15 ไม่เล่นด้วยกันหรือขอรับ

กรี๊ดดดดดดด

สิ้นเสียงกรีดร้องฉางกังสะดุงตื่นจากความฝัน รีบหันมองรอบกายพบว่านี่คือห้องนอนของตนเองไม่ใช่งานวันเกิดแต่อย่างใด ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงระส่ำ เพราะความฝันเมื่อครู่นี้เสมือนจริงเกินไป จะว่าเป็นความฝันเสียทีเดียวก็ไม่ถูกหรอก เรื่องราวที่เขามองเห็นนั้นมันคือเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงเมื่อครั้งที่เขาอายุสิบขวบ ทว่าเหตุใดเล่าเพิ่งจะมาจำได้เอาตอนนี้ และถึงจะจำได้บ้างแต่ก็จำได้ไม่ครบถ้วน

“ฉางเกอ ฉางเกออีกแล้ว”

ฉางกังไม่อยากฝันแบบเดิมซ้ำ ๆ อีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาได้เปิดกล่องโบราณนั่นสิ่งแปลกประหลาดมากมายก็เกิดขึ้นกับเขาเรื่อยมา แม้แต่ในความฝันก็หาคำตอบไม่ได้…ไม่เคยได้รับคำตอบใด ๆ

ไม่ชักช้ารีรอ คิดได้ดังนั้นฉางกังก็ลุกจากเตียงเดินเปิดประตูออกไป ด้านนอกนั้นมีถาดยาแก้ฟกช้ำวางอยู่ที่พื้น ในถาดมียาแบบทาและแบบรับประทาน ปลายเท้าของเขาเกือบจะเตะมันเข้าให้ เขาชักเท้ากลับมากะทันหัน พลางนึกในใจว่าเสียงเคาะประตูที่เขาได้ยินครานั้นคงจะเป็นคุณย่าที่เอายามาวางให้เขาเป็นแน่ ยามนี้เขารู้แล้วว่าคนที่เป็นห่วงเขาอย่างบริสุทธิ์ใจที่สุดคือคุณย่าหลิว…

ฉางกังไม่ได้หยิบถาดยาขึ้นมา เขาเลือกที่จะเดินผ่านมันไปเพราะคิดว่ามีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่ารออยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องโถงบรรพบุรุษเพื่อหยิบเอากุญแจตู้เซฟที่ซ่อนอยู่ใต้กระถางธูป ก่อนออกจากห้องนี้เขาได้หยุดมองรูปถ่ายของพ่อและแม่ครู่หนึ่ง ดวงใจที่ด้านชาไม่ได้รู้สึกคำนึงหา เพียงแต่อยากมองให้ชัดเจนขึ้นว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นคนที่ตรงกับความฝันหรือไม่ แล้วเขาก็ได้คำตอบนั้นแล้ว…

…ตรงกันทุกกระเบียดนิ้ว

มาถึงห้องเก็บสมบัติ ฉางกังใช้กุญแจเสียบเข้าไปที่ตู้เซฟ หลังจากเสียบกุญแจแล้วเขาก็ทำการหมุนรหัส ระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้นประตูเซฟถูกเปิดออก มือเรียวขาวผ่องเอื้อมไปหยิบกล่องไม้โบราณมาถือไว้ เขาอยากลองดูว่าครั้งนี้จะสามารถเปิดมันออกได้อีกหรือไม่

“โอ๊ะ”

ครั้งนี่แปลกประหลาดกว่าครั้งก่อน เพียงแค่แง้มเบา ๆ ฝากล่องก็ถูกเปิดอย่างง่ายดายแทบจะไม่ต้องออกแรงเลยด้วยซ้ำ อาการโคลงเคลงในหัวเริ่มเป็นเหมือนรอบที่แล้ว ความรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับร้อยนับพันบินว่อนอยู่ในท้องก็เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อนหลายเท่า เสียงหวีดหวิวดังจนหูแทบแตก ฉางกังรีบใช้สองมือปิดหูเอาไว้ ทันใดนั้นเส้นเลือดที่ขมับก็ปูดขึ้นจนเห็นชัด

...และแล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้นสลายไปด้วยเช่นกัน เส้นแสงหนึ่งปรากฏต่อหน้า เป็นแสงสว่างวูบใหญ่ส่องพรึบเดียวแล้วก็อันตรธานไปกับตา

…..

จิ้ม…จิ้ม จิ้ม จิ้ม

จิ้ม…จิ้ม จิ้ม จิ้ม

"ท่านพี่"

…ใคร?  เสียงเด็กที่ไหน?  ฝันอีกแล้วเหรอ?

“ท่านพี่ขอรับ ไม่เล่นด้วยกันหรือขอรับ" 

ฉางกังเปิดเปลือกตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าไม่ใช่ห้องเก็บสมบัติอีกแล้ว แต่เป็นทิวเขาที่ตั้งตระหง่าน ฝูงนกกระสาบินผ่านม่านฟ้าตรงช่องเขา ยินเสียงน้ำไหลเอื่อย ๆ อยู่ไม่ไกล กลิ่นดินกรุ่นละมุนหอมหวน ปลายยอดไม้ใบหญ้าไหวติงด้วยแรงลม ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ หลายต่อหลายครั้ง เหตุใดสถานที่ตรงนี้ช่างคุ้นตานัก…

"เขาวั้งซานกู่!"

เขามาอยู่ที่วั้งซานกู่ได้อย่างไร ทุกส่วนของอณูกายสั่นสะท้าน ลมเย็นวูบใหญ่พัดผ่านหน้าทำขนลุกไปทั้งตัว

“จิ้ม ๆ”

เสียงเด็กดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง ฉางกังรีบหันขวับกลับมามองด้วยความมึนงง ภาพที่เห็นคือเด็กชายตัวน้อยกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ที่พื้น ในมือของเขามีกิ่งไม้ขนาดเหมาะ เด็กนั่นกำลังใช้กิ่งไม้นั่งจิ้มมูลสัตว์เล่นอย่างสนุกสนาน

ฉางกังสะดุงโหยงรีบกระเถิบถอยให้ห่างจากเด็กนั่น เขารังเกียจมูลสัตว์เป็นที่สุด ไม่แน่ชัดว่าเจ้าก้อนสีเข้มเปียกชื้นนี่จะเป็นสัตว์ชนิดใดขับถ่ายทิ้งไว้ อาจจะเป็นวัวหรือไม่เช่นนั้นก็ควายป่า ทางฝ่ายเด็กน้อยเมื่อเห็นเขากระโดดหลบก็นั่งเอียงคอมองด้วยความสงสัยพร้อมเอ่ยถาม

“ไม่เล่นด้วยกันหรือขอรับ”

“ละ เล่นเหรอ"

…เล่นขี้เนี่ยนะ!  เขานึกในใจพลางกวาดสายตามองไปโดยรอบ บริเวณนี้แทบจะไม่มีบ้านคนแม้แต่หลังเดียว แล้วเจ้าเด็กนี่ลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะถึงได้มานั่งเล่นอยู่ในที่แบบนี้ หากเจอพ่อแม่ของเด็กเขาควรว่ากล่าวสั่งสอนเสียหน่อย เหตุใดถึงได้ปล่อยเด็กเล็กมาเล่นเพียงคนเดียวลำพังกลางป่าเขา