บทที่ 2 (รีไรท์)

แสงแดดยามสายสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านกำมะหยี่สีเทาเข้มเข้ามาตกกระทบเปลือกตา ปลุกให้ธนิดาตื่นจากห้วงนิทราอันหนักอึ้ง เธอขยับตัวเล็กน้อย ความนุ่มนวลของฟูกที่นอนอันหนานุ่มและกลิ่นที่ลอยมาเตะจมูกของเธอนั้นมันเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเครื่องนอนราคาแพงทำให้เธอเผลอคิดไปชั่ววูบว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้าย

แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้น เพดานสูงลิบประดับโคมระย้าคริสตัลระยิบระยับก็กระชากเธอกลับสู่ความเป็นจริง

ที่นี่ไม่ใช่บ้านไม้เก่าซอมซ่อของเธอ แต่เป็นเสมือนกรงทองของนาวินมากกว่า

ธนิดาดีดตัวลุกขึ้นนั่งกวาดสายตาไปรอบห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นลักชูรีโทนสีขรึม ทุกอย่างดูหรูหราเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการถึง แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือประตูไม้บานใหญ่ที่ปิดสนิท และกล้องวงจรปิดตัวเล็กที่มุมห้องซึ่งกำลังกะพริบไฟสีแดงจางๆ ราวกับดวงตาของปีศาจที่จับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดออกโดยไม่ต้องรอเสียงอนุญาต

หญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านสีกรมท่าเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ดูใจดี "ตื่นแล้วเหรอคะคุณผู้หญิง ดิฉันเตรียมเสื้อผ้าและน้ำอุ่นไว้ให้แล้วค่ะ"

"คุณ... เป็นใครคะ?” ธนิดาถามเสียงระแวง ถอยหลังจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง

"ดิฉันชื่อ มณี ค่ะ เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่" หญิงสูงวัยตอบน้ำเสียงนุ่มนวล วางชุดเดรสสีครีมเนื้อดีลงบนปลายเตียง “คุณนาวินสั่งให้ดิฉันมาดูแลคุณ และเรียนเชิญคุณลงไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ ท่านรออยู่"

ธนิดามองรอยยิ้มของป้ามณี มันดูอบอุ่นเหมือนรอยยิ้มของผู้ใหญ่ใจดีทั่วไป แต่ทำไมลึกๆ แล้วเธอถึงรู้สึกเย็นสันหลังวาบ ราวกับว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมีบางอย่างซ่อนอยู่

บางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

"ถ้าฉันไม่ลงไปล่ะคะ"

"ดิฉันเกรงว่านั่นไม่ใช่ทางเลือกค่ะ" ป้ามณียิ้มกว้างขึ้น แต่แววตาไม่ได้ยิ้มตาม "ที่นี่มีกฎเพียงข้อเดียว คือคำสั่งของคุณนาวินถือเป็นประกาศิตค่ะ"

สิบห้านาทีต่อมา ธนิดาในชุดเดรสสีครีมที่พอดีตัวราวกับสั่งตัดมาเพื่อเธอ เดินลงบันไดวนหินอ่อนมาสู่โถงชั้นล่าง โดยมีป้ามณีเดินตามประกบไม่ห่าง

บรรยากาศภายในคฤหาสน์เงาจันทราเงียบเชียบจนน่าอึดอัด ชายฉกรรจ์ในชุดสูทดำยืนประจำจุดต่างๆ ราวกับรูปปั้น สายตาคมกริบของพวกเขามองตามเธอทุกฝีก้าว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนนักโทษที่กำลังเดินเข้าสู่ลานประหาร

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องอาหาร ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนรออยู่ เขามีบุคลิกต่างจากลูกน้องคนอื่น ดูสุขุมและมีการศึกษามากกว่า ผมสีน้ำตาลเข้มถูกจัดทรงเรียบร้อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ

"เชิญครับ คุณธนิดา" เขาผายมือเปิดประตูให้ "ผมนึกว่าคุณจะนอนตื่นสายกว่านี้เสียอีกหลังจากเจอศึกหนักเมื่อคืน"

"คุณคือ..."

"ผมชื่อ ภูมิ ครับ เป็นเลขาฯ และคนสนิทของคุณนาวิน" เขาแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวล แตกต่างจากเจ้านายของเขาอย่างสิ้นเชิง "ไม่ต้องกลัวนะครับ อยู่ที่นี่ตราบใดที่คุณไม่ออกนอกลู่นอกทาง ผมรับรองความปลอดภัยของคุณได้"

ธนิดาพยักหน้ารับแกนๆ แม้ภูมิจะดูเป็นมิตรที่สุดในบรรดาคนที่นี่ แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่า ในดงเสือสิงห์กระทิงแรดแบบนี้ คนที่ดูไม่มีพิษมีภัยที่สุด อาจจะเป็นคนที่น่ากลัวที่สุดก็ได้

เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้องอาหาร กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟคั่วบดและขนมปังอบใหม่ลอยมาแตะจมูก แต่บรรยากาศในห้องกลับเย็นยะเยือก

นาวินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหารยาวเหยียด เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนเสื้อขึ้นลวกๆ เผยให้เห็นท่อนแขนกำยำที่มีเส้นเลือดปูดโปนเล็กน้อย ในมือถือแท็บเล็ตอ่านข่าวหุ้นพลางจิบกาแฟดำ ดูผ่อนคลายราวกับเรื่องฆ่าคนเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น

"นั่งสิ" เขาพูดโดยไม่เงยหน้ามอง ชี้ไปที่เก้าอี้ฝั่งขวามือของเขา

ธนิดานั่งลงอย่างจำยอม ตรงหน้าเธอมีจานอาหารเช้าแบบอเมริกันถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม

"กินซะ จะได้มีแรงตอบคำถาม" เขาวางแท็บเล็ตลง แล้วหันมาจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้น "รหัสผ่านของพ่อเธอ อยู่ที่ไหน"

ธนิดาวางส้อมลงเสียงดังเคร้ง "ฉันบอกคุณไปเป็นร้อยรอบแล้วว่าฉันไม่รู้ พ่อไม่เคยบอกอะไรฉันเลย วันๆ เขาเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องทำงาน หายตัวไปทีละหลายวันแล้วก็กลับมาพร้อมแผลฟกช้ำ ฉันนึกว่าเขาติดพนันด้วยซ้ำ"

นาวินหรี่ตามองจับผิด คล้ายกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดของเธอ “พ่อของเธอไม่ได้ติดพนัน แต่เขากำลังเล่นกับไฟ เขาขโมยข้อมูลเส้นทางการขนส่งสินค้าล็อตใหญ่ของฉันไปและเอาไปขายให้ศัตรู พวกแก๊งเสือดาว"

"แก๊งเสือดาว?"

"ใช่ พวกเดรัจฉานที่กัดไม่ปล่อย" นาวินเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ "พวกมันต้องการข้อมูลนั้นเพื่อดักปล้นสินค้าฉัน และทำลายเครดิตของเงาจันทรา พ่อของเธอคงคิดว่าจะเล่นเกมสองหน้า กินเงินทั้งสองทาง แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเหยื่อเสียเอง"

"แล้วพ่อฉันอยู่ไหน" เสียงของเธอสั่นเครือ "คุณรู้ใช่ไหมว่าพ่ออยู่ที่ไหน"

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ นาวินวางแก้วกาแฟลงช้าๆ แววตาของเขาวูบไหวเป็นประกายประหลาดที่เธออ่านไม่ออก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาดุจน้ำแข็ง

“เขาหนีไปแล้ว ทิ้งเธอไว้รับกรรมแทนไงล่ะ"

"ไม่จริง! พ่อไม่มีวันทิ้งฉัน!"

"โลกความจริงมันโหดร้ายกว่านิทานก่อนนอนนะสาวน้อย" นาวินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาก้าวเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดยืนซ้อนหลังเก้าอี้ของเธอ แล้วโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู กลิ่นกายหอมเย็นของเขาโอบล้อมเธอไว้อีกครั้ง

"จนกว่าพ่อเธอจะโผล่หัวออกมา หรือจนกว่าฉันจะรู้ว่ารหัสผ่านซ่อนอยู่ที่ไหน เธอต้องอยู่ที่นี่ อยู่ในสายตาของฉัน ห้ามคลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว"

มือหนาเลื่อนลงมาวางทาบที่ไหล่บางแล้วบีบเบาๆ สัมผัสนั้นหนักแน่นและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง

"กินข้าวซะ อย่าให้ฉันต้องป้อนด้วยวิธีของฉัน เธอคงไม่อยากรู้หรอกว่ามันเป็นยังไง"

ธนิดาขนลุกซู่ เธอสัมผัสได้ถึงความนัยที่แฝงมาในคำขู่นั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องการกินข้าว แต่มันหมายถึงการควบคุมทุกอย่างในชีวิตเธอ

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของภูมิก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ภูมิรีบกดรับสาย สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันตาก่อนจะหันมารายงาน

“นายท่านครับ มีสายรายงานเข้ามา ที่โกดังท่าเรือสินค้าล็อตเมื่อคืนมีปัญหาครับ"

นาวินผละออกจากธนิดาทันที แววตาเปลี่ยนเป็นดุดัน "เตรียมรถ ฉันจะไปดูด้วยตัวเอง"

เขาหันกลับมามองธนิดาเป็นครั้งสุดท้าย "อยู่แต่ในบ้าน อย่ารนหาที่ตายด้วยการคิดหนี เพราะข้างนอกนั่นมีคนที่อยากได้ตัวเธอมากกว่าฉัน และพวกมันจะไม่ใจดีเลี้ยงข้าวเธอแบบนี้แน่"

พูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับภูมิ ทิ้งให้ธนิดานั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบและความหวาดหวั่นเพียงลำพัง โดยมีสายตาของป้ามณีที่ยืนสงบนิ่งอยู่มุมห้องจ้องมองแผ่นหลังของเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา

เกมกระดานนี้เพิ่งเริ่มต้น และเธอก็เป็นเพียงหมากตัวเล็กๆ ที่ถูกวางอยู่กลางวงล้อมของราชสีห์