ตอนที่ 22 อรุณสวัสดิ์ริมทะเล

ตอนที่

22

อรุณสวัสดิ์ริมทะเล

      แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านผืนบางเข้ามาปลุก พราวตะวันให้ตื่นจากนิทราอันแสนหวาน เธอขยับตัวเล็กน้อยและรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของใครอีกคนที่อยู่ข้างๆ และวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดเธอไว้หลวมๆ อย่างปกป้องโดยไม่รู้ตัว

       พราวตะวันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าคมคายของอคิณที่กำลังหลับอย่างสงบอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขาเป่ารดลงมาบนหน้าผากของเธอเบาๆ ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา พวกเขาคงเผลอขยับเข้ามาใกล้กันจนนอนกอดกันอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว

       เธอรู้สึกตกใจหรืออึดอัด ตรงกันข้ามหัวใจของเธอกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย เธอปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา

       พราวตะวันนอนมองใบหน้าของเขาอยู่นาน ไล้สายตาไปตามสันจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป และแพขนตาที่ทอดตัวยาว ความรู้สึกรักที่เธอเพิ่งยอมรับกับหัวใจตัวเองเมื่อคืน มันเอ่อล้นขึ้นมาจนแทบจะเก็บไว้ไม่ไหว เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นอย่างแผ่วเบาที่สุด หมายจะปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากเขาออก

       จังหวะนั้นเองที่ดวงตาคู่คมค่อยๆ ปรือขึ้น ราวกับรับรู้ได้ถึงสัมผัสของเธอ เขามองหน้าเธอที่อยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันด้วยแววตาที่ยังคงงัวเงียเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนจะค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

       “อรุณสวัสดิ์ครับ...” เสียงทุ้มแหบพร่าของเขาจากการเพิ่งตื่นนอนดังขึ้นทำลายความเงียบ “ที่รัก...”

       คำลงท้ายสั้นๆ นั้นทำให้หัวใจของพราวตะวันพองโตจนแทบระเบิด ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอตอบกลับเสียงแผ่ว

       ทั้งสองเขินๆ ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีใครขยับออกจากกันราวกับอยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ให้นานที่สุด

       “ไปนั่งจิบกาแฟริมทะเลกันก่อนไหมครับ” อคิณเอ่ยชวน “ก่อนที่ทุกคนจะตื่น” พราวตะวันพยักหน้าเห็นด้วย

       ไม่นานนักทั้งสองคนก็มานั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านพัก ในชุดคลุมอาบน้ำสบายๆ ถ้วยกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นอยู่ในมือของแต่ละคน เสียงคลื่นซัดสาดเบาๆ และลมทะเลที่พัดเอื่อยๆ ทำให้บรรยากาศยามเช้าช่างสมบูรณ์แบบ

       “รู้สึกยังไงได้มาเที่ยวพักผ่อน” อคิณถามขึ้นพลางยกกาแฟขึ้นจิบ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ

       พราวตะวันทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำและท้องฟ้าจรดกันเป็นหนึ่งเดียว “รู้สึกเหมือนได้เริ่มต้นใหม่ค่ะ” เธอตอบจากหัวใจ “เหมือนทุกอย่างที่เคยหนักอึ้ง มันหายไปหมดแล้ว”

       เขาวางถ้วยกาแฟลง แล้วเอื้อมมือมากุมมือของเธอไว้ “จากนี้ไปจะมีแต่เรื่องดีๆ นะผมสัญญา”

       พราวตะวันมองมือของเขาที่กุมมือเธออยู่ ก่อนจะประสานนิ้วของเธอเข้ากับนิ้วของเขาอย่างแนบแน่นเป็นครั้งแรก “ค่ะ” พราวตะวันตอบกลับเพียงสั้นๆ แม้ว่าเธอจะเริ่มรู้สึกดีกับเขาแต่ก็ยังคงลังเลอยู่ในความรู้สึกของเธอ

       ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันตรงนั้น ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน ทุกคนในครอบครัวก็เริ่มตื่นและเตรียมตัวกลับบ้าน

       ขณะที่ทุกคนทยอยขนสัมภาระขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพ บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความสดชื่นและรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข

       อรุณีที่ยืนอยู่ข้างอรัญญา อดไม่ได้ที่จะมองตามลูกชายและลูกสะใภ้ที่กำลังเดินเล่นอยู่ริมชาหาดเป็นครั้งสุดท้ายด้วยแววตาที่เปี่ยมสุข

       “ดูหน้าหนูพราวสิคะคุณอรัญญา ดูสดใสมีความสุขขึ้นนะคะ” อรุณีเอ่ยขึ้น พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

       “ดิฉันก็สบายใจค่ะ” อรัญญาตอบกลับ น้ำเสียงตื้นตันใจ “เห็นลูกมีความสุขแบบนี้ก็หมดห่วงแล้ว ขอบคุณคุณหญิงกับคุณหมอมากนะคะที่เมตตาและเอ็นดูพราว”

       นายแพทย์ธีระที่ยืนอยู่ไม่ไกลกับสุริยะหัวเราะเบาๆ “เห็นทีแผนอุ้มหลานของพวกเราคงจะไม่นานเกินรอแล้วล่ะมั้งสุริยะ”

       สุริยะหัวเราะอย่างมีความสุข “ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกันเพื่อนเอ๊ย!!!”

       ในขณะนั้นเสียงโต้เถียงที่ดังมาจากท้ายรถเรียกความสนใจจากทุกคน อคินัยกำลังแกล้งหยอกพราวฟ้าที่กำลังทำหน้ามุ่ย

       “เป็นไงล่ะพราวฟ้า ทริปนี้สนุกไหมครับ มีผมมาคอยดูแลแบบนี้” อคินัยพูดด้วยรอยยิ้มไว้ไม่มิด

       ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่เปี่ยมสุข พราวตะวันหันกลับไปมองบ้านพักริมทะเลและชายหาดที่เปรียบเสมือนจุดเริ่มต้นชีวิตบทใหม่ของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ อคิณสังเกตเห็นเดินเข้ามายืนซ้อนหลังแล้วโอบเอวเธอไว้หลวมๆ

       “พร้อมจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตของเราที่กรุงเทพหรือยังครับ” เขากระซิบถามที่ข้างหู

       พราวตะวันเอนศีรษะพิงกับไหล่กว้างของเขาแล้วพยักหน้าเบาๆ “พร้อมก็ได้ค่ะ” พราวตะวันพูดแล้วก็อมยิ้มออกมาอย่างเขินๆ

       การเดินทางจากหัวหินสู่กรุงเทพก็สิ้นสุดลงทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน

       การกลับมายังกรุงเทพฯ ในครั้งนี้แตกต่างไปจากเดิม บ้านที่เคยรู้สึกเหมือนกรงขังบัดนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนบ้านที่เริ่มมีกลิ่นความรักอบอวลไปทั่วบ้าน

       เช้าแรกของการทำงานหลังจากกลับจากทริป อคิณตื่นขึ้นมาตามความเคยชิน แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเตียงฝั่งข้างๆ ว่างเปล่า เขารีบลุกขึ้นด้วยความกังวลเล็กน้อย ก่อนจะได้กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาจากชั้นล่าง

       เขาก้าวลงบันไดอย่างเงียบๆ และภาพที่เห็นก็ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

       พราวตะวันในชุดนอนผ้าไหมตัวโปรดยืนหันหลังให้เขาอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว เธอกำลังตั้งใจบรรจงรินกาแฟดำใส่แก้วใบสวยอย่างระมัดระวัง แผ่นหลังบางที่เขาคุ้นเคยในอ้อมกอดเมื่อคืน บัดนี้กำลังทำหน้าที่ภรรยาอย่างน่ารักที่สุด

       อคิณย่องเข้าไปใกล้ๆ แล้วสวมกอดเธอจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา วางคางเกยบนไหล่เล็กของเธอ

       “หอมจังเลยครับ” เขากระซิบเสียงทุ้มข้างหู “กาแฟน่ะ”

       พราวตะวันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนที่กระชับแน่นขึ้น “ตกใจหมดเลยค่ะ ก็เห็นคุณต้องไปทำงานแต่เช้า เลยอยากชงกาแฟให้ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า”

       อคิณหมุนตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากเธอออกอย่างอ่อนโยน แล้วจูบลงบนหน้าผากเนียนนั้นเบาๆ “แค่คุณเป็นคนชงกาแฟให้ ก็อร่อยที่สุดในโลกแล้วครับ”

       พราวตะวันยิ้มเขินจนแก้มขึ้นสีระเรื่อ เธอยื่นแก้วกาแฟให้เขา “ลองชิมดูสิคะ”

       เขาจิบกาแฟไปหนึ่งอึก แต่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของเธอเลย “อร่อยครับ” เขายืนยัน “แบบนี้ผมคงต้องให้พราวชงให้ดื่มทุกเช้าแล้วล่ะครับ”

คำพูดของเขาทำให้พราวตะวันรู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็จะชงให้ทุกวันเลยค่ะ”

ตอนนี้ทั้งสองเหมือนหนุ่มสาวที่เริ่มจีบกันใหม่ๆ