14 โชคดีของพวกมันแล้ว

หญิงสาวเดินฝ่าสายฝนมาจนถึงบริเวณริมสวนสาธารณะ เธอทรุดนั่งคุกเข่าลงกับพื้น หงายฝ่ามือเย็นเฉียบออกมารองน้ำฝนเหมือนคนสติเลื่อนลอย สายฝนหยดแล้วหยดเล่าตกลงกลางฝ่ามือ ริมผีปากสีอิงเถายิ้มเล็กน้อยเอ่ยขึ้นว่า

“…ก็ไม่เห็นจะเจ็บเท่าไรเลยนี่ อดทนอีกนิด…ฟ้าหลังฝนอีกไม่นานก็จะสดใส เธอทำได้แล้วนะจางลี่อิน” 

ทอดมองน้ำฝนที่หยดลงฝ่ามืออยู่เป็นนาน ทว่าจู่ ๆ เม็ดฝนเล่านั้นก็หยุดนิ่งไม่ตกลงมาแล้ว นั่นไม่ใช่เพราะฝนหยุดตก แต่เป็นเพราะว่ามีใครคนหนึ่งยืนกางร่มให้เธออยู่เหนือศีรษะ  

คนผู้นั้นสละร่มของตนเองเพื่อกางบังสายฝนให้หญิงสาว แต่ตัวเองยอมที่จะเปียกปอนอยู่นอกชายคาของร่ม เธอไล่ระดับสายตามองตั้งแต่รองเท้าเรื่อยไปจนถึงระหว่างอก เห็นเขาสวมใส่สูทสีดำเรียบร้อยเป็นทางการ ทว่ายามนี้กลับมีหยาดน้ำเปียกซึมไปแล้วเกือบทั้งร่าง เมื่อมองเลยสูงขึ้นไปอีกก็พบกับใบหน้าเจ้าของร่ม บุรุษผู้นั้นเอ่ยกับเธอน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวลอย่างเช่นเคย…

“นั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ”

ลู่ฉางกังกลับถึงคฤหาสน์ในสถาพมึนเมา ระหว่างทางเขาได้แวะที่ผับแห่งหนึ่งและสั่งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาดื่ม อารมณ์ขุ่นมัวทำให้เขาขาดสติไปชั่วขณะ เขาได้มีเรื่องกับพวกอันธพาลที่ในผับจนใบหน้าอันหล่อเหลายามนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ  

…น่าแปลกนักที่วันนี้คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเขาไม่อยากเอาเรื่องเอาราว เจ็บตัวไปแล้วก็ปล่อยเลยตามเลยไป ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยมีใครได้แตะต้องเขาโดยที่วันต่อมาไม่ต้องนอนหยอดน้ำข้าวที่โรงพยาบาล  

เปล่าหรอก…ไม่ใช่เพราะเขาเป็นไม้เป็นมวยหรือเก่งกาจอะไร แต่เขาสามารถสั่งลูกน้องให้ไปคิดบัญชีคืนได้เพียงแค่ชี้นิ้ว ทว่าวันนี้หัวใจของเขาว่างเปล่าเกินไปจนไม่มีความคิดนี้หลงเหลืออยู่ พวกอันธพาลที่ทำเขาเจ็บจึงรอดตัวไป นับว่าเป็นโชคดีของพวกมันแล้ว

พอก้าวผ่านประตูมาเห็นคุณย่ากำลังนั่งดูละครอย่างออกรสออกชาติ เดิมทีคิดว่าจะย่องเบาผ่านไปอย่างเงียบเชียบแต่ปลายหางตาหญิงชราดันเห็นเข้าจนได้ คุณย่ารีบลุกขึ้นเดินเข้าหาใช้มือทั้งสองประกบข้างแก้มหลานชายบังคับให้เขาหันซ้ายทีขวาที พอเห็นชัดเจนแล้วว่าเป็นรอยฟกช้ำดำเขียวก็หลุดปากร้องเสียงหลง

“ไอ้หยา ตายแล้ว! ใบหน้าฟ้าประทานของคุณชายตระกูลลู่!”

ฉางกังปัดมือเหี่ยวย่นที่จับคลำใบหน้าเขาออกให้ห่าง กลิ่นสุราตีขึ้นชัดเจนจนคุณย่าต้องย่นจมูก

"อากังดื่มแล้วไปมีเรื่องมาใช่ไหม"

"นิดหน่อยครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

ฉางกังเลือกที่จะหยุดตอบคำถามโดยการเดินหนี เขาไม่รู้เลยว่าคุณย่าเป็นห่วงเขาเพียงใด หลังจากขึ้นมาบนห้องนอนเพียงครู่เดียวเท่านั้นเสียงเคาะประตูก็ไล่ตามหลัง ชายหนุ่มที่มึนเมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วรู้สึกเพลียและไม่อยากลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ เขาได้ยินเสียงเคาะอยู่หลายครั้งแต่ไม่นานเสียงนั้นก็เงียบไป

ร่างทั้งร่างรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดจากการปะทะชกต่อยในผับ ในระหว่างที่หลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือความฝัน เป็นเหมือนอาการของคนสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่น มีเส้นแสงเลือนรางสายหนึ่งปรากฏอยู่ ในความมืดมิดเขามองเห็นแสงสว่างอันน้อยนิด แต่ไม่นานทุกอย่างก็ค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้น ๆ 

จู่ ๆ เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็ดังขึ้นมาในหูให้ได้ยิน คล้ายกับว่ากลุ่มคนมากกว่าสิบชีวิตยืนห้อมล้อมร้องเพลงกันอย่างชื่นมื่นอยู่เบื้องหน้า

               ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู  ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู

               ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธ…เดย์…ทูยู

หลังบทเพลงจบลงเจ้าของวันเกิดก็เป่าเทียนจนมอดดับ แสงไฟที่เคยถูกปิดเอาไว้กลับมาส่องสว่างอีกครั้ง  

ท่ามกลางวงล้อมของผู้คน ใบหน้าของเจ้าของวันเกิดเริ่มมองเห็นได้ถนัดตา

...นั่นเขาเอง! เหตุการณ์นี้คือวันเกิดของเขาตอนอายุสิบขวบ!

ในภาพแห่งความฝันเขายิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข กล่องของขวัญมากมายถูกยื่นให้กับมือ เขารับของขวัญเหล่านั้นมาด้วยความปลื้มปีติ และผู้ที่ยืนอยู่เคียงข้างฉางกังน้อยคือพ่อและแม่  

ไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาจำความได้เลยสักนิด ในฝันพ่อและแม่โอบกอดกันและปรองดองกันดีเยี่ยม ไม่มีท่าทางหมางเมินต่อกันอย่างที่เขาเข้าใจมาตลอดระยะหลายปี รอยยิ้มของทุกคนในที่นี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขล้น

"เอ๊ะ ฉางเกอไปไหน" จู่ ๆ เสียงของคุณย่าก็ดังขึ้น ทุกคนต่างกวาดสายตามองหาใครคนหนึ่งไปรอบบริเวณ

"เดี๋ยวหนูไปดูเองค่ะ เมื่อกี้นี้เห็นวิ่งมาบอกว่าจะไปหยิบของขวัญวันเกิดมาให้กังเอ๋อร์" เยว่ปิงเหยียนผู้เป็นมารดาบอกกล่าวกับแม่สามีแล้วหันมาลูบศีรษะฉางกังอย่างเอ็นดูแล้วปลีกตัวเดินจากไป

"ตัดเค้กเลยไหมอากัง" ลู่เชาถิงเอ่ยขึ้นพลางดึงเทียนแต่ละเล่มที่เสียบอยู่บนหน้าเค้กออก

"ยังครับ ผมจะรอฉางเกอก่อน ผมอยากให้ฉางเกอเลือกหน้าเค้กส่วนที่ดีที่สุดเป็นคนแรก"

เมื่อเด็กชายวัยสิบขวบพูดเช่นนี้รอยยิ้มของคนรอบข้างบังเกิดขึ้น ทุกคนต่างเอ็นดูในความรักใคร่ของเด็กทั้งสอง คุณย่าโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มหลานชายเสียยกใหญ่ ส่วนเชาถิงก็ลูบศีรษะลูกชายด้วยความรักใคร่ ทว่าเมื่อเสียงหัวเราะจบลงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น มันคือเสียงร้องด้วยความตกใจสุดขีดของปิงเหยียน

กรี๊ดดดดดดด!