LOGINShare
ตอนที่ 6 ฉันก็เกลียดเธอ📌🔥
Last Updated:
2025-06-28 20:39:41"กรี๊ด!!!!!!"
เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความตกใจไม่พอ ทันทีที่เห็นนัยน์ตาคมกริบจ้องกลับมายังเธออย่างคาดโทษ นัยน์ตาอำมหิตที่มองมาจากนอกโลกยังรุ้ว่าเป็นเขา...คนที่เกลียดเธอและแม่จนเข้ากระดูกดำ! "เธอจะร้องแหกปากให้ได้อะไรขึ้นมา! หรือว่าจงใจให้คนอื่นเข้ามาเห็นว่าเธอกับฉันอยู่ด้วยกัน เพื่อจะจับฉันอย่างนั้นเหรอ? แผนโง่ ๆ" เอ่ยออกไปอย่างกระทบกระทั่ง ก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระในทันทีราวกับตัวเองจับไปโดนของร้อน...ทั้งที่เจ้าตัวเขาก็ไม่ได้ขอร้องให้ช่วย "ฉันไม่เคยคิดทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น!...และฉันก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่บ้านของคุณได้ยังไง?" "แล้วแต่จะคิด" ร่างหนากับผ้าขนหนูผืนเดียว ตอบออกไปอย่างไม่ยี่หระ...และไม่แม้แต่จะอธิบายสิ่งใดต่อจากนั้น ปล่อยให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่นพื้นเข้าใจไปอีกอย่าง ร่างบางนั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น...น้ำตาร่วงหยดลงพื้นช้า ๆ หญิงสาวกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาให้เขาได้ยิน เขาทำร้ายร่างกายเธอด้วยการใช้งานยังไม่พอ นี่ยังทำร้ายจิตใจด้วยการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจนไม่เหลือชิ้นดี ใจคอเขาจะไม่ให้เธอเหลือความภาคภูมิใจไว้กับตัวเองเลยสินะ... แววตาเคียดแค้นฉายแววออกทางดวงตากลมโตไม่แพ้กัน เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกรังแกแล้วอยากฆ่าคนตรงหน้าให้ตายคามือก็วันนี้ มือบางคว้าบางอย่างใกล้ตัว...โคมไฟกระเบื้องใบเล็กนี่แหละ...อาวุธใกล้มือ! พลั่ก!!! "โอ๊ย!!! นี่เธอจะฆ่าฉันเหรอมน!" มือหนาที่จับไปที่ขมับของตนเองรับรู้ได้ทันทีว่ามีเลือดเหนียว ๆ ไหลซึมออกมา ในขณะที่มือบางอีกข้างโยนอาวุธในมือของคนที่ตั้งใจประทุษร้ายเขาไปอีกทางจนเศษกระเบื้องแตกกระจายเต็มพื้นห้องไปหมด เธอกำลังทำให้เขาโมโห...สันดานฆาตกรที่แทรกซึมผ่านเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้เป็นแม่ ยังไงก็ไม่มีวันต่างกัน เช่นเดียวกับลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นที่กำลังยืนจ้องหน้าเขาเขม็งอยู่ในขณะนี้ "ฆาตกร...เหมือนแม่ไม่มีผิด!" "ใช่! ฉันจะฆ่าคุณ ฉันเกลียดคุณ...ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!" มือบางข้างที่ยังเหลือทุบตีอกแกร่งคนตรงหน้าเป็นพัลวัน คนตัวเล็กรู้ดีแก่ใจว่าสู้ไม่ได้...แต่เธอก็จะสู้ สู้จนตายกันไปข้างหนึ่งนี่ล่ะ อย่างน้อยก็ไม่เหลืออะไรให้เสียแล้วนิ "ฉันก็เกลียดเธอเหมือนจะตาย นี่หยุดนะมน!" ไม่รู้ว่าร่างบอบบางตัวเท่าไหล่ของเขาไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน ถึงได้ทุบเขาเอา ๆ จนไม่มีที่ว่างให้พักหายใจหายคอ ผ้าขนหนูที่นุ่งเอาไว้ก็ทำท่าว่าจะหลุด...จากนี้เขาเองก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของคนตรงหน้าได้เช่นกัน หากต้องเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่งภายใต้ผ้าขนหนูผืนนี้จนเต็มตา พลั่ก!!! สู้กันไปสู้กันมาจนคนตัวโตเห็นทีว่าจะทนไม่ได้ ด้วยว่ารอยเล็บของคนตรงหน้าช่างมีพิษสงร้ายเหลือ ไหนจะเลือดที่ยังซึม ๆ ตรงขมับนั่นอีก ท้ายที่สุดจึงต้องกำราบร่างบางเอาไว้ใต้ร่างนี่แหละ ดิ้นต่อไปอีกสิ...คราวนี้เห็นทีจะจับทำเมียอย่างที่เธอคิดจริง ๆ "ปล่อย!" ดวงตากลมโตจ้องกลับอย่างวาวโรจน์ หากก่อนหน้านี้ยังพอมีทีท่าหวาดกลัวหรือมีความเกรงใจกันอยู่บ้าง ทว่าตอนนี้เธอกลับมองไม่เห็นแววตาคู่นั้นอีกต่อไปแล้ว ก็คงไม่ต่างอะไรจากเขานั่นล่ะ "ฉันไหมที่ต้องพูดคำนั้นออกไป เธอเป็นบ้าอะไร! มาถึงก็มาทุบฉัน...เรื่องแม่เธอยังไม่รอด นี่ใจคอจะติดคุกก่อนแม่ตัวเองหรือไง?" "ถ้าฉันติด...คุณก็ต้องติดเหมือนกัน ข้อหาใช้แรงงานเยี่ยงทาส กักขังหน่วงเหนี่ยว...ขืนใจคนที่เขาไม่สมยอม" "มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!" "น้อยไปด้วยซ้ำ!" ดูปากคนอวดดีเอาเถอะ ยอมลดราวาศอกซะที่ไหน ก่อนหน้านี้ยังไม่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาด้วยซ้ำ หน้ายังไม่กล้าเงยขึ้นมามอง...แต่นี่อะไร จ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะยัยตัวดี! "ถ้าขืนเธอยังดิ้นไม่เลิก! ฉันจะทำให้สิ่งที่เธอคิดเป็นจริงสักที" ใบหน้าคมก้มต่ำไปที่เนินอกอวบ...ที่บัดนี้ไม่มีอาภรณ์ชิ้นใดมาบดบังความงาม กระดุมเสื้อเม็ดเล็กแทบขาดออกไปทั้งหมด ตั้งแต่ที่สู้รบปรบมือกับคนตัวโตบนร่างบาง สองมือหนาจับข้อมือบางตรึงไว้เหนือศีรษะทั้งสองข้างจนไม่สามารถขัดขืนได้ คนตัวเล็กปล่อยให้น้ำตาที่เหือดแห้งไปเมื่อครู่ไหลรินผ่านดวงหน้างาม เธอจะจำไว้ในหัวใจไปจนตาย... เธอจะไม่มีวันให้อภัยคนอย่างเขาเช่นกัน "ร้องไห้อย่างกับฉันจะข่มขืน...ทั้งที่ตัวเธอเองหาเรื่องใส่ตัวก่อนแท้ ๆ" ร่างบางยังคงเงียบ กัดฟันแน่นไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมา แม้ใบหน้าคมจะห่างเพียงคืบ...แต่เธอก็ไม่แม่แต่จะปรายตามอง "ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เคยพิศวาสเธอแม้แต่น้อย เรื่องระหว่างเราไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอคิด องุ่นเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าและดูแลเธอตอนที่เธอเป็นลม ฉันกลัวเธอตายซะก่อน ก็เลยพามาที่นี่" ดูเหมือนประโยคยาวเหยียดเมื่อครู่จะสามารถหยุดน้ำตาคนตัวเล็กไว้ได้ ใบหน้าเล็กที่เบือนหนีจึงเผลอหันกลับไปมองใบหน้าคมที่กำลังมองมาที่เธออีกครั้งอย่างเผลอไผล "ฉันให้เวลาเธอห้านาที ไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ของฉันมาใส่ใหม่ ลงไปอุ่นกับข้าวเย็นรอฉันที่ด้านล่างให้เรียบร้อย แต่ถ้าเธอยังอยากอยู่ตรงนี้ต่อ...ฉันก็จะคิดว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการและพยายามยั่วยวน..." ร่างบางไม่รอให้เขาเอ่ยจบประโยคก็ผลักร่างหนาล้มลงไปยังฟูกกว้าง สายตาที่เริ่มปรับให้ชินกับความมืดเพ่งไปมองยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่เพียงไม่กี่ก้าว ก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตมาได้หนึ่งตัว เท้าเล็ก ๆ รีบจ้ำอ้าวออกไปจากห้องนอนใหญ่ด้วยกลัวว่าใครบางคนจะเผลอคิดไปว่าเธอกำลังจงใจกระทำอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ นึกดีใจราวกับยกภูเขาออกจากอก... อย่างน้อยศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่เพียงอย่างเดียวคือร่างกายของเธอ มันยังคงไม่ถูกพรากไปจากคนใจร้าย คนที่เธอและเขาไม่มีวันจะบรรจบกันได้ รอเพียงถึงเวลาที่ทุกอย่างสิ้นสุดลง... เธอเองก็จะไปจากที่นี่ทันทีเช่นกัน
Latest chapter
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 9 รู้ตัวว่าไม่สูงก็บอกสิ📌♥️
เสียงน้ำไหลกระทบจานชามดังเป็นจังหวะเบา ๆ เธอพยายามระมัดระวังมากที่สุดเพื่อไม่ให้น้ำกระเซ็นมาใส่เสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขา ในขณะที่คนตัวโตที่กำลังนั่งเอนตัวพิงพนักเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในสายตานอกจากภาพยนตร์บนหน้าจอแอลอีดีที่กำลังฉายอยู่ แต่ในความเป็นจริง นัยน์ตาสีนิลกำลังเลื่อนไปทางห้องครัวบ่อยครั้งมากกว่าที่จะมองหน้าจอเสียอีก ดวงตาคมคู่นั้นแอบชำเลืองไปทางเธอเป็นระยะ ๆ ทุกครั้งที่เธอเอื้อมมือไปหยิบจานที่เพิ่งล้าง หรือสะบัดน้ำออกจากมือ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอมองอากัปกิริยาของคนร่างบางโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ก่อนที่จานใบสุดท้ายจะถูกล้างจนเสร็จสิ้น มือบางคู่นั้นเช็ดมือจนแห้งก่อนจะหันตัวกลับมาทางเขา ธราดลนั่งหลังตรงก่อนจะเบนสายตาไปทางหน้าจอแอลอีดีขนาดใหญ่ พร้อมกับเร่งเสียงภาพยนตร์ที่กำลังฉายอยู่เบื้องหน้าให้ดังขึ้น วิมลลักษณ์ไม่แน่ใจมากนักว่าชุดปฐมพยาบาลยังเก็บไว้อยู่ที่เดิมหรือเปล่า ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเหลือบไปเห็นว่ามันวางอยู่สูงกว่าที่ควร มือบางเอื้อมไปหยิบกล่องยาที่อยู่ด้านบนจนปลายเท้าเขย่ง "อ๊ะ...อีกนิดเดียว" ใบหน้าเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะใช้แขนเรียวยืดขึ้นจนสุดความสามารถ อีกเพียง
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 8 ก็แค่คน ๆ เดียว จะอะไรนักหนา📌
วิมลลักษณ์ไม่ได้ปรายตามองเขา หญิงสาวยังคงก้มหน้าหลุบตาลงต่ำอย่างทุกครั้งที่มักจะทำเป็นประจำยามที่ต้องเผชิญหน้ากับเจ้านายที่แสนใจร้าย เพียงแค่วันนี้เธอออกจะบ้าดีเดือดกับเขาไปสักหน่อย อดรู้สึกผิดไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองทำกับเขาก่อนหน้านี้ เธอตั้งใจจะหันหลังกลับไปเงียบ ๆ ทว่า"จะไปไหน?"คนตัวโตที่สวมใส่เพียงกางเกงผ้าฝ้ายขายาวเปลือยเปล่าท่อนบนทำเป็นถามเสียงเข้มออกไป มองคนตัวเล็กที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาไปทางครัวอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเงยหน้ามองเขาสักนิด "จะไปเก็บถาดค่ะ"ยืนหันหลังตอบ...เธอรู้ว่าตัวเองไม่ควรทำกิริยาแบบนี้กับเขา แต่จะให้ทำยังไงได้ ตอนนี้เธอทั้งหิว ทั้งอาย ทั้งรู้สึกแย่กับตัวเองจนไม่อาจทนมองเขาต่อไปได้ไหว"นั่งกินข้าวกับฉันก่อน""ไม่เป็นไรค่ะ"จ๊อก!!!!บางทีเธอก็นึกเกลียดเสียงท้องตัวเองที่ปล่อยคิวผิดให้เจ้าตัวได้อายซ้ำแล้วซ้ำเล่า หิวน่ะมันก็หิวอยู่หรอก...แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอมากกว่าน่ะสิ หรือบางทีศักดิ์ศรีอาจประทังชีวิตต่อไปไม่ได้...กองทัพยังต้องเดินด้วยท้องสินะ"จะเย่อหยิ่งให้ได้อะไรขึ้นมา ไม่ได้เต็มใจจะชวนหรอกนะ แค่ไม่อยากเป็นขี้ปากคนอื่นว่าใช้งานลูกน้องเยี่ยงทาส กักขังหน
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 7 หลายรอบแล้วนะ📌🔞🔥
ร่างหนาในความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบแซนติเมตรเปลือยกายแกร่งล่อนจ้อนเดินอาด ๆ เข้าไปในห้องน้ำ สิ่งแรกที่ทำคือเปิดฝักบัวให้แรงที่สุด ก่อนที่ร่างสูงจะยืนอยู่ใต้ฝักบัวเต็มความสูงเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในกายของตนเอง ร้อนไปทั้งกาย...แต่แข็งอยู่แค่บางส่วน บางส่วนที่ว่าก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมสงบโดยง่าย มันตั้งโด่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนต้องมายืนเมื่อยมือเพื่อรูดเข้ารูดออกมันอยู่อย่างนี้"อะ...อ่า...หลายรอบแล้วนะ!...อ๊า"เสียงบ่นพึมพำในขณะที่ภายในหัวกำลังคิดถึงเรือนร่างนุ่มนิ่มขาวผ่องที่เพิ่งสัมผัสด้วยสองมือหนา ก่อนหน้านี้หลายปีเขาเองก็ต้องยื่นเมื่อยมือเพราะดันเผลอไปเห็นของดีบางอย่างเข้า ภาพนั้นยังติดตา...ตรึงใจ แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถเปิดเผยทุกอย่างออกไปได้ในตอนนั้น...ยิ่งเรื่องราวกลับตาลปัตรเป็นไปในทางลบเช่นนี้ ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านกับตัวเองอยากจะโกรธให้มากกว่านี้อยากจะเกลียดให้มากกว่านี้อยากจะร้ายให้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่ากับสิ่งที่แม่เธอทำแต่พอเห็นแววตาคู่นั้นที่มองมา เขากลับนึกโกรธนึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่ทำร้ายเธอ...ธราดลรู้ดีว่าไม่สามารถถอยหลังกลับไปยืนในความรู้สึกเดิม ๆ
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 6 ฉันก็เกลียดเธอ📌🔥
"กรี๊ด!!!!!!"เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความตกใจไม่พอ ทันทีที่เห็นนัยน์ตาคมกริบจ้องกลับมายังเธออย่างคาดโทษ นัยน์ตาอำมหิตที่มองมาจากนอกโลกยังรุ้ว่าเป็นเขา...คนที่เกลียดเธอและแม่จนเข้ากระดูกดำ!"เธอจะร้องแหกปากให้ได้อะไรขึ้นมา! หรือว่าจงใจให้คนอื่นเข้ามาเห็นว่าเธอกับฉันอยู่ด้วยกัน เพื่อจะจับฉันอย่างนั้นเหรอ? แผนโง่ ๆ" เอ่ยออกไปอย่างกระทบกระทั่ง ก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระในทันทีราวกับตัวเองจับไปโดนของร้อน...ทั้งที่เจ้าตัวเขาก็ไม่ได้ขอร้องให้ช่วย"ฉันไม่เคยคิดทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น!...และฉันก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่บ้านของคุณได้ยังไง?""แล้วแต่จะคิด" ร่างหนากับผ้าขนหนูผืนเดียว ตอบออกไปอย่างไม่ยี่หระ...และไม่แม้แต่จะอธิบายสิ่งใดต่อจากนั้น ปล่อยให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่นพื้นเข้าใจไปอีกอย่างร่างบางนั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น...น้ำตาร่วงหยดลงพื้นช้า ๆ หญิงสาวกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาให้เขาได้ยิน เขาทำร้ายร่างกายเธอด้วยการใช้งานยังไม่พอ นี่ยังทำร้ายจิตใจด้วยการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจนไม่เหลือชิ้นดี ใจคอเขาจะไม่ให้เธอเหลือความภาคภูมิใจไว้กับตัวเองเลยสินะ...แววตาเคียดแค้นฉายแววออกทางดว
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 5 ผู้หญิงของนาย📌🔥
"เสื้อผ้าผู้หญิงของนายเหรอน่ะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาววัยสิบสี่ที่นั่งซักเสื้อผ้าในกะละมังใบเล็กอย่างทะมัดทะแมง "ผู้หญิงที่ไหนล่ะแม่? ของพี่มนเขา" "ของมน?" เอ่ยถามออกไปเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากลูกสาว "ก็นายอุ้มพี่มนมาจากคอกม้า เห็นว่าใช้งานจนเป็นลม...กลัวเป็นขี้ปากคนอื่น" "แล้วเอามาไว้ที่บ้าน? แม่ว่าชักจะแปลก ๆ" "ใช่ไหมแม่? แต่นายคงไม่อยากดูแลเองนั่นล่ะ เลยต้องเอาพี่มนมาด้วย" เด็กสาวเงียบไปอีกอึดใจ...ก่อนจะหันมาสบตาแม่คล้ายจะมีความคิดไปในทิศทางเดียวกัน "ที่แปลกกว่านั้นคืออะไรรู้ไหมแม่?" "แล้วแกจะพูดให้แม่อยากรู้ทำไมเนี่ย...จะเล่าก็เล่ามา แต่อย่าเสียงดังไป หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง" ผู้เป็นแม่ตั้งใจรอฟังประโยคสำคัญจากปากลูกสาว "นายพาพี่มนไปนอนที่ห้อง...ห้องที่ว่าก็คือห้องนอนของนายเอง" "อกอีแป้นจะแตก!" "อุทานได้เชยมากแม่...แค่ขึ้นไปนอนบนเตียง นายไม่ได้ทำอะไรพี่มน...นี่ก็ออกไปรีสอร์ต เดี๋ยวสักพักพี่มนตื่นก็คงกลับไปเองนั่นล่ะ" "รู้แล้วก็เหยียบไว้เลย ไม่ต้องเล่าไปเล่ามา...เข้าใจที่แม่พูดไหม?" น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปสั่งกำชับอย่างหนักแน่น ด้วยความที่ทำงานที่นี่มาน
สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน) ตอนที่ 4 อย่าเพิ่งตาย!
กลิ่นฟางเปียกกับกลิ่นม้าอบอวลทั่วคอก ร่างบางของคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาถูพื้นดินที่เปื้อนโคลนและมูลม้าด้วยมือเปล่า ๆ เสื้อตัวบางยังเปียกชื้นแนบตัว ผมยาวถูกรวบขึ้นลวก ๆ น้ำหยดลงจากปลายเส้นผมขณะเธอขยับมืออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยธราดลยืนพิงรั้วไม้ ห่างออกมาไม่กี่ก้าว ดวงตาคมจ้องมองเธอไม่วางตา สีหน้าอ่านอารมณ์ได้ยากนัก แต่ในแววตากลับนิ่งลึกจนแทบสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ปะทุอยู่เงียบ ๆลูกน้องสองสามคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ทำท่าจะเดินเข้ามาช่วย แต่เจ้านายหนุ่มเพียงยกมือขึ้นช้า ๆ ไม่ต้องพูดอะไร เสียงฝีเท้าก็หยุดกึก“พวกนายออกไปก่อน” เขาออกคำสั่งเสียงเรียบ ไม่ต้องเสียงดัง แต่อำนาจแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำที่พูดลูกน้องหันมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้าวถอยหลังออกจากคอกม้า ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน กับเสียงแปรงขัดไม้ที่คนตัวเล็กยังคงก้มหน้าก้มตาทำต่อไปอย่างมุ่งมั่นเธอรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น เพียงแต่ไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองไม่ใช่ไม่กล้า...แค่ไม่อยากเห็นคนทำหน้ายักษ์ถมึงทึงก็เท่านั้น“จะล้างให้สะอาดก็ต้องใช้แรงเพิ่มขึ้นอีก” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นในที่สุด เธอเงยหน้าขึ้นทันที แววตาต่อต้านผสมความเหนื่อยยิ่ง
You may also like
สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์67.7K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี57.1K viewsคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย24.4K viewsยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn35.5K viewsเสน่หาภรรยาในนาม
เนตรน111 viewsพ่ายรักเมียสวมรอย[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]
มณีภัทรสร39 viewsเเค้นรักเมียเด็ก!!!(ดิสนีย์Xเซอร์เวย์)
ดัชมิวคิส502 viewsเมียอุ้มบุญของคุณคิรัน
จิ้งจอกหูค้างคาว220 views
