ขณะที่สุจิตรากำลังก้มจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินมาเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเพราะผู้หญิงที่เดินเข้ามาตรงหน้าเธอนั้นคือคุณจีน่าผู้หญิงคนล่าสุดของเจ้านายซึ่งเธอเพิ่งส่งของขวัญไปให้เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน
“สวัสดีค่ะคุณจีน่า” เลขาสาวตกใจเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะเข้ามาที่นี่อีก ทั้งที่เธอส่งของขวัญไปให้แล้ว
“สวัสดีค่ะคุณจี๊ด คุณธามอยู่ในห้องใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ คุณจีน่ามีธุระอะไรกับคุณธามคะ”
“จีน่าเข้าพบคุณธามก็ต้องมีธุระด้วยเหรอคะคุณจี๊ด จีน่ามาที่นี่ตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยจะต้องนัดเลยนี่คะ”
“คุณจีน่าได้รับของขวัญที่จี๊ดส่งไปให้แล้วใช่ไหม”
“จีน่าได้รับของขวัญแล้วฉันก็เลยอยากจะมาคุยกับคุณธามให้รู้เรื่องเรื่อง”
“ทุกอย่างมันก็ตามสัญญาที่ระบุไว้ตั้งแต่แรกแล้วนะคะคุณจีน่าตอนนี้ก็คบสามเดือนตามสัญญา จี๊ดคิดว่าคุณจีน่าไม่ควรมาหาคุณธามที่นี่หรือติดต่อคุณธามมาอีก” เลขาสาวเตือนสติหญิงสาวตรงหน้าเพราะไม่อยากให้เธอเข้าไปกวนใจเจ้านาย
“จีน่าไม่สนใจสัญญาอะไรนั่นหรอกนะ จีน่าต้องการคุยกับคุณธาม”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจีน่านั่งรอตรงโซฟาก่อนนะคะ จี๊ดจะเข้าไปบอกคุณธามให้ค่ะว่าคุณจีน่ามาขอพบ”
“ไม่เป็นไรค่ะจีน่าเข้าไปเองได้”
“ไม่ได้นะคะคุณจีน่า” สุจิตรารีบร้องห้ามแต่ก็ช้าเกินกว่าแขกผู้มาเยือนเพราะตอนนี้หญิงสาวเปิดประตูห้องเจ้านายของเธอเข้าไปแล้ว
“นี่มันอะไรกัน” ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อมีคนเข้ามาในห้องโดยที่เขายังไม่อนุญาต
“ขอโทษค่ะคุณธาม จี๊ดห้ามแล้วแต่คุณจีน่าก็ไม่ฟังเลย”
“ไม่เป็นไร ผมพอจะเข้าใจ” เขาพอจะรู้ว่าเลขาของเขาคงจะห้ามแล้วอดีตผู้หญิงของเขาก็ไม่ยอมฟัง
“คุณธามคะจีน่ามีเรื่องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวค่ะ” จีน่าพูดแล้วก็หันไปมองทางสุจิตรา
“คุณจี๊ดกลับบ้านเลยก็แล้วกันนะ เดี๋ยวผมก็คงจะกลับแล้วเหมือนกัน” แม้ว่างานตรงหน้ายังไม่เสร็จเรียบร้อยแต่ธามนิธิก็หมดอารมณ์ที่จะทำงานต่ออีกอย่างก็คงต้องเสียเวลาคุยกับผู้หญิงตรงหน้าอีกพักใหญ่
“ได้ค่ะคุณธาม เรื่องนั้นให้จี๊ดจัดการต่อเลยไหมคะ”
“จัดการได้เลยแต่ไม่ต้องรีบนะ รอผมกลับมาค่อยเริ่ม”
“ค่ะ”
เมื่อเลขาเดินออกจากห้องไปแล้วผู้บริหารหนุ่มก็มองหน้าผู้หญิงคนล่าสุดของเขาด้วยความไม่พอใจ
“คุณมาทำอะไรที่นี่จีน่า”
“จีน่าก็จะมาคุยกับคุณธาม”
“จะคุยเรื่องอะไร”
“จีน่าอยากรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับจีน่าได้ยังไง”
“ผมไปทำอะไรให้คุณเหรอจีน่า”
“วันนี้คุณส่งดอกไม้กับสร้อยให้จีน่าและระบุในการ์ดว่าเป็นการจบความสัมพันธ์คุณแน่ใจนะว่าอยากจะทำแบบนั้นจริงๆ”
“ทำไมผมต้องไม่แน่ใจในสิ่งที่ผมทำด้วยล่ะ ตอนนี้มันครบระยะเวลาที่เราตกลงกันแล้วนะ สามเดือนตามสัญญาผมจ่ายเงินคุณแล้วแถมยังมีโบนัสก้อนโตให้ด้วยคุณยังจะเอาอะไรกับผมอีก”
“สามเดือนที่เราอยู่ด้วยกันจีน่าทำให้คุณมีความสุขมากแล้วทำไมคุณถึงอยากจะไปจากจีน่าล่ะคะ เราสองเข้ากันได้ดีมาก ถึงแม้สัญญาจะหมดลงแล้วจากนี้จีน่าก็ยังจะเป็นผู้หญิงของคุณอยู่”
“แต่ผมไม่ชอบกินอะไรเดิมๆนะจีน่า สำหรับผมแล้วครบกำหนดสัญญาทุกอย่างก็จบ”
“คุณจะไม่เสียใจทีหลังเหรอคะ ถ้าหากผู้หญิงคนต่อไปของคุณเด็ดไม่เท่าครึ่งหนึ่งของจีน่า”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผู้หญิงคนใหม่ของผมจะเป็นใครหน้าตาเป็นยังไง แต่มันก็คงดีกว่าของเก่านั่นแหละ”
“คุณจะพูดจาดูถูกจีน่าเกินไปแล้วนะคะ”
“ผมพูดจริงผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าสัญญาของเราคือสามเดือนจากนั้นทุกอย่างมันจะจบ”
“แต่จีน่าไม่อยากจบเลยนะคะ จีน่ายินดีเป็นผู้หญิงของคุณธามค่ะ จากนี้คุณไม่ต้องให้เงินจีน่าก็ได้นะคะ ขอแค่คุณคิดถึงและมาหาจีน่าเวลาที่คุณต้องการก็พอ”
“ผมคิดว่าผมพูดชัดเจนแล้วนะ”
“คุณจะใจร้ายกับจีน่าเกินไปแล้วนะคะ”
“ผมไม่ได้ใจร้ายกับคุณเลยลองคิดดูแล้วกันนะว่าที่ผ่านมาผมให้อะไรกับคุณบ้าง”
“แต่คุณก็ได้ความสุขจากจีน่า”
“มันก็แลกกับเงินที่คุณได้จากผมไงล่ะ ผมว่ามันคุ้มอยู่นะ” พูดจบชายหนุ่มก็เก็บเป็นแฟ้มเอกสารตรงหน้าและเดินออกจากห้องทำงานโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเดินตามออกมาหรือเปล่า
เย็นวันศุกร์กชณิชาก็รีบเก็บของและรอให้ถึงเวลาเลิกงานเพราะวันนี้ธามนิธิบอกว่าเลิกงานแล้วเขาจะมานอนค้างกับเธอที่คอนโด“เกรซทำไมวันนี้ดูรีบจังเลยมีนัดไปไหนหรือเปล่า” วนิดาเห็นเพื่อนทำตัวผิดปกติไปจากทุกวันก็อดสงสัยไม่ได้“มีธุระนิดหน่อยน่ะ”“ธุระแน่นะ แต่หน้าตาของเกรซเหมือนคนกำลังมีนัดกับหนุ่มๆ เลยนะดูสดใสมีชีวิตชีวา”“ไม่มีหนุ่มที่ไหนหรอกเกรซก็แค่ดีใจที่จะได้หยุดน่ะ”“ดาด้าก็ดีใจเหมือนกันแล้ววันหยุดเกรซไปเที่ยวไหนหรือเปล่า”“คงไม่ได้ไปไหนว่าจะนอนดูซีรีส์น่ะแล้วดาด้าล่ะ”“ดาด้านัดเพื่อนไปดูหนังกันน่ะเกรซไปด้วยกันไหมดาด้าจะแนะนำเพื่อนให้รู้จักนะ”“เอาไว้ครั้งหน้านะ”“ถือว่าเรานัดกันแล้วนะ”“อือ ว่าแต่ทำไมต้องทำท่าจริงจังแบบนั้นด้วยล่ะดาด้า”“เพื่อนของดาด้าอยากรู้จักเกรซสิ เพื่อนของดาด้าชอบเกรซ”“อะไรนะแล้วเขารู้จักเกรซได้ยังไง”“เขาเห็นรูปที่เกรซถ่ายคู่กับดาด้าก็เลยบอกว่าอยากรู้จัก”“เกรซว่าคงเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว”“ไม่นะเขาสนใจจริงๆ”“อย่ามาอำกันเลยไม่มีใครชอบผู้หญิงแบบเกรซหรอกนะ”“ทำไมเกรซคิดแบบนั้นล่ะ”“ก็เกรซแต่งตัวเชยเหมือนคนมีอายุ หน้าตาก็ธรรมดามากๆเลย”“ผู้ชายแต่ละคนมีความชอบไม่เหม
กชณิชากลับมาอยู่หอพักของตนเองและมาทำงานที่บริษัทตามปกติ บ่ายวันนี้ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งทำงานอยู่ที่แผนกของตัวเองเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็เดินยิ้มเข้ามา“ยิ้มแบบนี้ไปเจออะไรดีๆ มาใช่ไหมล่ะดาด้า” กชณิชาทักทายวนิดาเพื่อนร่วมงานซึ่งทำงานร่วมกันมาได้ปีกว่าแล้ว ทั้งสองคนอายุไล่เลี่ยกันจึงค่อนข้างจะสนิทกันมากกว่ารุ่นพี่อีกคนคนที่เป็นหัวหน้าแผนก“ดาด้าให้เกรซทายนะว่าดาด้าไปเจอใครมา”“เจอใครเหรอหรือว่ามีดารามาที่ตึกเรา”“ไม่ใช่ดาราหรอกแต่หล่อกว่าดาราบางคนอีกนะ”“หล่อกว่าดาราแล้วทำไมเขาไม่ไปเป็นดาราล่ะ” กชณิชาอดจะแซวเพื่อนไม่ได้“เขาหล่อจริงๆ นะเกรซ ทั้งหล่อ ทั้งหุ่นดีดาด้าได้ยืนใกล้ๆ เขาด้วยเขาตัวหอมมากเลยล่ะ”“บอกมาได้แล้วว่าไปเจอใครมา” ท่าทางของวนิดาทำให้กชณิชาอยากจะรู้ว่าเธอไปเจอกับใครมา“ก็เมื่อกี้ดาด้าเดินเข้าลิฟต์พร้อมกับคุณธามนิธิน่ะสิ คนอะไรก็ไม่รู้หุ่นก็ดีหน้าตาก็ดีแล้วคนในลิฟต์มันเยอะใช่มั้ยล่ะ ก็เลยถูกเบียดไปอยู่ใกล้ๆ กับเขา เกรซรู้มั้ยเขาเป็นผู้ชายที่ตัวหอมมากๆ เลยนะ”“คนรวยอย่างนั้นก็คงใช้น้ำหอมแพงๆ” หญิงสาวแอบยิ้มมุมปากเพราะเธอเองก็รู้สึกว่าธามนิธิเป็นผู้ชายที่ตัวหอมมากจริงๆ ทุกครั
กชณิชาตื่นนอนในเวลาเกือบหกโมงเย็น เมื่อเห็นข้อความของธามนิธิแล้วเธอก็รีบเดินไปเปิดประตูหยิบราดหน้าทะเลที่ เขาสั่งมาให้ เธอนั่งทานราดหน้าพลางใช้ความคิดไปด้วยหญิงสาวไม่รู้หรอกว่ากับผู้หญิงคนอื่นธามนิธิจะปฏิบัติตัวยังไงกับพวกเธอแต่สำหรับเธอแล้วกลับรู้สึกว่าไม่อยากเป็นแค่คู่นอนของเขาเลยความอ่อนโยนและความอบอุ่นของธามนิธิทำให้หัวใจเธอมันอ่อนยวบหญิงสาวรู้สึกหลงรักเขาทั้งที่ได้รู้จักกันเพียงไม่นาน แต่ก็คงบอกความรู้สึกให้เขารู้ไม่ได้เพราะมันคงตลกมากสำหรับเขาเมื่อทานราดหน้าและอาบน้ำเสร็จแล้วกชณิชาก็นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือด้วยความเบื่อหน่ายเธออยากโทรศัพท์ไปถามธามนิธิว่าคืนนี้เขาจะมาค้างกับเธอที่นี่หรือเปล่าแต่ด้วยสถานะลูกจ้างก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ หญิงสาวนั่งไถโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องรับแขกจนกระทั่งสี่ทุ่มเขาก็ยังไม่ติดต่อกลับมาเธอจึงปิดไฟและเข้าไปนอนในห้องหญิงสาวนอนไปได้ไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นเมื่อมีอ้อมแขนแข็งแกร่งเข้ามากอด“คุณธามใช่ไหมคะ” เธอถามออกไปทั้งที่ตายังปิดอยู่แต่กชณิชาก็จำกลิ่นกายของเขาได้ดี“ผมเองขอโทษนะ ที่มาดึกเลยเกรซหลับไปนานหรือยัง”“หลับได้สักพักแล้วค่ะ เกรซนึกว่าคุณธามจะไม่ม
“พอเถอะค่ะคุณธามเกรซไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยเสียงหอบเหนื่อยเพราะบทรักครั้งล่าสุดเพิ่งจะจบลง“แน่ใจนะว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว” ธามนิธิถามขณะที่ยังคงกอดหญิงสาวไว้แนบอก“เกรซไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณธาม”“จะขอบคุณผมทำไมล่ะ สิ่งที่เราทำมันก็มีความสุขด้วยกันทั้งคู่นี่ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษเกรซที่หยิบช็อกโกแลตผิดกล่องมาให้”“คุณธามคะช็อกโกแลตนั่นคุณธามตั้งใจจะเอาไปให้ผู้หญิงที่ไหนกินเหรอคะ” เมื่อคิดถึงฤทธิ์ของมันแล้วกชณิชาก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเอาไปใช้กับผู้หญิงคนอื่น“อันที่จริงมันไม่ใช่ของผมหรอก เพื่อนผมฝากซื้อมาอีกทีน่ะ แต่ตอนที่ผมหยิบช็อกโกแลตมาให้เกรซผมน่าจะหยิบกล่องผิด”“ทำไมโทรบอกคะ”“ตอนแรกผมก็จะโทรมาถามเกรซก่อนว่าเกรซกินช็อกโกแลตกล่องนั้นไปหรือยังแต่ก็กลัวว่าเกรซจะตกใจน่ะก็เลยรีบมาดูด้วยตัวเอง”“แน่ใจนะคะคุณธามว่าไม่ได้เอาช็อกโกแลตนั่นไปให้ผู้หญิงคนอื่นกิน”“แน่ใจสิ ตอนนี้ผมไม่มีผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากเกรซคนเดียวนะ เกรซเชื่อใจได้เลยว่าระหว่างที่ยังอยู่ในสัญญาผมจะไม่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นอย่างเด็ดขาด”“คุณธามสัญญากับเกรซได้ไหมคะว่าจะไม่มีคนอื่น”“เกรซก็ต้องสัญญากับผมเหมือนกัน
เมื่อขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมธามนิธิก็รีบขึ้นไปบนห้องทันทีขาเคาะประตูแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงถือวิสาสะเปิดเข้ามาบริเวณห้องรับแขกว่างเปล่าบนโต๊ะมีกล่องช็อกโกแลตวางอยู่เขาเดินเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าช็อกโกแลตที่ซื้อมาฝากภากรนั้นหายไปจากกล้องหนึ่งชิ้น“เกรซอยู่ในห้องนอนใช่ไหม ผมขอเข้าไปนะ” ชายหนุ่มตะโกนถามก่อนจะเปิดเข้าไป แต่ในห้องนอนก็ว่างเปล่า เมื่อเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงคนกำลังอาบน้ำ“เกรซอาบน้ำอยู่เหรอ”“ค่ะคุณธามเกรซลังอาบน้ำอยู่ คุณธามมีเรื่องอะไรด่วนไหมคะ”“เปล่าหรอกก็แค่แวะมาหานะ”“เกรซสบายดีใช่ไหม”“ไม่แน่ใจค่ะ ตอนนี้เกรซเป็นอะไรก็ไม่รู้ ค่ะเกรซรู้สึกว่าวันนี้อากาศมันร้อนมากๆ เกรซอาบน้ำมาเกือบสิบนาทีแล้วแต่ทำไมมันยังร้อนอยู่ก็ไม่รู้”“เกรซให้ผมเข้าไปข้างในไหม ผมจะช่วยให้เกรซเอง”“ไม่เป็นไรค่ะคุณธามเกรซคิดว่าจะไปหาหมอดีกว่าค่ะ” หญิงสาวรีบเช็ดตัวให้แห้งสวมชุดคลุมแล้วเดินออกมาก็เจอกับชายหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำพอดี“เป็นยังไงบ้างเกรซ”“มันร้อนมากเลยค่ะคุณธาม เกรซไม่รู้เป็นอะไรเหมือนค่ะ ไม่สบายตัวมันร้อนไปหมดเลย”ชายหนุ่มมองใบหน้าของหญิงสาวที่มันแดงก่ำแล้วก็รู้ท
คืนนี้ธามนิธิก็มานั่งดื่มกับเพื่อนที่ผับประจำของเขาอย่างเคย แต่คืนนี้เขาไม่ได้มาเป็นคนแรกเหมือนอย่างครั้งก่อน“อ้าวธามนึกว่าคืนนี้จะไม่มาซะแล้ว” ภากรทักทายเมื่อเห็นเข้ามา“มาสิคืนวันหยุดแบบนี้จะพลาดได้ยังไง” เขาตอบแล้วหยิบแก้วจากบริกรมาดื่ม“นี่กลับจากต่างประเทศไม่เหนื่อยไม่เจ็ทแล็กบ้างเลยเหรอ”“ก็มีนิดหน่อยน่ะ”“แล้วของฝากที่ฉันฝากซื้อล่ะได้ซื้อมาหรือเปล่า” ภากรทวงถามของฝาก“ซื้อแต่ตอนนี้ลืมเอามาเดี๋ยวค่อยเอาให้ก็แล้วกันนะ ว่าแต่จะเอาของพวกนั้นไปใช้ที่ไหนล่ะ”“เอาเถอะน่านายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”“เอาไอ้นี่ฝากซื้อแต่ไม่บอกว่าจะเอาไปใช้ที่ไหนกับใครเดี๋ยวก็ไม่เอามาให้ซะเลยนี่”“เฮ้ย ไม่ได้นะ” ภากรรีบห้าม“ดูท่าทางจะจริงจังกับของฝากนะ ว่าแต่มันฝากซื้ออะไรเหรอ” ณัฐวิทย์อยากจะรู้“ช็อกโกแลต”“แค่ช็อกโกแลตทำไมมันต้องจริงจังด้วยว่ะธาม”“ถามมันเองสิ” เขาโบ้ยให้ณัฐวิทย์ไปถามภากรเอง“นายอย่ารู้เลย ตอนนี้เรื่องที่ฉันอยากรู้คือเรื่องไอ้ธามกับเด็กของมันมากกว่า ตั้งแต่กลับมาได้เจอเด็กที่ชื่อเกรซหรือยัง” ภากรรีบเปลี่ยนเรื่องคุย“เจอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”“เป็นไงสวยเหมือนกับในรูปหรือเปล่า” ณัฐวิทย์ถามบ้