บทที่ ๓ กรงทองแห่งใหม่

…เด็กนั่นบอบบางเป็นบ้า

คำจำกัดความที่อิฐมอบให้กับคนที่เพิ่งพบเจอไม่นาน หน้าตาสะสวยขนาดนั้น ผิวก็ขาวราวหยวก แถมตรอกซอยที่อยู่อาศัยก็ไม่ได้ปลอดภัยหรืออยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีนัก แต่กลับไม่เคยผ่านใครมาเสียอย่างนั้น หนำซ้ำยังอ่อนปวกเปียกอีกต่างหาก

 อิฐสูบม้วนบุหรี่เข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะปล่อยควันและปาลงบนผืนทรายอย่างไม่คิดใส่ใจ ร่างกำยำสวมเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงลำลองสบาย ๆ ดวงตาสีดำขลับถอดมองไปยังชายหาดที่เขาเป็นเจ้าของ พลันนึกถึงเรื่องราวในอดีต ใบหน้าของเด็กอวบอ้วนคนหนึ่งไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงฝังรากลึกอยู่ในความทรงจำพอ ๆ กับอดีตอันแสนเลวร้ายที่อยากจะลืมมันให้สิ้นซาก

ผ่านไปหลายชั่วโมงพระอาทิตย์ที่เคยทอแสงสว่างเจิดจ้า บัดนี้ได้หม่นลงเพื่อเตรียมเข้าสู่ความมืดมิด ขลุ่ยที่ต้องระหกระเหินมาใช้ชีวิตในบ้านพักที่ตั้งเรียงกันอยู่ แต่ยังคงมีพื้นที่แบ่งแยกกันอย่างชัดเจน

“นี่ที่นอนของมึง ส่วนห้องน้ำอยู่ตรงนู้น” เสือที่นำทางมาส่งถึงที่พัก พลางชี้นิ้วไปยังข้างหลัง

“ขอบคุณครับ” ร่างผอมบางเดินด้วยท่าทีทุลักทุเลเข้ามา ท่าทางเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

“งั้นมึงวางสัมภาระลง เดี๋ยวกูพาไปทานข้าว ไหวหรือเปล่า” 

“...ครับ”

“เห้อ งั้นมึงรอตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวกูเอาข้าวเอายามาให้ ขืนเดินแบบนี้ทั้งชาติคงไม่ได้กินพอดี”

“ขอบคุณครับคุณเสือ”

“ไอ้เหี้ย! เรียกกูว่าพี่ก็พอ คุณอะไรไม่ต้อง ได้ยินแล้วขนลุกฉิบหาย”

“ครับ…พี่เสือ”

“เออ ว่านอนสอนง่ายดีว่ะ มึงรอตรงนี้แหละ” ขลุ่ยยกมือเพื่อทำการขอบคุณคนตรงหน้าอีกครั้ง ในใจคิดว่าอย่างน้อยก็ยังหลงเหลือคนดี ๆ ให้พึ่งพาอยู่บ้าง

ขลุ่ยเดินกะโผลกกะเผลกออกไปตามทางข้างหลังที่เสือบอก ซึ่งเป็นลานกว้าง มีแทงก์น้ำและขันวางเอาไว้ ข้าง ๆ กันมีห้องน้ำแบบไม้ขนาดเล็กอยู่ด้วย คาดว่าคงสำหรับปลดทุกข์หรือทำกิจส่วนตัว

เมื่อกลับเข้ามาข้างในก็ต้องกางมุ้งและฟูกนอนที่มีฝุ่นเขรอะเกาะเกรอะกรังออกไปเล็กน้อย ก่อนจะเปิดกระเป๋าตัวเองขึ้นมา พร้อมข้าวของบางส่วนหยิบติดไม้ติดมือเพื่อไปชำระกายเตรียมเข้านอน

ขลุ่ยใช้เวลาเพียงไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ไม่นานกับข้าวที่ได้จากเสือก็มาถึงพอดี

“อ่ะ รีบกินให้หมดแล้วก็รีบกินยาแล้วเข้านอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่หัวรุ่ง”

“ครับ” เสือเมื่อได้กำชับคนมาใหม่เรียบร้อย นั่นก็เท่ากับว่าหน้าที่ของตนในวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว ก่อนแยกย้ายไปอีกฟากของพื้นที่แห่งเดียวกันเพื่อพักผ่อนเช่นกัน

.

.

.

ตะวันรุ่งยามตีสี่กว่า ๆ ขลุ่ยต้องรีบตื่นขึ้นมาจัดแจงที่นอนและธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย ระหว่างแปรงฟันล้างหน้าอยู่นั้น สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเจ็ทสกีกำลังจอดเทียบท่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล จู่ ๆ ความคิดอยากหลบหนีก็พลันผุดขึ้นมาอีกครั้ง ขลุ่ยคิดเพียงแค่ว่าต้องกลับเข้าฝั่งให้ได้ จากนั้นรีบไปขอความช่วยเหลือจากไอ้เป้แล้วหนีจากตรงนี้ให้ไกลที่สุด

ก๊อก ๆ ๆ

“ไอ้ขลุ่ย! มึงตื่นหรือยัง” เสียงตะโกนของเสือทำให้ขลุ่ยตกใจเล็กน้อย ก่อนชะโงกหน้ามองดูและกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป

“ตื่นแล้วครับพี่เสือ”

“เออดี ไม่เหมือนคนเก่า ๆ กว่าจะตื่นยากเย็นฉิบหาย” เสือว่าพลางเอ่ยชื่นชมคนตรงหน้า

“ว่าแต่เราจะไปทำอะไรกันแต่เช้าเหรอครับ” ขลุ่ยหันมาถาม เมื่อเห็นอุปกรณ์แปลก ๆ โพกอยู่บนหัวของเสือ

“กูจะเข้าถ้ำเก็บรังนก ส่วนมึงไปช่วยงานบ้านนายหัว พร้อมทำหน้าที่ของมึงนั่นแหละ”

“ละ...แล้วผมไม่ต้องไปกับพี่เสือเหรอ” 

“การจะเก็บรังนกส่วนนี้ได้ ต้องเป็นคนที่นายหัวไว้ใจเท่านั้น” ขลุ่ยพยักหน้าเข้าใจ แต่แค่ได้ยินชื่อคนโหดร้ายนั่นแล้วก็แทบไม่อยากย่างกายเฉียดเข้าไปใกล้สักนิดเดียว

ขณะเดียวกันอิฐเองกำลังยืดเหยียดกายที่ค้างเกร็งเพื่อคลายความขบเมื่อย ก่อนเปิดหน้าต่างออกมาสูดบรรยากาศยามเช้า ฉับพลันสายตาดำขลับเห็นร่างผอมบางคุ้นตากำลังแยกออกมาจากลูกน้องพอดี ท่าทีนั้นเหมือนจะเดินตรงมายังเส้นทางที่เขาอยู่

แต่แล้วเจ้าตัวกลับหยุดฝีเท้าลง ก่อนทำลับ ๆ ล่อ ๆ หันกลับไปอีกทางแยกหนึ่ง อิฐขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย ดูท่าทีว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรกันแน่ และไม่รอช้าแอบตามไปโดยไม่ให้รู้ตัว

ขลุ่ยหันมองซ้ายขวารีบสลับเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังเรือเล็กที่จอดเทียบท่าอยู่ ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเครายิ้มเย็นเมื่อเห็นเหยื่อกำลังทำตัวสิ้นคิด 

หารู้หรือไม่…ว่าคนอย่างอิทธิกรเกลียดพวกขัดคำสั่ง หรือไม่เคารพกฎเกณฑ์เป็นที่สุด

ร่างผอมบางก้าวลงไปในน้ำ ตัดเชือกด้วยคัตเตอร์ที่พกติดตัวมาด้วยออกไปทันที ไม่นานเรือก็ล่องลอยเพื่อเตรียมออกสู่ทะเล

แต่แล้ว…

กริ้ก!

“มึงลองก้าวอีกนิดเดียว รับรองหัวมึงกระจุยแน่” ใบหน้าเรียวยาวได้รูปซีดเผือด ขาที่เตรียมก้าวขึ้นถอยลงมาอยู่ที่เดิม ก่อนหันมองคนที่กำลังข่มขู่ตนด้วยท่าทีหวาดหวั่น

“นะ…นายหัว”

“เออ! กูเอง! มึงมานี่เลย”

“อะ…โอ๊ย ผมเจ็บนะ!” มือใหญ่ขยุ้มปลายเส้นผมจากข้างหน้าขึ้นมา พร้อมลากขึ้นมาบนบ้าน

ตุ๊บ!

“ไอ้ทัพ! มึงพามันไปขึงไว้ตรงหน้าหมู่บ้าน”

“ครับนาย!”

“มึงอยากตายเหรอ ถึงสร้างเรื่องหนีนายหัวแบบนั้น” ทัพว่าพลางส่ายหัว แต่เพราะไม่มีหน้าที่ช่วยเหลือใครนอกจากฟังคำสั่งจากเจ้านายเท่านั้น

ร่างผอมบางถูกหิ้วตัวมายังหน้าชายหาด ใบหน้าของชายฉกรรจ์คุ้นเคยกำลังล้อมรอบอยู่ใกล้ตัว จากนั้นขลุ่ยถูกถอดเสื้อผ้าตัวบนออก

“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้ทัพ ทำไมไอ้ขลุ่ยมันไปอยู่ตรงนั้น” เสือเห็นคนงานออกมายืนกันเต็มไปหมด จึงต้องออกจากถ้ำตามมาด้วย

“มันเสือกหนีน่ะสิ”

“เหี้ยเอ๊ย…เวรจริง” เสือว่าอย่างจนใจ คงได้แต่หาข้าวและยามาช่วยบรรเทาให้เท่านั้น

ระหว่างนั้นที่กายของขลุ่ยเย็นเฉียบ ร่างกำยำของอิฐปรากฏพร้อมแส้ไม้ในมือคุ้นเคย มือใหญ่เชยคางเด็กหนุ่มให้ขึ้นมามอง ก่อนฟาดไม่ยั้ง

ฟึ่บ! เพี้ยะ! ฟึ่บ! เพี้ยะ!

“อะ…อ้ากกก” เสียงร้องของขลุ่ยทำให้เสือสงสารจับใจ แต่ก็มีอีกหลายคนที่กำลังยืนมองราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

“กูลงโทษเพื่อให้มึงจดจำว่าอย่าทำแบบนี้อีก!” เสียงตวาดกร้าวพูดกับร่างผอมบางที่เงียบไม่พูดไม่จา แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ในใจของขลุ่ยไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ตายก็ตาย ดีเหมือนกันจะได้จบ ๆ ความฉิบหายบนโลกนี้เสียที

“ถุ้ย!! ใครสั่งสอนให้บังคับคนด้วยวิธีสกปรกเช่นนี้ว่ะ แบบนี้ใครจะอยากอยู่กับมึง!!” ใบหน้าคมเข้มนิ่งอึ้งไม่คาดคิดว่าเด็กที่เคยเกรงกลัวตัวเองตรงหน้าจะคิดสู้ ก่อนเช็ดน้ำลายที่ถูกคายจากคนที่เพิ่งมาอยู่เพียงแค่สองวันเท่านั้น แถมยังกล้าสั่งสอนคนอย่างเขาอีกต่างหาก

“ดูท่า...กูคงใจดีมากไปสินะ” อิฐส่งสัญญาณให้เสือกับทัพเข้ามาหิ้วร่างปวกเปียกของขลุ่ยกลับเข้าไปในบ้านพักตัวเอง พร้อมจับขลุ่ยเปลือยกายขังเอาไว้ห้องใต้ดินเย็นเหยียบ

อิฐกลับเข้ามาในห้องไล่หาสิ่งของที่พอจะใช้ควบคุมเด็กดื้อรั้นให้เชื่อง มือใหญ่กระตุกเชือกเส้นหนึ่งขึ้นมาพลางหัวเราะอย่างขบขัน เพราะตั้งแต่อยู่มาก็ไม่เคยเจอใครที่กล้าท้าทายเขาเช่นนี้มาก่อนเลย

"หึ...น่าสนุกจริง ๆ "