ลูกไม้(สีดำ)...คนป่วย

Re-grand คอนโด

เสียงเครื่องยนต์บิ๊กไบค์ค่อย ๆ เงียบลงเมื่อจอดสนิทหน้าคอนโดหรู ลมดึงหมวกกันน็อกออก วางลงบนเบาะอย่างไม่รีบร้อน ก่อนเอื้อมมือมาประคองคนตัวเล็กให้ก้าวลงจากรถ

“ขอบคุณนะ”

ซีลีนดึงเสื้อช็อปสีน้ำเงินให้กระชับขึ้นเล็กน้อย ก่อนหมุนตัวจะเดินเข้าตึก เสื้อผ้าที่เปียกชื้นจนแนบไปกับผิวแบบนี้ไม่ใช่สภาพที่จะยืนคุยกับเขาท่ามกลางสายตาของผู้คนที่กำลังมองอย่างสนอกสนใจมาได้เลย

“จะไปไหน”

“กลับห้องสิ”

“แล้วมีกุญแจเหรอ”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เขายังคงยืนพิงรถอย่างใจเย็น ใบหน้าเรียบนิ่งแต่ดวงตากลับมีแววขบขัน ลมจุดบุหรี่ สูดลึก แล้วพ่นควันขาวลอยกระจายอย่างช้า ๆ เพื่อรอคำตอบ

“ยะ… อยู่ในกระเป๋า”

เสียงหวานเริ่มพูดตะกุกตะกัก ก่อนทุกอย่างจะหยุดลงกะทันหัน เมื่อภาพกระเป๋าผ้าสีครีมที่เธอทิ้งไว้บนขอนไม้หน้างานแล่นเข้ามาในหัว

“อยู่ที่ไซต์งาน”

“หึ งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ห้องฉันก่อน”

“แต่...”

“จะเดินเอง หรือให้อุ้มขึ้นไป”

เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีกุญแจ และการไปขอกุญแจสำรองในสภาพนี้ก็ดูจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี สุดท้ายซีลีนก็ถอนหายใจยอมเดินตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้ โดยไม่รู้เลยว่ากระเป๋าผ้าใบนั้น ชายหนุ่มตั้งใจให้รุ่นน้องเก็บเอาไว้แล้วปล่อยทิ้งไว้ที่นั่นตั้งแต่แรก

เสียงคีย์การ์ดประตูดังขึ้นเมื่อระบบไฟฟ้าเริ่มทำงาน บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ปะทะผิวกายทำเอาเธอรู้สึกหนาวจนขนลุก

ลมก้าวเข้าไปในห้องที่ทั้งชั้นมีเพียงห้องของเขาและเธอที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนหมุนตัวมองคนที่ยังยืนรีรออยู่หน้าห้อง

“จะยืนให้พื้นเปียกอยู่ตรงนี้ หรือจะเข้ามา”

ซีลีนทำเสียงจิ๊ปากเบา ๆ แต่ก็ยอมก้าวเข้าไป ก่อนจะมองสำรวจห้องขนาดใหญ่ที่ถูกแบ่งสัดส่วนเอาไว้อย่างลงตัว บ่งบอกถึงตัวตนของเจ้าของห้องได้จากการตกแต่งที่ต่างจากเธออย่างสิ้นเชิง

“ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า”

เขาพูดพลางเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเลือกหยิบตัวที่คิดว่าคนตัวเล็กน่าจะพอใส่ได้ออกมา

“ฉันไม่มีชุด”

“รู้”

น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับราวกับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร เขาหยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มมาวางบนเตียง

“ใส่ของฉันไปก่อน”

สายตาซีลีนกวาดมองชุดที่ใหญ่กว่าตัวเธอเกือบสองไซซ์ แค่เสื้อก็คงคลุมเกือบถึงหัวเข่า ส่วนกางเกงที่ไม่มีเชือกรัดเอวแบบนี้ เธอจะใส่ได้ยังไง

“จะให้ฉันใส่ชุดนี้จริงเหรอ ขาฉันไม่ได้ยาวเป็นเปรตเหมือนนายนะ”

“ก็ดีกว่าเดินให้คนทั้งคอนโดเห็นเสื้อนักศึกษาบาง ๆ นั่น คิดว่ามันน่ามองมากเหรอ มันไม่น่าดูขนาดนั้นหรอก เห็นแล้วลูก ๆ ฉันยังเสื่อม”

ปากเขาว่าเรียบ ๆ แต่สายตากลับเลื่อนผ่านเนินไหล่เปียกชื้น ไล่ลงถึงสาบเสื้อที่แนบเนื้อจนเห็นเรือนร่างผิวขาวเนียนละเอียดข้างใน ทำเอาเธอร้อนวูบทั้งใบหน้า แต่ความอยากเอาชนะที่โดนสบประมาทในใจเธอมันกลับมีมากกว่า

“แน่ใจเหรอ ว่าเห็นแล้วนายเสื่อม”

เธอคว้าเสื้อยืดในมือเขามาพาดลงบนเรียวแขนเล็ก ก่อนจะตั้งใจถอดเสื้อช็อปสีน้ำเงินที่สวมคลุมไว้ออก แล้วปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาช้า ๆ ลงอีกเม็ดจนมองเห็นเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นสาบเสื้อมาเล็กน้อย

“จะทำอะไร”

“สนใจทำไม ไหนบอกเห็นแล้วเสื่อมไง”

“ก็งั้น ๆ แหละ”

“ก็ดี ฉันจะได้เปลี่ยนชุดอาบน้ำสบายใจ”

ร่างบางก้าวเข้ามาใกล้ จ้องสายตาคมอย่างไม่คิดหลบสายตา แล้วแย่งผ้าขนหนูจากมือเขามาพันรอบอก ก่อนถอดเสื้อผ้าเปียกออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงเรือนร่างเกือบจะเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าสีขาวห่มหุ้มเอาไว้

 “ไปถอดในห้องน้ำ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันมันจืดไม่น่ามอง เห็นไปนายก็ไม่รู้สึกอยู่ดี”

เธอก้มตัวเล็กน้อย เผยให้เห็นความโค้งมน ก่อนจะเลื่อนมือเรียวเกี่ยวผ้าลูกไม้สีดำชิ้นจิ๋วออกจากเรียวขาช้า ๆ อย่างจงใจ

“แบบนี้ก็ไม่รู้สึกหรอกเนอะ”

“ยัยตัวแสบ”

คำพูดสั้น ๆ แต่กดน้ำเสียงให้ต่ำดูคล้ายว่าเขากำลังจะหมดความอดทน ทำเอาซีลีนรีบหมุนตัวเข้าห้องน้ำแทบจะทันที เพื่อซ่อนรอยยิ้มบางบนใบหน้าที่แม้ตัวเองก็ไม่เข้าใจ

ลมที่เห็นคนตัวเล็กเข้าห้องน้ำไปพร้อมปิดประตูล็อกกลอน ก็ได้แต่กัดฟันข่มความรู้สึกปวดหนึบที่กลางลำตัวอย่างเจ็บใจที่โดนยัยตัวแสบเล่นงานเข้าจนได้

ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าของคนตัวเล็กเพื่อเอาไปซักอบแห้งแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนในตู้ ก่อนจะรีบตรงออกไปใช้ห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกแทน เพราะหากเขายังยืนอยู่ตรงนี้ความอดทนเขาคงขาดสะบั้นลงซะก่อนที่ยัยนั่นจะอาบน้ำเสร็จแน่ ๆ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

ซีลีนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำสักพักใหญ่ ก่อนจะกลับออกมาพร้อมเสื้อยืดสีดำของเขาที่คลุมเกือบถึงเข่า โดยที่เธอไม่ได้สวมกางเกงที่เขาเตรียมไว้ให้เพราะมันมีขนาดที่ใหญ่เกินไปและยาวจนลากไปกับพื้น โดยที่ปลายผมยังเปียกชื้น

“มานี่”

“อะไรอีก”

“เช็ดผม”

เขากางผ้าขนหนูผืนหนาบนตัก ซีลีนขมวดคิ้วสงสัยว่าเขาจะมายุ่งอะไรกับผมของเธอ

“ฉันเช็ดเองก็ได้”

“เช็ดเองก็แฉะไปถึงพรุ่งนี้”

ว่าพร้อมคว้าข้อมือเธอเบา ๆ ดึงให้มานั่งหันหลัง สัมผัสของผ้าขนหนูเสียดสีกับเส้นผมนุ่ม ไม่เบาและไม่แรงเกินพอดี กลิ่นครีมอาบน้ำปนกลิ่นแชมพูติดปลายผมทำเอาคนตัวโตรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าทำไมทั้ง ๆ ที่ก็เป็นครีมอาบน้ำและแชมพูที่เขาใช้อยู่ประจำ แต่พอมาอยู่บนตัวหญิงสาวเขากลับรู้สึกว่ามันหอมกว่าปกติ

“หัวเล็กขนาดนี้ แต่เถียงโคตรเก่ง” เสียงทุ้มเอ่ยติดขำ

“หัวเล็กมันเกี่ยวอะไร”

“ก็… ช่างเหอะ”

เขาพูดเรียบ ๆ เพื่อตัดจบบทสนทนาไป แต่ปลายนิ้วกลับเกลี่ยปอยผมที่ติดแก้มเธออย่างจงใจ ทำเอาแก้มขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายจากสัมผัสร้อนจากปลายนิ้วของเขา

ซีลีนเลือกเงียบ ปล่อยให้เขาจัดการเช็ดผมต่ออย่างเงอะงะ เพราะตอนนี้เธอเองก็รู้สึกทั้งร้อนและหนาวเหมือนจะเป็นไข้และหมดแรงจะเถียงเขาแล้วจริง ๆ

“ผมแห้งแล้ว”

“อื้มมม”

ซีลีนที่ทิ้งตัวซบไหล่เขาอยู่เริ่มส่งเสียงครางเบา ๆ เหมือนคนหมดแรง ลมมองใบหน้าที่แดงระเรื่อคาดว่าน่าจะเกิดจากพิษไข้แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

ฝ่ามือหนาทาบลงบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากร่างบางที่ดูอ่อนแรงจนเขาอดรู้สึกหงุดหงิดแทนไม่ได้ ที่เธอฝืนตัวเองมาทั้งวัน อีกทั้งยังใจกล้ากระโดดลงไปในน้ำจนเนื้อตัวเปียกปอน  

ลมขยับตัวอุ้มช้อนเธอช้า ๆ วางร่างบางลงบนเตียง ก่อนลุกไปยังห้องครัว เพื่อหยิบขวดน้ำกับยาในลิ้นชักมาให้คนป่วย แล้วกลับมานั่งข้าง ๆ คนตัวเล็ก เขาแตะไหล่เธอเบา ๆ แค่พอให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

“ยัยตัวแสบ ตื่นขึ้นมากินยาก่อน”

“อืมมม”

ซีลีนส่งเสียงครางงึมงำในลำคออย่างไม่อยากลืมตา แต่ก็ขยับตัวเล็กน้อย

“ยัยตัวแสบ ลุกมากินยาก่อน”

น้ำเสียงฟังดูดุกว่าปกติ แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงใย ร่างสูงสอดแขนประคองแผ่นหลังบางให้เอนหลังพิงตัวเอง มืออีกข้างยื่นน้ำให้ แต่ดูเหมือนอีกคนจะอ่อนเพลียเกินกว่าจะตอบรับเขา ลมเอื้อมมือแตะไหล่เล็กเบา ๆ อีกครั้งเพื่อปลุกอีกคนให้ลืมตา

“กินยาก่อน เดี๋ยวไข้ไม่ลด”

“ไม่เอา จะนอน”

เสียงงึมงำดังอยู่ในลำคอพร้อมเสียงหวานที่เอ่ยปฏิเสธ ซีลีนขยับตัวหนีเล็กน้อยไม่ต่างจากเด็กที่กำลังงอแง เขาเลิกคิ้วอย่างเอ็นดู แต่ขืนปล่อยไว้แบบนี้ เธอคงไม่ยอมลุกขึ้นมากินยาแน่

“จะกินดี ๆ หรือให้บังคับ”

น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงแรงกดดันทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธอีกครั้ง

“ไม่เอา…ง่วง”

เธอพึมพำทั้งที่ตายังปิดแน่น ลมหยิบซองยาแก้ไข้ออกมา ฉีกซอง ดันเม็ดยาลงใต้ลิ้นตัวเอง แล้วจิบตามด้วยน้ำเพียงเล็กน้อย ก่อนโน้มตัวลงมาใกล้คนป่วย มือหนาประคองท้ายทอยเธอช้า ๆ ปลายนิ้วแทรกกับเส้นผมที่แห้งสนิท

เสียงลมหายใจของทั้งคู่ใกล้เสียจนแทบจะผสมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วเขาก็กดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างจงใจ ความอุ่นและความชื้นจากน้ำที่แทนกซึมเข้ามาในปาก ทำให้ซีลีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจได้ แต่ปล่อยให้เม็ดยาลื่นไหลเข้าสู่ปากเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

“อื้มม”

“หวาน”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพึมพำออกมาแผ่วเบา ริมฝีปากร้อนจัดของเขายังคงกดทาบคลอเคลียอยู่ไม่ห่างก่อนจะกดทาบลงมาอีกครั้ง ไม่ต่างจากครั้งแรก

คนตัวเล็กที่ตั้งใจจะผลักเขาออก แต่เธอกลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง เกินกว่าที่ปฏิเสธสัมผัสแสนอ่อนโยนจากเขา ราวกับการทำงานของความคิดกับร่างกายไม่สัมผัสกัน เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างครอบงำจนร่างกายไม่ยอมทำตาม

มือเล็กเผลอจิกลงบนแขนเขาแน่นเหมือนจะยึดไว้ ความร้อนจากลมหายใจของเขา ความชื้นอุ่นในโพร่งปาก และแรงดูดดึงรุกไล่ไม่ให้เธอได้ตั้งตัว ทำให้คนตัวเล็กเผลอขยับริมฝีปากตอบรับแบบเก้ ๆ กัง ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความซื่อและความลังเลที่เขาสัมผัสได้ชัดเจน

ปลายลิ้นเธอแตะตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะถอยหนี แต่เขากลับจับจังหวะนั้นไว้แล้วดูดดึงกลับมาอีกครั้ง ราวกับกำลังสอนให้เธอรู้ว่าควรจูบอย่างไร อีกทั้งความเงอะงะของเธอกลับกลายเป็นแรงกระตุ้นให้หัวใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

“อื้มมม”

เสียงครางในลำคอของเธอเล็ดลอดออกมาแผ่วเบา ยิ่งทำให้ลมเผลอกดริมฝีปากแน่นขึ้นอย่างลืมตัว มือหนาที่โอบเอวบางเลื่อนขึ้นมาประคองซ้อนแผ่นหลัง ดึงเธอเข้ามาชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง

ลมหายใจร้อนผ่าวปะปนกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ แรงจูบดำดิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ จนซีลีนแทบหายใจไม่ทัน ริมฝีปากของเธอที่เคลื่อนไหวตอบอย่างเงอะงะเริ่มเข้าจังหวะกับเขาโดยไม่รู้ตัว

ความร้อนจากร่างกายของทั้งคู่ปะปนกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะพิษไข้หรือเพราะแรงดึงดูดที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน

ปลายนิ้วของลมเลื่อนจากแผ่นหลังขึ้นมาสอดเข้าที่ท้ายทอย ลูบไล้ผมยาวสลวยเบา ๆ เพื่อกดเธอให้รับแรงจูบลึกซึ้งขึ้นอีก เสียงหอบแผ่ว ๆ ของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ ราวกับถูกยั่วย้วนโดยไม่ตั้งใจ

แต่แล้วสายตาคมก็เหลือบเห็นใบหน้าที่แดงจัดกว่าปกติและลมหายใจร้อนผ่าวของเธอ เขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่เพราะเขาเพียงอย่างเดียว ความร้อนจากพิษไข้กำลังกัดกินเธออยู่ทุกขณะ ลมชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกช้า ๆ จนได้ยินเสียงหอบเบา ๆ จากเธอที่ยังหลับตาปรือ ใบหน้าเล็กยังโน้มอยู่ใกล้ราวกับไม่อยากให้ห่าง ก่อนจะตั้งสติได้จึงรีบก้มหน้าซุกอกแกร่งด้วยความเขินอาย

ร่างสูงสูดลมหายใจลึก พยายามกดแรงปรารถนาที่คุกรุ่นในอกให้สงบลง มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกพอใจ แต่ดวงตากลับนิ่งลงอย่างรวดเร็วเพื่อเก็บอาการและทำราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่ไม่มีผลอะไรกับหัวใจของเขา

“นอนซะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเหมือนสั่งตัวเองมากกว่าบอกกับอีกฝ่าย  มือหนาลูบศีรษะเธอแผ่ว ๆ อย่างปลอบโยน ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่ตั้งใจจะทำตั้งแต่แรก แต่กับคนป่วยที่อุณหภูมิร่างกายสูงขนาดนี้ น่าสงสารเกินกว่าที่เขาคิดจะรังแก

ลมเอนหลังพิงหัวเตียง ปล่อยให้ซีลีนเอนซบอกเขาต่อไป เสียงลมหายใจของเธอค่อย ๆ ดังสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอเข้าสู้ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ขณะที่มือเขายังโอบกอดเธออยู่หลวม ๆ ราวกับต้องการปกป้องดูแล

มุมปากเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย ทั้งเอ็นดู ทั้งหลงใหล แบบนี้มันไม่ใช่ภาพที่เขาวางแผนไว้ตอนชวนเธอขึ้นห้องสักนิด จากตอนแรกแค่คิดว่าจะได้แกล้งให้เธอเท่านั้น แต่พอเห็นคนตรงหน้าหน้าแดงเพราะไข้ มือเท้าเย็นซีด ทั้งเนื้อทั้งตัวแค่แรงจะนั่งยังแทบไม่มี ความคิดนั้นก็ถูกดับลงในพริบตา

“เฮ้อ…”

เขาถอนหายใจลากยาว ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ร่างบาง มือหนายังคงลูบเรือนผมยาวสลวยเบา ๆ เหมือนกล่อมเด็ก นัยน์ตาคมที่ปกติเต็มไปด้วยความยียวน กลับนิ่งและอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

‘ครั้งนี้จะยอมให้ก่อนแล้วกัน’