บทที่ 2 ค่ำคืนแห่งความเจ็บปวด

คนฟังกัดฟันกรอด รอมาตลอด หวังสักวันให้เธอเห็นใจ แต่ดูเหมือนมันเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ ปีกว่าสำหรับเขามันเนิ่นนานเกินไป ญรินดาสวยสด รูปร่าง ทรวดทรงน่ามอง แม้อยู่ภายใต้เสื้อผ้าปกปิดมิดชิดแค่ไหน เขามองออกอยู่ดี ว่าเธอ... นั่น น่ากินมากแค่ไหน

“ทำไมพี่ต้องไปเสียเงินอีก ในเมื่อพี่เสียให้รินไปไม่รู้เท่าไหร่ ถ้าพี่จะซื้อกิน สู้พี่กินของที่พี่ลงทุนไปเยอะแล้วไม่ดีกว่าเหรอ!”

“คำพูดของพี่มันแสดงธาตุแท้ออกมาแล้วสินะคะ พี่ต้องการแค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้น พี่ไม่เคยรักรินจริงเลย” หญิงสาวตัดพ้อน้ำตานอง

กวินทรกัดฟันแน่น “พี่รักริน รินต่างหากที่ไม่เคยรักพี่เลย”

“เซ็กส์มันใช้วัดความรักได้หรือคะ!” คนตัวเล็กเถียง

“วัดไม่ได้ แต่ผู้ชายทุกคนย่อมต้องการ!”

“ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนบนโลกต้องการหรอกค่ะ พี่ต่างหากที่ต้องการ!”

“ถ้ารู้ แล้วทำไมให้พี่ไม่ได้” กวินทรยังคงเซ้าซี้

“รินจะไม่พูดเรื่องนี้พอทีเถอะค่ะพี่วิน อย่าให้รินต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย” เธอรักเขา ไม่อยากเลิกราถึงไม่เอ่ยออกไป แม้ในหัวกำลังครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี

จับที่เปิดประตูรถเพื่อตัดปัญหา ทว่าเจ้าของรถกลับถลามาคว้าเอวบางไว้ ญรินดาถูกกดแนบกับเบาะด้านหน้า ร่างสูงโถมทับเข้ามา พร้อมระดมจูบทั่วใบหน้า

“อย่านะพี่วิน!   ปล่อยรินนะ!” หญิงสาวร้อง พร้อมดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น

“พี่ไม่ยอมรินอีกแล้ว พี่จะต้องทำให้รินเป็นของพี่ให้ได้!” เขาบอก แล้วก้มลงระดมจุมพิตทั่วใบหน้า ลำคอของอีกฝ่าย

คนถูกกระทำรวบรวมพลัง ดันเขาออกห่าง ก่อนง้างมือฟาดไปเต็มแรง

เพียะ!

ใบหน้าคนถูกตบจนหันทันที คลำประตูเปิดออกแล้ววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต มือบางยกปาดน้ำตาตลอดเส้นทาง ความรักทำให้เธอตาบอด พี่วินไม่ใช่คนดีอีกแล้ว

คนถูกตบซบหน้ากับพวงมาลัย สองมือทุบลงบนนั้นด้วยความหงุดหงิด เดือดดาลที่ตัวเองเผลอทำร้ายแฟนสาวลงไป เขาน่าจะหักห้ามใจมากกว่านี้ ตัดสินใจขับรถออกจากคอนโด วันนี้ช่างโชคร้ายเสียจริง คิดว่าคงได้หวานชื่นดันต้องกลืนก้อนขมๆ ลงคอแทน

ไม่รู้จะหันไปทางใด เลยจอดรถเทียบร้านดาร์กมูน ก้าวเข้าสู่ด้านใน จนพบเข้ากับเพื่อนสาวของแฟน นาริสายิ้มกว้างเข้ามาทักทาย

“พี่วินมาทำอะไรเหรอคะ” เธอถามเสียงหวาน ขยับใกล้เขาเพราะเสียงดังในผับ

“เอ่อ... พี่จะมาถามสา ว่าเจอรินบ้างไหม” เขาอ้ำอึ้ง ยิ่งมองเห็นร่องอกของคู่สนทนาทำเอาใจสั่น

คนถูกถามขมวดคิ้วบางยกมือป้องปาก กวักมือให้เขาเอียงหูมาใกล้ๆ ชายหนุ่มทำตามความต้องการ นาริสากระตุกยิ้มมุมปาก

“ไม่เจอเลยค่ะ” ลมหายใจอุ่นร้อนถูกพ่นใส่ ขนในกายกวินทรลุกชัน ผละออกห่างเพื่อนแฟนเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรครับ” เขาหันหลังคิดเดินออกมา ทว่าท่อนแขนกลับถูกรั้งไว้ พาแฟนเพื่อนเดินขึ้นชั้นบน เป็นห้องทำงานของญรินดา

“คุยกันที่นี่ดีกว่าค่ะพี่วิน เสียงข้างล่างดัง”

กวินทรสับสน เกรงว่าผู้อื่นมาเห็นคงไม่ดีเท่าใดนัก

“ขอโทษนะครับที่พี่มารบกวนสา ถ้าไม่เห็นรินก็ไม่เป็นไร พี่ไปตามหารินที่อื่นก็ได้ครับ” กวินทรพยายามเลี่ยงออกมา

“เดี๋ยวสิคะพี่วิน เป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับรินหรือคะ!” นาริสารีบดักคอ

แววตาคนถูกถามหม่นลง นาริสาคิดว่าตนเดาถูกทางแล้ว จับท่อนแขนแฟนเพื่อนแล้วพามานั่งลงบนเก้าอี้

“นั่งพักก่อนค่ะ เดี๋ยวสาจะโทรหารินให้ พี่วินรอตรงนี้นะคะ”

“ครับ” เขาตอบรับแล้วพยักหน้าช้าๆ

ร่างเย้ายวนเดินออกมานอกห้องทำงาน ก่อนตรงไปยังบาร์ด้านล่าง สั่งบาร์เทนเดอร์ให้ชงเหล้า ยกขึ้นมาด้านบนสองแก้ว ก่อนเข้าห้องเธอวางถาดในมือ แล้วหยิบยาจากเสื้อในออกมาใส่มันลงในแก้ว ยานี้เธอใช้มันเป็นประจำเพื่อประสิทธิภาพในการทำงาน มันช่วยให้ได้รับทิปเยอะกว่าเดิม

ประตูห้องทำงานของผับเปิดออก กวินทรชะงักจ้องมองสีหน้าแปลกใจ เมื่อเห็นถาดแก้วเหล้าสองแก้ววางอยู่

“ดื่มกับสาหน่อยค่ะ สาโทรหารินแล้ว อีกสักพักรินจะมาที่นี่” นาริสาโกหกคำโต “พี่วินต้องตอบแทนสาด้วยการดื่มด้วยกันสักแก้วนะคะ”

“รินจะมาที่นี่เหรอครับ” สีหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยความยินดี

“ใช่ค่ะ”

เขาคว้ามือบางมาแล้วกุมไว้อย่างไม่เจตนา “ขอบคุณมากนะสา ขอบคุณที่ช่วยพี่”

คนถูกกุมมือยิ้มเขิน “ไม่เป็นไรค่ะ สายินดี”

กวินทรปล่อยมือเพื่อนแฟน เธอส่งแก้วเหล้าให้ เขารับมาแล้วกระดกดื่ม รอยยิ้มฉาบฉายทั่วใบหน้า นาริสาต้องมองลำคอซึ่งกระตุกขึ้นเมื่อน้ำสีอำพันไหลลงไป

“เดี๋ยวสาขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” เธอบอกแล้วเดินเลี่ยงออกมา

ร่างเย้ายวนรีบตรงไปยังล็อกเกอร์ หยิบมือถือตัวเองออกมาพร้อมส่งข้อความไปหาญรินดา

ริน... มาหาสาที่ออฟฟิศผับได้ไหม สาเมามากกลับบ้านไม่ไหว รินช่วยมารับสาหน่อยนะจ๊ะ

ส่งข้อความเสร็จเธอเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง สองเท้าชะงักสบสายตาของชายหนุ่มซึ่งกำลังยืนมองมา แววตาฉ่ำหวาน ผิวแก้มกำลังแดงขึ้นทุกขณะ หัวใจกวินทรเต้นหนัก เมื่อเห็นเรือนร่างเย้ายวนภายใต้ชุดบิกินี่สีแดงสด เขาอยากกระชากเธอเสียเดี๋ยวนี้

“เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะพี่วิน” นาริสาเอ่ยถาม แล้วยิ้มยั่ว สองเท้าค่อยๆ ก้าวเข้ามาหา ก่อนยกมือทาบแผงอกกว้าง

“สา... พี่รู้สึกไม่ค่อยดี” ร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมด แล้วยิ่งตอนนี้นาริสาเข้าใกล้ เขาแทบอยากกระชากเธอมานอนใต้ร่างเสียเดี๋ยวนี้

เธอปล่อยร่างสูงเป็นอิสระ ก้าวห่างออกมาเล็กน้อย ใช้มือกวาดเอกสารบนโต๊ะทำงานเพื่อนจนตกหล่นกระจัดกระจายกับพื้น เอนกายนอนลงบนนั้น ใช้แขนเท้าไว้แล้วส่งสายตาเชิญชวนอีกฝ่าย

“พี่วิน... สาพอใช้ได้สำหรับพี่ไหมคะ”

ริมฝีปากชายหนุ่มกัดแน่น สติสัมปชัญญะขาดผึ่งกระโจนเข้าหาร่างบนโต๊ะ มือใหญ่กระชากบิกินี่ท่อนบนจนขาดติดมือ เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มล่อตา ยอดบัวงามถูกสติ๊กเกอร์สตอเบอรี่ปิดทับไว้เพื่อกันไม่ให้มันเผยต่อสายตาแขก ซึ่งไม่ได้จ่ายเงิน

ทรวงงามถูกบีบเค้น ปากหนาขมเม้มจนยอดแข็งชูชัน ก่อนใช้ลิ้นดุนดันจนสติ๊กเกอร์หลุดออก เผยให้เห็นเม็ดบัวกำลังท้าทายให้เขาฉกชิม กวินทรไม่รอช้าอ้าปากดูดเม้มขบก่อนใช้เรียวลิ้นกระหวัดวนจนมันเปียกชุ่ม

“อ่า... พี่วินขา...” นาริสาครางเสียงกระเส่า มือสอดแทรกเส้นผม รั้งศีรษะเขาให้เข้าหาตนเอง

ลิ้นร้อนลากไล้ตามเอวคอดกิ่ว แล้วตวัดล้อมรอบสะดือ ร่างอวบอิ่มบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน มือใหญ่ขับขอบบิกินี่ปลดเชือกรัดออกเผยให้เห็นกลีบดอกไม้ที่ชวนหมู่ภมรให้เชยชม

กวินทรไม่รอช้า จับเรียวขาแยกออกเพื่อชื่นชม ดวงตาทอประกาย ก้มลงสูดความหอมเลือดในกายฉีดพล่าน ดอกไม้กำลังรอให้เขาฉกชิมว่ามันหอมหวานอย่างที่ใจปรารถนาหรือเปล่า ปลายลิ้นแตะริมขอบร่างบนโต๊ะสะดุ้งเฮือก

“พี่วิน...อ๊ะ อา...” ริมฝีปากกัดแน่น อารมณ์หวามไหวในอกยิ่งรุกหนัก

“สา... พี่ขอเถอะนะ สาน่ากินเหลือเกิน” กวินทรบอกเสียงแหบพร่า ตัวตนกำลังตั้งตระหง่านและมันเหมือนจะระเบิดอยู่ในไม่ช้า

“พี่วินอยากทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ”