12 ลืมไปแล้วสินะ

เสื้อขนจิ้งจอกตัวนี้เขาเป็นคนซื้อมาฝากเธอหลังกลับจากต่างประเทศ เธอคิดว่าหากเขาได้เห็นเธอสวมใส่เป็นครั้งแรกอย่างน้อยก็คงจะกล่าวชื่นชมสักคำ เมื่อจัดการเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยแล้วลี่อินจึงละสายตาจากกระจกเงา หญิงสาวเดินลงมาข้างล่างคอนโด ยืนรอไม่นานรถคันหรูก็จอดเทียบฟุตพาท

ปกติแล้วเขาไม่ได้มาเร็วอย่างวันนี้หรอก ที่ผ่านมาเธอต้องรอเขาอยู่ครึ่งชั่วยามเป็นอย่างต่ำ ครั้งนี้ที่เขามาเร็วกว่าเคยนั่นก็เพราะต้องการเอาใจลี่อินเป็นพิเศษ ฉางกังฉีกยิ้มกว้างเดินลงจากรถหวังว่าจะได้เปิดประตูให้หญิงสาว ทว่าเธอไม่รอ รีบเปิดเองแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งข้างคนขับ ก็ใครกันจะไปรู้ว่าวันนี้เขาอยากแสดงน้ำใจ นั่นหาใช่เรื่องที่เขาเคยทำเสียเมื่อไรกัน เพราะในทุกครั้งก็เป็นเธอที่เปิดประตูเอง ฉางกังได้แต่ยิ้มแห้งจำต้องกลับมานั่งที่เบาะหลังพวงมาลัยเช่นเคย

กับสิ่งที่ทำอยู่เขาเรียกมันว่าความพยายาม แต่ลี่อินมองว่าหากไม่ใช่ก็อย่าฝืน เพราะยิ่งฝืนต่างฝ่ายก็ยิ่งเหนื่อย…

พอเห็นว่าวันนี้หญิงสาวแต่งตัวสวยเป็นพิเศษฉางกังก็แย้มยิ้ม เสื้อขนจิ้งจอกตัวนี้สะดุดตาเขาเป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามเพื่อเอาใจเธอเสียหน่อย

“เสื้อสวยจัง ซื้อที่ไหนเหรอ”

จางลี่อินชะงักงันกับคำพูดเขาอยู่ชั่วครู่ เธอหันมามองทางด้านคนขับด้วยสายตาเย็นเยียบ  

“งั้นเหรอ คุณเป็นคนซื้อให้ฉันคุณลืมไปแล้วสินะ”

“อ๋อ”

นี่เขาคงจะจำอะไรไม่ได้เลย ขนาดเสื้อขนจิ้งจอกตัวนี้ลี่อินเพิ่งได้รับมาช่วงเดือนที่แล้ว จากวันนั้นถึงวันนี้ห่างกันไม่ถึงยี่สิบวัน เหตุใดเขาถึงลืมมันไปง่ายดายนัก เว้นเสียแต่ว่า…

“ขอโทษนะ ผมไม่ได้เลือกเองน่ะ เลขาจ้าวเป็นคนเลือกมา”

คิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ แม้แต่ของฝากที่จะนำมาให้คนรักเขาก็ยังให้เข่อซิงเป็นคนเลือกให้ หลังจากได้เสื้อตัวนี้มาฉางกังก็มอบให้เธอแบบส่งเดชจะได้จบ ๆ จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าใดนัก

ลี่อินทอดมองออกไปนอกกระจก ต้องการสลัดไล่ความคิดบั่นทอนนี้ไปให้หมด เธอไม่อยากทำตัวงี่เง่า หากเขาจำเสื้อตัวนี้ไม่ได้อย่างน้อยก็ควรจะจำวันเกิดเธอได้ คิดเช่นนี้หญิงสาวก็เริ่มสบายใจและมีความหวัง เมื่อรถเลี้ยวเข้ามายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หัวใจของลี่อินเต้นแรงตึกตัก เธอคิดเองเออเองว่าถ้าวันนี้เขาไม่ได้พาไปซื้อของขวัญเพื่อทำให้ประหลาดใจ ก็อาจจะพาไปนั่งกินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารสักแห่ง ไม่ต้องเลิศหรู ขอเพียงเขาจดจำวันเกิดของเธอได้เท่านี้ลี่อินก็พอใจมากแล้ว

“เข้าร้านนี้ก่อนเถอะ”

ครั้นเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับ ชายหนุ่มเอ่ยแล้วเดินนำเข้าไปด้านใน พนักงานสองคนออกมาต้อนรับอย่างสุภาพนอบน้อม เขาเดินไปที่จุดแสดงสร้อยเพชร ใต้กระจกโปร่งมีเครื่องประดับสตรีมากมายให้เลือกสรร ฉางกังสะดุดตากับสร้อยเส้นหนึ่งที่มีจี้เพชรรูปดาวดวงเล็ก ๆ ดูสวยงามเรียบง่ายไม่เอิกเกริก และเป็นแบบที่ลี่อินชื่นชอบ 

“คุณลองใส่ให้ผมดูหน่อยนะ”

หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยืนนิ่งให้เขาเอาสร้อยเพชรมาทดลองสวมให้ เมื่อสร้อยเพชรได้มาอยู่บนคอระหงช่างงดงามเกินบรรยาย ฉางกังยิ้มพึงพอใจก่อนปลดสร้อยยื่นคืนแก่พนักงาน

“เอาเส้นนี้”

เขาบอกแล้วชำระด้วยบัตรเครดิต ส่วนพนักงานก็ยื่นถุงกระดาษที่มีสร้อยเส้นนั้นกลับคืนมา รับของมาแล้วฉางกังก็จูงมือหญิงสาวคนรักออกจากร้าน ลี่อินมองถุงกระดาษที่เธอถืออยู่ในมือแล้วยิ้มบาง ๆ หัวใจของหญิงสาวเริ่มกลับมาพองโตอีกครั้ง

“คุณว่าลูกสาวคนเล็กของหุ้นส่วนเจิ้งจะชอบไหม เธอเพิ่งจะสิบเอ็ดเอง"

พลันน้ำเสียงของเขาก็ทำลายจิตใจเธอจนแหลกละเอียด ถุงกระดาษในมือหญิงสาวล่วงหล่นลงสู่พื้น รองเท้าบูธสีดำวาวหยุดกึกกะทันหัน ลี่อินแทบก้าวขาไม่ออก…

“มีอะไรเหรอ” เขาถาม

“คุณซื้อสร้อยเส้นนี้ให้เธอเหรอ”

“ลี่อิน ไม่เอาน่า คุณจะหึงผมกับเด็กได้ยังไง”

“ฉันถามว่าคุณซื้อให้ใครกันแน่!”