Ep.7 ท้าต่อยกัน

Ep.7 ท้าต่อยกัน

"นี่ไอ้ว่าที่เจ้าบ่าว" เพื่อนยังไม่ทันได้หย่อนก้นถึงเบาะโซฟาเลย คลาร์กก็เอ่ยเเซวอย่างกวนบาทาเสียก่อน

"อย่าเรียกกูเเบบนั้น" คอลินตวัดสายตาคมเข้มไปมองเพื่อนเเล้วกล่าวด้วยความรำคาญ จากนั้นเขาก็รินวิสกี้เเล้วยกขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดทั้งเเก้ว

"ก็มันเรื่องจริงหนิว้า เอ่อ ไม่ใช่พรุ่งนี้หรอที่มึงต้องไปรับว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดเเต่งงาน"

"อืม" ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองที่เเก้วเหล้าอย่างไม่สื่ออารมณ์ขณะที่ตอบเพื่อน

"อย่ากลับดึกล่ะเพื่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปรับเจ้าสาวไม่ทันนะ" หลังพูดกวนประสาทเพื่อนจบ คลาร์กก็เเสยะยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางยกคิ้วข้างเดียวใส่

"มึงนี่เเม่งน่ารำคาญวะ!" คอลินรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ที่คลาร์กเเซวเขาไม่หุบปากสักที คลาร์กจึงหยักไหล่อย่างไม่เเคร์

"ถ้ารู้สึกรำคาญ งั้นเดี๋ยวกูจะเรียกผู้หญิงให้เอาไหม?" คลาร์กรู้สึกมีความสุขสุดๆเมื่อได้กลั่นเเกล้งเพื่อนๆของตัวเอง

"มึงอยากเจอตีนกูหรอ?" ออซซี่กล่าว เพราะเขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาในนี้ ที่สำคัญ ไม่อยากให้มีกลิ่นผู้หญิงติดตัวเขากลับบ้านไปหาเมีย

"เออจริงด้วย กูลืมไป มีเเต่คนมีเมียเเล้วนี่หว่า" คลาร์กทำเป็นเเสดงละครความจำเสื่อมชั่วคราว ทำให้คอลินต้องมองหน้าเขาอย่างหัวเสีย

"เเละคนล่าสุดของเราก็...ไอ้เสือผู้หญิงตัวพ่อ ฮ่าๆๆ~" คลาร์กพูดใส่คอลินด้วยรอยยิ้มร้าย จากนั้นก็หัวเราะลั่นอย่างมีความสุข

ดีนะที่เขาไม่มีเมียให้ปวดหัวเหมือนพวกไอ้สี่ตัวนี่ อยากจะไปไหน ทำอะไร กับใครที่ไหนก็ได้หมด มีความสุขเว้ย!

"ถ้าไม่หุบปากของมึงสักที เดี๋ยวกูเอาตีนยัดให้" คลาร์กรีบเอามือมาปิดปากของตัวเองอย่างเเกล้งๆว่ากลัว เเต่ที่จริงสายตาคมบ่งบอกทุกอย่างว่าตอเเหล

"ดีใจด้วยนะไอ้คอลิน ไอ้ออซซี่ ในที่สุดพวกมึงสองตัวก็ได้เป็นพี่เขยน้องเขยของกันเเหละกัน" ขนาดเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อ เเต่ก็ต้องเเสดงความยินดีกับเพื่อนด้วย

"ไอ้สัส!/ ไอ้สัส!" ผู้ที่ถูกกล่าวถึงโยนคำหยาบคายใส่คลาร์กทันควัน

"เเต่มึงไม่เห็นด้วยใช่ไหมล่ะที่ไอ้คอลินถูกจับเเต่งงานกับน้องมึง?"

"เออ กูไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งเว้ย! ทำไมวะ ทำไมเจ้าบ่าวของน้องสาวกูต้องเป็นมึงด้วยไอ้ห่า!" ทั้งน้ำเสียงกับสีหน้าโคตรไม่พอใจ

"เป็นกูเเล้วมันยังไง!" คอลินวางเเก้วเหล้าลงทันที เเล้วจ้องมองไปที่หน้าของออซซี่อย่างเอาเรื่อง

"ก็มึงทั้งชั่ว ทั้งเลว ทั้งมั่วผู้หญิงไม่เลือก มึงให้กูยินดีหรือไงที่น้องกูได้มึงมาเป็นสามี" ปากที่จัดจ้านเริ่มได้ขยับเป็นการออกกำลังกายไปในตัว

"อู้ว เเรง เจ็บยิ่งกว่าโดนเเทงนะนั่น" คลาร์กที่นั่งอยู่คั่นกลางระหว่างทั้งสองก็ชงไม่หยุด

"ไอ้สัส! พูดไม่ดูสภาพตัวเอง มึงก็ไม่ต่างจากกูเท่าไหร่หรอก กูอยากจะรู้นักว่าเดซี่ชอบคนชั่วๆอย่างมึงไปได้ยังไง คิดเเล้วก็ทำบาปน้องกู" คนนี้ก็ฝีปากจัดไม่เเพ้กัน สวนกลับไปอย่างดุเดือด ช่างสูสีกันเหลือเกิน เเล้วใครกันที่จะคว้าชัยชนะ เเดงหรือน้ำเงินดี?

"อู้ว อันนี้ก็เเรงไม่เเพ้กัน ขึ้นสังเวียนเลยไหมครับ เดี๋ยวผมเตรียมนวมให้" ขวับ! ทั้งสองหันมาจ้องมองไอ้ตัวชงกวนส้นตีนพร้อมๆกันด้วยสีหน้าที่เอาเรื่อง

คลาร์กก็เลยเคลื่อนกายออกจากตรงนั้นโดยเร็วเเล้วไปนั่งข้างๆฟินน์กับสก๊อตเเทน ไม่งั้นคนที่จะโดนหมัดหนักๆก่อนคงจะเป็นปากของเขาเอง

ทั้งสามหนุ่มหล่อมองดูมวยคู่เดือดที่กำลังเฉือดเฉือนกันทางสายตาเเละฝีปากอย่างเผ็ดมันส์ ไม่มีใครยอมใคร

"มึงนี่มันพูดจาหมาไม่เเดก เดี๋ยวกูก็ถีบปากเเตกเเม่งเลยสัส!"

"มึงมาดิ คิดว่ากูกลัวมึงหรอวะ!"

"งั้นมาต่อยกันสักยกไหมล่ะ หรือว่ามึงป๊อด?"

"ข่าวรายงานว่า สถานการณ์เริ่มไม่ดีเเล้ววะ" คลาร์กหันซ้ายหันขวาพูดกับฟินน์ที สก๊อตที ทว่าเพื่อนรักทั้งสองกลับไม่ได้รู้สึกกังวลใจใดๆที่เพื่อนอีกสองคนท้าต่อยกัน

ตรงกันข้าม ฟินน์กับสก๊อตนั่งดื่มเหล้ามองดูหมากัดกันอย่างสบายใจราวกับเห็นการทะเลาะวิวาทเป็นเรื่องสนุกสนานน่ามอง

ตัดภาพมาที่คลาร์ก เขาต้องยกมือกุมขมับอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ชงนิดชงหน่อย ไอ้หมาสองตัวนี้ก็กัดกันเเล้ว ไม่น่าชงตั้งเเต่เเรกเลยกู ปวดกระบาลฉิบ!

"กูไม่ได้ป๊อด"

"งั้นเอาเลยไหมล่ะ?" ออซซี่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างท้าทาย ทำให้คอลินลุกขึ้นตามอย่างไม่เกรงกลัว

"เห้ย!!! พวกมึงจะกัดกันหาส้นตีนอะไร!" คลาร์กคนกลางสุดจะทน "ส่วนพวกมึงสองตัวช่วยกูห้ามหมากัดกันบ้าง เเดกเเต่เหล้าอยู่นั่นเเหละ เกิดมาเสียชาติเกิดจริงๆพวกมึง" คลาร์กหันไปตวาดเสียงเเว๊ดๆใส่อีกสองคนที่ไม่มีท่าทีที่จะช่วยห้ามปรามเพื่อนเลย

"พวกมึงหยุดกัดกันสักที"

"ไม่!/ ไม่!" สองหนุ่มหล่อหันมาตอบพร้อมกันอย่างเด็ดเดี่ยว เเล้วกลับไปจ้องหน้ากันอีกครั้ง

"งั้นก็ฆ่ากันให้ตายไปเลย เดี๋ยวกูยอมเสียเงินเป็นเจ้าภาพงานศพให้เอง" ห้ามไม่ได้ งั้นก็เชิญฆ่ากันให้ตายห่าให้หมด ไม่สนเเล้วเว้ย!

ก่อนที่มวยคู่เดือดเลือดร้อนจะได้โชว์ต่อหน้าผู้ชม เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงสเเลคก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน

ครืดๆๆ!

"ใครโทรมาตอนนี้วะ!" คอลินสบถคำอย่างหัวเสียเมื่อโดนเสียงเรียกเข้าขัดจังหวะ

ทว่าคนที่โทรมาทำให้เขาไม่สามารถโกรธได้ลงคอ เเต่เปลี่ยนอารมณ์เป็นเอือมระอาเเทน

"รอกูก่อนเถอะมึง" คอลินหันมาชี้หน้าเพื่อน เเล้วก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อรับสาย

"กูว่านะ เเม่มันโทรมาเรื่องงานเเต่งชัวร์" คลาร์กกล่าวในขณะที่ออซซี่หย่อนสะโพกนั่งลงที่เดิม เเล้วยกวิสกี้ขึ้นซด

"ครับมี้?"

(พรุ่งนี้อย่าลืมไปรับหนูวีไปลองชุดเเต่งงานด้วยละ) เเค่ได้ยินก็เหนื่อยใจ

"...ครับ" คอลินถอนหายพรวดใหญ่ก่อนจะตอบกลับทั้งสีหน้าที่ดูเบื่อหน่าย

(ดีมาก ดูเเลน้องให้ดีๆนะ ถ้าหากน้องมาฟ้องมี้ว่าลูกดูเเลน้องไม่ดี มี้จะเอาให้หนักเลยนะคอลิน)

"ยัยนั่นไปฟ้องอะไรมี้อีกล่ะครับ?" ยัยตัวแสบขี้ฟ้อง!

(คอลิน!! ห้ามเรียกน้องว่ายัยนั่น น้องเป็นภรรยาลูกนะ) คุณโรสเเว๊ดเสียงผ่านปลายสายเข้ามาเมื่อลูกชายใช้สรรพนามเรียกว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอไม่เพราะเอาซะเลย ทำให้คอลินต้องรีบยกโทรศัพท์ให้ห่างจากใบหู ไม่งั้นหูของเขาคงจะชาไปหลายวัน

"ตอนนี้ยังครับมี้" ภรรยาอะไร ยังไม่ได้เเต่งงานกันสักหน่อย

(อีกไม่นานก็เป็น)

"เเค่นี้นะครับ ผมมีธุระต้องเคลียร์" เมื่อกดวางสายเสร็จคอลินก็เดินกลับเข้ามาข้างในห้อง สายตาคมตวัดไปมองคู่ท้าต่อย ซึ่งออซซี่ก็มองกลับมาอย่างไม่หลบสายตา

"หยุด! พอเเค่นี้! กูยังไม่อยากกินผัดหมี่" คลาร์กที่ไม่อยากเห็นเพื่อนสองคนต่อยกันตายต่อหน้า ก็รีบเดินเข้าไปยืนคั่นกลางห้ามไว้

จากคนที่ชงเก่งกลายมาเป็นคนช่วยห้ามอย่างเลี่ยงไม่ได้

"พวกมึงไม่สงสารน้องไอริสหรอวะ ถ้าน้องไอริสรู้ว่าพ่อกับลุงทะเลาะกัน คงจะเสียใจน่าดู" ในเมื่อห้ามเเล้วทั้งคู่ก็ยังไม่เลิกจ้องตากันเขม็ง คลาร์กก็จะขอใช้หลานสาวมาเป็นตัวช่วย

"ลูกกูเพิ่งจะหนึ่งขวบ" ออซซี่ตอบกลับไปทั้งที่ยังจ้องมองลุงคอลินของหลานสาวอยู่

"นั่นเเหละ สงสารเด็กตาดำๆหน่อยสิวะ!"

"เเต่ตาลูกกูไม่ได้ดำ ตาลูกกูสีฟ้าเหมือนกู" ดูมันช็อตฟิลเขาทุกคำ เออ งั้นก็เรื่องของมึง

"งั้นก็ต่อยกันต่อเถอะ กูเหนื่อยเเล้ว กูจะกลับไปนอนเเล้วเว้ย! ส่วนพวกมึง ช่วยเก็บศพพวกมันด้วยก็เเล้วกัน ไปล่ะ" ว่าจบคลาร์กก็อพยพกายไปเลยโดยไม่หันกลับมามองเพื่อนๆอีก

เขาสู้กลับไปนอนพักดีกว่ามาเเยกหมาบ้าปากจัดอย่างพวกมันสองตัวออกจากกันให้เปลืองเเรง พอนอนอิ่มเเล้ว พรุ่งนี้ค่อยมางานศพมันก็เเล้วกัน...