เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 1 แค่นั้นคงหนักไม่พอสินะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-21 22:50:17เมื่อก่อนที่นี่เป็นเพียงไร่ผลไม้ หากหลังจากนั้นภายในระยะเวลาสี่ปีที่ธราดลตัดสินลาออกจากอาชีพนักวิทยาศาสตร์การแพทย์ในวัยเพียงสามสิบปีในตอนนั้น
เขาใช้เวลาเศร้าโศกเสียใจได้ร่วมปีหลังจากที่ต้องสูญเสียบุพการีที่เลี้ยงดูเขามาแต่เพียงผู้เดียว ผู้เป็นพ่อที่หย่าขาดจากแม่ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงไม่กี่ขวบ ท่านตัดสินใจไปมีครอบครัวใหม่อยู่ทางภาคเหนือ...ซึ่งพบกันครั้งล่าสุดในรอบหลายสิบปีในวันที่พ่อของเขามาร่วมงานฌาปนกิจเพื่อส่งแม่ในวันสุดท้าย จากนั้นจึงเริ่มติดต่อกันบ้างนาน ๆ ครั้ง บางครั้งพ่อก็พาครอบครัวใหม่พร้อมกับน้องสาวและน้องชายในวัยที่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งรอบมาพักผ่อนที่ฟาร์มแห่งนี้ ฟาร์มที่เขาเองตั้งใจลงทุนลงแรงพร้อมทั้งขยายที่ดินบริเวณนี้ให้กลายเป็นฟาร์มม้าที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ด้วยพื้นที่เกือบหลายร้อยไร่ ที่นี่คืออาณาจักรธราดล ไร่ที่เขาเปลี่ยนมรดกของแม่ให้กลายเป็นฟาร์มครบวงจร ไร่แห่งนี้…จะไม่ใช่แค่ไร่อีกต่อไป แต่มันจะเป็นทั้ง 'ธุรกิจ ความฝัน และสถานที่แห่งการรอคอยเพื่อจะได้แก้แค้น' แสงแดดยามเช้าสาดผ่านเงาเขาเบื้องหลัง ไอหมอกจาง ๆ ลอยเหนือลานดินกว้างที่ถูกถมเรียบไปแล้วครึ่งหนึ่ง ชายหนุ่มที่มีความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยืนอยู่กลางไร่ สวมหมวกฟางเก่า ๆ กับเสื้อยืดธรรมดา มือกำแผนที่ผืนดินขนาดใหญ่ที่เขาวาดเองกับมือไว้แน่น ฝั่งตะวันออกของไร่เป็นที่ของคอกม้าพันธุ์ดีจากออสเตรเลีย ฝั่งตะวันตกเป็นฟาร์มที่เต็มไปด้วยอสรพิษชั้นดีในการส่งต่อให้กับนักวิทยาศาสตร์การแพทย์เพื่อใช้เทคโนโลยีในการผลิตเซรุ่มและพัฒนาต่อยอดทางการแพทย์ ส่วนฝั่งที่มีเนินสวย ๆ มองเห็นวิวของพระอาทิตยืตกดิน เขาได้ใช้ที่ตรงนั้นในการสร้างเป็นรีสอร์ทกลางไร่...สำหรับนักท่องเที่ยวที่อยากหนีจากความวุ่นวายภายในเมือง "นายครับ...นี่ข้อมูลของมน ที่นายให้ผมไปสืบเพิ่มเติมครับ" ลูกน้องคนสนิทยื่นเอกสารสำคัญให้กับเจ้านายตรงหน้า...แรกทีเดียวที่เขาเอ่ยปากไล่เธอออกไปจากไร่ในวันนั้น หากเพราะคำขอร้องของคนรักที่บอกกับเขาว่าควรจะเก็บเธอไว้ข้างกายเพื่อรอวันที่ผู้เป็นแม่ของเธอกลับคืนมา แม่ที่รักลูกกว่าสิ่งใดในหล้าย่อมต้องหาทางติดต่อกับลูกสาวในเร็ววัน เขายินยอมที่จะรับฟังในคำแนะนำของศศิธรด้วยคิดว่า... เธอคือคนที่รักและอยู่เคียงข้างในวันที่ไม่เหลือใคร แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือน...เธอกลับบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่ว่าเราสองคนเข้ากันไม่ได้ ตัวเขาเองก็ไม่มีเวลาให้เธอ เธอเองเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องทนทุกข์และเผชิญกับความเหงาไม่ต่างจากเขาเช่นกัน ธราดลไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยปากรั้งเธอไว้ข้างกาย ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเมามายและความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในชีวิตช่วงนั้น กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้...ก็ต้องขอบคุณผู้เป็นพ่อที่พยายามถามไถ่และแวะเวียนมาหาเขา แม้จะไม่บ่อยครั้งแต่ท่านก็ยังย้ำเตือนให้เขาได้รับรู้มาเสมอ...ว่าเขายังมีท่านเป็นกำลังใจอยู่อีกคน และนับจากวันนั้นตัวเขาเองก็ไม่ได้ข่าวคราวเกี่ยวกับศศิธรอีกเลย...และไม่คิดที่จะติดต่อเธอกลับไปเช่นกัน มือหนาหยิบรับเอกสารจากซองสีน้ำตาลตรงหน้า ก่อนจะเห็นเป็นภาพถ่ายของเด็กสาวในวันนั้น...ที่กลายเป็นสาวเต็มตัวในวันนี้ ก่อนหน้านี้เธอแจ้งหัวหน้าคนงานเพื่อมาขออนุญาตเขาอีกที รู้แค่เพียงว่าเธอจะเดินทางไปทำธุระที่ต่างจังหวัด...เขาเพียงแค่อนุญาต แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยให้เธอไปจากเขาโดยอิสระ เพราะทุกการเคลื่อนไหวของเธอ...ย่อมมีสายรายงานถึงเขาตลอด ธราดลเพียงรอวัน...รอวันที่ฆาตกรจะกลับมาหาลูกสาวเพียงคนเดียว...ที่กำลังอยู่ในกำมือของเขา "เรียนครูปฐมวัยงั้นเหรอ?...คิดจะหนีไปจากฉันสินะ" เสียงทุ้มเอ่ยออกไปอย่างใช้ความคิด "ขอบใจมาก ไปพักเถอะ" เจ้านายหนุ่มเอ่ยปากออกไปกับคนตรงหน้า ลูกน้องคนสนิทที่ทำงานกับเขามานาน...คอยเป็นธุระให้ก็หลายเรื่อง ภาพแม่ของเขาที่อยู่ในกรอบไม้สีทองแขวนอยู่กลางบ้าน เขาเดินไปที่กรอบรูปนั้นอีกครั้ง “แม่ครับ...ผมจะเอาคนผิด มาชดใช้กับสิ่งที่มันทำ...แม่รอดูได้เลย!” แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แค้นเรื่องที่ยังจับคนร้ายไม่ได้ไม่พอ...แค้นอย่างที่สองคือไม่รู้ว่าลูกสาวฆาตกรเอาเวลาที่ไหนแอบไปเรียนหนังสือ เขาตั้งใจที่จะให้เธอทำงานที่นี่เพื่อชดใช้สิ่งที่แม่เธอทำไปจนชั่วชีวิต... ห้องพักที่เคยให้อยู่ก็ไล่ไปอยู่ท้ายไร่ในเพิงกระต๊อบเล็ก ๆ หากมีรั้วรอบขอบชิดเป็นอย่างดีแม้จะห่างไกลจากผู้คน ด้วยหน้าที่ที่เพิ่มขึ้นจากเดิม นอกจากช่วยงานเก็บผลไม้ที่ไร่ตามฤดูกาลแล้ว...อีกหน้าที่หนึ่งที่สำคัญคือการเก็บกวาดคอกม้านั่นเอง แค่นั้นคงหนักไม่พอสินะ...เห็นทีฉันต้องเพิ่มงานให้เธอมากกว่านี้อีกสักหน่อย เธอจะได้ไม่มีเวลาให้คิดหนีไปจากฉัน... จนกว่าแม่เธอจะกลับมามอบตัวนั่นล่ะ ถึงจะหายกัน!
บทล่าสุด
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 24 อวยพรให้ฉันหน่อย📌♥️
วิมลลักษณ์ที่ตั้งใจจะเข้าไปช่วยพี่ ๆ คนงานผู้หญิงเก็บกวาดสถานที่จัดงานและล้างถ้วยชามหลังงานเลี้ยงร่ำลาในค่ำคืนนี้ แต่ปรากฏว่าทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยหมดแล้ว หลังจากส่งเด็กชายวัยเจ็ดขวบจนถึงมือผู้เป็นพ่อ เธอก็ใช้เวลาคุยกับท่านสักพัก...ท่านเพียงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและลอบมองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกชายคนเล็ก ร่างบางเดินออกไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ข้างทาง ก่อนหน้านี้ประทับจิตโทรมาหาเธอและตั้งใจว่าจะไปส่งที่ท้ายไร่ หากวิมลลักษณ์ไม่อยากรบกวนด้วยเห็นว่าดึกมากแล้ว...ท้ายที่สุดจึงต้องเดินย่ำต๊อกกลับไร่ไปคนเดียว ระหว่างทางที่เดินสายตาก็คอยสอดส่องอย่างระแวดระวังด้วยชุดที่กำลังสวมใส่ดูไม่ค่อยทะมัดทะแมงเท่าที่ควร เธอสังเกตได้ว่าค่ำคืนนี้ดูเงียบงันผิดปกติ ลมเย็น ๆ พัดเสียงใบไม้ไหวหวีดหวิวแผ่วเบา หากเธอไม่หูแว่วไปเอง วิมลลักษณ์รับรู้ได้ในนาทีนี้ว่าเหมือนมีเสียงฝีเท้าดังตามหลังมาเบา ๆ แต่สม่ำเสมอ...ราวกับตั้งใจไม่ให้รู้ตัวแต่เธอจับสังเกตได้ทันใดนั้น... แขนแกร่งก็คว้าร่างบางนุ่มนิ่มของเธอไว้มากอดจากด้านหลัง!“อย่าร้อง!” เสียงทุ้มนุ่มแต่เด็ดขาดกระซิบเบา ๆ ข้างห
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 23 กูรักมาก่อนมึง!
ร่างบางแอบยืนมองจากที่ไกล ๆ หลังจากเสียงหัวเราะและบรรยากาศครึกครื้นค่อย ๆ จางลงเมื่อค่ำคืนเดินทางมาถึงช่วงไฮไลต์ของงาน ก่อนที่เสียงเพลงอวยพรวันเกิดจะดังขึ้นอีกครั้ง วิมลลักษณ์ยืนอยู่จุดที่เงาต้นไม้ทอดยาวทาบพื้น เธอไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ในงาน ไม่มีเค้ก ไม่มีของขวัญ ไม่มีแม้แต่การคำอวยพรที่มอบให้เขา...มันเป็นมาแบบนี้ทุกปีนั่นล่ะ ปีนี้ก็ไม่ได้แตกต่างมากนักหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดเบา ๆ กับแสงไฟที่ส่องจากระเบียงไปถึงปลายเท้าของเธอ“สุขสันต์วันเกิดนะคะ...” คำแอบอวยพรที่เธอมอบให้เขาทุกปี เสียงที่เบาราวกับลมหายใจ รู้ดีว่ามันจะไม่มีวันถูกได้ยินแต่เธอก็สบายใจที่จะทำเช่นนี้ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้แสงไฟอุ่น ๆ ค่อย ๆ ละลายเงานั้นให้จางหายไป"แบตหมดแล้วง่ะ เล่นเกมต่อไม่ได้เลยพี่มะพร้าว"เด็กชายวัยเจ็ดขวบเอ่ยปากกับเพื่อนใหม่ที่เป็นพี่ชายวัยสิบเอ็ดขวบอย่างเซ็ง ๆ ก่อนที่เสียงใส ๆ จะเอ่ยทักขึ้นลอย ๆ เพื่อดึงดูดความสนใจเด็ก ๆ“คืนนี้ดาวเยอะจังเลยแหะ...” เสียงหวานล้ำลึกของหญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะเงยหน้ามองฟ้าพร้อมผ้าปูผืนเล็กที่ถือไว้ในมือ ตอนแรกว่าจะเอาไปเก็บ...เห็นทีว่าคงต้องถูก
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 22 คนที่เจ้าของวันเกิดอยากเห็นหน้า
บรรยากาศยามเย็นของไร่ในวันนี้แตกต่างจากทุกวัน พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าไล่เฉดสีส้มอ่อนละมุนไปจนถึงม่วงหม่น กลิ่นหอมของอาหารลอยตามลมมาจากเตาย่างข้างบ้าน เสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ วิ่งไล่กันอยู่แถวบริเวณลานกลางไร่ที่จัดงานวันเกิดของผู้เป็นเจ้านาย ในขณะที่คนงานผู้หญิงกำลังกางผ้าปูโต๊ะลายสกอตใต้ต้นปีบใหญ่หน้าบ้านเจ้าของงานวันเกิดเดินออกมาจากโรงเรือนในชุดเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกกับกางเกงยีนสีเข้ม ท่าทางไม่ได้ยินดียินร้ายด้วยซ้ำว่าวันนี้คือวันเกิดของตัวเองจริง ๆ เขาหยุดยืนตรงระเบียงบ้าน มองภาพตรงหน้าที่ทุกคนดูวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหาร และจัดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง ส่วนผู้เป็นพ่อกำลังยืนย่างไส้กรอกอยู่หน้าเตาถ่านพร้อมกับยิ้มรับทักทายพูดคุยกับคนงานในไร่อย่างเป็นกันเองธราดลถอนหายใจน้อย ๆ แต่มุมปากกลับยกยิ้มจาง ๆ ขณะกำลังยกดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน สักพักร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจเพื่อนสนิทที่วันนี้สวมใส่เสื้อโปโลสีเข้มก็ขยับเข้ามานั่งตามราวกับกลัวว่าเจ้าของงานวันเกิดจะเหงา"มึงไม่ทำงานทำการหรือไงว่ะ เช้าถึงเย็นถึงจริง ๆ ""เอ้า! นี่มันงานวันเกิดหมา
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 21 ต่างคนต่างอยู่
เซอร์สไพรส์ลูกรัก! แฮปปี้เบิร์ดเดย์ล่วงหน้านะลูกชาย"ธราดลที่เดินรีบเดินตรงขึ้นเรือนใหญ่ด้วยหวังว่าจะมากินข้าวกลางวันกับใครบางคนพอให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจ เห็นผู้เป็นพ่อพร้อมกับน้องชายและน้องสาวต่างแม่ยืนโบกมือทักทายเขาอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้มกว้าง“พ่อ?” เขาขมวดคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่ปากก็ยกยิ้มไม่รู้ตัว“มาไม่โทรบอกผมเลย”ชายสูงวัยไม่ตอบทันที ก่อนที่น้องสาววัยสิบเอ็ดขวบกับน้องชายวัยเจ็ดขวบจะวิ่งมายกมือไหว้คนตรงหน้า หากยังไม่กล้าเข้าใกล้ด้วยกลัวหน้าดุ ๆ นั้นตามสัญชาตญาณ“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ” เสียงใส ๆ ดังลั่น พร้อมกับดอกไม้พลาสติกในมือที่ยื่นมาตรงหน้าเด็กชายอีกคนดูเขิน ๆ ยกมือไหว้เบา ๆ “สวัสดีครับพี่ชาย...”ก่อนที่ธราดลผู้เป็นพี่ชายจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ รับไหว้เด็ก ๆ ทั้งสองคน แล้วหันไปมองพ่อที่ตอนนี้ยืนกอดอก มองภาพตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจกับความสำเร็จของลูกชายคนโต"แล้วน้ากิ่งไม่มาด้วยเหรอครับ?""รายนั้นเขาเกรงใจ...คงอยากให้พ่อมีเวลาอยู่กับแกเต็มที่ล่ะมั้ง"ผู้เป็นพ่อเอ่ยออกไปตามความจริงที่ภรรยาใหม่บอกกับตนเช่นนั้น ธราดลเองไม่อยากก้าวล่วงการตัดสินใจของผู้ใหญ่ครั้งในอดีตที่พ่อก
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 20 ตอบไม่ตรงคำถาม
ตลอดทางที่กลับไร่ทั้งสองคนต่างเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะดังก้องอยู่ในอกธราดลเหลือบมองคนข้างกายเป็นระยะ แต่เธอกลับเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อลอยคล้ายกำลังหลบเลี่ยง...เหมือนไม่อยากเสวนากับเขาแม้เพียงสักวินาทีมือของเธอกำกระเป๋าไว้แน่น ขอบตายังแดงช้ำ แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวเขาเองก็เงียบ...ไม่ใช่เพราะไม่อยากพูด แต่เพราะกลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปตอนนี้ มันจะยิ่งทำให้คนตัวเล็กอึดอัดมากขึ้นไปอีก...แค่เธอยอมนั่งรถกลับมากับเขาด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้วจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าไร่ธราดล ทันทีที่รถจอดสนิท...เหมือนวิมลลักษณ์จะรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว ร่างบางขยับตัวทันทีที่เครื่องยนต์ดับลงก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไม้สัก...พุ่งตรงไปยังห้องของตัวเองแทบจะทันที "พี่มน..."ไม่แม้แต่จะทักทายสาวน้อยวัยสิบสี่ที่รีบโบกมือให้ผู้เป็นพี่สาวด้วยความดีใจเสียงประตูปิดดังสนั่นเสมือนตัดขาดทุกอย่างไว้ด้านหลังร่างสูงยืนนิ่งข้างรถ มือยังวางอยู่บนพวงมาลัย ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาทอดมองไปยังเรือนไม้สักของตนเองเงียบ ๆ ราวกับอยากทะลุผ่านผนังเข้าไปนั่งข้าง ๆ เธอในความเงียบงันนั้นอยากกอดอยากจูบอยากทำทุกอ
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 19 คนตามเมีย
"มนขอบคุณคุณเกรซนะคะสำหรับชุดที่ซื้อมาฝาก"คนตรงหน้ายกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งหลังจากที่ทั้งสามทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ณิชารีย์ก็รบเร้าให้พี่ชายมาเลี้ยงกาแฟตอนเช้าต่อ ไม่วายอานิสงส์นั้นกลับถูกเผื่อแผ่มาถึงวิมลลักษณ์ด้วย...หญิงสาวไม่ค่อยถนัดดื่มกาแฟ หากขอรับเป็นชาเขียวเย็นหวานน้อยสักแก้ว ก่อนจะถือโอกาสขอบคุณคนตรงหน้าอีกครั้ง"เกรซเหรอ?" หญิงสาวร่างระหงในชุดเดรสสีน้ำเงินผ้าฝ้ายหันหน้าไปทางพี่ชายประหนึ่งว่ากำลังงงกับประโยคเมื่อครู่ หากพอเห็นสีหน้าลำบากใจของคนตรงหน้าก็พอจะเดาได้ว่าคงอาศัยเอาชื่อเธอไปแอบอ้าง ร้ายไม่เบาพี่ชายของเธอ"ไม่เป็นไรเลย จริง ๆ เกรซมีชุดที่เตรียมไว้ให้มนเยอะแยะเลยนะ มีน้ำหอมมาฝากจากฝรั่งเศสด้วย เอาไว้วันเกิดพี่ดล...เกรซจะแวะเอาไปให้เราวันนั้นเลยแล้วกัน""เอ่อคือ...มนว่าจะขอตัวก่อนน่ะค่ะ พอดีมนมี..."หากไม่ทันจะพูดได้จบประโยคดีก็ดูเหมือนว่าคนที่ถูกพูดถึงเมื่อครู่จะอายุยืนอย่างที่โบราณว่าเอาไว้ไม่มีผิด ร่างสูงใหญ่กำยำดูกระหืดกระหอบราวกับกำลังตามหาคนหายอย่างไรอย่างนั้น "พี่ดล!...ไปไงมาไงคะเนี่ย ไม่เจอตั้งนาน...หล่อเป๊ะกว่าเดิมอีกนะคะ"เสียงกระเซ้าเย้าแหย่จากน้องสาวเพื่
บางทีคุณอาจจะชอบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้200.1K viewsพิษรักคุณหมอ
เพียงเม็ดทราย58.7K viewsแรงรัก แรงสวาท
ลำเจียก26.1K viewsแต่พี่ไม่ได้ชอบเธอ | wanna be yours
ACHICHI18.1K viewsเมียเสือหาญจอมโจร
ต้าเหนิง115 viewsคลั่งสวาทผัวเด็ก
ต้นอ้อ52 viewsเส้นทางของแฟนเก่า
ประตูฟ้ายั่งยืน307 viewsพ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ257 views
