ตอนที่ 19 เข้าวัง

ตอนที่ 19

เข้าวัง

เช้าวันต่อมาเรื่องที่คุณชายใหญ่ไปค้างกับอนุจงก็เป็นที่พูดถึงไปทั่วในกลุ่มบ่าวไพร่ ขนาดโจวเยี่ยนเหยียนยังได้ยินแต่นางไม่ได้แสดงท่าทีใดออกไป

เมื่อแต่งตัวเสร็จนางก็ไปรอเขาที่หน้าประตูจวน แต่ผ่านไปกว่าสองเค่อแล้ว บ่าวที่ให้ไปตามก็ยังไม่กลับมา

“เสี่ยวหวาเจ้าไปดูหน่อยว่าคุณชายใหญ่มารึยัง” นางเอ่ยพลางมองไปที่ประตูชั้นใน เขากำลังจะทำให้นางไปเข้าเฝ้าไทเฮาสาย

“นายหญิงรอสักครู่ บ่าวจะรีบไปรีบกลับ อ๊ะ!!! มานั่นแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวหวากำลังจะเดินออกไป แต่เห็นคนเดินมาเสียก่อน

โจวเยี่ยนเหยียนมองไปที่คนทั้งสอง ที่ยามนี้กำลังเดินหัวร่อต่อกระซิกกันมาอย่างหวานชื่น ในใจก็เริ่มคุกกรุ่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ตัวเองบอกให้ผู้อื่นรอแต่กลับไปมัวเอ้อระเหยอยู่กับสตรีอื่น มันน่าทุบให้หลังแอ่นจริง ๆ

“อุ้ย!! ท่านพี่ปล่อยข้าก่อนเถอะเจ้าค่ะ คารวะฮูหยินน้อยขออภัยที่ข้าเป็นต้นเหตุให้ท่านพี่มาช้าเจ้าค่ะ” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับแสดงท่าทีหวาดกลัวนางจนเกินจริง

“เจ้าอย่าโทษชิงเอ๋อร์เลย ข้าผิดเองที่ไม่ดูเวลาจนต้องให้เจ้ามารอเช่นนี้ ไปเถอะเดี๋ยวเข้าวังสายได้” ชายหนุ่มมีท่าทีต่างจากเมื่อครู่ชัดเจน พร้อมกับเดินนำไปที่รถม้าก่อน

“ลำบากอนุจงแล้ว แต่คราวหลังอย่าให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกเล่า เชื้อพระวงศ์หาใช่บุคคลธรรมดาที่มานั่งรอเราได้ทั้งวันไม่”

นางเอ่ยจบก็เดินขึ้นรถม้าไปทันที ปล่อยให้จงเยว่ชิงมองตามไปอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องรีบเก็บสายตานั่นกลับมาเมื่อหลงจิวซิ่งเปิดหน้าต่างออกมา

“ไว้ข้าจะรีบกลับมานะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับสตรีที่ยืนอยู่ด้วยความอ่อนหวาน แสดงออกชัดเจนว่ารักใคร่เอ็นดูหญิงสาวเพียงใด

บ่าวไพร่ที่อยู่ตรงนั้นต่างได้ยินกันทุกคน เช่นนี้ไม่ใช่คุณชายใหญ่รักใคร่อนุมากกว่าฮูหยินตัวเองหรือ ต่อไปคงต้องทำดีกับอนุจงให้มากแล้ว

บนรถม้าตอนนี้มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น โจวเยี่ยนเหยียนนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับตัวเองนั่งอยู่ในรถม้าเพียงคนเดียว

หลงจิวซิ่งจึงคิดว่านางคงโกรธเรื่องที่เขาไปค้างที่เรือนจงเยว่ชิง บวกกับเรื่องที่เขาไม่ได้บอกนางก่อนหน้านี้ ทำให้หญิงสาวแสดงท่าทางแง่งอนเช่นนี้

“เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ เรื่องวันนี้อย่าโทษชิงเอ๋อร์เลยที่มาช้าเป็นเพราะข้าเอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

“ข้าหาได้ใส่ใจเรื่องนั้นไม่เพียงแต่หากข้าไปเข้าเฝ้าไทเฮาช้า ท่านจะรับโทษแทนข้าได้หรือไม่เล่า ต่อให้ท่านจะเป็นตระกูลคหบดีที่เรืองอำนาจ แต่คนของราชวงศ์ก็หาใช้บุคคลที่สามารถละเลยได้”

นางเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่คนฟังกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกสตรีตรงหน้าสั่งสอนราวกับเด็ก

“ข้าอยู่ในเมืองหลวงมานานเรื่องเท่านี้เหตุใดข้าจะไม่รู้ เจ้าคงยังไม่หายโกรธข้าจึงได้พูดจาหาเรื่องข้าเช่นนี้ เอาเถอะ! ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกมาแล้วกัน”

เขาเอ่ยตัดบทนางจึงทำเพียงเค่นหัวเราะในใจ บุรุษแบบท่านนับวันธาตุแท้ยิ่งออก มองก็รู้ว่าแสร้งโกรธเพื่อกลบเกลื่อนแล้วโยนให้นางเป็นผู้ผิด หากไม่เลวจริงคงทำเช่นนี้ไม่ได้

เมื่อมาถึงหน้าประตูวังหลวงนางก็ลงจากรถม้าแล้วเดินตามขันทีที่มารอรับไปทันที โดยไม่หันไปยิ้มหรือบอกว่าหลงจิวซิ่งที่ยืนส่งอยู่

นั่นทำให้ชายหนุ่มเสียหน้าอย่างมาก กลับไปเขาต้องสั่งสอนนางเสียหน่อย จะได้รู้ว่าสามีเช่นเขาหาใช่คนที่นางจะทำเช่นไรด้วยก็ได้

โจวเยี่ยนเหยียนเดินตามขันทีไปจนถึงตำหนักของไทเฮา เมื่อไปถึงก็เห็นสตรีผู้หนึ่งนั่งรออยู่ในศาลากลางสวนก่อนแล้ว

“ข้าน้อยพาฮูหยินน้อยหลงมาแล้วพะย่ะค่ะ” เสียงขันทีที่พานางมาส่งเอ่ยขึ้น

“คารวะไทเฮาเพคะ” นางเอ่ยพร้อมกับคารวะสตรีสูงศักดิ์ตรงหน้าอย่างเต็มพิธีการ

“ลุกขึ้นแล้วมานั่งข้างเปิ่นกงตรงนี้” เสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่ง ทำให้โจวเยี่ยนเหยียนรีบทำตามอย่างว่าง่าย

ไทเฮาเป็นสตรีที่อายุมากแล้ว มองจากสายตาคาดว่าคงหกสิบได้ กลิ่นอายที่แผ่ออกมากดดันจนนางยังเผลอกลั้นหายใจ

“ขอบพระทัยเพคะ”

“เจ้าเป็นบุตรสาวบุญธรรมของอ๋องสี่งั้นหรือ ไม่สิ! ต้องบอกว่าเป็นบุตรีของอ๋องสามต่างหาก” ประโยคที่ไทเฮาพูดทำให้นางเงยหน้าขึ้นมองสตรีสูงศักดิ์อย่างตกตะลึง

“อะ เออ...หม่อมฉันจะเป็นบุตรสาวผู้ใดนั้นไม่สำคัญหรอกเพคะ เพียงแต่ตอนนี้หม่อมฉันรู้ตัวว่าตัวเองเป็นบุตรสาวบุญธรรมของท่านอ๋องโจวจิ้วห้าวก็พอ” นางเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

บิดาคงเขียนจดหมายมาเล่าให้ไทเฮาฟังทั้งหมดแล้ว ไม่เช่นนั้นพระนางคงไม่ถามตนเช่นนี้แน่

“ดี ดี อ่อนหวาน นอบน้อม ไหวพริบดีเหมือนมารดาเจ้าไม่มีผิด เสียดายที่นางด่วนจากไปก่อน” ไทเฮาเอ่ยชมพลางรำพึงถึงสะใภ้ที่พระนางเลือกให้พระโอรสในความดูแล

หากตอนนั้นพระนางรู้ว่าบุตรชายตัวเองรักใคร่นาง ตนก็คงไม่ให้ฮ่องเต้พระราชทานสมรสฉบับนั้นออกไปแน่

“ขอบพระทัยเพคะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เจ้าเรียกข้าว่าเสด็จย่าเถอะ สถานะของเจ้าแม้ไม่สามารถประกาศออกไปได้ แต่ข้าจะทำให้ผู้อื่นรู้ว่าเจ้าเป็นคนที่อยู่ในความดูแลของข้าเอง” ไทเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง

ไม่แน่ว่าอดีตไทเฮาคงมีเรื่องติดค้างกับอ๋องสี่ จึงได้รับปากดูแลนางเช่นนี้ ถือว่าเป็นวาสนาของนางแล้วที่มีคนมีอำนาจหนุนหลังเช่นนี้

“ขอบพระทัยเสด็จย่าเพคะ หม่อมฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้พระองค์ทรงผิดหวังแน่นอนเพคะ” นางเอ่ยอย่างหนักแน่น

“ได้ยินว่าเจ้าตามสามีมาเมืองหลวงงั้นหรือ คุณชายหลงผู้นั้นแม้เป็นเพียงตระกูลคหบดี แต่อำนาจทางการค้ามากมายนัก ขนาดว่าฮ่องเต้ยังต้องให้เกียรติพวกเขาหนึ่งส่วน ถือว่าเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว”

“เพคะ แต่ก็คงไม่มีลูกคนใดต้องการทำให้บิดาลำบาก คุณชายหลงเก่งกาจทางการค้าก็จริง แต่เขาไม่สนวิธีการที่จะได้มา เออ...หม่อมฉันพูดมากเกินไป ขออภัยเสด็จย่าเพคะ”

ไทเฮาไม่ได้พูดสิ่งใดเพียงเลื่อนจานขนมให้นางเท่านั้น พระนางรู้ว่าสตรีตรงหน้าต้องการสื่ออะไร แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่แน่ชัดคงต้องให้คนสืบหาความจริงก่อน

“อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว ยิ่งเจ้าเป็นฮูหยินเอกยิ่งต้องใจกว้าง อย่าได้คิดเล็กคิดน้อย มีน้ำใจกับบริวารให้มากหน่อย แต่ก็ต้องเด็ดขาดให้เป็น อ่อนบ้างยามที่สมควร แข็งบ้างยามถึงเวลา เจ้าเข้าใจที่ข้ากำลังสอนหรือไม่”

ไทเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมกับยิ้มให้นางอย่างญาติผู้ใหญ่ที่กำลังสอนลูกหลาน

โจวเยี่ยนเหยียนรู้ว่าไทเฮากำลังสอนเรื่องการอยู่ร่วมกับสามี เพราะรู้ว่านางไม่ได้รักใคร่หลงจิวซิ่ง แต่ที่นางเอ่ยไปเช่นนั้นก็เพื่อต้องการให้ไทเฮารับรู้ ว่าหลงจิวซิ่งคิดจะทำให้อ๋องสี่ลำบากในวันหน้า

“หม่อมฉันเจ้าใจแล้วขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงสั่งสอน หม่อมฉันจะจำไว้ให้ดีเพคะ”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเข้าใจจึงได้ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมกับชวนให้อยู่ทานข้าวเที่ยงด้วย

โจวเยี่ยนเหยียนเล่าเรื่องระหว่างทางให้พระนางฟัง รวมถึงเรื่องที่สาวใช้คนสนิทเกิดอุบัติเหตุจมน้ำตายด้วย ไทเฮาจึงประทานสาวใช้มาให้สองคน ชื่อลู่หลินกับลู่หลิ่ง

ทั้งสองมีนิสัยที่แตกต่างกันสุดขั้ว ลู่หลินดูร่าเริงสดใส เข้ากับคนได้ง่ายและรู้เรื่องพิษ ลู่หลิ่งนั้นเย็นชา แต่ทำงานได้เร็วและละเอียดกว่า ช่างสังเกตและเอาใจใส่รายละเอียดเล็กน้อยได้ดีกว่าลู่หลิน

เมื่อถึงยามเซินไทเฮาจึงปล่อยให้นางกลับ โดยไทเฮาสั่งให้เอารถม้าของพระนางไปส่ง นั่นแสดงให้เห็นว่านางเป็นคนของไทเฮาแล้ว ผู้ใดจะล่วงเกินย่อมต้องมองหน้าไทเฮาก่อน

“คารวะคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียน” เสียงทุ้มเอ่ยทักขณะที่นางเดินผ่านอุทยานใหญ่เพื่อออกจากประตูชั้นใน

เมื่อหันไปจึงพบกับบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ ใส่ชุดสีดำน่าเกรงขามยืนอยู่ ด้านหลังคาดว่าเป็นผู้ติดตามของเขา แต่เมื่อมองใบหน้าหล่อเหลานั่นกลับทำให้นางนึกถึงเรื่องเมื่อคิดขึ้นมา แต่ก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป

“ขออภัยเจ้าค่ะข้าแต่งงานแล้ว เรียกข้าว่าฮูหยินน้อยหลงจะดีกว่า อีกอย่างคุณชายทักข้าเช่นนี้เรารู้จักกันด้วยหรือเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามกลับไปอย่างนอบน้อม เพราะในวังหลวงไม่สามารถรู้ได้ว่ามีขุนนางหรือองค์ชายพระองค์ใดเดินผ่านไปมาบ้าง

“คุณหนูถามเช่นนี้ข้ารู้สึกเสียใจนัก แต่ถึงแม้เราจะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เราก็สามารถทำความรู้จักกันได้นี่ ข้าซ่งอี้เฉินยินดีที่ได้พบคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียนวันนี้อย่างมากขอรับ” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยแนะนำตัวเอง

แม้ท่าทางจะดูไม่ได้คุกคามนาง แต่คำพูดที่เขาเอ่ยสื่อชัดเจนว่ากำลังคุกคามนางแน่ ยิ่งสายตาที่กำลังร้องว่าอยากได้ตัวนางนั่นอีก

เขาไม่คิดปิดบังเลยสักนิด ราวกับต้องการให้นางรู้ตัวว่าเขาคิดเช่นไรอยู่ แต่นางแต่งงานแล้วเขาจะคิดกับนางเช่นนั้นได้อย่างไร

“ข้าโจวเยี่ยนเหยียนเป็นฮูหยินของคุณชายใหญ่ตระกูลหลง ยินดีที่ได้พบคุณชายซ่งเช่นกันเจ้าค่ะ แต่วันนี้ข้าไม่ว่างแล้วคงต้องขอตัวก่อน”

นางเอ่ยบอกสถานะของตนชัดเจนก่อนจะเดินหนีเขาไปทันที แม้จะรู้ว่าเสียมารยาทแต่หากอยู่ตรงนั้นอีกนิด นางก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรนางหรือไม่

ดูแล้วเขาคงมีอำนาจไม่น้อย ถึงได้กล้าแสดงท่าทางเช่นนั้นทั้งที่รู้ว่านางแต่งงานแล้ว