บทที่ 3 (รีไรท์)

หลังจากเสียงเครื่องยนต์ของรถเบนท์ลีย์เงียบหายไปพร้อมกับสายฝนที่เริ่มซาเม็ด ความเงียบงันอันน่าอึดอัดก็เข้ายึดครองคฤหาสน์เงาจันทราในทันที

ธนิดายืนเกาะขอบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ในห้องนั่งเล่น มองตามท้ายรถที่ลับสายตาไป หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้ง เธอควรจะดีใจที่พญามัจจุราชอย่างนาวินไม่อยู่ แต่ทำไมลึกๆ แล้ว เธอกลับรู้สึกหนาวเหน็บและไร้ที่พึ่งพิงยิ่งกว่าเดิม

"คุณธนิดารับน้ำชาเพิ่มไหมคะ?"

เสียงทักทายที่ดังขึ้นด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ธนิดาสะดุ้งสุดตัว เธอหันขวับไปมอง พบป้ามณียืนสงบนิ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ในมือถือถาดเงินที่มีชุดน้ำชาลายครามส่งกลิ่นหอมกรุ่น

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ" ธนิดาปฏิเสธเสียงแข็ง พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้ตื่นตระหนก

"รับสักหน่อยเถอะค่ะ จะได้ผ่อนคลาย" ป้ามณียังคงคะยั้นคะยอด้วยรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา หล่อนวางถาดลงบนโต๊ะรับแขกแล้วรินน้ำชาสีอำพันใส่ถ้วย "ชาดอกคาโมมายล์อุ่นๆ ช่วยให้หลับสบายนะคะ คุณดูเหนื่อยมาก"

ธนิดามองถ้วยชาตรงหน้า สัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนว่าอย่าแตะต้อง เธอไม่ได้หวาดระแวงเกินเหตุ แต่สายตาของหญิงแม่บ้านผู้นี้ดูว่างเปล่าจนน่าขนลุก เหมือนตุ๊กตาที่ถูกตั้งโปรแกรมให้ยิ้มแย้ม

"ฉันบอกว่าไม่ ก็คือไม่" ธนิดาเชิดหน้าขึ้น เลียนแบบท่าทางดุดันของนาวิน "และฉันอยากเดินดูรอบๆ บ้าน หวังว่าคงไม่ผิดกฎข้อไหนนะ"

รอยยิ้มของป้ามณีกระตุกวูบไปชั่ววินาที ก่อนจะกลับมาเรียบสนิทดังเดิม “ตามสบายค่ะ แต่ระวังอย่าเดินไปแถวปีกขวาของตึกนะคะ ตรงนั้นกำลังซ่อมแซม มันอันตราย"

ธนิดาพยักหน้าแกนๆ ก่อนจะรีบเดินหนีออกมาจากห้องนั้น เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปเดินเล่นชมวิว แต่เธอต้องการหาทางหนีทีไล่ หรืออย่างน้อยก็โทรศัพท์สักเครื่องเพื่อติดต่อใครสักคน

เธอเดินลัดเลาะไปตามโถงทางเดินยาวเหยียด พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบส่งความหนาวเย็นผ่านฝ่าเท้าเปลือยเปล่า คฤหาสน์หลังนี้สวยงามราวกับพิพิธภัณฑ์ แต่ไร้ชีวิตชีวา รูปภาพบรรพบุรุษบนผนังดูขึงขังน่ากลัว ทุกย่างก้าวของเธอถูกจับตามองโดยกล้องวงจรปิดและลูกน้องชุดดำที่ยืนเฝ้าตามจุดต่างๆ

จนกระทั่งเธอเดินมาถึงมุมอับสายตาใกล้ห้องครัวใหญ่ ธนิดาได้ยินเสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมา เธอรีบหลบหลังเสาต้นใหญ่ กลั้นหายใจเพื่อแอบฟัง

"...เรียบร้อยแล้วค่ะ ใช่ค่ะ คืนนี้เขาไม่อยู่..."

เสียงนั้นคุ้นหู...

มันเป็นเสียงของป้ามณี

ธนิดาชะโงกหน้าออกไปดูเล็กน้อยเห็นแผ่นหลังของหัวหน้าแม่บ้านกำลังยืนคุยโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในซอกมุมมืด ท่าทางลับๆ ล่อๆ นั้นต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าเธอลิบลับ

“ประตูปีกขวาฉันเปิดทิ้งไว้แล้ว รีบจัดการซะ ก่อนที่มันจะกลับมา"

หัวใจของธนิดากระตุกวูบตอนที่ได้ยิน ปีกขวาที่ป้ามณีบอกว่ากำลังซ่อมแซมและห้ามเธอไป และคำว่ามันคงหมายถึงใครไปไม่ได้นอกจากนาวิน

ธนิดาเม้มปากแน่น ความจริงกระแทกหน้าอย่างจัง กรงทองแห่งนี้มีรอยรั่วและงูพิษไม่ได้อยู่นอกรั้ว แต่อยู่ภายในบ้านหลังนี้เอง

เธอต้องบอกนาวิน ไม่ใช่เพราะเธอเป็นห่วงเขา แต่เพราะถ้าเขาตาย เธอที่อยู่ที่นี่ก็คงไม่รอดเช่นกัน

เวลาล่วงเลยไปจนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มของยามค่ำคืน ฝนเริ่มตกลงมาอีกครั้ง เสียงล้อรถบดกับถนนเปียกแฉะดังขึ้นที่หน้าบ้าน เป็นสัญญาณการกลับมาของเจ้าของคฤหาสน์

ธนิดาที่นั่งรออยู่บนโซฟาในห้องโถงรีบผุดลุกขึ้นทันที ประตูบานใหญ่ถูกผลักเปิดออก ร่างสูงสง่าของนาวินก้าวเข้ามา สภาพของเขาดูต่างจากตอนออกไปเมื่อเช้า เสื้อเชิ้ตสีขาวมีรอยยับยู่ยี่ ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากกางเกง และที่สำคัญมีรอยเลือดจางๆ เปื้อนที่ปลายแขนเสื้อของเขาด้วย

ใบหน้าคมคายฉายแววเหนื่อยล้าอย่างปิดไม่มิด แต่เมื่อดวงตาคมกริบคู่นั้นสบเข้ากับเธอที่ยืนรออยู่ ความแข็งกร้าวในแววตาก็ดูจะอ่อนลงวูบหนึ่ง

"ยังไม่นอนอีกเหรอ" เขาถามเสียงแหบพร่าพร้อมถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนให้ลูกน้องที่มารอรับ

"ฉัน... ฉันมีเรื่องต้องบอกคุณ" ธนิดาเดินเข้าไปหาเขา กล้าๆ กลัวๆ แต่ความร้อนใจมีมากกว่า

นาวินเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาโบกมือไล่ลูกน้องและภูมิให้ออกไปก่อน จนเหลือเพียงเธอกับเขาในโถงกว้าง เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอ กลิ่นคาวเลือดจางๆ ผสมกลิ่นบุหรี่และน้ำหอมตีเข้าจมูกเธออย่างจัง

"เรื่องอะไร พ่อเธอติดต่อมาเหรอ"

"ไม่ใช่เรื่องพ่อ..." ธนิดากระซิบเสียงเบา มองซ้ายขวาอย่างระแวง "เรื่องคนในบ้านของคุณ... ป้ามณี"

นาวินชะงัก นัยน์ตาคมหรี่ลง "มณีทำไม?"

“เมื่อตอนบ่ายฉันเห็นป้ามณีแอบคุยโทรศัพท์ แกพูดเรื่องเปิดประตูปีกขวา และบอกให้ใครบางคนรีบลงมือคืนนี้" ธนิดาพูดรัวเร็ว "ฉันว่าป้ากำลังจะเปิดทางให้คนร้ายเข้ามา คุณต้องระวังตัวนะ"

นาวินนิ่งฟัง สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความตกใจอย่างที่เธอคิด แต่กลับมีรอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"นี่เธอเป็นห่วงฉันเหรอ"

"ฉัน... ฉันแค่ไม่อยากตายไปด้วยต่างหาก!" ธนิดาหน้าแดงซ่าน รีบแก้ตัวพัลวัน "ถ้าพวกมันบุกเข้ามา ฉันก็ซวยไปด้วยสิ"

นาวินหัวเราะในลำคอ เขาขยับตัวเข้ามาใกล้จนแผ่นอกกว้างแทบจะชนกับหน้าผากเธอ มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของเธอไปทัดหู สัมผัสจากปลายนิ้วที่หยาบกร้านแต่แผ่วเบาทำให้ธนิดาตัวแข็งทื่อ

"เด็กโง่..." เขากระซิบ น้ำเสียงนุ่มนวลชวนให้ใจสั่น "ฉันรู้อยู่แล้วเรื่องมณี"

"ฮะ? คุณรู้?" ธนิดาเบิกตากว้าง "รู้แล้วทำไมยังปล่อยให้เธอทำงานอยู่!"

"เพราะการเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว มันง่ายต่อการควบคุมมากกว่าการปล่อยให้มันออกไปเพ่นพ่านข้างนอก" แววตาของนาวินเปลี่ยนเป็นลึกล้ำและอันตราย "ฉันรอจังหวะให้ตัวการใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังมณีโผล่หางออกมา และคืนนี้ดูเหมือนเหยื่อจะกินเบ็ดแล้ว"

เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกชนกัน ลมหายใจร้อนผ่าวของเขารินรดแก้มเธอ “ขอบใจที่มาบอก เธอทำตัวน่ารักกว่าที่ฉันคิดนะ"

ธนิดาหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นโครมครามจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน เธอผลักอกเขาเบาๆ "ถ...ถ้ารู้แล้วก็ดี ฉันจะได้ไปนอน"

"เดี๋ยวก่อน" นาวินคว้าข้อมือเธอไว้ ดึงร่างบางเข้าหาตัวจนแนบชิด "คืนนี้มานอนห้องฉัน"

"ทำไม!" เธอถามเสียงหลง ความคิดเตลิดเปิดเปิง

"เพราะคืนนี้จะมีการกวาดล้าง ห้องของเธออาจจะไม่ปลอดภัย แต่ห้องของฉันคือที่เดียวที่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็แตะต้องเธอไม่ได้"

สายตาของเขาจริงจังและทรงพลังจนธนิดาพูดไม่ออก เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้น และเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง เงาของผู้หญิงที่กำลังหวั่นไหวให้กับปีศาจ

ตู้ม!!

เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาทดังสนั่นมาจากทางปีกขวาของคฤหาสน์ แรงสั่นสะเทือนทำให้โคมระย้าแกว่งไกว พื้นหินอ่อนสะเทือนเลื่อนลั่น เสียงสัญญาณกันขโมยหวีดร้องระงมไปทั่ว

นาวินปฏิกิริยาไวปานสายฟ้า เขารวบร่างธนิดาเข้าสู่อ้อมกอดแล้วหมอบลงต่ำ กดหัวเธอซุกกับอกแกร่งเพื่อปกป้องเธอจากเศษฝุ่นที่ร่วงกราวลงมา

"เริ่มแล้วสินะ..." เขาคำรามเสียงต่ำ แววตาเปลี่ยนเป็นนักล่าเต็มตัว เขาดึงปืนพกสีเงินออกมาจากเอว ปลดเซฟตี้ด้วยนิ้วโป้งเพียงนิ้วเดียว

"เกาะฉันไว้แน่นๆ ธนิดา คืนนี้คงจะยาวนานกว่าทุกคืน"

นาวินลุกขึ้น ฉุดมือเธอให้วิ่งตามเขาไปท่ามกลางความโกลาหล แสงไฟฉุกเฉินสีแดงสาดส่องไปทั่ว เปลี่ยนคฤหาสน์หรูให้กลายเป็นสมรภูมิเลือดในชั่วพริบตา