บทที่ 13 พูดให้รู้สำนึก

บทที่ 13 พูดให้รู้สำนึก

ฝั่งด้านเสิ่นเกาหลานเขาได้เดินเรือมาพร้อมกับท่านพ่อและบ่าวรับใช้ จ้องมองดูเรือที่กำลังแล่นไปด้านหน้าท้องฟ้าเริ่มมืดสนิทลงมีเพียงแสงดวงจันทร์ที่กำลังสาดส่องลงมา ลูกเรือพากันจุดไฟเพื่อเพิ่มแสงสว่างของเรือ เรือที่ขนสินค้าได้ชำรุดระหว่างทางทำให้ไม่สามารถขนสินค้าเข้าฝั่งด้านโชคดีที่มีเรือเล็กของชาวบ้านที่หาปลาแล่นผ่านมาจึงนำเรื่องนี้ไปแจ้งเสิ่นเจียงซื่อท่านพ่อของเสิ่นเกาหลาน ระหว่างนั้นเขาอยู่ที่ร้านพอดีจึงขอออกตามท่านพ่อมาด้วย

"คุณชายขอรับด้านหน้าที่มีแสงไฟใช่เรือขนสินค้าหรือไม่ขอรับ?" บ่าวรับใช้ชี้นิ้วไปยังเบื้องหน้าที่มีแสงรำไรของดวงไฟที่ส่องสว่างอยู่ เสิ่นเกาหลานมองตามไปยังที่บ่าวแจ้งเห็นเรือที่ร่องลอยอยู่กลางแม่น้ำเขามั่นใจทันทีว่านั่นคือเรือขนสินค้า

"ท่านพ่อเราเจอเรือแล้วขอรับ เรือขนสินค้าอยู่ด้านหน้านั่นเอง " เสิ่นเกาหลานตะโกนบอกผู้เป็นพ่อให้รับรู้ ลูกเรือรีบพายเรือไปยังเรืออีกลำอย่างไม่รอช้า

"เจอสักทีสินะ ข้าคิดว่าคืนนี้เราคงจะต้องค้างคืนบนเรือแห่งนี้อีกอย่างทะเลยามกลางคืนช่างน่ากลัวนัก เจ้ากลัวหรือไม่? "

"ท่านพ่อหากข้ากลัวข้าจะตามท่านมาทำไมหรือขอรับ ข้าเดินเรือกับท่านพ่อมาบ่อยครั้งแถมยังเจอกับมรสุมของพายุกระหน่ำก็เจอมาแล้ว คืนนี้สายลมแน่นิ่งคงไม่เกิดพายุน่ากลัวอันใดขอรับ " เสิ่นเกาหลานบอกชายชราที่เป็นห่วงอยู่ข้าง ๆ เรือแล่นไปยังเรืออีกลำ ท่านพ่อเข้าตรวจสอบสินค้าที่เป็นของตน เรือขนสินค้านี้มิใช่ของตระกูลของเขาเพียงเจ้าเดียวจึงตรวจสอบนำของตนเองขนขึ้นเรือเพื่อนำกลับ เสิ่นเกาหลานเมื่อขนสินค้าช่วยบ่าวรับใช้ขึ้นเรือของตนเขาเดินดูสินค้ามากมายที่อยู่บนเรืออย่างตื่นเต้นไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เห็นสิ่งแปลกตาเขามักจะตื่นเต้นเสมอ แต่แล้วจู่ ๆ เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นกำไลหยกที่งดงามในใจพลันคิดถึงใบหน้าของสวี่หยางแทนที่จะเป็นเจี่ยฟางสตรีที่เขารัก หากกำไลหยกอันนี้ไปอยู่บนแขนของสวี่หยางคงเหมาะกับนางยิ่งนัก เสิ่นเกาหลานหยิบกำไลขึ้นมาสำรวจดูมันแวววาวมากกว่าเดิม

“คุณชายท่านสนใจกำไลหยกอันนี้หรือขอรับ หากท่านสนใจข้าจะลดราคาให้ ท่านรู้หรือไม่กำไลหยกสีนี้หายากเพียงใด ราวกับท่านเป็นผู้โชคดีที่เห็นมันก่อนผู้อื่น หากข้านำไปขายที่ตลาดเหล่าสตรีคงยื้อแย่งซื้อเป็นของตนเองแน่นอนขอรับ หากข้าเดาไม่ผิดท่านคงนำกำไลหยกชิ้นนี้ไปให้แก่สตรีที่อยู่ในใจใช่หรือไม่ขอรับ? คุณหนูนางนั้นคงดีใจไม่น้อย” เสิ่นเกาหลานแสยะยิ้มในคำพูดของพ่อค้า หากสวี่หยางยิ้มให้เขาคงดีไม่น้อยแต่นางคงมีเพียงใบหน้าไร้ความรู้สึกเมื่อเห็นของที่เขาซื้อไปให้แน่ ๆ

“เช่นนั้นข้าจะเอากำไลหยกอันนี้และกำไลทับทิมที่อยู่เคียงข้างนั่นอีกอัน”

“ขอรับ ข้าจะห่อให้ท่านเป็นอย่างดีขอรับ” เสิ่นเกาหลานเห็นกำไลทับทิมอีกอันที่เป็นสีชมพูราวกับใบหน้าของเจี่ยฟางที่อ่อนโยนเขาไม่ลืมที่จะซื้อไปให้นางด้วยอีกอัน พ่อค้าห่อให้แก่เสิ่นเกาหลานพร้อมลดราคาอย่างที่กล่าวมา เมื่อได้สินค้าที่ตนเองต้องการเสิ่นเกาหลานได้กลับเรือเพื่อไปพักผ่อนเมื่อรุ่งสางจะได้ออกเดินทางกลับเรือน

รุ่งสางมาเยือน

เรือนของเสิ่นเกาหลาน

ฮูหยินผู้เฒ่าเดินออกมารับแสงแดดยามเช้าที่อบอุ่นพลันเดินไปหาเจี่ยฟางฮูหยินรองของเสิ่นเกาหลานอีกคน ตั้งแต่นางแต่งเข้าเรือนมิเคยไปหานางแม้แต่ครั้งเดียว นางเองก็อยากรู้เช่นกันนางเป็นสตรีเช่นใดเสิ่นเกาหลานถึงได้รักและอยากให้นางเข้ามาเป็นฮูหยินรองโดยไม่คำนึงถึงหัวใจของสวี่หยางแม้แต่น้อย

“นางจะเป็นคนนิสัยดีเพียงใดที่สามารถครองใจของเสิ่นเกาหลานกัน” ฮูหยินผู้เฒ่าพึมพำเดินย่างกรายมาเรื่อย ๆ เพียงลำพังส่วนเสิ่นจิ้นหลังจากที่ไปส่งสวี่หยางที่ห้องของนาง เขาได้กลับเรือนของตนหากจะอยู่ที่นี่คงไม่เหมาะสม

“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าข้าไม่ชอบที่จะต้องดื่มมัน ข้าไม่อยากดื่มหากจะเจ้าดื่มก็ดื่มเองสิ” เสียงตวาดสาวใช้เสียงดังหากแต่อยู่ไกล ๆ คงไม่มีทางได้ยิน ฮูหยินผู้เฒ่าหยุดเดินเพื่อฟังว่าเป็นเสียงของผู้ใดกัน เพราะหากเป็นสวี่หยางน้ำเสียงของนางจะทุ่มต่ำเอ่ยออกมาราวกับเสียงที่เยือกเย็นแต่เด็ดขาด

“คุณหนูเจ้าคะ ยานี้เป็นยาดีต้องดื่มนะเจ้าคะ”

“มันขมข้าไม่ชอบ”

“แต่ยาสมุนไพรนี่เป็นยาสมุนไพรที่ดีต่อร่างกายของคุณหนูนะเจ้าคะ หากคุณหนูอยากมีบุตรกับคุณชายเสิ่นเกาหลานในเร็ววันต้องดื่มยานี่นะเจ้าคะ คุณหนูคงไม่อยากให้บุตรตนเองเป็นบุตรคนที่สองของคุณชายหรอกนะเจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยมาเช่นนี้ใบหน้าของเจี่ยฟางเริ่มไม่พอใจหยิบยากระดกดื่มในทันที ฮูหยินผู้เฒ่าที่มองอยู่ถึงกับไม่เข้าใจสตรีที่นั่งอยู่ด้านหน้านั่นเลย และเสมือนว่านางไม่ถูกชะตากับนางอีกด้วย

“อะแฮ่ม” ฮูหยินผู้เฒ่าแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่นางคุยกับสาวใช้เมื่อครู่และเดินเข้าไปหาเจี่ยฟางอะแอ่มออกมาให้นางรับรู้ว่ามีผู้มาเยือน เมื่อนางเห็นฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าซีดเซียวรีบลุกขึ้นมาต้อนรับเป็นอย่างดี

“ท่านแม่ ท่านมาที่นี่เหตุใดไม่แจ้งก่อนเจ้าคะ”

“ข้าไปที่ใดในเรือนของบุตรชายข้าต้องแจ้งเจ้าด้วยหรือ? เป็นเจ้าเสียมากกว่าที่ไม่ได้รู้อันใดเลย ข้ามาที่นี่ตั้งแต่มื้อวานแต่กลับไร้วี่แววที่เจ้าจะเข้าพบข้า” ฮูหยินผู้เฒ่าเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่เจี่ยฟางนั่งเมื่อครู่ เจี่ยฟางมองหน้าซื่อจินก่อนจะส่งสายตาตำหนิที่ไม่แจ้งเรื่องนี้แก่นาง

“เจี่ยฟางผู้นี้ต้องขอโทษท่านแม่ด้วยเจ้าค่ะ ที่ไม่ได้เข้าไปคารวะเพราะร่างกายของเจี่ยฟางนั่นไม่ค่อยดีนัก จึงไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด ท่านแม่โปรดเมตตาเจี่ยฟางด้วยเจ้าคะ ซื่อจินรีบไปนำน้ำชามาให้ข้าเร็วเข้า ข้าจะยกน้ำชาคารวะท่านแม่”

“เจ้าค่ะ คุณหนู” ซื่อจินโค้งคำนับกำลังจะเดินไปนำน้ำชามาให้เจี่ยฟางตามคำสั่งแต่ก็ต้องถูกฮูหยินผู้เฒ่าสั่งให้หยุด

“ไม่ต้อง! ข้าไม่อยากน้ำชาไม่ต้องไปเตรียมมา ข้าเพียงแค่เดินรับลมเล่นเท่านั้น เจ้าไม่สบายอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นร่างกายของเจ้าคงไม่พร้อมที่จะมีบุตรให้เสิ่นเกาหลานสินะ แต่ก็ดีข้าอยากให้หลานคนแรกบุตรของเสิ่นเกาหลานเกิดจากฮูหยินถึงจะเป็นเรื่องที่ดีต่อตระกูล” ฮูหยินผู้เฒ่าอยากลองใจเจี่ยฟางเพราะเมื่อครู่นางได้ยินเจตนาของนางที่ต้องการตั้งท้องบุตรคนแรกของเสิ่นเกาหลานจึงได้เอ่ยออกมาให้นางได้รู้ตัวว่าตนเองเป็นเพียงฮูหยินรองเท่านั้น