บทที่ 12 ข้าละอายใจ

บทที่ 12 ข้าละอายใจ

หลายวันต่อมา

วันนี้เสิ่นเกาหลานไม่อยู่เรือนเพราะออกไปที่ตลาดเพื่อช่วยงานของครอบครัว เจี่ยฟางจึงมาหาสวี่หยางที่ห้องของนาง สวี่หยางกำลังนั่งปักผ้าเช็ดหน้าลายดอกกุ้ยฮวาที่มักจะส่งกลิ่นอยู่ในทุกค่ำคืน ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ๆ จึงวางผ้าลงหันไปมองดูทางประตูเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเจี่ยฟางที่เดินมาพร้อมกับสาวใช้ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายว่าเจี่ยฟางมาอยู่ที่นี่มีความสุขเพียงใด แต่เมื่อเจี่ยฟางเห็นใบหน้าของสวี่หยางใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนสี ดวงตาเริ่มเอ่อแดงริมฝีปากคว่ำลงคล้ายจะร้องไห้วิ่งเข้ามากอดสวี่หยางแน่นจนนางตกใจ

"เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า หรือว่าเสิ่นเกาหลานรังแกเจ้าอย่างนั้นหรือ? " สวี่หยางใจสั่นไหวเมื่อเห็นน้องสาวที่ตนเฝ้ารักทะนุถนอมมีน้ำตา

"มิใช่เจ้าค่ะ! ข้าแค่รู้สึกผิดต่อท่านพี่ที่มีสามีคนเดียวกัน ข้าเข้ามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้วแต่มิได้มาหาท่านพี่เพราะละอายใจเหลือเกิน พี่หยางคงเกลียดชังข้าแล้ว ข้าเข้ามาแย่งความรักของพี่หยาง ฮื้อ ๆ " สวี่หยางเบาใจหลงคิดว่าเจี่ยฟางจะถูกเสิ่นเกาหลานทำเช่นดั่งตน แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้นางโอบกอดเจี่ยฟางกลับลูบหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

"โธ่! เด็กโง่ข้าก็คิดว่าเรื่องอันใดกัน เจ้าเลิกร้องไห้ได้แล้วข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะมาแย่งความรักของข้าเสียหน่อย และข้าไม่เคยเสียใจที่ให้เจ้าเข้ามาเป็นฮูหยินรองและมีสามีคนเดียวกัน แค่เจ้ามีความสุขข้าเองก็สบายใจมากแล้ว เลิกร้องไห้ขี้แยได้แล้วสาวใช้นางอื่นมาเห็นคงคิดว่าข้าเป็นฮูหยินที่โหดร้ายรังแกฮูหยินรองที่อ่อนแอเช่นเจ้าเอาได้ " เจี่ยฟางเงยหน้ามองสวี่หยางพลางมุดเข้าอ้อมอกของสวี่หยางเช่นเดิม

"ข้ารักพี่หยางที่สุดเลยเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ท่านเข้าใจ"

"ว่าแต่เจ้าเถอะพอใจแล้วหรือที่เข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะฮูหยินรอง? หากถามความคิดข้าที่เป็นพี่ของเจ้าข้าอยากให้เจ้าแต่งเข้าเรือนท่านใต้เท้าหรือบุตรชายตระกูลใหญ่ ๆ เป็นเมียเอกดีกว่ามาเป็นฮูหยินรองเช่นนี้”

"หากข้าแต่งเข้าเรือนตระกูลใหญ่แล้วจะมีความหมายอันใดหรือเจ้าคะ ที่ข้ายอมแต่งมาเป็นฮูหยินรองเพราะต้องการมาอยู่ใกล้ ๆ พี่หยางของข้าในใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดดีกับข้าเช่นท่านแล้วเจ้าค่ะ " เจี่ยฟางยิ้มบาง ๆ พลางเช็ดน้ำตาของตนเยื่องย่างกรายออกจากอ้อมอกของสวี่หยาง

"เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นเช่นไรบ้างมีอะไรที่เจ้าต้องการหรือไม่ข้าจะจัดการให้"

"ไม่เลยเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพี่ไม่เกลียดข้าจริง ๆ นะเจ้าคะที่ข้ามาร่วมใช้สามีคนเดียวกับท่าน" เจี่ยฟางถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ

"เจี่ยฟางเจ้าเบาใจเถิดข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าข้ามิได้แต่งเข้ามาที่นี่ด้วยความรัก มีเจ้าเป็นฮูหยินรองดีกว่าสตรีนางอื่นเป็นไหน ๆ วันนี้เจ้ามาหาข้าที่เรือนฝั่งนี้อยู่กินอาหารกลางวันกับข้าแล้วค่อยกลับดีหรือไม่?"

"ดีเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องจะเล่าให้ท่านพี่ฟังมากมายเลยเจ้าคะ " สวี่หยางยิ้มบางมองเจี่ยฟางอย่างเอ็นดู หากมีนางอยู่ที่เรือนแห่งนี้คงทำให้นางคลายเหงาไปได้บ้าง หลังจากที่กินอาหารกลางวันเสร็จเจี่ยฟางได้กลับห้องของตนที่อยู่คนละฝั่งกับสวี่หยาง สวี่หยางห้องของนางตั้งอยู่ฝั่งด้านขวาโดยมีห้องของเสิ่นเกาหลานตั้งตรงกลางและห้องของเจี่ยฟางอยู่ด้านซ้ายของเรือน

ดวงตะวันบ่ายคล้อยลมพัดเย็นสบายสวี่หยางเดินออกมารับลมเล่นด้านนอกสายตาพลันไปเห็นเสิ่นจิ้นกับฮูหยินผู้เฒ่ากำลังเดินมาหานาง นางจึงรีบเดินไปต้อนรับทันที

"ท่านแม่มาที่นี่เหตุใดไม่แจ้งล่วงหน้าเจ้าคะ ข้าจะได้ให้สาวใช้จัดเตรียมน้ำชาไว้รับรอง "

"ไม่ต้อง ๆ ที่ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรือสินค้าของเราบัดนี้เสิ่นเกาหลานได้เดินทางออกไปตรวจดูคงใช้เวลาหลายวันกว่าจะกลับมา ข้าจึงมาอยู่กับพวกเจ้าที่นี่จนกว่าเสิ่นเกาหลานจะกลับ"

"เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ แล้วท่านพี่ออกเรือเพียงลำพังหรือเจ้าคะ "

"พี่สะใภ้ท่านพี่เดินเรือพร้อมกับท่านพ่อท่านไม่ต้องเป็นกังวลนะขอรับ เรือขนสินค้าไม่ได้รับความเสียหายมากมายแต่ทว่าเรือเกิดขัดข้องจึงติดอยู่กลางทะเล ยามนี้ท่านพี่กับท่านพ่อนำเรือใหญ่ไปขนสินค้าท่านมิต้องเป็นกังวลขอรับ " เสิ่นจิ้นเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าของสวี่หยางเริ่มซีดเซียว

"เช่นนั้นหรือ? โล่งอกไปที ท่านแม่มาด้านนี้เถิดเจ้าค่ะ ข้าจะให้สาวใช้จัดเตรียมห้องพักให้เจ้าค่ะ " สวี่หยางหายใจเข้าเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ผายมือให้ฮูหยินผู้เฒ่าตามตนไปที่ห้องรับรอง สายตาของเสิ่นจิ้นจับจ้องนางไม่คลาดสายตา เมื่อเห็นนางเป็นห่วงท่านพี่ของตนราวกับหัวใจของเขาแตกสลาย เขาพยายามหลายครั้งหลายคราอยากตัดใจจากสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ของตน แต่ทว่ายิ่งนานวันความรู้สึกของเขายิ่งมากขึ้นกว่าเดิม

สาวใช้เห็นคุณชายรองกับฮูหยินผู้เฒ่ามาเยือนที่เรือนต่างพากันออกมาต้อนรับกลัวว่าจะถูกฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิเอาได้ สวี่หยางจึงสั่งให้พวกนางจัดเตรียมเก็บกวาดปัดฝุ่นห้องรับรองให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าได้พักอยู่ที่นี่ สาวใช้ก้มหน้าก้มตารีบทำตามคำสั่ง ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองพลางยิ้มที่มุมปาก แม้นางจะเคยได้ยินชื่อเสียงของสวี่หยางและนางมิได้รังเกียจนางแม้แต่น้อย กลับชอบใจในตัวของนางด้วยซ้ำการจะเป็นฮูหยินใหญ่ต้องมีความยำเกรงทำให้สาวใช้หวาดกลัวเอาไว้จะได้ปกครองคนในเรือนได้เป็นอย่างดี นางนี่แหละคือผู้ที่จะสามารถดูแลคนในเรือนได้

สวี่หยางนำน้ำชามารินให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่า นางลอบมองใบหน้าของสวี่หยางที่ขุ่นมัวพลางคิดในใจนางคงทุกข์ใจใช่น้อยที่ต้องรับน้องสาวของตนมาเป็นฮูหยิน

"สวี่หยางยาที่ข้ามาให้เจ้าได้ดื่มบ้างหรือไม่? ช่วงนี้ดูสีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีหรือว่าเลือดลมภายในของเจ้ามีปัญหา หากรอบนี้เรือสินค้าเทียบท่าข้าจะไปหายาสมุนไพรอย่างดีมาให้เจ้าได้ดื่มบำรุงร่างกาย "

"ข้ามิได้เป็นอันใดเจ้าค่ะ ท่านแม่มิต้องเป็นกังวลเพียงเพราะช่วงนี้ข้านอนไม่ค่อยหลับเท่าที่ควรทำให้มีใบหน้าเหนื่อยล้าโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ "

"คงมิใช่เรื่องของเจี่ยฟางฮูหยินรองของเสิ่นเกาหลานหรอกใช่มั้ย?" ฮูหยินผู้เฒ่าประคองถ้วยน้ำชาจิบลงคออย่างสดชื่นก่อนจะเอ่ยถามจนเห็นท่าทางชะงักเล็กน้อยของผู้ถูกถาม

"เรื่องนั้นข้ามิเคยคิดมาขุ่นมัวหัวใจเจ้าค่ะ เจี่ยฟางเป็นน้องสาวเป็นการดีที่นางมาอยู่ในเรือนเดียวกัน จริงสิท่านแม่มาเยือนถึงที่เดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้ไปตามนางมาคารวะท่านแม่นะเจ้าคะ"

"มิต้อง มิต้องข้ามาที่นี่เพราะจะมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้า ข้าเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยเอาไว้รุ่งเช้าข้าจะไปเยือนนางที่ห้องของนางเอง เจ้าเองก็ไปพักเถิดเสิ่นจิ้นเจ้าเดินไปส่งสวี่หยางแทนข้าที"

"ขอรับท่านแม่" เสิ่นจิ้นเดินออกมาส่งสวี่หยางตามคำสั่งของมารดาลอบมองใบหน้าของนางอีกครั้งก็อดห่วงมิได้

"พี่สะใภ้ท่านคงครุ่นคิดคำพูดของท่านแม่อย่างนั้นหรือขอรับ ท่านแม่เป็นห่วงพี่สะใภ้มักจะคิดอยู่เสมอว่าพี่สะใภ้จะเป็นเช่นไรใจของท่านจะเจ็บปวดหรือไม่? "

"จะว่าไม่ใช่ก็คงปิดไม่มิด ขนาดท่านแม่ยังมองว่าเป็นเรื่องแปลกชาวบ้านรวมถึงคนอื่น ๆ คงคิดว่าข้าแปลกมากสินะที่ยอมให้สามีตนเองแต่งน้องสาวแท้ ๆ เข้ามาเป็นฮูหยินรอง "

"ความรักมิได้กำหนดนี่ขอรับว่าจะรักผู้ใด หากเรื่องนี้ท่านแปลกข้าเองก็แปลกเช่นกัน" เสิ่นจิ้นหลุดคำพูดในใจของเขาออกมาอย่างแผ่วเบาโชคดีที่สวี่หยางยืนอยู่ไกลได้ยินไม่ถนัดใบหน้าของนางคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนจะหันมาถามเสิ่นจิ้นในคำกล่าวเมื่อครู่

"เมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ "

"เอ่อ.... ข้าบอกว่ามิใช่เรื่องแปลกทุกอย่างในใต้หล้าล้วนถูกชะตาลิขิตมาแล้วเท่านั้นขอรับ" เสิ่นจิ้นรีบเปลี่ยนคำพูดโดยเร็วเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อครู่หลุดเอ่ยความคิดออกมา