LOGINShare
บทที่ 49.1 ท่องทั่วใต้หล้า
Last Updated:
2025-12-18 12:54:05
Latest chapter
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 50 (บทจบ) หัวใจเคียงข้าง ตัวข้าเคียงกายท่าน
บทที่ 50หัวใจเคียงข้าง ตัวข้าเคียงกายท่านเมฆคล้อยเคลื่อนตามลมเปลี่ยนรูปร่างไม่ซ้ำแบบในความทรงจำ สุริยันหมุนเวียน ทิวาก็ต่างไม่เคยหยุดอยู่ที่เดิมคงมีเพียงป่าอันเงียบสงบแห่งนี้ที่ไม่ต่างจากเดิมมากนัก ไม่ว่าจะตั้งแต่ที่นางมาถึงในช่วงวสันตฤดู สาร์ทฤดู หรือกระทั่งยามนี้ที่เหมันต์ฤดูมาเยือน ล้วนคล้ายคลึงกันหมด เพียงแค่อาจจะมีดอกไม้มากหน่อยเป็นบางครั้ง หรือหนาวกว่าปกติเล็กน้อยเท่านั้นอีกอย่างไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือที่ไม่มีมูล ทำให้ชาวบ้านไม่กล้าย่างกรายเข้ามาในนี้ สมุนไพรที่หายากจึงไม่ถูกแย่งไป แถมนางเองก็ไม่ถูกรบกวนอีกด้วย การเลือกปักหลักที่นี่จึงเป็นสิ่งที่นางภาคภูมิใจมากในช่วงนี้จนกระทั่งเส้นทางแต่เดิมที่เคยมีแค่นางย่างก้าวเดินเพียงลำพัง กลับปรากฏเงาร่างที่คุ้นเคยขึ้นมาคราแรกนางแปลกใจ แววตาหยุดนิ่งที่แผ่นหลังเหยียดตรงอันคุ้นเคย หากแต่เมื่อหัวใจที่หยุดเต้นไปแล้วส่งเสียงโครมครามอย่างตื่นเต้นดีใจออกมา ก็ทำให้นางเข้าใจว่า ตรงหน้านั่นคือความจริง หาใช่แบบที่ผ่านมา ที่คนผู้นั้นได้แต่อยู่ในฝันของนางเสวี่ยหว่านยกมือดึงหมวกสานที่สวมอยู่ลง โค้มตัวต่ำลงอีกนิด ดัดเสียงให้เป็นชายแก่ชรา เอ
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 49.3 บ้าน
"ไม่ต้องตกใจ... ข้าไม่ได้จะไปแจ้งทางการ อย่างไรเสียยาพิษที่เจ้าได้ไปก็เป็นข้าเองที่ทำขึ้นมา ก่อนหน้านี้ข้าได้มอบมันให้คุณหนูเจียงไป หากเรื่องนี้รู้ถึงหูผู้อื่นก็คงเป็นข้าที่ตกที่นั่งลำบากเช่นกัน" เสวี่ยหว่านหลอกล่อนางให้ตายใจ แม้นในความจริงก็คิดจะทำอย่างที่พูดอยู่แล้วฉือเหยียนเองก็คิดว่าตนนั้นไม่มีอะไรให้ต้องเสียอีกแล้วเหมือนกัน หลังจากล้างแค้นได้แล้ว ก็เหลือเพียงนางตัวคนเดียว ยังคิดจะจบชีวิตอยู่หลายครั้งแล้ว ดังนั้นจึงยอมเล่าออกมาหมดทุกเรื่อง"ในปีนั้นฟู่ฮูหยินกลับบ้านเดิม แต่ใต้เท้าเจียงไม่สามารถตามติดนางไปได้ อ้างว่าเพราะทางวังหลวงมีเรื่องให้ใต้เท้าเจียงต้องจัดการอยู่ แต่ใครจะคิดว่านั่นเป็นแผนของเขาที่หวังจะจับบุตรสาวของข้าทำสาวใช้อุ่นเตียง คืนนั้นเขาแสร้งเมามาย ใช้บุตรสาวของข้าเป็นที่ระบายอารมณ์จนต่อมานางก็ตั้งท้อง สตรีโฉดชั่วผู้นั้นจึงทุบตีนางจนแท้ง และเพราะเลือดนางไหลไม่หยุด บุตรสาวที่น่าสงสารของข้าก็สิ้นลมหายใจ เวลานั้นข้ายังเหลือสามีอยู่เคียงข้าง ทำให้พอยังทนแบกรับเรื่องราวได้ไหวแต่ไม่กี่เดือนก่อนเขาก็ถูกใช้ให้ไปรับคุณหนูใหญ่เจียงกลับมา ข้าทนรออยู่ที่จวนไม่ไหวเพราะรู้สึกใจไ
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 49.2 ผู้ที่ฆ่าล้างทั้งตระกูล
เซียวลี่หยางเลือกเดินลึกเข้าไปอีกนิด ด้วยคิดว่าน่าจะเป็นทางนี้มากกว่า เพราะได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากที่ไกล ๆ หากมีคนอยู่ ผู้คนมักต้องการน้ำเป็นอย่างแรก"เส้นทางรกร้างถึงขนาดนี้ คนหนุ่มเช่นเจ้าคงไม่กลัวตาย ถึงได้กล้าเดินไปทั่ว" เสียงของชายชราดังขึ้นข้างหลังเซียวลี่หยางหันไปมองก็พบชายแก่คนหนึ่งเดินถือไม้เท้าเข้ามาหา รอบกายปกคลุมด้วยผ้าผืนเก่าสีน้ำตาลเข้ม สวมหมวกฟางปีกกว้าง บนหลังยังมีตะกร้าสานใบหนึ่ง ด้วยความแก่ชราอีกฝ่ายจึงโน้มตัวด้านหน้าไม่อาจยืนหลังได้ตรง ทำให้เซียวลี่หยางมองเห็นได้ว่าในตะกร้าบนหลังของเจ้าตัวนั้นต่างเต็มไปด้วยใบไม้รูปร่างแปลกตา"ท่านเองก็อายุมากแล้ว ยังใจกล้าเข้ามาถึงในนี้ เกรงว่าคงไม่กลัวตายเช่นกัน" เซียวลี่หยางระบายยิ้มละมุนที่มุมปาก༻❁༺หลายเดือนก่อนหลังจากหนีลงเขามาได้ เสวี่ยหว่านก็เดินทางกลับไปทำสิ่งที่ได้เคยสัญญาไว้แรกเริ่มเดิมที นางคิดว่าอาจจะสามารถนำป้ายชื่อของคุณหนูเจียงกลับไปตั้งในตระกูลได้ ทว่าจวนแห่งนั้นก็ไม่หลงเหลือใครอีกแล้ว ตระกูลเจียงที่เคยเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ ต่างก็สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ เหลือเพียงชื่อไว้ให้ผู้คนพูดถึงแค่อีกไม่กี่ปีก็ลืมเลือนนางจึง
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 49.1 ท่องทั่วใต้หล้า
บทที่ 49เหนือสุดใต้หล้า จรดธาราแดนใต้ข้าจะตามหาเจ้าให้พบหากเป็นคนทั่วไปมาอ้อนวอนขอขึ้นหุบเขา ลั่วหวางเจียที่เป็นถึงเจ้าอารามคงไม่ดั้นด้นลงมาด้วยตนเอง แต่เมื่อลูกศิษย์แจ้งว่าคนด้านล่างหุบเขามาตามหาใคร ตัวเขาเองก็อยากจะดูหน้าตาของคนที่มาตามหาสตรีผู้นั้นยิ่งนักพอลงเขามาแล้ว ลั่วหวางเจียก็มองคนตรงหน้าตนเอง ผู้ที่ควรตายไปแล้วเวลานี้ก็กลับมามีชีวิตอยู่ได้ ฝีมือของเจียงเยี่ยนฟางช่างไม่ธรรมดา สมแล้วที่นางเอาแต่เฝ้าดูแลข้างกายไม่ห่าง แม้นตนเองบาดเจ็บภายในจวนเจียนจะตายก็ยังกัดฟันทนอยู่หลายวันด้านเซียวลี่หยางที่ออกเดินทางมายังหุบเขาเซียนกู่เป็นที่แรก หมายจะบุกขึ้นไปแต่ก็ไม่อาจทำได้ เวลานี้ก็เอียงหูฟังเสียงกระซิบจากเติ้งอู๋ ทำให้ได้รู้ที่มาที่ไปของคนตรงหน้า "ท่านเจ้าอาราม ก่อนหน้านี้ข้าน้อยตื่นมาไม่รู้เรื่องราวที่แน่ชัดในตอนที่หลับไป เพิ่งได้มาทราบเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าท่านเองก็เป็นผู้มีพระคุณคนหนึ่ง""วกไปวนมาทำไม นางจากไปแล้ว!" ลั่วหวางเจียไม่คิดจะถามหาคำขอบคุณหรือของตอบแทน ต่างก็ตรงเข้าเรื่องเลยทันที แถมยังสะบัดมืออย่างหงุดหงิด ก่อนจะเก็บมือไพล่ไว้ด้านหลัง ยืดอกขึ้นให้ดูสง่างาม เห็นอีกฝ่าย
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 48.2 ชะตาถูกผูกโยงกันตั้งแต่แรก
เมื่อกลับมาแล้วเซียวลี่หยางก็รื้อค้นของในห้องอย่างบ้าคลั่ง ไม่ลืมสั่งให้คนช่วยตามเก็บของที่เขารื้อทีละชิ้นให้กลับไปอยู่ที่เดิมอีกด้วยกระทั่งผ่านไปสักพักใหญ่เขาถึงเจอสิ่งที่ต้องการ ไม่รีรอก็รีบเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกลางห้องซึ่งได้ให้เติ้งอู๋เตรียมน้ำร้อนไว้รออยู่แล้วในวันนั้นที่หิมะตกหนัก เจียงเยี่ยนฟางจ้องมองเขาปั้นชาเป็นก้อนโดยไม่คิดจะหลบซ่อนสายตา นางเอ่ยว่า 'ชาดอกไม้เมื่อนำไปตากให้แห้งแล้ว ภายหลังนำกลับมาแช่น้ำก็จะเบ่งบานดูสวยงาม ช่วงเวลานี้ข้างนอกหิมะตกหนัก ใช้การรมความร้อนเพื่อให้แห้งก็ถือว่าแก้ขัดได้อยู่ แต่ข้ามีเรื่องน่าสนใจยิ่งกว่า ท่านดูนี่' ในมือของนางประคองกระดาษแผ่นเล็กที่คล้ายจดหมายลับเอาไว้ พลางยื่นมือส่งมาให้เขาดู'ก็แค่กระดาษเปล่า''ชินอ๋องผู้มากความรู้อย่างท่านยังดูไม่ออก เช่นนั้นก็ถือว่าเรื่องนี้เป็นข้าคนแรกที่เพิ่งค้นพบ' เจียงเยี่ยนฟางหยิบตะกร้าสมุนไพรแห้งตัวหนึ่งมาชูให้เขาดูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหย่อนลงในจอกชาร้อน ๆ ที่อยู่ข้างกาย 'มีครั้งหนึ่งตอนที่ข้าบดสมุนไพรตัวหนึ่งเสร็จแล้วก็นำไปวางไว้บนผ้าลองสำหรับตาก จากนั้นผ้าก็เกิดสีตามมาซึ่งเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่นานมันก็จางหา
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 48.1 อยู่ในทุกการกระทำ
บทที่ 48ทุกวัน ล้วนคิดถึงนางเมื่อเดือนสองย่างเข้ามา ฤดูหนาวก็ใกล้ผ่านพ้นไปแล้ว อากาศข้างนอกเริ่มอุ่นขึ้นอีกนิด อิงฮวา [1] เริ่มแย้มบานต้อนรับแสงของวันใหม่เซียวลี่หยางตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องโล่งและไม่คุ้นตา ขาและแขนต่างขยับไม่ได้ ล้วนถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลที่ค่อนข้างใหม่คล้ายว่าเพิ่งจะถูกเปลี่ยนไป"ท่านอ๋อง!?" เติ้งอู๋ที่ถือยาเข้ามาเกือบจะทำชามยาร่วงลงไปจากมือ เขารีบเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายอีกฝ่าย สมองยังนึกว่าตาฝันกลางวันอยู่"..." เซียวลี่หยางกลับหลับตาลงร้องไห้ออกมาเป็นสิ่งแรก เพราะนึกได้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นบ้าง เสียงร้องของเขาเงียบงัน แต่ทำให้ผู้มองรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ไหล่ไหวโคลงระรัวคล้ายคลื่นน้ำอันเปราะบาง'เจียงเยี่ยนฟางไม่อยู่แล้ว' สิ่งนี้กลับเอาแต่ย้ำเตือนอยู่ในใจทั้งที่นางตายไปแล้ว แต่ตอนที่เขากำลังเดินอยู่บนเส้นทางสีดำซึ่งทอดยาวแสนไกล เขากลับได้ยินนางเรียกเขาให้กลับมาทว่าหากเมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว สตรีผู้นั้นกลับไม่ได้อยู่ข้างกายเขาอย่างที่นางรับปากในฝันอีกต่อไปวันเวลาจากนั้นราวกับอยู่ไปเหมือนคนตาย จวบจนปลายคิมหันต์ฤดู [2] เซียวลี่หยางก็กลับมาเดินได้อีกครั้ง แขนขาขยั
You may also like
พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC
กระดิ่งจันทร์324.9K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม117.3K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่124.6K viewsย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว
lianlian16.5K viewsนายหญิงแห่งยุค 80
จินเหมยเทียน222 viewsคุณหนูตัวปลอมขอลาก่อนนะคะ
Teddy's3.8K viewsยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย
บ้านเขมปัณณ์3.0K viewsหมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู
moonlight -mini3.7K views
