บทที่ 11 ไม่ชอบใจ

บทที่ 11 ไม่ชอบใจ

เสิ่นเกาหลานหลายวันมานี้เขาคลุกอยู่กับเจี่ยฟางจนแทบไม่ได้ออกไปทำงานช่วยท่านพ่อที่ร้านค้า หรือแม้แต่ไปตรวจดูท่าเรือที่ส่งของเมื่อเขาเดินเพียงลำพังทำให้เขาครุ่นคิดได้แล้วว่าวันนี้จะต้องไปหาท่านพ่อบ้างมิเช่นนั้นจะถูกต่อว่าเอาได้ เขากำลังย่ำเท้าไปหาสวี่หยางตามที่เจี่ยฟางขอร้องแต่ทว่าเมื่อเดินมาเรื่อย ๆ ระหว่างที่ไปห้องของนางได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังอยู่ไม่ไกล คิ้วของเสิ่นเกาหลานเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะมิใช่เสียงสาวใช้แต่เป็นน้ำเสียงของสวี่หยางกับเสิ่นจิ้นที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขานั่นเอง ท่าทางของสวี่หยางยิ้มกว้างหัวเราะออกมาราวกับไม่ทุกข์ระทมหัวใจอย่างที่เจี่ยฟางกังวลแถมยังหน้าระรื่นให้เสิ่นจิ้นอีกต่างหาก

"ฮ่า ฮ่า เพราะคุณชายเสิ่นจิ้นเลยทำให้ข้าหัวเราะจนน้ำตาไหล ขอบคุณท่านอีกครั้งนะเจ้าคะ และมีอีกอย่างข้าขอฝากขอบคุณท่านแม่ด้วยที่เป็นห่วงข้า ข้าจะดื่มยาจนหมดเลยเจ้าค่ะ "

"พี่สะใภ้อารมณ์ดีเพราะข้าหรือขอรับ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีของข้าเหลือเกินที่ทำให้ท่านยิ้มได้เช่นนี้ " เสิ่นจิ้นนำเรื่องที่พบเจอก่อนจะมาเยือนสวี่หยางที่เรือนเป็นเรื่องตลกของลูกค้าที่มาซื้อของที่ร้านของท่านพ่อทำให้สวี่หยางหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว ทำให้ผู้ที่ยืนมองดูทั้งสองเริ่มไม่พอใจที่เสิ่นจิ้นมาสนิทใกล้ชิดสวี่หยางเช่นนี้

เขายืนเอามือไขว้ไปด้านหลังก่อนจะทำหน้าให้คลายความบึ้งตึงหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะกระแอ่มให้ทั้งสองรู้ตัวว่ายามนี้มิได้มีเพียงสองคนแต่ทว่ามีเขาที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

"อะแฮ่ม!! " ทันทีที่เสียงกะแอ่มของเสิ่นเกาหลานดังขึ้นทำให้ทั้งสองต่างพากันหันมาสนใจ ใบหน้าของสวี่หยางเริ่มเย็นชาอีกครั้งเมื่อครู่นางพึ่งจะอารมณ์ดีแท้ ๆ ทำไมต้องมาเจอเสิ่นเกาหลานตั้งแต่เช้าเช่นนี้ด้วย

"เจ้ามาทำไมที่นี่ ช่วงนี้เจ้ามักมาเยือนที่เรือนของข้าบ่อยครั้งเหลือเกิน เห็นทีข้าต้องหารือกับท่านพ่อท่านแม่เพื่อหาสตรีที่คู่ควรแต่งกับเจ้าเสียที จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายที่ีเรือนของข้า " คำพูดคล้ายตำหนิปะปนจนทำให้สีหน้าของเสิ่นจิ้นเจือไปด้วยความขุ่นหมองเช่นกัน เขาคิดว่าเขาพยายามเก็บอาการไม่แสดงสีหน้าแววตาเอาไว้แล้วแต่ไม่คิดเลยว่าท่านพี่ของตนจะมองออก

ก่อนจะฉีกปากยิ้มกว้างยกตะกร้ายาสมุนไพรที่ท่านแม่ไหว้วานมาให้สวี่หยาง

"ท่านพี่กล่าวเกินไปแล้วขอรับ ข้ามาที่นี่บ่อย ๆ เพราะท่านแม่วานข้าให้นำยาสมุนไพรมาให้พี่สะใภ้ ท่านพี่ก็รู้ว่าท่านแม่ต้องการให้ท่านมีบุตรในเร็ววัน ยาตัวใดที่ว่าดีกินแล้วบำรุงร่างกายท่านแม่ย่อมอยากให้พี่สะใภ้ได้กิน แต่ทว่าหากกินยาจนหมดนี่แต่ไร้คนนอนเคียงข้างก็ย่อมไม่มีผล ข้าได้ยินมาว่าตั้งแต่ท่านพี่แต่งฮูหยินรองเข้ามามิเคยมาเยือนที่ห้องของพี่สะใภ้เรื่องนี้หากถึงหูท่านแม่คงไม่ดีนะขอรับ "

"นี่เจ้ากำลังต่อว่าข้าเช่นนั้นหรือ? ฮึ! เพราะช่วงนี้เจ้าอยู่ใกล้กับนางนิสัยของนางคงส่งทอดมาถึงเจ้าสินะ หากหมดธุระก็กลับไปได้แล้วเรื่องในเรือนของข้าไม่ต้องให้ผู้ใดมาคอยบอกคอยสอน มิใช่กงการของเจ้า " เสิ่นเกาหลานเริ่มโมโหที่เสิ่นจิ้นว่าเขาเช่นนั้นคงเป็นเพราะสวี่หยางฟ้องหรือพูดให้แก่เสิ่นจิ้นฟังหากเรื่องนี้ถึงหูฮูหยินผู้เฒ่าคงเป็นเขาที่ถูกตำหนิ เสิ่นเกาหลานไม่คิดเลยว่าสวี่หยางจะอิจฉาริษยาแม้แต่น้องสาวของตน

แต่เสิ่นเกาหลานหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาเอ่ยมามิใช่อย่างที่เขาคิด เพียงแต่ตอนเดินเข้ามาในเรือนเสิ่นจิ้นได้ยินสาวใช้พูดคุยกับเกี่ยวกับฮูหยินและฮูหยินรองทำให้เขาได้รู้ความเป็นมาภายในเรือน สวี่หยางมิได้เอ่ยเรื่องนี้ออกมาแม้แต่น้อย และไม่มีเหตุผลที่นางจะเอ่ยออกมาให้ผู้ใดรู้อีกด้วย

บัดนี้สวี่หยางที่ยืนฟังอยู่ถึงกับกำมือแน่นดวงตาจ้องมองไปยังเสิ่นเกาหลานแม้กระทั่งน้องชายแท้ ๆ เขายังไม่ละเว้นอีกอย่างที่เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้ช่างทำร้ายความรู้สึกของสวี่หยางเหลือเกิน

"คุณชายรองเสิ่นจิ้นข้าขอบคุณสำหรับสมุนไพรนะเจ้าคะ " สวี่หยางเห็นท่าทีของเสิ่นจิ้นที่อดกลั่นพยายามข่มอารมณ์ตน นางจึงเอ่ยขอบคุณเพื่อให้เขากลับไปไว้หน้าซึ่งกันและกัน

"นี่ขอรับ ...เช่นนั้นข้าขอตัวกลับนะขอรับ ท่านพี่เสิ่นเกาหลานหากข้าล้ำเส้นเกินไปก็ขออภัยด้วย ข้าลืมไปว่าท่านพี่แยกเรือนออกมาแล้ว ข้ายังคงคิดว่าเราคือครอบครัวเดียวกันข้าเองแค่อยากตักเตือนท่านพี่ให้ได้รู้ว่าในเรือนแห่งนี้ผู้ใดคือฮูหยินของท่านอย่าให้สาวใช้เข้าใจผิดและนำไปเอ่ยไปทั่วเช่นนั้นมิใช่ท่านพี่ที่เสียหายหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปนอกเรือน พี่สะใภ้เองก็อาจจะถูกกล่าวหาว่าเป็นสตรีที่บกพร่องได้ ที่ข้าเอ่ยมาเพราะเป็นห่วงทั้งสอง ข้าขอตัวขอรับ" เป็นครั้งแรกที่สวี่หยางได้เห็นสีหน้าแววตาของเสิ่นจิ้นที่จริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่นางจะก้มโค้งรับคำนับที่เขาโค้งคำนับก่อนกลับพร้อมรับตะกร้าสมุนไพรจากเขา สวี่หยางยืนดูแผ่นหลังของเสิ่นจิ้นเดินจากไปพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่สนใจผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ครั้นก้าวเท้าจะเดินกลับห้องของตนแต่แล้วก็ต้องหยุดเดินชะงักเมื่อได้ยินคำพูดไร้การถนอมน้ำใจของเสิ่นเกาหลาน

"ยามอยู่ใกล้ข้าแม้แต่รอยยิ้มในดวงตาข้าแทบไม่เคยจะพบเห็น แต่เมื่ออยู่กับเสิ่นจิ้นใบหน้าหรือแม้แต่แววตายังปกปิดไม่มิดข้าผู้เป็นสามีช่างชวนให้ซาบซึ้งโดยแท้ สามีผู้ใช้ชีวิตร่วมกันจนแก่เฒ่ากลับเฉยชากับชายอื่นนั้นกลับยิ้มใบหน้าระรื่น"

สวี่หยางหันกลับมาจ้องมองใบหน้าของเสิ่นเกาหลานดวงตาแข็งทื่อไร้แวว

"ชายอื่นที่ท่านกล่าวมามิใช่น้องชายของท่านหรอกหรือเจ้าคะ? หากท่านกล่าวเรื่องรอยยิ้มของข้าผู้ใดยิ้มมาข้ายิ้มตอบ ผู้ใดสาดวาจาไม่ดีมาข้าเองก็สาดวาจาไม่ดีกลับ ท่านอย่าลืมสิเจ้าคะว่านิสัยของข้าเป็นเช่นใด! " สวี่หยางเอ่ยจบหันหลับเดินหนีโดยไม่สนใจว่ายามนี้เขาจะไม่พอใจในคำพูดของนางเพียงใด

เสิ่นเกาหลานจ้องมองตามหลังจากอย่างหงุดหงิดหัวใจทำไมเขาถึงได้ไม่พอใจยามที่เห็นนางสนิทใกล้ชิดกับเสิ่นจิ้น

ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้มีความสนใจนางแท้ ๆ และครั้งแรกที่พบเจอกันเขาแจ้งเจตนาของเขาให้นางรู้ทุกอย่างยามนี้เขามีเจี่ยฟางอยู่ในหัวใจ แต่เมื่อเห็นสวี่หยางอยู่ใกล้เสิ่นจิ้นเลือดในร่างกายของเขาตื่นตัวร้อนรุ่มทุกครั้ง อย่างหาข้อสงสัยในเรื่องนี้มิได้