บทนำ ต้นเหตุแห่งความเกลียดชัง!

เสียงหัวเราะครึกครื้นของแขกเหรื่อในงานเลี้ยงที่ดังขึ้นเนื่องในวันเกิดครบยี่สิบเก้าปีของนักวิทยาศาสตร์การแพทย์เจ้าของไร่ธราดล

จะเรียกได้ว่าเป็นหนุ่มฮอตเนิร์ดที่สาว ๆ หมายปองทั่วทั้งโรงพยาบาลก็ว่าได้ ด้วยความที่เป็นหนุ่มแว่นยิ้มง่ายอัธยาศัยดีและมีมนุษยสัมพันธ์แสนดีเลิศกับทุกคนโดยเฉพาะสาว ๆ แต่สาว ๆ ที่ว่าก็เป็นได้เพียงแค่คู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

ชายหนุ่มถือคติที่ว่า 'น้ำแตกแล้วแยกทาง' แตกแบบที่มีเครื่องป้องกันเป็นอย่างดีโดยไม่ซ้ำรอยกับคนเดิมให้มีพันธะต่อกัน

ธราดลไม่ได้ต้องการมีใครเป็นตัวเป็นตน...เพราะใจจริงก็แอบมีคนที่มอง ๆ ไว้ เพียงแต่รู้ดีว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมนั่นเอง

"คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก!...แต่ถ้าเมาก็ห้ามกลับอยู่ดีนะโว้ย! เมาไม่ขับน่ะรู้จักเปล่า?"

เสียงชนแก้วดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลบเสียงพูดคุยของกลุ่มเพื่อนชายหญิง

ดูเหมือนเจ้าของวันเกิดจะเมาหนักกว่าใครเพื่อน

หากดีหน่อยที่อูยู่ภายในบ้านไม่ได้ออกไปเมาแอ๋ที่ไหน...จนผู้เป็นแม่ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ

"ตาดลนะตาดล...อายุจะสามสิบอยู่แล้วแท้ ๆ ยังเมาแอ๋ไม่เว้นแต่ละวัน นี่ก็ใช้ข้ออ้างว่าวันเกิด...ไหนจะความเจ้าชู้ประตูดิน เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ฉันละเหนื่อยใจจริง ๆ เลยรัตน์ คนล่าสุดที่คบ ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะจริงจังแค่ไหน ฉันล่ะอยากให้ออกเหย้าออกเรือนแต่งงานแต่งการมีเป็นตัวเป็นตนสักที"

วิมลรัตน์ที่เป็นทั้งแม่บ้านและผู้ที่คอยรับฟังทุกปัญหาคุณผู้หญิงของบ้านอยู่เนือง ๆ ได้แต่ยิ้มรับแต่ก็ไม่กล้าออกความเห็นมากนัก

เธอรู้ดีว่าท่านเป็นห่วงบุตรชายแต่คุณดลคงยังไม่เจอคนที่ถูกใจ

วิมลรัตน์เชื่อว่าถ้าวันหนึ่งเขาได้เจอคน ๆ นั้น ก็คงจะหยุดทุกการกระทำด้วยตัวเอง

"คุณผู้หญิงไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้รัตน์กับลูกจะดูแลเอง"

"รัตน์ก็ไม่ต้องรอจนดึกกว่านี้หรอกนะ ฉันเองก็สงสารหนูมน...พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้าด้วย"

"สักพักรัตน์ก็จะให้ลูกกลับก่อนแล้วค่ะ รอมนเก็บถาดอาหารที่ไปเสิร์ฟคุณ ๆ เมื่อกี้ก่อน คุณผู้หญิงไปพักนะคะ ไม่ต้องห่วงทางนี้

"ขอบใจนะรัตน์"

หญิงวัยกลางคนเอ่ยปากขอบใจคนตรงหน้า ก่อนจะเดินไปยังชั้นบนของบ้านเพื่อพักผ่อน

สาวน้อยวัยสิบแปดในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนกำลังเก็บถ้วยจานที่แขกเหรื่อในงานต่างรับประทานเสร็จแล้ววางทิ้งไว้ ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดในนาทีต่อมา

"ว้าย!!!"

หนึ่งในเพื่อนของเจ้าของวันเกิดเซถลามาทางเธอด้วยความเมามาย ก่อนที่น้ำจิ้มซีฟู้ดในถ้วยเล็ก ๆ จะพุ่งมาตรงหน้าอกเสื้อของเธออย่างแม่นยำ

“อ๊ะ! ขอโทษครับ” เอ่ยออกไปแม้จะยังไม่มีสติสัมปชัญญะเท่าที่ควร สังเกตได้จากท่ายืน...ขณะจะยืนยังยืนให้ตรงไม่ได้เลย

"ว้าว! นางฟ้า" เสียงบ่นพึมพำออกไปคล้ายละเมอ สายตาพร่าเลือนแต่ยังมองเห็นราง ๆ ว่าผู้หญิงตรงหน้ามีใบหน้าสวยหวานแค่ไหน

สาวน้อยผมเปียแต่ดูหวานอมเปรี้ยวน่ารัก...ผู้หญิงคนนี้อยู่แผนกไหนในโรงพยาบาลกันนะ

มือหนาเอื้อมไปข้างหน้าหมายจะประคองดวงหน้าหวานละมุนให้เข้ามาใกล้อีกสักนิด เขาจะได้เห็นเธอชัด ๆ จนเต็มต

ทว่า

พลั่ก!!!

"เมาแล้วอย่ามั่ว นี่เด็กในบ้านกู!"

แรงเหวี่ยงจากการผลักเพื่อนในแผนกจนล้มลงกับพื้นด้วยไม่รู้จักให้เกียรติผู้หญิง โดยเฉพาะคนในบ้านของเขา

เสียงเข้มตะโกนออกไปพร้อมกับร่างหนาที่ยืนขวางคนตัวเล็กเอาไว้

"อะไรวะ? กูแค่ขอโทษเขาเฉย ๆ มึงก็ทำเป็นหวงไปได้"

"มึงไม่ได้ขอโทษเฉย ๆ กูรู้ว่ามึงคิดอะไรไอ้เมฆ!"

"งั้นมึงก็คิดไม่ต่างจากกู ถึงได้รู้ว่ากูคิดอะไร!"

พลั่ก!!!

วิมลลักษณ์เบิกตากว้าง ด้วยไม่คาดคิดว่าเจ้านายของเธอจะรัวกำปั้นหมัดใหญ่ใส่เพื่อนสนิทตรงหน้า

ก่อนที่คนที่อยู่ภายในงานจะวิ่งกรูกันเข้ามามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"เข้าไปข้างใน! แล้วไม่ต้องออกมาอีก!"

สิ้นเสียงคำสั่งนั้น เธอรู้ดีว่าทุกคำในประโยคเมื่อครู่ คือคำพูดที่เขาพูดกับเธอ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปภายในบ้านด้วยความตกใจ ตกใจที่เห็นธราดลดกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น

สาวน้อยวัยสิบแปดเดินตรงไปยังห้องน้ำเล็กดานหลังเรือนใหญ่ กว่าจะค้นพบว่ากลอนประตูจากด้านในล็อกไม่ได้...วันพรุ่งนี้เห็นทีคงต้องไปบอกพี่ลมให้มาซ่อมก็แล้วกัน

ดวงตากลมโตก้มลงมองคราบเปรอะเปื้อนที่แผ่กระจายเป็นดวงใหญ่บนเสื้อยืดสีอ่อน กลิ่นเปรี้ยวเผ็ดของน้ำจิ้มยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลงกว่าเดิม

“แล้วจะซักออกไหมเนี่ย?” แต่เหมือนยิ่งเช็ดยิ่งแย่กว่าเดิม กลายเป็นคราบเปียกชื้นชัดเต็มแผ่นอก มองเสื้อยืดตัวโปรดที่เปรอะเปื้อนด้วยสีหน้าอ่อนใจ จนต้องยอมถอดมันออกมาล้างใต้ก๊อกน้ำอีกครั้ง

พยายามถูเบาๆ ตรงรอยเปื้อน กลิ่นน้ำยาล้างมือผสมกับกลิ่นซีฟู้ดยิ่งทำให้เธออยากร้องไห

เสื้อเปียกแฉะจนไม่รู้ว่าพอใส่กลับไปแล้วจะเป็นปอดบวมตายหรือเปล่า?

ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดเธอเลยสักนิด แต่สุดท้ายก็ต้องยืนตัวแข็งในห้องน้ำ เพื่อรอเสื้อแห้ง...อย่างคนพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา

โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เพิ่งไล่เพื่อนกลับไปจากงานวันเกิดของตัวเองเมื่อครู่จะวิ่งมาดูสาวน้อยตัวต้นเรื่อง

ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะได้เห็นของดีจากมุมใกล้ ๆ และไม่เคยคาดคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองผู้หญิง...จนวันนี้

วันที่คนอย่างเขาต้องมาแอบยืนดูผู้หญิงในห้องน้ำ

ก่อนที่นัยน์ตาคมกริบจะชำเลืองมองไปที่หน้าอกใหญ่เกินตัวของสาวน้อยวัยสิบแปดด้วยความไม่ตั้งใจ

แต่ถ้าคนไม่ตั้งใจจริง ๆ ก็ควรเดินออกไปจากตรงนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?

ไม่ใช่หน้าด้านหน้าทนยืนมองเขาจนแก่นกายบางอย่างเริ่มปวดหนึบด้วยความทรมาน

ก่อนจะก่นด่าตัวเองภายในใจ

"เงี่ยนให้มีสติหน่อย...ไอ้ห่าเอ้ย! ท่องไว้...คุกโว้ยคุก!

"อะ...อ่ะ...อ๊า...ฉันเสียวที่สุดเลยที่รัก"

เสียงร้องครวญครางเอ่ยออกไปยามที่รู้สึกได้ว่าลิ้นหนาของคนบนเตียงที่กำลังกระหวัดวนรอบอยู่ตรงจุดเรือนกายที่อ่อนไหวที่สุด

มือบางเผลอขยุ้มเส้นผมดกดำตรงหน้าราวกับกำลังถึงจุดความต้องการสูงสุด

"อ๊ะ...เข้ามาเลยได้ไหม?...ฉันเสียวใจจะขาดอยู่แล้ว!"

เอ่ยออกไปอย่างเชิญชวน เพราะถ้าเขายังปล่อยให้เธอค้างคาอยู่แบบนี้

ใช่ว่ามีแต่เธอเสียหน่อยที่จะทรมาน...เขาก็ด้วย ออกจะตั้งโด่อยู่อย่างนั้น

"ผมจะเสียบคุณให้มิดด้ามเลยที่รัก"

พรวด!!!

"อะ...อ่า...ขยับให้เร็วกว่านี้ได้ไหม?"

คนถูกร้องขอปรนนิบัติคนขอร้องอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มค่อย ๆ ขยับเอวสอบให้แรงขึ้น

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

มือบางที่ตั้งใจจะยกประตูเคาะห้องถึงกับหยุดชะงัก เพราะผู้เป็นแม่นั่นแหละที่ให้เธอขึ้นมาตามคนรักของเจ้าของบ้านให้ลงไปรับประทานอาหารเย็น...ด้วยเห็นว่าเป็นเวลาเกือบทุ่มเศษ ๆ ด้วยกลัวคนรักของเจ้านายจะเป็นอะไรไปเสียก่อน

หากกลับได้ยินเสียงร้องครวญครางไม่เป็นภาษา โดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายในนั้นคงกำลังกินอย่างอื่นอยู่ที่ไม่ใช่อาหาร

แม้เธอจะเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบแปด แต่ก็พอจะเดาได้จากสถานการณ์ตรงหน้าโดยไม่ต้องสืบ

"ไม่ควรสินะ"

วิมลลักษณ์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะย่องลงมาจากชั้นบนอย่างเงียบเชียบที่สุด

มือกุมหัวใจราวกับกลัวว่าเสียงของมันจะดังจนออกมาเต้นนอกอก

"เป็นอะไรไปล่ะหนูมน...ดูทำเข้า เหมือนไปเห็นผีมาซะอย่างนั้น"

"เปล่าค่ะ มนแค่คิดว่าคุณแขอาจจะยังไม่สะดวก"

"ทำไมล่ะ? หนูแขไม่สบายเหรอ?"

คุณผู้หญิงของบ้านที่กำลังคนน้ำซุปอยู่หน้าเตาถึงกับหันไปมองคนตัวเล็กที่ถักผมเปียสองข้างด้วยความฉงน

"เอ่อ...คือ เธอน่าจะอยู่กับคุณดลค่ะ"

คุณแม่ของธราดลที่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเช่นเดียวกับแม่ของวิมลลักษณ์ถึงกับรู้สึกตงิดขึ้นมาภายในใจ เพราะลูกชายของเธอที่วิมลลักษณ์ว่ายังไม่ได้กลับเข้ามาในบ้านด้วยซ้ำ

หากสักพักเธอคงจะขึ้นไปตามด้วยตนเอง ด้วยเห็นว่าเป็นคนรักของลูกชายที่คบกันมานาน แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะแต่งงานกับสาวเจ้าสักที

ท่านหันไปยิ้มให้กับความน่ารักของสาวน้อยตรงหน้าที่ทำท่ากระหืดกระกอบราวกับอยากอออกไปจากพื้นที่ตรงนี้เต็มกลืน

อดหวนกลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่ได้ ด้วยพื้นเพที่นลินเป็นคนมีจิตใจเมตตาเป็นทุนเดิมจึงรับวิมลรัตน์ในวันนั้นให้เข้ามาทำงาน

หญิงสาวที่ดูเหมือนจะไร้หนทางไปต่อในวันที่เธอต้องหอบลูกน้อยวัยเพียงไม่กี่เดือนมานั่งอยู่ที่ริมศาลาปากทางเข้าไร่ธราดล

"เรากับแม่อยู่กินข้าวกับฉันก่อน อย่าเพิ่งรีบกลับเลย"

"มนขอโทษนะคะคุณผู้หญิง มนต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบ...สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายก่อนจบมอหกด้วยค่ะ"

เด็กสาวผมเปียในชุดนักเรียนมัธยมปลายรีบปฏิเสธออกไป ก่อนหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่ที่ส่ายหัวให้กับลูกสาว ก็วิมลลักษณ์เคยอยู่กินข้าวกับคุณหญิงหรือเจ้านายของฟาร์มนี้เสียเมื่อไหร่ล่ะ กับคุณหญิงเธออาจให้ความเคารพ...แต่สำหรับตัวของบุตรชายเพียงคนเดียวของท่าน

วิมลรัตน์รู้ดีว่า...ลูกสาวของเธอกลัวเขามาแต่ไหนแต่ไร

"จบแล้วอยากเรียนต่ออะไรล่ะจ๊ะหนูมน?"

"รัตน์ว่าจะให้ลูกช่วยทำงานก่อนค่ะ...อาจจะหยุดเรียนสักปีสองปีค่อยว่ากันต่อ"

รีบเอ่ยออกไปด้วยไม่อยากหวังไกลไปมากกว่านี้ แค่นี้เธอก็ติดหนี้บุญคุณคนตรงหน้ามากเกินพอแล้ว

"ไม่ได้นะรัตน์ จะให้หนูมนเสียเวลาไปทำไมตั้งปีสองปี สู้เอาเวลาที่เหลือไปเรียนต่อ...หัวดี ๆ อย่างหนูมนใช้เวลาไม่นานหรอก ฉันสนับสนุนเต็มที่"

วิมลลักษณ์ที่ได้ฟังผู้ใหญ่พูดกันก็รู้ดีว่าเป้าหมายในอนาคตของตัวเองจะต้องดำเนินไปในทิศทางเช่นไรในเวลานี้

แม้จะอยากเรียนต่อ...หากก็ไม่เคยต้องการให้แม่ลำบากในการหาเงินส่งเสียเธอ

บางทีเธออาจต้องใช้เวลาในการเก็บหอมรอมริบด้วยตนเอง

หวังแค่เพียงสักวันจะพอเลี้ยงดูแม่ของเธอให้สุขสบายได้ในวันข้างหน้า

ที่สำคัญคือไม่อยากรบกวนคุณผู้หญิงของบ้านด้วยเช่นกัน

"หนูขอทำงานช่วยคุณผู้หญิงไปก่อนแล้วกันนะคะ แม่จ๋าหนูกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ...ลาเลยแล้วกันค่ะคุณผู้หญิง สวัสดีค่ะ"

สาวน้อยรีบกระพุ่มมือไหว้ลาคุณผู้หญิงของบ้าน ก่อนจะรีบเดินไปคว้าจักรยานคู่ใจเพื่อปั่นกลับไปยังบ้านพักคนงานท้ายฟาร์ม ที่ ๆ เธออยู่กับแม่มาตั้งแต่จำความได้

ใจจริงก็อยากอยู่กินอาหารอร่อย ๆ ต่อนั่นแหละ หากรู้ว่ามีเขาอยู่ด้วย เธอไม่ขออยู่เสียยังดีกว่า

คนอะไรหน้าดุไม่พอยังเซ็กส์จัดเป็นบ้า...เธอทำใจมองหน้าเขาไม่ลงหรอกนะ ต่อให้คนที่ว่าจะเป็นเจ้านายเธอก็ตาม

"ที่ยายมนพูดเมื่อกี้อย่าถือสาเลยนะคะคุณผู้หญิง บางทีแกอาจหูฝาด"

วิมลรัตน์เอ่ยขอโทษคนตรงหน้าออกไป เธอรู้ดีว่าลูกสาวของเธอกลัวบุตรชายของคนตรงหน้ามากขนาดไหน บางทีอาจหูแว่วไปเอง

"ฉันว่าหนูมนพูดจริง ฉันรู้สึกตงิด ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

"จะเป็นไปได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณดลยังไม่เข้าบ้านด้วยซ้ำ"

"นั่นเป็นคำถาม...ที่ฉันเองก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน"

คุณผู้หญิงของบ้านเงยหน้าสบตากับวิมลรัตน์ ก่อนที่ท่านจะชวนคนตรงหน้าไปหาคำตอบในเวลาต่อมา

"เธอต้องรีบลงไปตอนนี้นะ...ขืนคุณดลกลับเข้ามาเราได้ตายกันทั้งคู่แน่ ๆ"

"ผมยังกินคุณไม่อิ่มเลย...ขอผมกอดขอหอมคุณให้หายชื่นใจก่อนได้ไหมครับคุณแข?"

มือหนาคว้าเอวบางที่ยังเปลือยเปล่ามากอด ก่อนจะขยำทรวงอกใหญ่ที่เพิ่งไปอัพไซซ์ก่อนหน้าที่จะมาคบกับเจ้านายของไร่แห่งนี้ ด้วยรู้จากข่าวของคนที่ขยันหาสาวมาส่งให้เขาตามประสาหนุ่มโสดในวัยเกือบสามสิบ โดยจะเน้นไปทางหญิงสาวที่ต้องมีหน้าอกหน้าใจใหญ่โตเป็นพิเศษจึงจะเป็นที่โปรดปรานของธราดล

มิหนำซ้ำศศิธรยังลงทุนผ่าตัดทำเยื่อพรหมจารีใหม่ โดยทำให้เหมือนไม่เคยฉีกขาด เสมือนเป็นสิ่งที่ยืนยันความบริสุทธิ์ผู้หญิงที่สวมรอยว่าเรียบร้อยประดุจผ้าพับไว้

เธอหมายมั่นปั้นมือว่าจะเป็นนายหญิงของไร่แห่งนี้ ทว่าพอได้มาใช้ชีวิตกับเขาจริง ๆ ได้ราวไม่กี่เดือน เขากลับไม่มีความเร้าใจเฉกเช่นวันแรก ๆ ที่คบกันเลยสักนิด

ตรงกันข้าม...ชีวิตของเขามีแต่คำว่างานกับงานจนแทบไม่มีเวลาให้เธอ

โดยเฉพาะช่วงหลัง ๆ ที่เขากับเธอแทบจะไม่ได้มีอะไรกันมาร่วมเดือน

และผู้หญิงที่อยู่ในวัยยี่สิบปลาย ๆ เช่นเธอย่อมให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นเป็นพิเศษ เธอต้องการแต่เขาตอบสนองไม่ได้ ทั้งที่พยายามยั่วยวนมาโดยตลอด

เขาบอกเพียงแค่ว่าเขาเหนื่อย...เหนื่อยจากงานที่ต้องทำในห้องแล็บของโรงพยาบาลเพราะเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์การแพทย์ ไหนจะต้องดูแลไร่แห่งนี้ด้วยตัวคนเดียว กลายเป็นว่าเขาทิ้งให้เธอต้องดูแลแม่ของเขา

ลำพังพ่อแม่เธอ...เธอยังไม่ดูแลด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับแม่ของคนอื่น ความอดทนของคนเราบางครั้งก็มีขีดจำกัด

หากไม่ได้รับการตอบสนองที่เร้าใจกว่า...เธอก็คงไม่ขอทนอยู่กับเขาอีกต่อไป

"เรายังมีเวลาสนุกด้วยกันอีกนาน อย่าใจร้อนจนเราทั้งคู่ต้องเดือดร้อนเลยนะ"

เธอเอ่ยออกไปเสียงกระเซ่า...เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองตอนที่ชายหนุ่มที่นอนร่วมเตียงใช้ท่อนเอ็นร้อนมาดุนตรงปากทางรักอีกครั้ง

เขารับรู้ได้ถึงความฉ่ำแฉะ...เธอเองก็ต้องการเขาอีกครั้งไม่ต่างกัน

แกร๊ก!

เสียงกุญแจสำรองที่ไขเข้ามาจากฝีมือคุณผู้หญิงของบ้าน...เป็นเหตุให้คนบนเตียงถึงกับผงะออกจากกันด้วยความตกใจ

"ถ่ายรูปเก็บหลักฐานไว้ให้หมดเลยรัตน์!"

"คุณแม่!"

เสียงร้องออกไปด้วยความตกอกตกใจ...ก่อนที่ชายชู้จะรีบคว้ากางเกงที่อยู่ใกล้ที่สุดมาสวมใส่ หันหลังให้ผู้ที่เข้ามาด้วยกลัวว่าจะจับได้

"ฉันไม่ใช่แม่เธอ ผู้หญิงอะไร...เลวจนหาคำด่ามาเปรียบเทียบแทบไม่ได้!"

ชายหนุ่มอาศัยช่วงชุลมุนรีบปีนไปทางหน้าต่างภายใต้ความมืด...ทางที่เขาปีนเข้ามาหาคนในห้องนั่นล่ะ

"นี่หยุดนะ! รัตน์ลงไปตามมัน!"

"ได้ค่ะคุณผู้หญิง"

วิมลรัตน์รับคำก่อนจะกำโทรศัพท์ในมือแน่น สองท้าวรีบวิ่งลงบันไดอย่างเต็มฝีเท้า

"คุณแม่คะ ฟังแขก่อน!"

"ฉันไม่ฟัง! เธอรอแก้ตัวกับลูกชายของฉันเอาเถอะ เดี๋ยวเขาก็มาถึงแล้ว"

นลินไม่พูดเปล่าหากพยายามที่จะกดเบอร์ออกไปเพื่อติดต่อไปยังปลายสาย ร้อนรนจนคนที่นั่งอยู่บนเตียงต้องรีบพันผ้าขนหนูเข้ามาแย่ง

"ฉันบอกให้ฟังยังไงล่ะอีแก่!"

ไม่พูดเปล่า หากยังผลักร่างหญิงวัยกลางคนจนล้มลงไปกองกับพื้น มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือมาไว้กับตัวโดยเร็วที่สุด ดวงตาเต็มไปด้วยความอำมหิต

"แกมันเลว! แกมันชั่ว! ฉันไม่มีวันยอมรับผู้หญิงอย่างแกมาเป็นลูกสะใภ้!"

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะเป็นนักหรอก ลูกแกมันห่วย จืดชืดไม่มีน้ำยา!"

"นังผู้หญิงหน้าด้าน!"

คำพูดนั้นเป็นเหมือนมีดกรีดลงกลางอกของศศิธร

เธอลุกขึ้นเต็มความสูงทันที ดวงตาแดงวาวด้วยความโกรธและอับอาย

เพียะ!!!!

เสียงตบจากฝ่ามือบางจนหน้าของหหญิงวัยกลางคนหันไปอีกทาง ดังสะท้อนกลางห้อง

นลินมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างหมดความอดทน

เธอพยายามตะเกียกตะกายจะยืนขึ้นอีกครั้ง รวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังพอเหลืออยู่เพื่อแย่งโทรศัพท์ของตนคืนมา

ศศิธรที่ร้อนรุ่มจนควบคุมอารมณ์ไม่ไหวอีกต่อไป

หญิงสาวผลักแม่ของคนรักจนเต็มแรง

ร่างของหญิงวัยกลางคนเซถลาไปชนมุมโต๊ะไม้โอ๊ค ก่อนที่แจกันกระเบื้องเคลือบจะหล่นลงมากระแทกที่ศีรษะเต็มแรง

เลือดซึมจากขมับช้า ๆ …จนกระทั่งเธอแน่นิ่งไป

ใบหน้าของหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวกำลังซีดเผือด

ความเงียบที่น่ากลัวเข้าครอบงำ

เธอต้องหาทางเอาตัวรอด...ก่อนที่เขาจะกลับมา

ซ่า!!!

เสียงน้ำกระแทกกับร่างของเธอดังขึ้น พร้อมกับถังในมือหนาโยนทิ้งลงไปกับพื้นราวกับต้องการให้คนที่กำลังหลับใหลมีสติ

ร่างบางสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดจากฟูกเก่าในห้องพักที่เธออาศัยนอน เส้นผมเปียกชุ่มแนบใบหน้า

เสื้อผ้าชื้นแฉะเกาะลำตัวราวกับจะซ้ำเติมความหนาวยะเยือกที่กัดกินไปถึงกระดูก หนาวจนต้องยกมือขึ้นมากอดตัวเองนั่นล่ะ

"คุณ!"

ดวงตากลมโตเบิกกว้างยามที่เห็นว่าผู้บุกรุกตรงหน้าคือใคร จะว่าเข้าเป็นผู้บุกรุกก็เรียกได้ไม่เต็มปาก

เพราะเขาเป็นเจ้าของที่นี่...ไม่เว้นแม้แต่ห้องพักที่เธอออาศัยอยู่ในขณะนี้

“ตื่นได้แล้ว! ตื่นมารับรู้ความระยำที่แม่เธอสร้างเรื่องเอาไว้!”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและเย้ยหยัน

ไม่เหลือเค้าของความเมตตาอีกต่อไป

"แม่...แม่ทำอะไร?" วิมลลักษณ์พึมพำออกไปราวกับไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่กำลังจะได้ยินจากประโยคถัดมา

"แม่เธอเป็นฆาตกร! แม่เธอฆ่าแม่ฉัน!...เธอออกไปจากที่นี่ได้แล้วลูกฆาตกร ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก!"

"ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้!"

"ฉันไม่มีทางเชื่อหรอกว่าแม่กับลูกจะไม่สมรู้ร่วมคิด บอกให้ออกไป...ออกไป๊!"

ธราดลตะโกนออกไปจนสุดเสียง คนงานที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงด่าทอของเจ้านายหนุ่มในช่วงเวลาตีสามกว่า ๆ ถึงกับเปิดประตูออกมาดูด้วยความตกใจ พร้อมกับได้ยินทุกประโยคจากบทสนทนาเมื่อครู่

ศศิธรรั้งแขนหนานั้นเอาไว้ด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าจะเข้าไปทำร้ายเด็กสาวตรงหน้า

"ดลคะ ใจเย็นก่อน...อย่างน้อยก็ให้เวลามนเขาบ้าง"

เอ่ยออกไปอย่างเห็นอกเห็นใจ ด้วยขณะนี้นัยน์ตาของเด็กสาวเบิกกว้าง สั่นไหวด้วยทั้งความตกใจและอับอาย

เธอพยายามลุกขึ้นยืน เนื้อตัวสั่นไหวด้วยความกลัว ปกติเธอก็กลัวเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่นี่เขายังน่ากลัวเป็นร้อยเท่าพันเท่าเพิ่มขึ้นไปอีก

ไม่รู้เป็นเพราะน้ำที่ไหลจากผมหรือหยดน้ำตากันแน่ ที่ทำให้ใบหน้าของเธอชุ่มจนเปียกได้ถึงเพียงนี้ หากเธอไม่มีแม้แต่เวลาจะมายืนร้องไห้

พลั่ก!!!

เขาผลักเธอลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินออกไป โดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่นิดเดียว

วิมลลักษณ์ได้แต่นั่งนิ่ง น้ำเย็นบนผิวกายยังไม่เย็นยะเยือกเท่ากับหัวใจที่ถูกทำร้ายเพราะคำปรามาสจากคนเมื่อครู่

แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้แน่ก็คือ… แม่ของเธอไม่มีวันทำร้ายใคร

เธอหวังแค่เพียงสักวัน เธอจะมีโอกาสล้างมลทินนี้ให้หมดไปจากชื่อของแม่...ผู้หญิงที่แสนดีที่สุดในชีวิตของเธอ

กลิ่นธูปลอยคลุ้งในอากาศ ปะปนกับกลิ่นดอกไม้จันทน์จากพวงหรีดที่เรียงรายรอบภาพถ่ายของผู้วายชนม์

ผู้หญิงที่เคยเป็นที่พึ่งพิงให้เธอกับแม่มาโดยตลอด

แววตาอ่อนโยนที่สุดยามที่ท่านมองเธอ…

บัดนี้ไม่มีอีกแล้วซึ่งร่มเงาที่จะแผ่กิ่งก้านสาขาให้กับเธอ

แม้แต่แม่ที่ถูกตราหน้าว่าท่านเป็นฆาตกร...หากจนถึงบัดนี้ตำรวจกลับยังไม่พบหลักฐานเพียงพอที่จะยืนยันได้ว่าแม่ของเธอคือฆาตกรตัวจริงด้วยซ้ำ แต่อีกนัยหนึ่งที่เป็นข้อถกแย้งจนกลายเป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้แม่ของเธอตกเป็นจำเลยของสังคมก็คือ...

ท่านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากพบว่าคุณผู้หญิงของบ้านนอนแน่นิ่งโดยมีเลือดคั่งในสมองพร้อมกับทองคำหลายสิบบาทในห้องนอนของคุณหญิงที่หายไปแทบทั้งหมด

แพทย์และพยาบาลพยายามทำการยื้อชีวิตของคนไข้อย่างสุดความสามารถ

ทว่าสุดหนทางที่จะช่วยท่านได้เนื่องจากมาถึงโรงพยาบาลช้าเกินไปเสียแล้ว...

มีเพียงศศิธรคนรักของธราดลเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างคุณแม่ของเขาไปจนถึงโรงพยาบาล แทนที่ผู้เป็นลูกชายจะได้กลับไปหาแม่ที่บ้าน

ท้ายที่สุดจึงต้องตามไปที่โรงพยาบาล ก่อนที่ทีมแพทย์จะแจ้งให้ทำใจในที่สุด

นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าแม่ของเธอเป็นฆาตกรอย่างที่เขาปรามาสเอาไว้จริง ๆ

เสียงพระสวดดังคลอเบา ๆ อาศัยจังหวะที่แขกเหรื่อภายในงานเริ่มทยอยกลับกันไปหมดแล้ว

เธอสวมชุดดำเรียบ ๆ เข้ามาภายในงาน โดยสายตาคอยระแวดระวังจากคนรอบกาย

สาวน้อยในวัยสิบแปดปีไม่เคยคิดหวังสิ่งใด นอกจากจะได้มีโอกาสกราบลา

ผู้หญิงคนหนึ่ง…ที่เคยอุ้มชูเธอ ผู้ที่มีพระคุณราวกับเป็นแม่คนที่สอง

เธอคุกเข่าลงหน้ากรอบรูป วางธูปไว้ในกระถาง ดวงตาแดงเรื่อ มือสั่นน้อย ๆ ขณะพนมขึ้นไหว้

“ขอบคุณนะคะ…ที่เคยรักหนูเหมือนลูก...วันนี้หนูมากราบลาและขออโหสิกรรมทั้งหมด หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณผู้หญิง แต่หนูเชื่อว่าแม่ของหนูไม่ได้ทำ...คุณผู้หญิงช่วยหนูกับแม่หน่อยได้ไหมคะ?”

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาไหลลงมาก่อนที่ธูปจะดับ

แต่ยังไม่ทันได้วางดอกไม้ดี เสียงเข้มจัดก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

ตัดทุกความสงบในวินาทีนั้นให้กลายเป็นน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ

“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในงานนี้?”

เสียงของธราดลก้องกังวานด้วยอารมณ์ที่ปะทุเหมือนเปลวไฟที่ราดลงไปในกองน้ำมัน

ผู้คนในงานที่ยังหลงเหลืออยู่เริ่มหันมามอง บางคนกระซิบ...บางคนเบือนหน้าหนี แต่ไม่มีใครกล้าห้าม

“ลูกของคนที่ฆ่าแม่ฉัน ยังกล้ามีหน้ามาไหว้แม่ฉันอีกเหรอ?!”

เอ่ยออกไปไม่พอ มือหนายังคว้าดอกไม้ที่เธอวางเมื่อครู่...โยนทิ้งลงไปต่อหน้าต่อตาคนตัวเล็ก

“หรือเธออยากมาดูผลงานแม่ตัวเองใกล้ ๆ ว่าสำเร็จดีแค่ไหน!”

วิมลลักษณ์สะดุ้งเฮือก พยายามลุกขึ้นด้วยคำปรามาสที่ตะโกนใส่เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอส่ายหน้าช้า ๆ ดวงตาสั่นระริก น้ำตาหยดลงบนผ้าดำตรงอก

“หนูแค่อยากมากราบท่าน...ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี...”

“หยุดตีหน้าเศร้าให้คนอื่นมองว่าฉันรังแกเธอได้แล้ว! เธอก็ไม่ต่างจากแม่ของเธอนั่นแหละ!”

เขาชี้ไปที่ทางออก สายตาเย็นยะเยือก ราวกับเธอเป็นเพียงกิ้งกือไส้เดือนที่เขาขยะแขงและเกลียดเต็มทน

“ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะสั่งให้คนลากเธอออกไป!"

พรึ่บ!!!

ไฟในงานดับลงโดยไม่มีสาเหตุ ก่อนที่สาวน้อยที่ยืนร้องไห้เมื่อครู่จะยืนนิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่ง

แล้วลุกขึ้นเพื่อเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่หันหลังกลับไปมอง

ทุกก้าวย่างของเธอเหมือนถูกตะปูตอกลงกลางอก

แต่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า...

เธอเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาเช่นกัน