ตอนที่ 18 รักที่ถูกซ่อน

ตอนที่

18

รักที่ถูกซ่อน

      หลังจากเดินทางมาถึงหัวหินแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าพักในห้องของตัวเองเพื่อเก็บสัมภาระและพักผ่อนจากการเดินทางอันยาวนาน

พราวตะวันอยู่ในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูภายในบ้านพักตากอากาศของตระกูลวรวิชญ์ แต่มีความอบอุ่นซ่อนอยู่ เธอเดินไปที่ระเบียงห้องซึ่งเปิดรับวิวทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นซัดสาดเข้าฝั่งช่วยขับกล่อมให้จิตใจที่ว้าวุ่นตลอดทั้งวันสงบลงได้ไม่น้อย

อคิณที่เพิ่งออกจากห้องน้ำในชุดลำลองสบายๆ เดินมายืนอยู่ข้างๆ พราวตะวัน เขามองไปที่ท้องทะเลที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้าอย่างเงียบๆ

“เหนื่อยไหมครับ” อคิณถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

พราวตะวันหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะตอบ “ไม่เหนื่อยค่ะ”

       “เมื่อครู่คุณแม่ให้คนมาตามไปทานข้าวเย็นด้วยกัน” อคิณบอก “ผมอยากให้คุณลงไปพร้อมกับผมเลยได้ไหมครับ”

       พราวตะวันเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่าในฐานะสามีภรรยา การทำกิจกรรมร่วมกันเป็นเรื่องปกติ แต่เธอก็ยังคงไม่คุ้นชินกับการอยู่ใกล้ชิดกับเขา

       “แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ตามใจคุณ” อคิณกล่าวเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไปนาน

       “ไม่เป็นไรค่ะ ไปพร้อมกันนี่แหละ” พราวตะวันตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบแบบนั้น แต่ในใจลึกๆ เธอก็รู้สึกอบอุ่นกับความใส่ใจของเขา

       เมื่อทุกคนแต่งตัวเสร็จแล้ว พราวตะวันและอคิณก็เดินลงไปยังห้องอาหารของโรงแรมที่ทุกคนมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว คุณหญิงอรุณี นายแพทย์ธีระ และอรัญญา กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ส่วนพราวฟ้าและอคินัยก็นั่งอยู่ข้างๆ กัน บรรยากาศอบอุ่นเมื่อสองครอบครัวอยู่รวมกันกลายเป็นครอบครัวใหญ่

       “หนูพราวมาแล้ว” คุณหญิงอรุณีกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

       “ค่ะ คุณแม่” พราวตะวันพูดอย่างนอบน้อม อคิณกระชับมือเธอไว้แน่นอย่างให้กำลังใจ ทุกคนยิ้มและพยักหน้าให้เธออย่างอบอุ่น

       “สวยจังเลยลูก” แม่สามีเอ่ยชมลูกสะใภ้ “ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลย”

       “เหมาะสมกับตาคินน์มากเลยนะว่าไหมสุริยะ” นายแพทย์ธีระเอ่ยขึ้นมาแล้วก็หันไปยิ้มให้กับสุริยะ

       “อคิณก็หล่อ ลูกของเราเหมาะสมกันจริงๆ” สุริยะเอ่ยขึ้นมาแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้

       นายแพทย์ธีระ คุณหญิงอรุณี สุริยะและอรัญญาต่างมองลูกสาวลูกชายอย่างมีความสุข

       “แล้วเมื่อไร พวกเราจะได้อุ้มหลานล่ะเนี่ย” คุณหญิงอรุณีเอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง พราวตะวันหันไปมองอคิณด้วยความตกใจ อคิณยิ้มและหันมาตอบมารดาของเขา

       “ไว้ให้พวกเราพร้อมก่อนนะครับคุณแม่” อคิณตอบกลับไปอย่างใจเย็น

       “พวกเราไม่พร้อมกันตรงไหน แต่งงานกันแล้วนะ” คุณหญิงอรุณีกล่าว

       “ถ้าพวกเราได้อุ้มหลานนะ  รับรองว่าสุขภาพของพ่อกับแม่จะดีขึ้นแน่นอน” นายแพทย์ธีระพูดเสริมขึ้นมา

       พราวตะวันได้แต่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะถูกพูดขึ้นมาในวงสนทนาแบบนี้ อคิณที่เห็นท่าทางของเธอจึงบีบมือของเธอเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

       “คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็พ่อตา แม่ยายใจเย็นๆ นะครับ” อคิณกล่าว

       “แล้วตานัยเมื่อไรจะแต่งงานมีครอบครัวสักที” อรัญญาเอ่ยขึ้นมาแล้วหันไปมองพราวฟ้าที่อยู่ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมา

       “ผมก็อยากแต่งงานมีครอบครัวนะครับคุณอา” อคินัยพูดขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองพราวฟ้า

       “แต่ก็ยังหาคนที่ใช่ไม่ได้เลยครับ”

       พราวฟ้าที่ได้ยินดังนั้นจึงหันไปค้อนให้กับอคินัยหนึ่งที “ทีไม่เจอคนที่ใช่เพราะว่ามัวแต่เจ้าชู้หรือเปล่า”

       “ถ้าผมเจ้าชู้แล้วทำไมคุณต้องหน้าแดงล่ะครับ” อคินัยยิ้มกวนประสาทของพราวฟ้า

       “บ้า!!! ใครหน้าแดงกัน” พราวฟ้าพึมพำเสียงแผ่ว “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”      

อคินัยหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู และมันทำให้ทุกคนเริ่มจับตามองอคินัยกับพราวฟ้า

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว อคิณก็เอ่ยชวนพราวตะวันออกไปเดินเล่นที่ชายหาด

“ไปเดินเล่นที่ชายหาดกันไหมครับ” เขาเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

       พราวตะวันพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินตามเขาลงไปยังชายหาดเบื้องล่าง

       สายลมยามค่ำคืนพัดโชยอ่อนๆ พาเอาความเย็นสบายมาปะทะผิวกาย พราวตะวันเดินทอดน่องอยู่บนผืนทรายสีขาวละเอียดริมชายหาดหัวหิน แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผิวน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ อคินเดินอยู่ข้างๆ เธออยู่ในระยะที่พอเหมาะ ไม่ใกล้จนน่าอึดอัดแต่ก็ไม่ไกลจนรู้สึกห่างเหิน บรรยากาศเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะและเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินไปพร้อมกัน

       “คุณชอบที่นี่ไหมครับ” อคิณเริ่มบทสนทนาขึ้นมาเบาๆ

       พราวตะวันเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอยิ้มบางๆ ที่มุมปาก “ชอบค่ะ” เธอบอกความรู้สึกตามตรง “ที่นี่เงียบสงบดี”

       ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความเงียบที่อบอุ่นและสบายใจ พราวตะวันเหลือบมองเขาเป็นระยะ เธอยังคงสงสัยในตัวเขาอยู่ลึกๆ ภาพของเขาที่คอยดูแลและอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลาที่ผ่านมามันสวนทางกับข่าวลือที่เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้

       “คุณ ฉันอยากถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหมคะ” พราวตะวันรวบรวมความกล้าถามขึ้น อคิณหันมามองเธออย่างตั้งใจ

       “ได้สิครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

       “เรื่องข่าวลือ เรื่องที่คุณเป็นคนเจ้าชู้” พราวตะวันพูดเสียงแผ่ว “มันเป็นความจริงหรือเปล่าคะ”

   

 อคิณหยุดเดินช้าๆ เขาหันมาเผชิญหน้ากับพราวตะวัน แววตาของเขามีประกายบางอย่างที่พราวตะวันไม่คุ้นเคย มันมีความเจ็บปวดและความเศร้าซ่อนอยู่ลึกๆ

       “ผมเคยเป็นแบบนั้นครับ” อคิณยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แต่ไม่ใช่เพราะผมอยากเป็น”

       “ผมเคยเป็นแบบนั้นครับ” อคิณยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แต่ไม่ใช่เพราะผมอยากเป็น”

       “ผมเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก” เขาเริ่มเล่า “เราคบกันมานานหลายปี ผมวางแผนจะแต่งงานกับเธอ แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ทิ้งผมไป”

       พราวตะวันยืนนิ่งเงียบ เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเรื่องราวนี้จากเขา      น้ำเสียงของเขาเจือความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับผมได้ ผมทุ่มเทให้เธอทุกอย่างแต่สุดท้ายผมก็ได้แต่ความเจ็บปวดกลับมา”

       “ทำให้ผมทำตัวเหมือนเจ้าชู้ เพื่อปิดกั้นหัวใจตัวเอง ผมคิดว่าถ้าผมไม่รักใคร ผมก็จะไม่เจ็บปวด”

       คำพูดของอคิณทำให้พราวตะวันรู้สึกสงสารเขาอย่างจับใจ เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดี เพราะเธอก็เพิ่งผ่านความเจ็บปวดแบบนั้นมาเหมือนกัน

       “แล้วคุณเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” พราวตะวันถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

       อคิณยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือมาจับมือของเธอไว้ “ตั้งแต่เจอคุณ” เขากล่าว “ผมรู้ว่าคุณก็กำลังเจ็บปวดเหมือนกัน ผมจึงอยากอยู่เคียงข้างคุณ อยากปกป้องคุณจากความเจ็บปวดนั้น”

       “ผมอยากทำให้คุณว่ายังมีคนที่รักคุณและพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”

       พราวตะวันมองเข้าไปในดวงตาของอคิณ เธอมองเห็นความจริงใจที่ฉายชัดอยู่ในนั้น ความคลางแคลงใจที่เคยมีในใจเธอสลายไปในพริบตา เธอรู้แล้วว่าอคิณไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ที่เธอเคยได้ยินมา แต่เขาเป็นผู้ชายที่เคยเจ็บปวดและกำลังพยายามจะรักษาหัวใจตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ

       “ฉันขอโทษนะคะที่เคยตัดสินคุณ” พราวตะวันกล่าว

       “ไม่เป็นไรหรอกครับ” อคิณบีบมือเธอเบาๆ “ผมอยากให้คุณเชื่อในสิ่งที่ผมทำให้คุณมากกว่าข่าวลือที่คนอื่นสร้างขึ้น”

       พราวตะวันพยักหน้า เธอเริ่มเชื่อในตัวอคิณมากขึ้น เธอรู้แล้วว่าเขาคือผู้ชายที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะต้องเจอกับอุปสรรคอะไรก็ตาม และในคืนนั้นบนชายหาดหัวหิน พราวตะวันก็เริ่มเปิดใจให้กับผู้ชายที่เธอเคยเกลียดที่สุดอย่างไม่รู้ตัว