีเงินที่เริ่มสาดส่องลงมายังสวนกว้าง สายลมเย็นโชยพัดกลีบดอกไม้ปลิวไสว กลิ่นหอมบางเบาแผ่ซ่านในอากาศยามราตรี

ลู่ซือหนานเดินเคียงข้างบัณฑิตหนุ่มที่พยุงตัวด้วยไม้เท้าตรงไปที่ศาลา โดยมีบ่าวคนสนิทติดตามอยู่ด้านหลัง

ลู่ซือหนานเหลือบมองเขาอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเผิงเหยียนเฉิงดูสดชื่นกว่าก่อนหน้านี้มาก สีหน้าซีดเซียวก็มีเลือดฝาดขึ้น

“ท่านดูดีขึ้นมากเลยเจ้าค่ะ พี่เหยียนเฉิง” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจแท้จริง

เผิงเหยียนเฉิงหัวเราะเบาๆ เอียงหน้าหลบสายตาอ่อนโยนนั้น

“ขอบคุณคุณหนูลู่ที่ดูแลข้ามาตลอด หากมิใช่เพราะครอบครัวของเจ้า ข้าคงมิอาจมีวันนี้”

ลู่ซือหนานส่ายหน้าเบาๆ “อย่าได้เกรงใจเลยเจ้าค่ะ ข้า...ข้าเพียงแต่...อยากให้ท่านดีขึ้นเร็วๆ เท่านั้น”

คำพูดของนางอ่อนหวานและจริงใจนัก จนเผิงเหยียนเฉิงรู้สึกใจอ่อนยวบ

เขาก้าวข้างกันไปช้าๆ กับนางโดยไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด ปล่อยให้เสียงลมและกลิ่นหอมของดอกไม้ยามเย็นคลอเคล้าเป็นเพื่อน

ในใจของเขาได้แต่ภาวนาเงียบๆ ขอเพียงให้ช่วงเวลานี้ ยืดยาวออกไปอีกสักนิด ก็ยังดี

เมื่อไปถึง เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่บนศาลากลางสวน มีพู่กันและกระดาษวางอยู่ตรงหน้า มือขวาที่ยังไม่แข็งแรงนักค่อยๆ ลากตัวอักษรลงบนกระดาษด้วยความตั้งใจ อาศัยแสงจากตะเกียงและโคมไฟ เขียนบทกลอนอย่างตั้งใจจนแล้วเสร็จ

 “นั่นกลอนหรือ” นางถามถึงสิ่งที่เขากำลังเขียนอย่างสนใจ

เผิงเหยียนเฉิงเงยหน้าขึ้น ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะวางพู่กันลง และเอื้อนเอ่ยบทกลอนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทว่าแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน

“กลางหาวจันทร์ส่องแจ่ม... สายลมแย้มพัดเฉื่อยฉิว... เดียวดายลำพังผู้เดียว.... ชมเงาจันทร์เพรียกหาดวงใจ”

เสียงท่องกลอนกังวานสะท้อนในอากาศสงบยามราตรี ลู่ซือหนานได้ฟังก็ราวกับต้องมนต์ ใบหน้าน้อยๆ แหงนมองพระจันทร์บนฟ้า ดวงตาเป็นประกาย

“บทกลอนนี้ช่างไพเราะนัก” นางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้า เอ่ยต่ออย่างสดใส

“ข้าเองก็อยากจะแต่งบทกลอนได้เช่นท่านบ้าง”

“หากข้ารักษาตัวจนหายดี วันหน้าข้าจะสอนคุณหนูลู่เอง” เผิงเหยียนเฉิงมองนาง แววตาอบอุ่นและอ่อนโยนยิ่งนัก เขาครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

 “จริงหรือเจ้าคะ! ท่านอย่าได้ลืมสัญญาเล่า” ลู่ซือหนานเบิกตากว้างด้วยความดีใจ

“ข้าย่อมไม่ลืมแน่นอน” เผิงเหยียนเฉิงหัวเราะเบาๆ หัวใจที่เคยเย็นชากลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

ใต้แสงจันทร์อันอ่อนโยน มีเพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบาของชายหนุ่มหญิงสาวสองคน ล่องลอยไปกับสายลมยามค่ำคืน

************************

แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้าสาดลอดผ่านม่านผ้าฝ้ายบางสีขาวนวลในห้องเรือนรอง ร่างสูงโปร่งของเผิงเหยียนเฉิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงไม้หอมด้วยท่าทีระมัดระวัง มือเรียวยันขอบเตียงเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเปล่าแตะพื้นเรือนอันเย็นเฉียบ

เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กลั้นใจขยับก้าวแรกโดยไม่มีไม้เท้าช่วยพยุง ขาที่เคยอ่อนแรงสั่นเล็กน้อย แต่ภายใต้แววตาแน่วแน่ เผิงเหยียนเฉิงก็กัดฟันพยายามก้าวต่อไปทีละน้อย

เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเขาเรียกให้อาหมิงซึ่งกำลังจัดยาในชั้นวางหันมาเห็นเข้า

“คุณชายเผิง ท่าน...” เสียงของเขาขาดห้วง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและยินดี

เผิงเหยียนเฉิงยกยิ้มบางเบา พลางก้าวอีกหนึ่งก้าวที่มั่นคงกว่าเดิม อาหมิงแทบจะวิ่งปราดออกจากเรือนด้วยความตื่นเต้น

“นายท่าน! คุณชายเผิงเดินได้แล้วขอรับ” เขารีบไปรายงานประมุขของเรือนด้วยความตื่นเต้น

เสียงร้องประกาศดังลั่นไปถึงเรือนพักของลู่ซือหนาน นางที่กำลังนั่งเรียงดอกไม้ในโถหยกก็รีบวางมือ พุ่งออกจากเรือนไปทันที

ลู่หยวนฉีผู้เป็นนายใหญ่ก้าวเร็วผิดจากปกติของชายวัยกลางคน รีบรุดมายังเรือนรองเช่นกันกับอันเหม่ยฉิน ภรรยาของเขาก็รีบตามมาติดๆ

เมื่อมาถึง ทุกคนก็เห็นเผิงเหยียนเฉิงในชุดผ้าฝ้ายสีครามเรียบง่าย กำลังยืนด้วยท่วงท่าสง่างามกลางลานเรือน แสงอาทิตย์เช้าต้องกับใบหน้าคมคาย ทำให้เขาดูเหมือนบัณฑิตหนุ่มผู้เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นดุจไม้ไผ่กลางพายุ

“เหยียนเฉิง เจ้าสามารถยืนเองได้แล้วจริงๆ ” ลู่ฮูหยินเอ่ยด้วยเสียงเต็มไปด้วยความปลื้มใจ

ลู่ซือหนานยิ้มกว้างจนตาหยี นางวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างลืมตัว จนต้องชะงักไว้เมื่ออยู่ห่างเพียงไม่กี่ก้าว ดวงหน้าน้อยๆ แดงเรื่อด้วยความเขินอาย

“ยอดเยี่ยมมากเจ้าค่ะท่านพี่เหยียนเฉิง” นางเอ่ยเสียงใส ดวงตาเป็นประกายสดใส

อันเหม่ยฉินเองก็ยิ้มกว้าง เดินเข้าไปแตะไหล่เขาเบาๆ “สวรรค์ยังเมตตา ช่างเป็นนิมิตหมายที่ดีนัก”

“ดี ดี” ลู่หยวนฉีกล่าว แล้วเดินเข้าไปวางมือที่ไหล่กว้างของบัณฑิตหนุ่ม

เผิงเหยียนเฉิงเดินอย่างไม่มั่นคงนัก แต่ก็ไม่ต้องใช้ไม้เท้าพยุงแล้ว เขาเดินมาแล้วประสานมือคารวะทุกคน สีหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“ข้าน้อยต้องขอบคุณท่านลุงลู่ ท่านป้าลู่ และคุณหนูที่เมตตาดูแลรักษาข้า หากไม่ได้พวกท่าน ข้าคงไม่มีวันนี้”

ลู่หยวนฉีหัวเราะเสียงดัง “เจ้ายังหนุ่มแน่นนัก อีกไม่นานก็หายดีเต็มที่ เตรียมตัวอ่านตำราให้หนัก สอบชิงอันดับหนึ่งมาเถิด”

บรรยากาศในเรือนรองอบอวลไปด้วยความยินดี ทุกคนต่างมีรอยยิ้มที่จริงใจและปลื้มปีติ ยินดีกับก้าวแรกของชายหนุ่มผู้เคยตกต่ำ ก้าวแรกของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่งดงามอีกครั้ง

************************