บทที่ 1

บทนำ...พยัคฆ์พิโรธ

เพล้ง!!! เพล้ง!!!

เสียงอึกทึกครึกโครมดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งบริเวณรอบตัวบ้านไม้สักหลังโตโอ้อ่า เมื่อเจ้าของบ้านหลังงามหลังนี้กำลังลงมืออาละวาดพังทำลายข้าวของเครื่องใช้ จำพวกเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหูฉีกลงอย่างบ้าคลั่ง น่านพยัคฆ์เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง หลังจากที่เขาได้กลับออกมาจากบ้านหลังใหญ่ บ้านซึ่งมีผู้อาศัยเป็นถึงเจ้าของไร่ ราชพยัคฆ์ ไร่ส้มที่กินบริเวณเนื้อที่เกินกว่าสองพันไร่...

“กูไม่แต่ง...ได้ยินไหมโว้ย!ว่ากูไม่แต่ง...” เสียงตะโกนควบคู่ไปกับการพังทำลายข้าวของ เรียกให้คนหมอบร่างสั่นเทาอยู่ใต้โต๊ะ นั้นต้องแอบโผล่หัวขึ้นมาชำเลืองสายตา เมียงมองไปยังเจ้านายของตัวเองเพียงนิด แต่ก็ไม่กล้าโผล่พรวดขึ้นมามองอย่างเต็มตาทั้งตัวนักหรอกนะ

ดวงตากลมแป๋วเหล่มองเจ้านายสุดรักอย่างท้อใจ ไม่แต่งก็ไม่แต่งสินาย ใครหน้าไหนเขาจะไปกล้าบังคับนายได้ ถึงแม้จะเป็นนายใหญ่ก็ตามเถอะ เห็นพอนายลุกขึ้นมาอาละวาดทำตัวคล้ายเด็กมีปัญหาทีไร เดี๋ยวนายใหญ่ก็ยอมลงให้อีกเช่นเคยนั่นแหละ ก็มันเป็นเสียแบบนี้ไง นายพยัคฆ์ของเธอถึงได้เอาแต่ใจตัวเองจนเคยตัว พอโดนขัดใจเข้านิด ก็กลับเข้ามาอาละวาด ทำลายข้าวของแพงๆเป็นการระบายอารมณ์ขุ่นมัว และพอสงบลงได้เมื่อไหร่ คราวนี้ก็ถึงตาอีสายบัว ต้องคอยก้มหน้าก้มตาตามเก็บตามกวาด ไอ้พวกเศษซากอารมณ์ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายเหนือหัวด้วยความละเหี่ยใจ...

เพล้ง!!! เพล้ง!!!

เสียงเศษกระเบื้องตกกระทบกับพื้นไม้ยังคงดังขึ้นเป็นระยะอย่างต่อเนื่อง ดูทีท่าแล้วคงอีกนานกว่าพายุลูกโตจะสงบลงได้ คงไม่น่าจะจบลงง่ายๆเร็วๆนี้อย่างแน่นอน สายบัวเห็นได้ดังนั้น เลยหดหัวของตัวเองกลับลงไปหมอบลงใต้โต๊ะเหมือนเก่า...

เอ้า!ตามสบายเลยนายจร้า อีสายบัวจะนั่งรอจนกว่านายจะคลายอารมณ์หงุดหงิดก็แล้วกันนะ...

“นายคร้าบ นายสุดที่รักของมืด...” เสียงเรียกเจ้านายลากยาวมาแต่ไกล ไม่พ้นให้คนหลบอยู่ใต้โต๊ะต้องโผล่หัวขึ้นมาดูอีกรอบ พร้อมกับหลุดเสียงหลงออกไป เมื่อเห็นเจ้านายกำลังยกแจกันใบพอดีมือขึ้นมา

“อุ้ย! อย่าเพิ่งเดินเข้ามาพี่มืด ระวังด้วยจ๊ะพี่มืดจ๋า นายกำลังจะปาแจกันไปตรงนั้นแล้ว หลบๆพี่มืด...”ยังไม่ทันขาดคำเตือนดีด้วยซ้ำ เสียงแจกันกระแทกกับพื้นก็ดังขึ้น คนมาทีหลังถึงกับกระโดดจนตัวลอยเพื่อหลบแจกันราคาแพง

เพล้ง!...เพล้ง!

“เฮ้ย!นาย...” มืดที่ก้าวขาเข้ามาทีหลังรีบหดขากระโดดตัวลอย หลบแจกันใบแพงแทบไม่ทันกับเสียงร้องเตือนของน้องสาวตัวเอง และพอมืดเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน ก็เห็นแจกันใบย่อมกำลังลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ก่อนจะตกตุบลงมากระแทกกับพื้นต่อหน้าต่อหน้าของตัวเอง

“พระเจ้า!ช่วยกล้วยหัก...โว้ย นายนะนาย...” มืดถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อตอนกระโดนหลบแจกัน

“ขวัญเอ่ยขวัญไอ้มืดจงกลับเข้าร่างมาด้วยเถิด อย่างเพิ่งเตลิดเปิดเปิงไปที่ไหนไกลเลย เจ้าประคุณเอ่ย...” มืดหลับหูหลับตาลูบอกของตัวเองขึ้นลงไปมาเพื่อเป็นการเรียกขวัญของตัวเอง ที่มันกระเจิดกระเจิงไปไกลให้กลับคืนมา แต่พอมืดลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้ขวัญที่เรียกกลับมานั้น มันยังไม่ทันจะเข้าร่างดีด้วยซ้ำก็มีอันต้องกระเจิงต่อไปอีกจนได้ เมื่อนายรักของมันเล่นเอาของราคาเฉียดสิบล้านแถมยังเป็นของชิ้นโปรดสุดรักสุดหวงของนายใหญ่ จับขึ้นมาพิจารณาก่อนจะโยนขึ้นกลางอากาศอย่างไร้เยื่อใย...

ตายห่า!!!เล่นของแพงเสียด้วยนายกู...ดวงตาหลังกรอบบานประตูขยายใหญ่โตจนเกือบล้นออกมานอกเบ้า มืดรีบเปร่งเสียงร้องห้ามนายของตัวเองเสียงดังลั่น...

“นายคร้าบ...ชิ้นนั้นไม่ได้นะ...โอ้ย!ๆๆ...ตายๆๆ” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงห้ามของมืดดีด้วยซ้ำ

“ เพล้ง!” แจกันลายครามราคาแพงหูฉีก ก็มีอันต้องเป็นไปอีกใบจนได้ แถมใบนี้เป็นใบที่นายใหญ่ แห่งไร่ราชพยัคฆ์หวงนักหวงหนาเอาเสียด้วยสิ งานนี้ไอ้มืดมีหวังได้โดนหักค่าแรงจนตูดบานเป็นแน่แท้...

“เฮ้อ!นายนะนาย เล่นมืดอีกแล้วไหมล่ะนั้น...” มืดได้แต่ร้องอุทรอยู่ในใจ ใบหน้าครามแดดบิดเบี้ยวเมื่อนึกไปถึงสิ้นเดือนที่จะถึงนี้ ไอ้ของเก่าฝีมือนายทำไว้ก็ยังผ่อนจ่ายเขาไม่ทันจะหมดดี นี่นายเล่นของใหม่อีกแล้วหรือเนี่ย โธ่...กรรมของไอ้มืดแท้ๆเชียว...

เพราะถึงแม้ลูกพี่มันจะเป็นคนลงมือกระทำทุกอย่าง แต่คนรับกรรมก็คงหนีไม่พ้นลูกน้องตาดำๆอย่างไอ้มืดคนนี้คนเดียวอีกตามเคย ไม่รู้เงินเดือนออกสิ้นเดือนนี้ยังจะพอเหลือพาสาวคนรักไปเที่ยวสักกี่บาทกันเชียว เกิดมาเป็นขี้ข้าเขา ทำไมมันถึงได้ชีช้ำกะหล่ำปลีจังวะไอ้มืดเอ่ย...

มืดหลับตาปี๋เพื่อทำใจ ในใจก็ได้แต่นึกปลงอนิจจังกับตัวเอง ทำไมนายถึงได้ทำกับมืดอย่างนี้ นายนะนาย...มืดจะไม่รักนายอีกต่อไปแล้วด้วย ประเดี๋ยวเถอะ เมาๆแบบนี้จะปล่อยให้นอนตากยุงให้เป็นไข้เลือดออกเสียให้เข็ด...

แต่เมื่อมืดมองผ่านบานประตูเข้าไปยังด้านใน สิ่งที่มืดเห็นก็ทำให้มืดได้แต่แต่ส่ายหน้าให้กับภาพดังกล่าว...เมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาจนเป็นขวัญใจสาวๆไปทั่วทั้งตัวเมือง กำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ลืมหัวลืมตา เฮ้อ!เอาเข้าจริงๆ ต่อให้ตัวมันต้องโดนหักเงินเดือนจนตัวเองล้มละลาย มืดก็ไม่กล้าทิ้งชายหนุ่มตรงหน้าไปไหนได้หรอก ชีวิตของนายพยัคฆ์นั้น ใครได้มาฟังก็มีแต่คนจะนึกสงสารและเห็นใจ และก็คงรู้สึกรักและเป็นห่วงนายไม่ต่างจากมันสักเท่าไหร่หรอกมืดเชื่อว่าอย่างนั้นนะ...

เมื่อไม่เห็นนายหยิบจับอะไรข้างตัวขึ้นมาอีก มืดจึงเดินเข้าไปยังด้านใน ตรงดิ่งไปหาเจ้านายที่กำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากอักๆอยู่เพียงลำพัง...

“นายคร้าบนาย นี่มืดเองนะ...” พอก้าวขาเข้าไปใกล้ มืดจึงรายงานตัวเสียก่อนที่เจ้านายจะปาอะไรออกมากระแทกหัวมันเหมือนเมื่อคราวก่อนนี้อีก ถึงรอยแตกบนหัวจะหายสนิทดีแล้ว แต่รอยแผลนั้นก็ทำให้มืดขยาดกับนายรักไปอยู่พักหนึ่งก็ว่าได้...

“แล้วไอ้เหล้าเนี่ยเมื่อไหร่นายจะเลิกกินมันเสียทีฮะ กินไปก็ไม่เห็นมันจะช่วยอะไรนายได้สักที แล้วดูสภาพนายตอนนี้สิมันดูได้เสียที่ไหนกัน นี่ถ้าพวกสาวๆคนไหนดันโผล่หน้าเข้ามาเห็นนายสภาพนี้เข้านะ มีหวังไอ้คะแนนความฮอทปรอทแตกของนาย จะไม่เหลือให้เห็นมันสักคะแนนเดียว...”

ถึงปากจะพร่ำพูดไปเรื่อย แต่สายตายามเมื่อมองไปยังร่างใหญ่โตของผู้เป็นนายรัก มันกลับฉายแววแสดงถึงความห่วงใยอยู่ในนั้นจนเต็มเปี่ยม มืดต้องใช้วิชาตัวเบาในการเดินย่องเพื่อหลบพวกเศษแก้วเศษกระเบื้องพอสมควร กว่าจะเดินเข้าไปถึงยังโซฟา ตัวที่นายรักนอนเมาจนไม่เหลือคราบของพญาพยัคฆ์แต่กลับกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ตอนนี้...

สายตาดำทอดมองผู้เป็นนายพร้อมกับส่ายหัวไปมา ชายหนุ่มที่คนทั้งค่อนเมืองต่างให้ความเคารพยำเกรงด้วยมีนิสัยกล้าได้กล้าเสีย ถึงไหนถึงกัน แต่ตอนนี้ดูสิ ถ้าใครมาเห็นเข้า ยังจะหลงเหลือความน่าเกรงขามเอาไว้อยู่อีกไหมหนอ? มืดมองนายรักแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจ โดยไม่รู้จะช่วยเหลือนายรักอย่างไรดี

ในเมื่อเสือกับสิงห์นั้นแรงด้วยกันทั้งคู่ มันก็แค่ลูกน้องตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น คงไม่อาจเอื้อมยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหองระแหงของพ่อลูกคู่นี้ได้ ทุกอย่างคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวรกรรมจะนำพาไปก็แล้วกัน...

“ใครมันมาเห่าอยู่ข้างหูของกูวะ...” เสียงคนเมาเหล้าดังขึ้นอ้อแอ้เต็มที แต่ก็ทำให้คนฟังถึงกับสะบัดค้อนใส่ผู้เป็นนายได้

“มืดเองนาย...แล้วมืดก็เป็นคนนะไม่ใช่หมาที่ไหนด้วย...” คนไม่เมาเอ่ยแย้งเสียงเง้างอน

“อ้อ...อ้ายมืดเองเหรอ เอ่อๆ...มึงมาก็ดีแล้ว ปายอาวหล้าวมาเพิ่มให้กูอีกขวดดิ ขวดนี้มันแตกหมดแล้ววะ...เอิ้ก...ดูดิ เหล้าห่าอารายวะแตกง่ายฉิบหาย...” น่านพยัคฆ์ร้องสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงยานคาง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเพราะพิษของแอลกอฮอล์ ดวงตาสีสนิมเหล็กเปิดปรือแทบลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว แต่ปากก็ยังเรียกหาน้ำเมาไม่หยุดหย่อน

“พอเถอะนาย...เมาจนนั่งจะไม่ไหวอยู่แล้วนั่น ยังจะกินต่ออีกทำไม...มา มืดจะพานายขึ้นไปนอนข้างบนเอง พอได้แล้วนาย เชื่อมืดสักครั้งเหอะ ปะนาย ลุก...” มืดรีบขันอาสาพร้อมกับส่ายหน้า เมื่อยังเห็นนายรักกระดกเหล้าเข้าปากต่อไม่คิดจะฟังคำห้ามกันเสียบ้างเลย มืดเลยเดินตรงรี่เพื่อหวังจะเข้าไปพยุงร่างใหญ่โตให้ขึ้นไปนอนยังข้างบน แต่ดูเหมือนมืดยังไม่ทันจะถึงตัวนายรักดีด้วยซ้ำ ลำขายาวก็ยื่นออกมากันเอาไว้เสียก่อนแล้ว...

“อย่าดื้อนักสินาย มืดจะพาไปนอนไง...” มืดไม่ยอมง่ายๆหลบปลายเท้าแข็งแรงแล้วพุ่งร่างที่เล็กกว่าเข้าไปหาร่างใหญ่โต แต่ทว่ากลับโดนฝ่ามือหนายันออกมาอีกเช่นเคย

“เสือก... กูสั่งให้มึงไปอาวเหล้ามาให้กูงาย...ปายอาวมาเดี๋ยวนี้...เดี่ยๆมึงโดนตีนกูจนด้ายหรอก...อ้ายมืด อ้ายลูกน้องไม่รักดี...” น่านพยัคฆ์ขืนตัวเองไว้สุดพลัง เมื่อมืดจะเข้าไปพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นจากโซฟา มือหนาจึงผลักร่างมืดให้ออกห่างอย่างคนอารมณ์เสีย ฝ่าเท้าก็ยกยันทำท่าทำทางจะสั่งสอนลูกน้องให้ได้ทั้งๆที่ตัวเองก็แทบจะครองสติตัวเองไม่ไหวอยู่แล้วนั้น...

“อย่ามาดื้อกับมืดนะนาย แล้วจะหาว่ามืดไม่เตือนไม่ได้นะ...” ลูกน้องไม่รักดี แอบทำปากขมุบขมิบบ่นคนเดียวเสียงแผ่วเบา พร้อมกับส่งค้อนประหลับประเหลือกมองคนเมาเอ้อย่างคาดโทษ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเสียงดัง และเมื่อขยับเข้าใกล้ร่างใหญ่อีกครั้ง มืดก็โดนผลักออกมาเหมือนเช่นเคยอีกจนได้...

“สรุปว่านายจะไม่ขึ้นไปนอนข้างบนใช่ไหมฮะคืนนี้...” คนถามยืดตัวตรงยืนเท้าสะเอวมองหน้าผู้เป็นเจ้านายตาเขียวปั๊ด

“แล้วจะนอนตรงนี้ให้ยุงมันหามนายไปกินแทนข้าว...” คนยืนเท้าสะเอวยังคงถามต่อ แต่ทว่าคนเมาเหล้ากับนั่งฟังเฉย ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่ถามเสียอย่างนั้นไป คนถามเองก็ชักเริ่มจะอ่อนใจกับความดื้อรั้นมากขึ้นทุกทีของเจ้านายตัวเอง

“ ทำตัวไม่น่ารักเลยนะนายเนี่ย...เฮ้อ! นี่ถ้าหากนายเกิดเป็นของลูกของไอ้มืดนะ มืดจะจับนายตีก้นเสียให้ลายเลยคอยดู ทั้งดื้อรันทั้งเอาแต่ใจก็เป็นที่หนึ่ง...อะๆ...ไมต้องมาทำตาขวางใส่มืดเลย มืดพูดเรื่องจริง...” เมื่อโดนผลักร่างให้ถอยห่าง มืดก็เอาแต่ยืนบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ใบหน้างอหักไปตามอารมณ์บูดบึ้งของตัวเอง...

“งั้นมึงก็มาเป็นพ่อของกูเสียเลยสิอ้ายมืด ไอ้ลูกน้องไม่รักดี ฮึ..ฮึ... แต่ถ้าจะว่าไป ถ้ากูได้มึงเป็นพ่อก็เข้าท่าไม่เลวแฮะ... อย่างน้อยๆแม่กูก็คงไม่ต้องมาตรอมใจตายเหมือนอย่างนี้หรอก มึงว่าไหมไอ้มืด...”

น่านพยัคฆ์หัวเราะเยาะเสียงขม ดวงตาสีสนิมฉ่ำปรือขึ้นเล็กน้อย ถ้าเลือกเกิดได้เขาเองก็ไม่ได้อยากเกิดมามีพ่อใจร้ายใจดำ ทำร้ายจิตใจได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของตัวเอง ก็ที่แม่ของเขาต้องตรอมใจตายก็เพราะใครกันล่ะ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นกับแม่ผู้หญิงหิวเงินทั้งหลาย...

“ไม่เอานะนาย เรื่องมันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ยังจะเก็บเอามาทำร้ายตัวเองอีกทำไม ลืมได้ก็ลืมมันไปเสียทีเถอะ เพราะให้ถึงยังไงนายใหญ่ก็เป็นพ่อของนาย จะให้ไปเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะจริงไหมหึ... เพราะอย่างน้อยๆตอนนี้นายใหญ่ท่านก็เลิกหมดทุกอย่างได้แล้ว นายก็สมควรจะเลิกคิด เลิกเก็บเอามาใส่ใจได้แล้วเหมือนกัน หรือนายจะไม่คิดให้อภัยพ่อของตัวเองบ้างเลยเชียวเหรอ คิดมากไปก็แค่นั้น มืดไม่เห็นนายจะมีความสุขกับเรื่องนี้เลยสักครั้ง ความสุขของคนเรามันสั้นนะนาย ตอนนี้นายพยัคฆ์มีนายใหญ่ต้องคอยดูแล ก็ต้องสลัดเรื่องไม่สบายใจให้ออกไปเสียให้หมด ...ปะนาย...ขึ้นไปนอนข้างบนกันเถอะนะ เดี๋ยวมืดจะพานายไปเอง” คนเป็นลูกน้องร่ายยาวเพื่อต้องการเตือนสติคนเป็นนาย เพราะให้ถึงยังไงพ่อก็ต้องเป็นพ่ออยู่วันยังค่ำ จะเปลี่ยนให้ไปเป็นคนอื่นไกลก็คงจะทำไม่ได้ ทุกคนเกิดมาย่อมมีข้อผิดผลาดด้วยกันหมดทุกคนนั่นแหละ มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่า ใครจะรู้ตัวเร็วหรือช้า เพื่อหยุดและหันกลับไปแก้ไขในส่วนที่ผิดผลาดของตัวเอง...

เมื่อมืดเห็นนายคร่ำครวญถึงอดีตความเจ็บปวดขึ้นมาทีไร ก็ได้แต่นึกเห็นใจและอดสงสารเรื่องราวใน

อดีตเมื่อครั้งที่นายยังเป็นเด็กตัวน้อยๆอยู่ไม่ได้...