บทที่ 9

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 8

คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักไป สีหน้าและแววตาของชายหนุ่มทำเอาฉันเสียวสันหลัง ถ้าฉันโมโหใส่เขาเหมือนตอนที่อยู่ร้านอาหารอีก สถานการณ์ก็คงแย่ไม่ต่างจากเดิม ฉันสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พยายามควบคุมสติตัวเอง

“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียเวลามาวันนี้ แต่ฉันขอยกเลิกข้อเสนอของบริษัทคุณ เชิญคุณไปหาคนอื่นที่เหมาะกว่าฉันเถอะค่ะ นักศึกษาหลายคนอยากเข้าไปทำงานที่บริษัทคุณกันทั้งนั้น จะว่าฉันเป็นคนกลับกลอกหรือจะว่าฉันเป็นเด็กไม่มีความรับผิดชอบก็ได้ค่ะ อันนี้ฉันพูดในฐานะนักศึกษา”

“และอีกเรื่องที่คุณไม่พอใจฉันตอนอยู่ร้านอาหาร ฉันขอโทษที่ทำให้คุณไม่พอใจ ต่อไปฉันจะปรับปรุงตัว ต่อให้ไม่ใช่หน้าที่ฉัน แต่ฉันต้องศึกษาเรียนรู้อาหารในร้าน รบกวนทำชื่อเสียงร้านเราให้เป็นเหมือนเดิมด้วยค่ะ เพราะเรื่องนี้ฉันผิดแค่คนเดียวคุณไม่ควรเหมารวมทุกคน ทุกคนกำลังลำบากจริงๆ อันนี้ฉันพูดในฐานะพนักงานของร้านอาหาร”

แปะ แปะ แปะ......

ชาร์ลปรบมือเสียงดังก้องไปทั่วห้องเมื่อเด็กสาวพูดจบ ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ และลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกล

ตึก ตึก ตึก

“ละครบทนี้มันดีมากเลยนะ" ชาร์ลเดินอย่างช้าๆเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก การกระทำของเขาทำให้เด็กสาวถอยหลังตาม สีหน้าและแววตาของเธอกำลังบ่งบอกถึงความไม่ไว้ใจออกมาอย่างเปิดเผย

"แต่เผอิญฉันไม่ใช่พระเอก ไม่จำเป็นต้องเห็นใจนางเอกอย่างเธอ" เท้าแกร่งสาวเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำท่าจะหนีออกจากห้อง

ตึก ตึก ตึก ....

หมับ

ปึก

"อื้อ...ปล่อยนะ" ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่ลำคอระหงด้วยความเร็วและดันตัวฉันติดกับกำแพงห้องอย่างแรง แรงที่เขากระทำราวกับไม่เห็นว่าฉันเป็นคน ฉันพยายามแกะฝ่ามือหนาออกจากลำคอตัวเองแต่กลับไม่เป็นผลเหมือนฉันยิ่งดิ้นเขายิ่งเพิ่มแรงมากขึ้นกว่าเดิม สายตาคมคู่นั้นราวกับซาตาน ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดจะทำอะไร ทุกอย่างมันดูไร้ความรู้สึกแม้แต่หน้าตาของเขา "คะ คุณชาร์ล อึก"

"หึ สายตาเธอกำลังกลัวฉันบีบคอเธอตายตรงนี้นะอลินดา"

"ปะ ปล่อย อื้อ.. แค่กๆ"

"ฉันมาวันนี้ไม่ได้มาฟังเธอพูดพร่ำ ฉันมาวันนี้แค่บอกให้เธอทำตามคำสั่งฉันเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปฏิเสธฉันแม้แต่คำเดียว”

“ฉัน…ไม่มีทาง…ทำตาม…คำสั่ง…คุณ!” ใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อเขาเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเริ่มติดๆขัดๆ

“แน่ใจแล้วที่พูดคำนี้”

“….อึก….อื้อ ฉัน…หายใจ…ไม่ออก”

“ไหนๆก็จะตายแล้ว ลองนึกถึงหน้าพ่อแม่เธอดูสิ ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ อยู่บ้าน ทำงาน หรือ…นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล”

“มะ หมาย…ความ…ว่าไง” ภาพของคนตรงหน้าเริ่มพร่ามัวลงไปทุกที สายตาของฉันริบหรี่ลงเรื่อยๆ แต่ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมามันเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน

“ในเมื่ออีกไม่ถึงห้านาทีเธอก็จะตายคามือฉัน ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกจริงไหม”

“อื้อ ออ…ขอร้อง…อย่า ทำอะไร พ่อแม่…ฉัน ยอม แล้ว ฉันยอม…อึก”

“หึ! มันเป็นภาพที่สวยงามซะเหลือเกิน” ชาร์ลหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มตาเหลือก ใบหน้าจากแดงก่ำเริ่มซีดเผือดลงต่อหน้าต่อตา ลมหายใจรวยรินลงไปทุกที น้ำเสียงสั่นเครือเริ่มพูดไม่เป็นคำ

“อึก…คะ คุณ ชาร์ล…”

มือหนาค่อยๆคลายมือออกจากลำคอระหง เมื่อพอใจกับภาพตรงหน้าและได้คำตอบที่เขาต้องการ แค่เพียงเธอเป็นอิสระ เด็กสาวตัวเล็กก็ร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง สายตาคมปรายตามองเธอเพียงนิด

แค่กๆ แค่กๆ…

ลินรีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างเร็ว มือบางลูบลำคอของตัวเองไปพลางๆ แรงบีบรัดทำให้เธอรู้สึกปวดร้าว

“อย่าริอาจมาสอนฉันอีก คนอย่างฉันสามารถฆ่าเธอได้โดยไม่รู้สึกอะไร เธอไม่มีสิทธิ์กลับไปทำร้านอาหารนั้นอีก เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอต้องไปทำงานที่บริษัทฉัน”

“แต่ฉันยังเรียนไม่จบ” เมื่อเริ่มปรับร่างกายให้กลับมาเป็นปกติ ฉันเลยเงยหน้าตอบกลับคนตัวสูงที่ยืนอยู่ไปตามความจริง

“ถ้าฉันสั่งนั่นคือเธอต้องทำ!”

“แล้วเรื่องพ่อแม่ฉันคุณหมายความว่าไง” ฉันอยากรู้ว่าประโยคสุดท้ายที่เขาพูดมันคืออะไรกันแน่ ทั้งๆที่ฉันพึ่งโทรศัพท์คุยกับที่บ้านเมื่อวานนี้ ทั้งสองคนก็ยังมีน้ำเสียงที่ปกติดีทุกอย่าง