ตอนที่ 4 อย่าเพิ่งตาย!

กลิ่นฟางเปียกกับกลิ่นม้าอบอวลทั่วคอก ร่างบางของคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาถูพื้นดินที่เปื้อนโคลนและมูลม้าด้วยมือเปล่า ๆ

เสื้อตัวบางยังเปียกชื้นแนบตัว ผมยาวถูกรวบขึ้นลวก ๆ น้ำหยดลงจากปลายเส้นผมขณะเธอขยับมืออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ธราดลยืนพิงรั้วไม้ ห่างออกมาไม่กี่ก้าว ดวงตาคมจ้องมองเธอไม่วางตา

สีหน้าอ่านอารมณ์ได้ยากนัก แต่ในแววตากลับนิ่งลึกจนแทบสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ปะทุอยู่เงียบ ๆ

ลูกน้องสองสามคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ทำท่าจะเดินเข้ามาช่วย แต่เจ้านายหนุ่มเพียงยกมือขึ้นช้า ๆ ไม่ต้องพูดอะไร เสียงฝีเท้าก็หยุดกึก

“พวกนายออกไปก่อน” เขาออกคำสั่งเสียงเรียบ ไม่ต้องเสียงดัง แต่อำนาจแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำที่พูด

ลูกน้องหันมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้าวถอยหลังออกจากคอกม้า

ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน กับเสียงแปรงขัดไม้ที่คนตัวเล็กยังคงก้มหน้าก้มตาทำต่อไปอย่างมุ่งมั่น

เธอรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น เพียงแต่ไม่อยากเงยหน้าขึ้นมอง

ไม่ใช่ไม่กล้า...แค่ไม่อยากเห็นคนทำหน้ายักษ์ถมึงทึงก็เท่านั้น

“จะล้างให้สะอาดก็ต้องใช้แรงเพิ่มขึ้นอีก” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นในที่สุด

เธอเงยหน้าขึ้นทันที แววตาต่อต้านผสมความเหนื่อยยิ่งเพิ่มดีกรีความอดทนให้ต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องมายืนเฝ้าแบบนี้หรอกค่ะ ฉันอึดอัด!” เธอโพล่งออกไปทั้งที่น้ำเสียงสั่น

“ไม่ได้เฝ้า แค่อยากดูว่าเธอจะทำงานได้เก่งเท่าปากรึเปล่า?...ก็แค่นั้น” เขาตอบกลับออกไป แล้วพิงรั้วต่ออย่างใจเย็น ขณะที่เธอแทบอยากจะเขวี้ยงแปรงใส่เขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด

แดดยามบ่ายแสนร้อนอบอ้าวผนวกกับความชื้นในคอกม้าอบอวลผสมกับกลิ่นฟางและมูลสัตว์

หากร่างบางยังคงกัดฟันแน่นก้มหน้าก้มตาขัดพื้นไม้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เสื้อเปียกชื้นแนบเนื้อเริ่มแห้งแต่เหงื่อก็ผุดขึ้นแทนที่เต็มแผ่นหลัง ลมหายใจเริ่มติดขัด มือที่จับแปรงสั่นเล็กน้อย

วิมลลักษณ์กัดฟันแน่น ฝืนตัวเองจนเกินไป ใจบอกให้หยุด แต่วิญญาณของความดื้อดึงยังคงสั่งให้เธอทำต่อ...โดยเฉพาะเจ้านายแสนใจดำอำมหิตคนนั้นที่ยังไม่ยอมขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนไกล

หากขายาว ๆ นั้นเดินออกไปเพื่อใช้เครื่องฉีดน้ำแรงดันสูง ในการฉีดพื้น ผนังคอก รางน้ำและที่ให้น้ำบริเวณอีกฝั่งของคอก

แปรงในมือหลุดลงพื้นตอนที่ร่างบางพยายามยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ใจเต้นแรง ร่างกายโงนเงน โลกทั้งใบหมุนคว้างไปหมด เสียงรอบข้างค่อย ๆ จางลง

เธอเอื้อมมือคว้าไปบนอากาศ

แต่กลับไม่สามารถคว้าอะไรได้เลยสักอย่าง

แล้วในที่สุดทุกอย่างก็ดับวูบลง ร่างของเธอทรุดฮวบลงกับพื้น ดีที่ยังมีฟางแห้งรองรับร่างบางนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นในวินาทีต่อมา ธราดลที่ยืนอยู่ไม่ไกลแทบจะพุ่งเข้ามาในทันที

“มน! ตื่นสิ!”

คนตัวโตทรุดตัวลงข้างเธอ มือใหญ่ประคองไหล่บางขึ้นมา ดวงหน้าเธอซีดเผือด เหงื่อซึมทั่วขมับ ลมหายใจอ่อนแรงจนแทบจับอัตราจังหวะการเต้นของหัวใจไม่ได้

“อย่าเพิ่งตายไปซะก่อนก็แล้วกัน…” เสียงเขาแผ่วลงจนน่าประหลาด ดวงตาคมมองเธออย่างร้อนรน ก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างของเธอขึ้นในอ้อมแขน

ร่างบอบบางผอมแห้งจนเกินไป รู้ว่าอ่อนแอแต่ก็ยังอวดดี อวดเก่ง ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นบนหลังม้าโดยมีเขาคอยคุมบังเหียน

ปลายทางคือเรือนใหญ่ของเขา...ที่ ๆ เขาไม่เคยนึกอยากให้คนตรงหน้าไปย่างกรายในรอบหลายปีที่ผ่านมา

หากมนุษยธรรมที่ยังพอมีหลงเหลืออยู่บอกกับเขาว่า...อย่างน้อยเธอก็ไม่ควรตายในไร่ของเขา

ท้ายที่สุดคนอื่นอาจจะมองได้ว่าเขาเป็นฆาตกร...เพื่อเอาคืนในสิ่งที่แม่เธอเป็นคนทำ

แม้ใจจะนึกเกลียดคนตรงหน้ายิ่งกว่าสิ่งใดบนโลกทั้งหมด...แต่เหตุผลที่คัดค้านอยู่ภายในความคิดของตนตอนนี้...

ล้วนสั่งให้ช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์อย่างเธอเอาไว้เสียก่อน...

อย่างน้อยก็จนกว่าจะจับฆาตกรเข้าคุกได้นั่นล่ะ...จึงจะยอมปล่อยเธอไป

ธราดลช้อนร่างบางขึ้นแนบอกอย่างรวดเร็ว ฝ่าแขนแกร่งโอบกระชับแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากอ้อมกอดได้ทุกเมื่อ

ร่างของเธอเบาราวกับขนนก ใบหน้าซีดเซียวซบอยู่กับอกเขาโดยไร้สติ

"องุ่น...รีบตามมาเช็ดตัวพี่สาวเธอที!"

คนปากหนักสั่งเสียงเข้มเอ่ยบอกสาวน้อยวัยสิบสี่ที่มักจะมาทำความสะอาดเรือนใหญ่กับผู้เป็นแม่ที่กำลังทำอาหารเย็นให้นายนายหนุ่มที่ครัวเป็นประจำ

เสียงฝีเท้าของเขาหนักแน่นแต่เร่งรีบ ทันทีที่ถึงเรือนใหญ่

คนตัวโตหน้าดุจึงรีบอุ้มเธอลงจากอานม้าตรงขึ้นไปยังชั้นบนอย่างลืมตัว

พาเข้าไปในห้องนอนของเขาเองโดยไม่ลังเล วางร่างเธอลงบนเตียงผ้าห่มสีเข้ม

“อย่าอวดเก่งให้มันมากนัก…” เขาพึมพำเบาๆ ขณะย่อตัวลงนั่งข้างเตียง นิ้วมือสัมผัสใบหน้าเธอแผ่วเบา เธอยังไม่ฟื้น แต่หายใจสม่ำเสมอขึ้นนิดหน่อย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"ขออนุญาตเข้าไปค่ะนาย"

สาวน้อยผมสั้นเต่อที่ฉลาดเป็นกรดไม่ลืมที่จะยกถังใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กติดมือมาด้วยตามคำสั่งของเจ้านายเมื่อครู่

"พี่มนเป็นอะไรเหรอคะ?"

เอ่ยถามออกไปตามประสาซื่อ แม้จะนึกแปลกใจอยู่ครามครันว่าเพราะเหตุผลใดนายถึงพาพี่สาวคนสนิทของเธอกลับมาที่เรือนใหญ่ด้วย ปกติเห็นเกลียดกันยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน

"เป็นลมที่คอกม้าน่ะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจว่าฉันใช้งานลูกน้องจนเป็นลมตายไปเสียก่อน"

สาวน้อยวัยสิบสี่พยักหน้าอย่างกำลังทำความเข้าใจ เดินกลับมานั่งลงข้าง ๆ แล้วค่อย ๆ เช็ดหน้าผากและซอกคอให้ร่างบางตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน...

"สงสารพี่มนชะมัด..." สาวน้อยอดพึมพำเบา ๆ ไม่ได้ ด้วยกลัวว่าเจ้านายจะได้ยินแล้วตัวเธอเองจะพลอดถูกเอ็ดไปด้วย

“เอ่อ...นายคะ”

"มีอะไร?"

คนตัวโตนึกรำคายคนตรงหน้าที่เหมือนจะพูดอะไรกับเขา...แล้วก็ไม่พูด

"คือ...ตัวพี่มนร้อนมากเลยค่ะ คือ...หนูต้อง..."

"ต้องอะไรก็รีบพูดมาสิ...อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แล้วฉันจะรู้ไหม?"

เสียงห้วนเอ่ยตอบกลับไปด้วยความร้อนรน...รู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ อย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะได้

สายตาก็คอยชำเลืองมองคนป่วยอยู่บนเตียงที่ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาแม้แต่น้อย

"คือหนูต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพี่มนค่ะ ความหมายก็คือต้องถอดเสื้อผ้าพี่มนออกนั่นแหละค่ะ เสื้อผ้าพี่มนเปียกไปหมดเลย แล้วพอเปลี่ยนเสร็จแล้ว...นายจะให้พี่มนใส่อะไรคะ?"

ทันทีที่เจ้านายสั่งให้พูดก็ดูเหมือนว่าสาวน้อยตรงหน้าจะพูดรัวและเร็วจนไม่มีช่องว่างในการเว้นจังหวะให้หายใจ

ความหมายที่แท้จริงของเธอก็คือ...คนตรงหน้าควรออกไปสักที แต่ก่อนจะออกไปก็ควรบอกให้เธอรู้เสียหน่อยว่า...

พี่สาวของเธอที่นอนแบ็บอยู่บนเตียงจะสามารถใส่สิ่งใดห่อหุ้มร่างกายได้

หรือให้นอนเปลือยล่อนจ้อน...อย่างนั้นหรือ? คงไม่เหมาะมั้ง

"เสื้อฉันในตู้...เธอหยิบไปให้เขาใส่ได้เลย"

"งั้นหนูรบกวนนาย..."

"ฉันรู้แล้ว...พอเธอตื่นก็ไล่ให้กลับไปเลยนะ ฉันจะแวะไปที่รีสอร์ตก่อน"

คนตัวโตทำทีเป็นไม่สนใจ ก่อนจะเดินปึงปังออกไปจากห้องนอนของตนเอง จนองุ่นอดยิ้มตามไม่ได้

"โธ่เอ้ย!...ทำเป็นไม่สนใจเขา เป็นห่วงล่ะสิ หนูมองออกหรอกน่า"

ประทับจิตเอ่ยออกไปพร้อมกับหัวเราะอย่างเต็มเสียง มือบางก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พี่สาวคนสวยตรงหน้าไปด้วย

แม้เธอจะเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแต่ก็อดเห็นใจในชะตาชีวิตของวิมลลักษณ์ไม่ได้

ทั้งคำครหาที่คนในไร่ต่างรุมประณามสาปแช่งแม่ของเธอ...จนลามปามมาถึงตัวของผู้เป็นลูกสาวตามความเกลียดชังที่เจ้านายหนุ่มมอบให้

หากคนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อฉันใด เชื่อได้ว่าแม่ของเธอก็คงจะอยู่ในกรณีฝั่งผืนหนังที่ว่า

ด้วยความที่แม่ของเธอเป็นรุ่นน้องที่สนิทสนมกับแม่ของวิมลลักษณ์นับตั้งแต่ที่บุกเบิกในการทำงานที่ไร่แห่งนี้ใหม่ ๆ

หลายปัจจัยที่ท่านเชื่อมั่นว่าวิมลรัตน์ไม่มีทางทำเช่นนั้น...แต่ก็อีกนั่นแหละ

หลักฐานจะแก้ต่างก็ไม่มี แถมป้ารัตน์ของเธอก็ยังหนีหน้าหายตาไปหลายปีจนอดคิดไม่ได้ว่าคงจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่ป้ารัตน์ของเธอรักพี่มนมาก...นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าทิ้งลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไว้ที่ไร่แห่งนี้เพียงคนเดียว

พอคิดไปคิดมาสักพักก็ชักจะปวดหัว...ท้ายที่สุดจึงบอกตัวเองให้เลิกคิดฟุ้งซ่านเสียที...ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้าของเจ้านายที่มองไปมุมไหนก็มีแต่เสื้อเชิ้ตสีอ่อนทั้งนั้น กางเกงสักตัวก็หาไม่เห็น...

สาวน้อยวัยสิบสี่จึงตัดสินใจหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนมาหนึ่งตัวเพื่อสวมใส่ให้กับคนที่ยังนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง

จัดการหยิบเสื้อผ้าที่ชื้นแฉะลงไปซักด้านล่าง...

แล้วค่อยแวะขึ้นมาดูอาการพี่สาวของเธอใหม่อีกรอบนั่นล่ะ