บทที่ 1 คำคืนแห่งความเจ็บปวด

ท่ามกลางแสงสี กลิ่นเหงื่อ คราบไคล จากการบดเบียดวาดลวดลาย จากโต๊ะสู่โต๊ะ ยกแก้วกระดกดื่ม พูดคุยยิ้มแย้มร่างกายโอบรัดกอดกระหวัดกันไม่ห่าง ของแต่ละคู่ซึ่งมาท่องราตรีกันในผับชื่อดัง นามดาร์กมูน ญรินดา นภาพิสุทธิ์ เจ้าหน้าที่บัญชีสถานบันเทิงย่านทองหล่อ เจ้าของดวงตากลมโต ผิวสีชมพูระเรื่อ คิ้วยาวเรียว ริมฝีปากบางสีชมพู กำลังจ้องมองผู้คนมากมายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

เธอเกลียดสถานที่แห่งนี้ ยกเว้นเจ้าของผับที่ใจดีเสมอมา

“รินจ๊ะ วันนี้สนใจไหมเอ่ย...” เจ้าของผับนามราตรียังคงถามเธออีกครั้ง เรื่องการทำงานพิเศษ ชื่อว่าเด็กนั่งดริงก์

“ไม่ค่ะพี่ตรี อย่าให้รินทำเลยค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วส่ายหน้า

“ทำไมล่ะริน เงินดีออก ยิ่งหน้าตาอย่างรินพี่ว่าคืนหนึ่งห้าหมื่นสบายๆ เรื่องกินเหล้าไม่ต้องห่วง มันฝึกกันได้พี่การันตี”

“ขอโทษนะคะพี่ตรี ที่รินตอบสนองความต้องการของพี่ไม่ได้” หญิงสาวระบายลมหายใจ “รินมีแฟนแล้ว รินไม่อยากให้วินต้องรู้สึกไม่ดีค่ะ”

ราตรีถอนหายใจด้วยความเสียดาย หากได้ญรินดามาเป็นเด็กในร้านอีกคน เงินคงไหลมาเทมาเป็นแน่

“เฮ้อ... พี่อยากให้รินหมดหนี้เร็วๆ จริงๆ นะ พี่เป็นห่วงริน สักวันรินอาจไม่ได้นั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศแบบนี้ พี่กลัวพี่ชายรินมันจะทำอะไรห่ามๆ เอาน่ะสิ” แค่คิดก็รู้สึกขนลุกแล้ว คนอย่างญรันต์ติดการพนันขนาดนั้น คงหาทางเอาน้องตัวเองเร่ขายเป็นแน่ รินไม่รู้ผ่าเหล่าผ่ากอมาจากไหน ถึงได้ออกมาหน้าตาสะสวยอย่างนี้

“ขอบคุณมากค่ะพี่ตรี แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รินใช้หนี้พี่หมดแน่นอน” ญรินดาบอกแล้วยกยิ้ม ก่อนลุกยืนเพื่อเตรียมเลิกงาน

กระเป๋าถูกหยิบขึ้นสะพาย ร่างบางก้าวออกมานอกออฟฟิศ แล้วเดินออกมาหลังร้าน เพื่อทักทายเพื่อนรักอย่างนาริสา สาวนั่งดริงก์อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน นาริสาเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ก่อนแยกย้ายกันไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย

นาริสาออกกลางคัน ผันตัวมาทำงานกับเจ๊ราตรีเสียก่อน เพื่อนเธอได้รับเงินแต่ละเดือนไม่น้อยเลย ถึงนาริสาไม่ได้สวยเท่าเธอ แต่ทรวดทรงนั่น นับได้ว่าเป็นนางแบบได้สบาย

“สา” เธอเรียกเพื่อน สาวหุ่นน่ามองหันมาแล้วยิ้มกว้าง เร่งฝีเท้าเข้ามาหา

ญรินดากวาดตามองชุดที่เพื่อนใส่แล้วอดเขินอายแทนไม่ได้ วันนี้ทางร้านจัดชุดบิกินี่สีแดงสด พร้อมถุงน่องตาข่าย คาดผมกระต่ายสีดำ เห็นชัดทุกสัดส่วน ว่าใครมีเท่าไหร่

“ไงริน เลิกงานแล้วเหรอ” นาริสาทักทาย

“ใช่จ้ะ”

นาริสากวาดตามองหาใครบางคน แล้วหันกลับมาหาเพื่อน

“พี่วินไม่มาเหรอจ๊ะวันนี้”

“มาจ้ะ ใกล้ถึงแล้วล่ะ”

เสียงรถยนต์จอดเทียบด้านหลัง ญรินดาชะเง้อมองเช่นเดียวกับเพื่อนเธอ ไม่นานนักหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกางเกงสแลคสีดำ ผมรองทรง จมูกโด่งรับกับใบหน้า คิ้วเข้มตรง ดวงตาเรียวยาวออกเชื้อสายทางจีน ก้าวเข้ามาในร้าน พนักงานนั่งดริงก์ต่างรุมล้อมแสร้งลูบเนื้อตัวหนุ่มฮอต เขารีบเบี่ยงกายหนีแล้วหัวเราะ ก่อนเดินเข้ามาหาคนของหัวใจ

“รอพี่นานไหมครับ” กวินทรถาม แล้วเหลือบมองหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในชุดทำงานของร้าน พาให้เลือดในกายร้อนฉ่า มุมปากกระตุกเล็กน้อย ก่อนยิ้มกลบเกลื่อน

เจ้าของเรือนร่างเย้ายวนยิ้มน้อยๆ แล้วเดินห่างออกมา ก่อนปรายตาในทางเชิญชวน กวินทรไม่วานเหลือบมองเล็กน้อยแล้วหันกลับมาหาแฟนตนเอง

“ไม่นานค่ะ รินเพิ่งเลิกงานเมื่อกี้เองค่ะ เลยลงมาคุยกับสา”

“อ่อครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้วยิ้ม “วันนี้ที่ร้านจัดชุดให้เด็กเปรี้ยวจังเลยนะครับ”

ญรินดายิ้มบางๆ “ชอบเหรอคะ” แกล้งแซวแฟนตัวเอง

ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำเมื่อถูกแซว ยกมือเกาศีรษะ แล้วดึงมือบางมากุมไว้พาเดินออกนอกร้านด้วยกัน ญรินดามองมือใหญ่ รับรู้ถึงความอบอุ่นในนั้น ความสุขกำลังแผ่ซ่าน ในความโชคร้าย ยังโชคดีที่มีเขาคอยเคียงข้าง

ประตูรถเปิดออก คนตัวเล็กนั่งด้านหน้าคู่คนขับ ภาพสองคนอยู่ในสายตาของนาริสา ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสดกัดแน่น ในอกร้อนผ่าว สักวันชายคนนั้นต้องเป็นของเธอ จะไม่มีวันให้คนอย่างญรินดาชุบมือเปิบไปแน่นอน

เธอรัก เขามาก่อน...

รถยนต์จอดเทียบหน้าคอนโด ญรินดาชะงักมองแฟนหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ

“พี่วินพารินมาที่คอนโดทำไมคะ” เธอถาม สีหน้าสับสน

กวินทรหันมา ก่อนดึงมือบางมากุมจุมพิตแผ่วเบา

“เราคบกันมาปีกว่าแล้วนะครับ พี่อยากอยู่กับรินจริงจังสักที คืนนี้รินค้างกับพี่ได้ไหม” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยถาม แววตาหวานฉ่ำ

ริมฝีปากบางสั่นระริก บิดมือตนเองออกมาจากการเกาะกุม

“ปีกว่ามันน้อยไปนะคะ น้อยไปที่เราจะรู้จักกันจริงๆ พี่วินอย่าใจร้อนได้ไหมคะ” หญิงสาวพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า เพื่อให้เขาเข้าใจ

“มันไม่น้อยไปหรอกริน คู่ไหนเขาก็อยู่ด้วยกันทั้งนั้น รินสวยขนาดนี้พี่กลัวนะครับว่าจะมีใครมาแย่งรินไป” กวินทรค่อยๆ ขยับกายเข้าหา

สำหรับเขา ญรินดานั้นงดงามเกินกว่าจะยอมปล่อยให้หลุดมือ ผู้ชายย่อมอยากชมดอกไม้งาม และเธอคือดอกไม้ที่เขาอยากดอมดมจนแทบทนไม่ไหว ไม่เคยคิดมาก่อนว่าญรินดาจะยอมคบหาด้วย ทว่าตอนนี้เขาสมหวังแล้ว และต้องการอีกเรื่องเดียวเท่านั้น

“รินไม่พร้อมคะพี่วิน รินไม่อยากเสียใจทีหลัง” หญิงสาวตัดบทในทันที สำหรับเธอกวินทรคือคนดี แต่การคบหากันแค่ปีกว่าไม่ได้บอกอะไรได้ทั้งหมด

ชายหนุ่มขบกรามแน่น อดทนมาตลอด เพียงเพราะต้องการให้อีกฝ่ายเห็นความดี และยินยอมพร้อมใจกับเขา แต่ญรินดากลับใจแข็งไม่ยินยอมอยู่ดี

“ต้องให้พี่ทำยังไงหรือริน ตอนนี้พี่ยังให้รินไม่พออีกเหรอ หนี้พี่ชายรินพี่ก็ช่วยใช้ การนอนด้วยกันนี่มันยากมากใช่ไหมริน ถึงทำให้พี่ไม่ได้!”

“ทำไมพี่วินพูดแบบนี้ล่ะคะ รินแค่ไม่อยากต้องเสียตัวเสียใจในตอนหลัง ถ้าพี่อยากมีอะไรกับผู้หญิงนักทำไมไม่ไปหาเอาล่ะคะ หน้าตาอย่างพี่วิน คงมีสาวๆ รอจ่อคิวเป็นแถวอยู่แล้ว!” คนตัวเล็กประชด ทรวงอกกระเพื่อมไหวเพราะแรงโทสะ