ตอนที่ 5 ผู้หญิงของนาย📌🔥

"เสื้อผ้าผู้หญิงของนายเหรอน่ะ"

ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาววัยสิบสี่ที่นั่งซักเสื้อผ้าในกะละมังใบเล็กอย่างทะมัดทะแมง

"ผู้หญิงที่ไหนล่ะแม่? ของพี่มนเขา"

"ของมน?"

เอ่ยถามออกไปเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากลูกสาว

"ก็นายอุ้มพี่มนมาจากคอกม้า เห็นว่าใช้งานจนเป็นลม...กลัวเป็นขี้ปากคนอื่น"

"แล้วเอามาไว้ที่บ้าน? แม่ว่าชักจะแปลก ๆ"

"ใช่ไหมแม่? แต่นายคงไม่อยากดูแลเองนั่นล่ะ เลยต้องเอาพี่มนมาด้วย"

เด็กสาวเงียบไปอีกอึดใจ...ก่อนจะหันมาสบตาแม่คล้ายจะมีความคิดไปในทิศทางเดียวกัน

"ที่แปลกกว่านั้นคืออะไรรู้ไหมแม่?"

"แล้วแกจะพูดให้แม่อยากรู้ทำไมเนี่ย...จะเล่าก็เล่ามา แต่อย่าเสียงดังไป หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง"

ผู้เป็นแม่ตั้งใจรอฟังประโยคสำคัญจากปากลูกสาว

"นายพาพี่มนไปนอนที่ห้อง...ห้องที่ว่าก็คือห้องนอนของนายเอง"

"อกอีแป้นจะแตก!"

"อุทานได้เชยมากแม่...แค่ขึ้นไปนอนบนเตียง นายไม่ได้ทำอะไรพี่มน...นี่ก็ออกไปรีสอร์ต เดี๋ยวสักพักพี่มนตื่นก็คงกลับไปเองนั่นล่ะ"

"รู้แล้วก็เหยียบไว้เลย ไม่ต้องเล่าไปเล่ามา...เข้าใจที่แม่พูดไหม?"

น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปสั่งกำชับอย่างหนักแน่น ด้วยความที่ทำงานที่นี่มานานโดยเฉพาะช่วงหลัง ๆ ที่สองแม่ลูกทั้งมาทำความสะอาดและทำกับข้าวมื้อเย็นให้ผู้เป็นเจ้านาย

ซึ่งส่วนใหญ่ธราดลจะไม่โปรดอาหารเช้า เนื่องจากดื่มเพียงกาแฟดำแก้วเดียวก็อยู่ท้อง

ส่วนตอนกลางวันถ้าไม่ไปรับประทานอาหารพร้อมกับคนงานในไร่ที่โรงอาหารส่วนกลาง...ก็จะไปรับประทานอาหารที่รีสอร์ตนับเป็นการดูงานไปในตัว

แต่ที่ทำให้เธอแปลกใจจนต้องหวนกลับมาคิดซ้ำไปซ้ำมาก็คือ...นายของเธอไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนขึ้นห้องนอนตัวเอง

หากจะอาศัยบริการเพื่อบำบัดความต้องการในเรื่องอย่างว่า นายของเธอก็จะไปที่รีสอร์ตเป็นส่วนใหญ่

แม้กระทั่งคนรักล่าสุดอย่างคุณศศิธรที่นายเศร้าโศกเสียใจมาแรมปี...ยังให้พักห้องแยกต่างหาก

เธอเองก็ชักได้กลิ่นทะแม่ง ๆ ไม่ต่างกับบุตรสาวที่อยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นนั่นล่ะ

เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นคาดว่าพายุฤดูร้อนจะเข้าตามพยากรณ์อากาศที่แจ้งไว้ จนสองแม่ลูกถึงกับผงะด้วยความตกใจ

สาวน้อยวัยสิบสี่ที่ตากผ้าในที่ร่มเสร็จเรียบร้อยถึงกับรีบวิ่งไปเก็บกะละมังคว่ำไว้ที่เดิม ส่วนผู้เป็นแม่ก็รีบปิดเตาในครัวให้เรียบร้อย

"แม่หนูลืมเก็บผ้า"

"งั้นก็ไปกันก่อน...ค่อยวนกลับมาดูมนใหม่"

ประทับจิตพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดของผู้เป็นแม่ ขืนชักช้ากว่านี้ได้ซักผ้าใหม่อีกรอบแหง ๆ

สาวน้อยรีบเดินออกไปล็อกประตูหน้าเรือนใหญ่ของเจ้านายให้เรียบร้อย ก่อนจะวนกลับมาทางหลังบ้าน กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ที่ผู้เป็นแม่สตารต์ไว้รอก่อนหน้านั้นอยู่ก่อนแล้ว

"บิดสุดแรงเกิดไปเลยแม่!...หนูกลัวเราจะเปียกก่อนถึงบ้านซะก่อน"

"งั้นก็เกาะเอวแน่น ๆ พร้อมหรือยังนังหนู? จะไปแล้วนะ!"

บรื้น!!! บรื้น!!!

สิ้นเสียงบิดรถของผู้เป็นแม่ สาวน้อยวัยสิบสี่ก็ดูเหมือนจะหัวเราะชอบอกชอบใจเป็นพิเศษกับการซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ที่ออกตัวแรงด้วยความเร็วสูง ปกติแม่ของเธอจะไม่ขับรถเร็ว...แต่ด้วยสถานการณ์บังคับให้ต้องแข่งกับเวลาจึงจำเป็นต้องทำเช่นนั้น ประทับจิตอดคิดถึงพี่สาวที่นอนป่วยอยู่ที่เรือนใหญ่คนเดียวไม่ได้...

'รอหน่อยนะพี่มน เดี๋ยวองุ่นจะรีบกลับมา'

โดยหารู้ไม่ว่า...คนที่จะต้องนอนแบ็บเป็นรายต่อไปก็คือเธอกับแม่นั่นเอง

ธราดลกลับมาถึงบ้านก่อนฝนจะตก แต่ยิ่งควบม้าให้เร็วเท่าไหร่...ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ทัน เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาตอนนี้ชุมฉ่ำไปด้วยเม็ดฝน

ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกจากตัวก่อนจะโยนไปที่ตะกร้าในส่วนของโซนซักล้าง หางตาเหลือบไปเห็นชุดชั้นในของผู้หญิงที่ตากไว้แล้วก่อนหน้านี้ แต่พอมองย้อนไปเห็นเสื้อยืดสีอ่อนคุ้นตากับกางเกงยีนสีซีดก็พอนึกออกว่าใครเป็นเจ้าของชุดนั้น

แอบนึกเคืองอยู่หน่อย ๆ ที่กล้าดียังไงเอาชุดของตัวเองมาตากไว้ที่บ้านของเขา...ป่านนี้คงจะกลับไปที่ท้ายไร่แล้วล่ะมั้ง

คิดมาได้ถึงตรงนั้นก็อดมีความรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ บ้านหลังเก่าซอมซ่อที่แค่ฝนหยดเล็ก ๆ ยังซึมไปทั่วทั้งบ้าน แล้วนี่พายุฤดูร้อนโหมกระหน่ำขนาดนี้...เธอจะใช้ชีวิตยังไงกัน?

หากความคิดด้านดำมืดกลับบอกตัวเองว่า...นั่นคือสิ่งที่ลูกสาวนักโทษอย่างเธอสมควรได้รับแล้ว

กายแกร่งค่อย ๆ ถอดกางเกงยีนสีเข้มสะบัดออกจากกายตามเสื้อไปอีกตัว ทั้งกายของเขาตอนนี้จึงล่อนจ้อน เพราะแม้แต่กางเกงชั้นในที่เปียกจนฉ่ำไปทั้งพวง...ก็เห็นทีว่าจะใส่ต่อไม่ได้

มือหนาคว้าผ้าขนหนูที่ตากอยู่เพียงผืนเดียวมาพันเอวสอบไว้แน่นเพื่อไม่ให้อุจาดตาเจ้าบ้านเจ้าเรือนจนเกินไป

ทั้งมัดกล้ามหน้าอกหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนซิกแพ็กอย่างคนที่มักออกกำลังกายเป็นประจำ เนื่องจากธราดลมีฟิตเนสส่วนตัวที่บ้าน...ไหนจะงานที่ฟาร์มวึ่งต้องใช้แรงกายเป็นหลัก จึงทำให้ร่างกายของเขาค่อนข้างหนาขึ้นจากเมื่อสี่ปีที่แล้ว

ไฟในห้องรับแขกดับลงเหลือเพียงแสงสลัวจากโคมไฟตรงหัวบันไดที่ยังเปิดค้างไว้ บรรยากาศเงียบเชียบจนน่าประหลาดใจ

อันที่จริงเขาควรจะชินกับความรู้สึกนี้ด้วยซ้ำ...สี่ปีที่ผ่านมาล้วนตอกย้ำได้เป็นอย่างดีว่าเขาสามารถเผชิญกับมันได้...

แม้จะเงียบเหงาหรือเจ็บปวดเจียนตายยามมองไปที่ภาพของแม่บนกรอบไม้สีทองนั่น

เขาเพียงแค่รอเวลา...ตามเบาะแสที่เพื่อนของเขาเพิ่งแจ้งให้ทราบก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน

ธราดลหยุดอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมันออกอย่างเบาที่สุด

ไม่รู้เขาแอบหวังไปเองหรือเปล่า?...

หวังว่าใครบางคนที่เขานึกเกลียดแสนเกลียดจะยังอยู่ที่เดิม...บนเตียงของเขา

ห้องทั้งห้องมืดมิด...หากยังพอมีแสงจากฟ้าที่แลบเป็นระยะ ๆ พอให้เห็นร่างเล็กที่ยังนอนขดตัวอยู่บนเตียง

"เธอนี่มัน...อู้งานชะมัด!"

คนถูกบ่นยังคงหลับสนิท...มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอ

ร่างหนายืนพิงกรอบประตู มองใครบางคนอยู่นานโดยไม่พูดอะไรเลย ก่อนที่ร่างบางจะพลิกตัวไปอีกฝั่ง...โดยไม่รู้เลยว่าผ้าห่มหนาร่นลงไปอยู่ที่ปลายเท้าแทบทั้งหมด

นัยน์ตาคมถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจ...ทันทีที่เห็นแก้มก้นงามงอนได้รูปโผล่พ้นออกมาจากชายเสื้อเชิ้ตตัวโปรดของเขา

"นี่คงเป็นแผนการของเธอที่ตั้งใจยั่วฉันสินะ"

พูดออกไปราวกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ...

ทว่าบางอย่างภายใต้ผ้าขนหนูกลับแข็งขันขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

แม้กระทั่งเจ้าตัวเองยังรับรู้ได้ถึงความทรมานจากอาการปวดหนึบที่ว่า...ร้อนรนจนต้องนึกหาทางปลดปล่อย

ก่อนที่คนต้นเหตุจะตื่นมาเห็นก่อนนั่นล่ะ

"ร้อน...หิว..." เสียงเล็ก ๆ บ่นพึมพำเบา ๆ ทว่าเขาได้ยินทุกถ้อยคำที่เธอเอื้อนเอ่ยทั้งหมด จะขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ก็ไม่ใช่เรื่อง...เดี๋ยวจะเข้าแผนยัยตัวร้ายนั่นเสียก่อน

เปลือกตาบาง ๆๆค่อนข้างหนักอึ้งยามที่เธอค่อย ๆ พยายามลืมตาตื่นขึ้นมา พอรับรู้ได้ว่าร่างกายของตัวเองอ่อนเพลียจากการเดินทางประกอบกับการทำงานหนัก

จ๊อก!!!

เสียงท้องร้องขึ้นมาด้วยความหิวโหย แน่สิ...วันนี้ทั้งวันข้าวสักคำก็ยังไม่ตกถึงท้อง เพราะคน ๆ เดียวเลยแท้ ๆ ดีหน่อยแค่ได้นอนเต็มตื่น

วิมลลักษณ์ค่อย ๆ ปรับสายตาท่ามกลางความมืด อากาศภายในห้องนี้เย็นฉ่ำ แต่เหมือนตัวเธอจะเริ่มร้อนนิด ๆ ฟูกที่นอนหนา ๆ นิ่ม ๆ แบบนี้ เห็นทีว่าจะไม่ใช่ฟูกนอนประจำของเธอแน่ ๆ

"ที่นี่คือที่ไหนกัน?"

ริมฝีปากอวบอิ่มบ่นพึมพำออกไปด้วยความฉงน ก่อนจะยกมือจับตามเนื้อตัวของตัวเองแล้วพบว่า...นี่มันไม่ใช่ชุดของเธอ

ร่างกายของเธอมีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่เพียงตัวเดียวไว้ห่อหุ้มร่างกายเท่านั้น

มือบางล้วงเข้าไปด้านใน...มันไม่เหลืออะไรเลย ทั้งชุดชั้นในด้านบนและด้านล่าง

ร่างบางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนจะดีดตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียงนอนกว้าง...ฟูกนอนหนานุ่มที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามาหลับอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่เป็นเพราะความไม่ระวังตัวอีกนั่นล่ะ ที่ทำให้ตัวเธอเองถึงกับหน้สมืดจนจะหล่นไปกองอยู่กับพื้น...หากไม่มีมือหนาของใครบางคนมาคว้าเอาไว้เสียก่อน

"กรี๊ด!!!!!!"