11 ถูกโยนทิ้งขว้าง  

เมื่อหลุดจากภวังค์ความคิดครานั้นแล้ว จางลี่อินได้เปิดปฏิทินย้อนไปอีกเดือน เรื่องราววันนั้นเธอจำได้ไม่ลืมเลือน

วันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉางกังมาที่บริษัทเพราะมีงานที่ต้องจัดการโดยด่วน พอลี่อินทราบข่าวก็กลัวว่าเขาจะเอาแต่บ้างานจนไม่มีเวลาหาอะไรรองท้องมื้อเที่ยง หญิงสาวตั้งใจทำอาหารใส่กล่องดิบดี เป็นอาหารที่เขาชื่นชอบทั้งนั้น เมื่อมาถึงบริษัทเธอได้มอบแก่เขาพร้อมกำชับนักหนาว่าอย่างไรท้องต้องอิ่ม หากท้องอิ่มแล้วถึงจะทำงานออกมาได้ดีไม่ติดขัด เขาก็รับคำ ทว่าพอมีสายโทร.เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องงานเร่งด่วน ฉางกังกวาดเอกสารที่ไม่ใช้แล้วและทุกอย่างที่เขาคิดว่าไม่สำคัญลงถังขยะไม่เหลือ ก่อนจะหอบแฟ้มเอกสารที่สำคัญเดินออกไปด้านนอก

และสิ่งของไม่สำคัญที่ว่า หนึ่งในนั้นก็คือข้าวกล่องของลี่อินนั่นเอง ทั้ง ๆ ที่เธอยังนั่งมองเขาอยู่ไม่ได้ไปไหน เขาก็ยังทิ้งของที่เธอตั้งใจทำให้ต่อหน้าต่อตาได้ลงคอ

หญิงสาวหยิบกล่องอาหารออกมาจากถังขยะ สัมผัสที่ปลายนิ้วเย็นเฉียบ ดวงตาร้อนผ่าวสับสน ไม่รู้ว่าควรโมโหเขาหรือสงสารตนเองดี เธอทอดมองกล่องสี่เหลี่ยมนั้นด้วยสายตาเศร้าสร้อย มันคงไม่มีความสำคัญต่อเขาจริง ๆ เขาถึงได้ทิ้งลงถังอย่างไม่ยั้งคิด นอกจากไม่แตะต้องแล้วยังโยนทิ้งไปอย่างไร้ค่า...

...ไม่ใช่แต่ข้าวกล่องนี้หรอก สักวันก็อาจจะเป็นเธอที่ถูกโยนทิ้งขว้าง  

 ช่วงนั้นเธอโกรธเขาระยะหนึ่ง แต่ไม่นานก็ใจอ่อนกลับไปคืนดีเช่นเคย เพราะรักจึงยอมทน คำนี้ใช้ได้ดีกับผู้หญิงใจอ่อน เพียงแค่เขาพูดว่ารักคำเดียวเธอก็ให้อภัยได้แล้ว จะโทษใครได้นอกจากโทษตัวเองที่ใจไม่แข็งพอ

เทศกาลหยวนเซียว (เทศกาลปล่อยโคมลอย)

 หลังจากภาพมโนทรงจำเรื่องนั้นฉายจบ มือเรียวก็เปิดปฏิทินย้อนไปอีก รอยหมึกสีแดงสะดุดตาอีกแล้ว วันที่ในวงกลมนี้ตรงกับเทศกาลโคมไฟ หลังจากได้ปล่อยโคมไฟล่องลอยสู่ฟากฟ้า และได้อธิษฐานขอพรเรียบร้อย เขาพาเธอไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในระหว่างที่บริกรนำเมนูเข้ามาให้เลือกลี่อินได้ขอตัวไปห้องน้ำ ฉางกังจึงเป็นคนสั่งอาหารขึ้นโต๊ะเองทั้งหมด  

เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอชอบกินหรือไม่ชอบกิน ลี่อินไม่ได้โกรธเคืองในสิ่งนั้น แต่ที่ทำให้เธอโมโหหนักคืออาหารบนโต๊ะแปดชนิดมีส่วนประกอบของเห็ดเยื่อไผ่ไปแล้วห้าชนิด

นับเป็นโชคร้ายที่เธอไม่ทันได้เห็นเศษซากเล็กน้อยของมัน ลี่อินทานเข้าไปเพียงคำเดียวเท่านั้นก็เกิดอาการแพ้อย่างหนักถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลสี่วันเต็ม เนื่องด้วยหายใจไม่คล่อง ดวงตาบวมปิด ท้องเสียอ่อนแรง ใครจะว่าเธอคิดเล็กคิดน้อยก็ตามที ทว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญถึงขั้นอาจสูญเสียชีวิตได้ ดังนั้นไม่ว่าจะทำใจอย่างไรหญิงสาวก็ไม่อาจมองข้ามเหมือนไม่รู้สึกได้เลยจริง ๆ

ถ้าถามว่าเขาไม่รู้หรือไรว่าเธอแพ้เห็ดเยื่อไผ่...

คำตอบคือ...

รู้สิ! เขาย่อมรู้ดี เพราะก่อนหน้านี้เธอเผลอกินแล้วมีอาการแพ้ให้เขาได้เห็นมาก่อน

เมื่อเธอได้ถามเขาเขาก็ให้คำตอบง่าย ๆ เช่นเคยว่า

...ลืม...

ลืมอีกแล้ว! ลืมได้อย่างไรกัน! ใช้คำว่าลืมมักเป็นข้ออ้างของการไม่ใส่ใจเสียมากกว่า

นอกจากนั้นยังมีวีรกรรมอีกมากมาย อาทิเช่น…

นัดที่ร้านไอศกรีม แต่โทร.หาอีกทีดันไปโผล่ที่สวนสนุก หรือนัดวันนี้มาเจอกันอีกทีวันพรุ่งนี้

ลี่อินจำต้องรีบปิดปฏิทินลงฉับพลัน เพราะหากเปิดดูครบทุกเดือนคงมีแต่รอยหมึกสีแดงเต็มไปหมด ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยิ่งน้อยอกน้อยใจ ปฏิทินมีทั้งหมดสิบสองเดือนรอยปากกาที่วงเอาไว้ทั้งเล่มมีมากเกินร้อยครั้งในหนึ่งปี หญิงสาวยกมือทั้งสองขึ้นมากุมใบหน้าแล้วถอนหายใจเหมือนกำลังจะหมดแรง ก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนที่นอนนุ่ม

บางครั้งลี่อินก็คิดไปว่าที่เธอยังอภัยเขาซ้ำ ๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแต่ละครั้งเขาไม่เคยมีเรื่องของการนอกใจมาเกี่ยวข้อง แม้ว่าเขาจะแย่มากแค่ไหนแต่ฉางกังก็ละเว้นซึ่งสิ่งนี้ ไม่ใช่ว่าจิตใจเขามั่นคงดุจขุนเขา แต่ชายหนุ่มเพียงแค่คิดว่าการมีผู้หญิงหลายคนเข้ามาเกี่ยวพันในชีวิตเป็นสิ่งที่วุ่นวายน่ารำคาญ

เช้าวันรุ่งขึ้น ลี่อินเลือกที่จะหยิบเอาเดรสสีขาวมาสวมใส่ ความยาวของชุดนี้อยู่ระดับเข่า สวมทับด้วยเสื้อกันหนาวขนฟูฟ่องสีเทาอ่อน ในส่วนของรองเท้าบูธหนังสีดำยาวครึ่งแข้ง  

ฝ่ามือเรียวลูบไล้ไปตามขนฟูฟ่องของเสื้อกันหนาวด้วยความชื่นชม เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าหากเขาได้เห็นเสื้อตัวนี้แล้วจะมีปฏิกิริยาอย่างไร