ตอนที่ 23 เริ่มต้นบทบาทสามีภรรยา

ตอนที่

23

เริ่มต้นบทบาทสามีภรรยา

      ในช่วงบ่ายของวันเดียวกันนั้น อคิณขมวดคิ้วแน่นขณะจ้องมองตัวเลขบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ การประชุมที่เคร่งเครียดลากยาวมาตั้งแต่เช้าทำให้เขารู้สึกอ่อนล้าและเริ่มปวดหัว เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ผู้บริหารแล้วนวดขมับเบาๆ

       ก๊อกๆ...

       เสียงเคาะประตูที่ไม่ได้นัดหมายไว้ดังขึ้น “ผมบอกแล้วไงว่ายังไม่” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ต้องชะงักคำพูดไว้เมื่อบานประตูเปิดออก

       พราวตะวันไม่ได้เดินเข้ามาทันที เธอค่อยๆ แง้มประตูโผล่หน้าสวยๆ เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น “ท่านประธานจะรับอาหารกลางวันตอนนี้เลยไหมคะ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอคิณในทันที ความเหนื่อยล้าทั้งหมดมลายหายไปสิ้นราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“คุณมาได้ยังไงครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที

“ก็ห่วงคนแถวนี้ กลัวจะทำงานหนักจนลืมทานข้าวน่ะสิคะ” เธอเดินเข้ามาในห้อง ในมือของเธอหิ้วปิ่นโตเถาเล็กๆ สีพาสเทลมาด้วย การปรากฏตัวของเธอราวกับสายลมเย็นที่พัดเข้ามาในห้องทำงานที่ร้อนระอุของเขา

“พักทานข้าวก่อนนะคะ” เธอเดินเข้ามาแล้ววางปิ่นโตลงบนโต๊ะทำงานของเขา

“เห็นคุณประชุมไม่หยุดเลย เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมยังไม่ได้ทานข้าว” เขาถามพลางจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักจนปิดไม่มิด

พราวตะวันยิ้มกวนๆ ขณะเปิดฝาปิ่นโตชั้นแรกออก กลิ่นหอมของผัดกะเพราของโปรดของเขาก็ลอยขึ้นมาแตะจมูก

“ก็ฉันเป็นภรรยาคุณนี่คะ...ทานข้าวนะคะ วันนี้มีของโปรดของคุณด้วย” เธอขยิบตาให้เขาหนึ่งทีอย่างน่ารัก

อคิณหัวเราะในลำคอ เขาลุกจากเก้าอี้แล้วดึงเธอเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่

“ขอบคุณนะครับคุณภรรยา น่ารักที่สุดในโลกเลย”

ภาพของ CEO หนุ่มที่น่าเกรงขามกำลังนั่งทานข้าวจากปิ่นโตฝีมือภรรยาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด โลกการทำงานที่แสนจะเคร่งเครียดของอคิณ บัดนี้ได้ถูกความรักของพราวตะวันเข้ามาทำให้มันสดใสขึ้นแล้ว

ในขณะที่ความรักของคู่พี่สาวกำลังเบ่งบาน ที่แผนกผู้ป่วยเด็ก โรงพยาบาลวรวิชญ์ พราวฟ้าในชุดฝึกงานกำลังแอบมองตามร่างสูงของอคินัยที่เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยเด็กพิเศษห้องหนึ่งด้วยความสงสัย

“เข้าไปทำอะไรในนั้นนะ ต้องไปสืบให้รู้ให้ได้”เธอพึมพำกับตัวเอง

เธอค่อยๆ ย่องไปที่บานประตูที่แง้มอยู่เล็กน้อย แล้วแอบมองเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

อคินัยกำลังนั่งอยู่บนพื้นข้างๆ เตียงของเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้โยเยไม่ยอมให้พยาบาลฉีดยา ในมือของเขามีตัวต่อเลโก้รูปปราสาทที่ยังต่อไม่เสร็จวางอยู่

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง” เขาพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

“เดี๋ยวคุณพยาบาลฉีดยาแป๊บเดียวนะ เหมือนมดกัดเอง ถ้าหนูไม่ร้องนะ เดี๋ยวคุณอาจะช่วยต่อปราสาทเจ้าหญิงให้เสร็จเลยดีไหม”

เขาใช้ความอดทนและความใจดีค่อยๆ พูดคุย จนเด็กน้อยยอมสงบลงและให้พยาบาลฉีดยาแต่โดยดี พราวฟ้ามองภาพนั้นนิ่งอึ้ง

“บ้าน่า...ผู้ชายขี้เก๊ก กะล่อนคนนั้นเนี่ยนะจะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย” เธอเผลอคิดในใจ “ก็...น่ารักดีเหมือนกันแฮะ...ไม่ใช่สิ! เราจะใจอ่อนไม่ได้”

พราวฟ้ารีบหดตัวกลับมาหลบหลังกำแพง เธอใช้แฟ้มในมือพัดหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ ภารกิจสืบพฤติกรรมของเธอในวันนี้ ดูเหมือนจะล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะดันไปเจอหลักฐานที่ทำให้หัวใจของตัวเองสั่นไหวเสียอย่างนั้น

วันหยุดสุดสัปดาห์แรกของพวกเขามาถึง พราวตะวันไปเจอสูตรทำช็อกโกแลตลาวาเค้กในอินเทอร์เน็ตและเกิดความรู้สึกอยากจะลองทำขึ้นมา

“คุณเรามาทำเค้กกันไหมคะ” เธอชวนอคิณที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา

อคิณเลิกคิ้วมองเธออย่างขบขัน “คุณแน่ใจนะ ผมทำเป็นอย่างเดียวคือต้มบะหมี่”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มหวาน

“งั้นวันนี้ก็ได้เลื่อนขั้นเป็นเชฟฝึกหัดแล้วไงคะ เดี๋ยวฉันเป็นผู้ช่วยเชฟให้เอง”

สุดท้ายเขาก็ยอมตามใจเธอ แต่ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมหันต์ เมื่อห้องครัวที่เคยสะอาดสะอ้าน บัดนี้กลับกลายสภาพเป็นสมรภูมิรบย่อมๆ ที่เต็มไปด้วยความหวาน

“พราว คุณร่อนแป้งยังไงให้มันฟุ้งมาถึงผมได้เนี่ย” อคิณโวยวายเบาๆ เมื่อหันมาอีกทีผมของเขาก็ขาวโพลนไปด้วยผงแป้ง

พราวตะวันหัวเราะคิกคักจนตัวงอ “ขอโทษค่ะ มือใหม่ๆ”

ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็เลอะเทอะไปทั้งตัวด้วยแป้งและช็อกโกแลต แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“นี่แน่ะ!” อคิณที่เพิ่งตีครีมเสร็จ ใช้นิ้วป้ายวิปครีมสีขาวนุ่มลงบนปลายจมูกของพราวตะวันอย่างหมั่นเขี้ยว “ทำแป้งหกใส่ผมดีนัก”

“อ๊ะ! คุณอคิณ!” พราวตะวันร้องเสียงหลง ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วเอาคืนบ้าง

“คุณนั่นแหละตัวดีเลย!” เธอใช้นิ้วของตัวเองป้ายครีมกลับไปที่แก้มของเขาอย่างรวดเร็ว

สงครามย่อยๆ จึงเกิดขึ้น ทั้งสองวิ่งไล่ป้ายครีมกันไปรอบๆ ห้องครัวจนเหนื่อยหอบ สุดท้ายอคิณก็เป็นฝ่ายรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้จากด้านหลังได้สำเร็จ

“ยอมแพ้หรือยังครับ...หืม” เขากระซิบถามชิดริมหู กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนที่เปรอะเปื้อนแต่แสนจะอบอุ่น

พราวตะวันหัวเราะอย่างมีความสุข “ยอมแล้วค่ะ ยอมแล้ว”

เค้กที่ตั้งใจจะทำอาจจะออกมาหน้าตาไม่สวยงามนัก แต่ความทรงจำที่แสนหวานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะในวันนี้ คือสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับชีวิตคู่ที่เพิ่งเริ่มต้นของพวกเขาทั้งสองคน

หลังจากสงครามหน้าเตาที่แสนจะวุ่นวายแต่ก็อบอวลไปด้วยความสุขสิ้นสุดลง ห้องครัวที่เคยขาวสะอ้านก็กลับมาสะอาดเอี่ยมอีกครั้งด้วยฝีมือของคนสองคนที่ช่วยกันเก็บกวาดไปหยอกล้อกันไป แม้จะเหนื่อยแต่กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

พราวตะวันทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง ขณะที่อคิณเดินตามออกมาพร้อมกับช็อกโกแลตลาวาเค้กหน้าตาบูดๆ เบี้ยวๆ สองชิ้นที่ถูกจัดใส่จานอย่างสวยงามที่สุดเท่าที่จะทำได้

“รางวัลสำหรับผู้ช่วยเชฟคนเก่งครับ” เขายื่นจานหนึ่งให้เธอพร้อมกับรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะคุณเชฟฝึกหัด” เธอยิ้มตอบรับจานมาวางบนตัก

ทั้งสองนั่งทานเค้กฝีมือตัวเองไปเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัวของห้องนั่งเล่น ไม่มีบทสนทนาใดๆ เพิ่มเติม แต่ความรู้สึกสบายใจที่เกิดขึ้นกลับดังกว่าคำพูดนับล้านคำ พราวตะวันเอนศีรษะซบลงบนไหล่กว้างของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ อคิณตอบรับด้วยการยกแขนขึ้นโอบรอบตัวเธอไว้หลวมๆ

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม ชีวิตคู่ที่เคยเริ่มต้นจากความเกลียดชัง บัดนี้ได้ถูกถักทอขึ้นใหม่ด้วยเส้นใยแห่งความรักแต่เรื่องราวของทั้งคู่ก็ไม่ได้เรียบหรูอย่างที่คิดเพราะทั้งสองต่างก็มีอดีตด้วยกันทั้งคู่