ตอนที่ 1 แค่นั้นคงหนักไม่พอสินะ

เมื่อก่อนที่นี่เป็นเพียงไร่ผลไม้ หากหลังจากนั้นภายในระยะเวลาสี่ปีที่ธราดลตัดสินลาออกจากอาชีพนักวิทยาศาสตร์การแพทย์ในวัยเพียงสามสิบปีในตอนนั้น

เขาใช้เวลาเศร้าโศกเสียใจได้ร่วมปีหลังจากที่ต้องสูญเสียบุพการีที่เลี้ยงดูเขามาแต่เพียงผู้เดียว

ผู้เป็นพ่อที่หย่าขาดจากแม่ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงไม่กี่ขวบ

ท่านตัดสินใจไปมีครอบครัวใหม่อยู่ทางภาคเหนือ...ซึ่งพบกันครั้งล่าสุดในรอบหลายสิบปีในวันที่พ่อของเขามาร่วมงานฌาปนกิจเพื่อส่งแม่ในวันสุดท้าย จากนั้นจึงเริ่มติดต่อกันบ้างนาน ๆ ครั้ง

บางครั้งพ่อก็พาครอบครัวใหม่พร้อมกับน้องสาวและน้องชายในวัยที่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งรอบมาพักผ่อนที่ฟาร์มแห่งนี้ ฟาร์มที่เขาเองตั้งใจลงทุนลงแรงพร้อมทั้งขยายที่ดินบริเวณนี้ให้กลายเป็นฟาร์มม้าที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ด้วยพื้นที่เกือบหลายร้อยไร่

ที่นี่คืออาณาจักรธราดล ไร่ที่เขาเปลี่ยนมรดกของแม่ให้กลายเป็นฟาร์มครบวงจร

ไร่แห่งนี้…จะไม่ใช่แค่ไร่อีกต่อไป แต่มันจะเป็นทั้ง 'ธุรกิจ ความฝัน และสถานที่แห่งการรอคอยเพื่อจะได้แก้แค้น'

แสงแดดยามเช้าสาดผ่านเงาเขาเบื้องหลัง ไอหมอกจาง ๆ ลอยเหนือลานดินกว้างที่ถูกถมเรียบไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ชายหนุ่มที่มีความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยืนอยู่กลางไร่

สวมหมวกฟางเก่า ๆ กับเสื้อยืดธรรมดา มือกำแผนที่ผืนดินขนาดใหญ่ที่เขาวาดเองกับมือไว้แน่น

ฝั่งตะวันออกของไร่เป็นที่ของคอกม้าพันธุ์ดีจากออสเตรเลีย

ฝั่งตะวันตกเป็นฟาร์มที่เต็มไปด้วยอสรพิษชั้นดีในการส่งต่อให้กับนักวิทยาศาสตร์การแพทย์เพื่อใช้เทคโนโลยีในการผลิตเซรุ่มและพัฒนาต่อยอดทางการแพทย์

ส่วนฝั่งที่มีเนินสวย ๆ มองเห็นวิวของพระอาทิตยืตกดิน เขาได้ใช้ที่ตรงนั้นในการสร้างเป็นรีสอร์ทกลางไร่...สำหรับนักท่องเที่ยวที่อยากหนีจากความวุ่นวายภายในเมือง

"นายครับ...นี่ข้อมูลของมน ที่นายให้ผมไปสืบเพิ่มเติมครับ"

ลูกน้องคนสนิทยื่นเอกสารสำคัญให้กับเจ้านายตรงหน้า...แรกทีเดียวที่เขาเอ่ยปากไล่เธอออกไปจากไร่ในวันนั้น

หากเพราะคำขอร้องของคนรักที่บอกกับเขาว่าควรจะเก็บเธอไว้ข้างกายเพื่อรอวันที่ผู้เป็นแม่ของเธอกลับคืนมา

แม่ที่รักลูกกว่าสิ่งใดในหล้าย่อมต้องหาทางติดต่อกับลูกสาวในเร็ววัน

เขายินยอมที่จะรับฟังในคำแนะนำของศศิธรด้วยคิดว่า...

เธอคือคนที่รักและอยู่เคียงข้างในวันที่ไม่เหลือใคร

แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือน...เธอกลับบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่ว่าเราสองคนเข้ากันไม่ได้ ตัวเขาเองก็ไม่มีเวลาให้เธอ

เธอเองเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องทนทุกข์และเผชิญกับความเหงาไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

ธราดลไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยปากรั้งเธอไว้ข้างกาย ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเมามายและความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในชีวิตช่วงนั้น

กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้...ก็ต้องขอบคุณผู้เป็นพ่อที่พยายามถามไถ่และแวะเวียนมาหาเขา

แม้จะไม่บ่อยครั้งแต่ท่านก็ยังย้ำเตือนให้เขาได้รับรู้มาเสมอ...ว่าเขายังมีท่านเป็นกำลังใจอยู่อีกคน

และนับจากวันนั้นตัวเขาเองก็ไม่ได้ข่าวคราวเกี่ยวกับศศิธรอีกเลย...และไม่คิดที่จะติดต่อเธอกลับไปเช่นกัน

มือหนาหยิบรับเอกสารจากซองสีน้ำตาลตรงหน้า ก่อนจะเห็นเป็นภาพถ่ายของเด็กสาวในวันนั้น...ที่กลายเป็นสาวเต็มตัวในวันนี้

ก่อนหน้านี้เธอแจ้งหัวหน้าคนงานเพื่อมาขออนุญาตเขาอีกที

รู้แค่เพียงว่าเธอจะเดินทางไปทำธุระที่ต่างจังหวัด...เขาเพียงแค่อนุญาต แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยให้เธอไปจากเขาโดยอิสระ

เพราะทุกการเคลื่อนไหวของเธอ...ย่อมมีสายรายงานถึงเขาตลอด

ธราดลเพียงรอวัน...รอวันที่ฆาตกรจะกลับมาหาลูกสาวเพียงคนเดียว...ที่กำลังอยู่ในกำมือของเขา

"เรียนครูปฐมวัยงั้นเหรอ?...คิดจะหนีไปจากฉันสินะ"

เสียงทุ้มเอ่ยออกไปอย่างใช้ความคิด

"ขอบใจมาก ไปพักเถอะ"

เจ้านายหนุ่มเอ่ยปากออกไปกับคนตรงหน้า ลูกน้องคนสนิทที่ทำงานกับเขามานาน...คอยเป็นธุระให้ก็หลายเรื่อง

ภาพแม่ของเขาที่อยู่ในกรอบไม้สีทองแขวนอยู่กลางบ้าน

เขาเดินไปที่กรอบรูปนั้นอีกครั้ง

“แม่ครับ...ผมจะเอาคนผิด มาชดใช้กับสิ่งที่มันทำ...แม่รอดูได้เลย!”

แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แค้นเรื่องที่ยังจับคนร้ายไม่ได้ไม่พอ...แค้นอย่างที่สองคือไม่รู้ว่าลูกสาวฆาตกรเอาเวลาที่ไหนแอบไปเรียนหนังสือ เขาตั้งใจที่จะให้เธอทำงานที่นี่เพื่อชดใช้สิ่งที่แม่เธอทำไปจนชั่วชีวิต...

ห้องพักที่เคยให้อยู่ก็ไล่ไปอยู่ท้ายไร่ในเพิงกระต๊อบเล็ก ๆ หากมีรั้วรอบขอบชิดเป็นอย่างดีแม้จะห่างไกลจากผู้คน ด้วยหน้าที่ที่เพิ่มขึ้นจากเดิม

นอกจากช่วยงานเก็บผลไม้ที่ไร่ตามฤดูกาลแล้ว...อีกหน้าที่หนึ่งที่สำคัญคือการเก็บกวาดคอกม้านั่นเอง

แค่นั้นคงหนักไม่พอสินะ...เห็นทีฉันต้องเพิ่มงานให้เธอมากกว่านี้อีกสักหน่อย

เธอจะได้ไม่มีเวลาให้คิดหนีไปจากฉัน...

จนกว่าแม่เธอจะกลับมามอบตัวนั่นล่ะ ถึงจะหายกัน!