ตอนที่ 17 เมื่อใจเริ่มสับสน

ตอนที่

17

เมื่อใจเริ่มสับสน

      เช้าตรู่วันเดินทางไปหัวหิน บ้านของวรวิชญ์ที่ปกติจะเงียบสงบกลับวุ่นวายราวกับพายุเข้า พราวตะวันยืนพิงกรอบประตูห้องโถงมองความโกลาหลตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เธอเห็นพราวฟ้ากำลังโวยวายกับอคินัยเรื่องกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ที่หนักเกินไปท่ามกลางเสียงบ่นของพราวฟ้า อคินัยก็ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับราวกับหูทวนลม

       “คุณเอาอะไรมาเนี่ย กระเป๋าจะหนักไปไหน” พราวฟ้าบ่นพร้อมขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าสวยบึ้งตึงด้วยความหงุดหงิด เธอพยายามยกกระเป๋าแต่ก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย

       “ก็ของจำเป็น หนักยังไงคุณไม่มีแรงหรือเปล่า” อคินัยตอบเรียบๆ น้ำเสียงกวนประสาทเล็กน้อยพร้อมกับพยายามยัดกระเป๋าขึ้นรถด้วยท่าทางที่ดูไม่สนใจนัก

       จู่ๆ กล่องแก้วคริสตัลขนาดเล็กที่วางอยู่บนกระเป๋าเดินทางของพราวฟ้าก็ร่วงหล่นลงมา กล่องกระแทกพื้นจนแตกกระจาย เสียงดังเพล้ง!!! ทำลายความเงียบสงบในบ้านไปจนหมดสิ้น เศษแก้วคมกริบกระเด็นไปทั่วพื้น บางส่วนบาดลึกเข้าที่หลังมือของอคินัยจนเลือดไหลซึมเป็นทางยาว

       พราวฟ้าชะงักไปชั่วขณะ หัวใจของเธอหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ความหงุดหงิดและความโกรธที่เคยมีหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความตกใจและความรู้สึกผิดอย่างรุนแรง ใบหน้าสวยที่เคยบึ้งตึงซีดเผือดลงทันที เธอรีบเข้าไปหาอคินัยแล้วจับมือเขาขึ้นมาดู

       “คุณเป็นอะไรไหม!!!” พราวฟ้าถามเสียงสั่น แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

       “ไม่ แค่เศษแก้วบาดนิดหน่อยเอง” อคินัยตอบเรียบๆ พยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่สีหน้าของเขาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด และเลือดที่ไหลออกมาก็เป็นเครื่องยืนยันว่าบาดแผลนั้นไม่ได้เล็กน้อยเลยแม้แต่น้อย

       “เล็กน้อยอะไรกัน เลือดออกเยอะขนาดนี้ ไปทำแผลค่ะ” พราวฟ้าพูดเสียงแข็ง พลางดึงมือของเขาเข้าไปในบ้าน อคินัยไม่ได้ขัดขืน เขาเดินตามเธอไปอย่างว่าง่ายราวกับเป็นคนละคนกับที่ทะเลาะกับเธอเมื่อครู่

       พราวตะวันมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่เคยเห็นพราวฟ้าที่แข็งกร้าวและมีทิฐิยอมใครได้ง่ายขนาดนี้มาก่อน และไม่เคยเห็นอคินัยที่ชอบกวนประสาทและดูไม่สนใจโลกเป็นฝ่ายยอมคนอื่นแต่โดยดี ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ใต้ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยการต่อต้านของทั้งคู่

ทำให้พราวตะวันเริ่มคิดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับฟิล์ม ความรักของเธอเริ่มต้นจากความฝันที่สวยงาม แต่เมื่อเจอปัญหาที่ต้องเผชิญหน้าเพียงลำพัง ฟิล์มกลับปล่อยมือและบอกให้เธอไปจัดการปัญหาด้วยตัวของเธอเอง

ส่วนอคิณ... ผู้ชายที่เธอเคยเกลียดและมีอคติด้วยมากที่สุด กลับเป็นคนที่คอยดูแลและอยู่เคียงข้างเธอมาตลอด ไม่ว่าเธอจะทำตัวไม่น่ารักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว

       “ตานัยเป็นอะไรไปลูก” เสียงของอรุณีแม่ของเขาดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง พลางเดินเข้ามาดูอาการของลูกชาย

       “ไม่เป็นไรครับแม่ แค่โดนเศษแก้วบาดเท่านั้นเอง” อคินัยตอบพลางหันไปยิ้มให้เพื่อให้แม่สบายใจ

       “พราวฟ้าจะทำแผลให้ผมครับ”

       อรุณีหันมามองพราวฟ้าแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู พร้อมกับความโล่งใจที่ลูกชายไม่ได้เป็นอะไรมาก

       ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการทำแผลให้อคินัย พราวตะวันมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน สายตาของเธอจับจ้องไปที่อคิณที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรแต่เพียงแค่การสบตากันก็ทำให้หัวใจของพราวตะวันเต้นไม่เป็นจังหวะ มันคือความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนและเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

       อคิณก้าวเข้ามาใกล้ พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ มือของเขายื่นมาหาเธออย่างไม่ลังเล ราวกับรู้ว่าเธอต้องการมัน

“คุณต้องการอะไรบางอย่างใช่ไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน

      พราวตะวันรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างงงๆ และในขณะที่มือของเขาแตะลงบนหลังมือของเธอแผ่วเบา ความอบอุ่นจากปลายนิ้วของอคิณก็แผ่ซ่านเข้ามาสู่ใจของพราวตะวัน พราวตะวันรู้สึกราวกับมีใครบางคนกำลังปลอบโยนเธออย่างเงียบๆ

ภาพเหตุการณ์ในอดีตฉายขึ้นในความคิดของเธอราวกับภาพยนตร์ เมื่อตอนที่เธออยู่กับฟิล์มและมีปัญหา เขาปล่อยให้เธอเผชิญปัญหาเพียงลำพัง เขาไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเธอเลย

เขาไม่เคยแสดงความเห็นอกเห็นใจหรือแม้แต่จะปลอบโยนเธอ แต่เมื่อคืนที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความกลัวที่อยู่ในใจของเธอ

อคิณกลับอยู่เคียงข้างเธอในวันที่เธอกำลังเจ็บปวดที่สุด เขาอยู่ในความเงียบสงบในขณะที่เธอร้องไห้ และในขณะเดียวกันเธอก็เริ่มตระหนักได้ว่าเธอกำลังตกหลุมรักเขาอย่างไม่รู้ตัว

      ทุกคนขึ้นรถเพื่อเดินทางไปหัวหิน พราวตะวันเลือกที่จะนั่งข้างอคิณ ส่วนพราวฟ้าก็นั่งข้างอคินัยอย่างไม่เต็มใจ ทั้งสองคนนั่งอยู่เงียบๆ

       เสียงบทสนทนาที่สนุกสนานของพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเริ่มขึ้นหลังจากที่รถออกตัวได้ไม่นาน อรัญญาหันไปคุยกับอรุณีอย่างออกรส

       “คุณอรุณีคะ ดิฉันดีใจจริงๆ ค่ะที่ลูกสาวได้มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณ” อรัญญาพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

       “ไม่หรอกค่ะคุณอรัญญา ดิฉันอยากได้ลูกสาวมานานแล้ว”

       “พราวเขาเป็นเด็กดีค่ะคุณอรุณี แต่บางทีก็หัวรั้นไปบ้าง” สุริยะพ่อของพราวตะวันเอ่ยขึ้น พลางหัวเราะเบาๆ

       “ต้องขอให้อคิณช่วยดูแลให้หน่อยนะครับ”

       “ไม่ต้องห่วงหรอกสุริยะ” นายแพทย์ธีระพ่อของอคิณกล่าว “เจ้าอคิณมันก็รักพราวจนหัวปักหัวปำขนาดนี้ ผมเองยังรู้สึกอิจฉาลูกชายเลยครับ”

       “ลูกสะใภ้ของพวกเรานี่สวยจริงๆ นะครับ” สุริยะพูดชม

“ไม่ว่าใครเห็นก็รักต้องหลงรัก”

“ใช่ค่ะ คุณสุริยะ” อรัญญาพูดเสริม “ตอนแรกพราวก็ยังดูเกร็งๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมี ความสุขมากขึ้นแล้วนะคะ”

คำพูดของพ่อแม่ที่คุยกันอย่างมีความสุขทำให้พราวตะวันรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก เธอหันไปมองอคิณที่กำลังขับรถอยู่ อคิณยิ้มและหันมามองพราวตะวันแล้วก็จับมือของเธอไว้แน่น

       “เห็นไหมครับพราว ผมบอกแล้วว่าครอบครัวของผมรักคุณ” อคิณกล่าวพราวตะวันพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังค่อยๆ ดีขึ้น