ตอนที่ 20 หมายปอง

ตอนที่ 20

หมายปอง

“ลู่หลิน ลู่หลิ่งเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนผู้นั้นคือใคร” นางเอ่ยถามสาวใช้ที่เดินตามหลัง เพราะทั้งสองอยู่ในวังหลวงน่าจะเคยเห็นหน้าเหล่าเชื้อพระวงศ์ฝ่ายชายมาบ้าง

“ไม่รู้จักนะเพคะ เออ...เจ้าค่ะ ดูจากของที่คนติดตามเขาถือ คงเพิ่งไปพบฮ่องเต้มาแน่ เช่นนั้นก็อาจเป็นแขกของฮ่องเต้ก็ได้เจ้าค่ะ” ลู่หลิ่งเอ่ยตอบ

“เพราะองค์ชายปัจจุบันก็มีองค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง องค์ชายสามที่อภิเสกสมรสไป นอกนั้นก็ยังไม่ได้สมรสกับใครเพราะอายุยังไม่ถึง”

“ลู่หลินยังมีองค์ชายสี่ที่กำลังจะอภิเษกอีกสามเดือนหน้า แต่คนเมื่อครู่ดูอายุมากกว่าเหล่าองค์ชายนะเพคะ อาจเป็นอ๋องจากต่างแคว้นแต่ก็ไม่มีข่าวว่าจะมีการมาเยือนนะเพคะ” ลู่หลิ่งเอ่ยสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

“ช่างเถอะ ๆ อีกอย่างข้าเป็นคนธรรมดา พวกเจ้าใช้คำลงท้ายใหม่ด้วยล่ะ เดี๋ยวผู้อื่นมาได้ยินจะคิดว่าข้ามักใหญ่ใฝ่สูงคิดจะเป็นเชื้อพระวงศ์เอาได้” นางเอ่ยเตือนสาวใช้ตัวเอง

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองรับคำพร้อมกัน ก่อนจะเดินตามนางไปขึ้นรถม้าเงียบ ๆ

ก่อนหน้านี้ ณ ห้องทรงอักษร

“ฝ่าบาท ประมุขพรรคฟ้าทมิฬมาขอเข้าเฝ้า อ๊ะ!! ไม่ได้นะฝ่าบาทยังไม่อนุญาตเลย!!”

เสียงกงกงข้างกายฮ่องเต้ร้องเสียงหลง เมื่อยังไม่ทันได้รายงานผู้เป็นนายจบ คนก็เดินเข้ามาก่อนแล้วแถมนั่งเก้าอี้รับรองแขกเองโดยไม่รอให้เจ้าของตำหนักอนุญาต

“ช่างเถอะ เจ้าออกไปก่อนข้าจะคุยกับท่านประมุขเสียหน่อย” เสียงฮ่องเต้เอ่ยสั่งตนของตน ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับความกลัว

“ข้ามีข้อเสนอ” ชายหนุ่มที่เป็นแขกเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อไม่มีคนอื่นในห้องแล้ว

“หากไม่มากเกินไปข้าก็สามารถหามาให้ท่านซ่งได้ ขอเพียงท่านเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาก็พอขอรับ” ฮ่องเต้เอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยท่าทีนอบน้อม

“หนึ่งสตรีแลกกับความเป็นอยู่ของแคว้นท่าน” ซ่งอี้เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฮ่องเต้ที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าคนตรงหน้าจะสนใจสตรี

“ท่านซ่งต้องการบุตรสาวบ้านใดงั้นหรือ ข้าจะเขียนราชโองการพระราชทานสมรสให้พร้อมกับเพิ่มสินเจ้าสาวให้อีกห้าหมื่นตำลึงทอง” ฮ่องเต้เอ่ยถามเพื่อหยั่งเชิง

“เอาข้อตกลงให้ฝ่าบาทอ่านก่อน หากท่านพอใจก็เพียงลงนามในหนังสือสัญญานี่เท่านั้น” คนของซ่งอี้เฉินเอาหนังสือสัญญาไปวางตรงหน้าฮ่องเต้

เมื่อเจ้าแผ่นดินได้อ่านก็รู้สึกคาดไม่ถึงทันที นอกจากคนตรงหน้าจะช่วยพัฒนาแคว้นเขาให้เจริญรุ่งเรืองแล้ว ยังรับปากเรื่องค้าเกลือเถื่อนที่กำลังเป็นปัญหาในยามนี้ด้วย

ผลตอบแทนสูงเช่นนี้ในใจจึงเริ่มหวาดระแวงว่าสตรีที่เขาต้องการคงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแล้ว แต่เมื่อลองไตร่ตรองผลได้ผลเสีย ตนจึงตัดสินใจลงนามในสัญญานั่นไป สตรีเพียงคนเดียวคงไม่ยากมากมายกระมั้ง

“ข้าลงนามในหนังสือนี่แล้ว ท่านซ่งจะบอกได้หรือยังว่าสตรีผู้นั้นคือใคร” ฮ่องเต้เอ่ยถามอีกครั้ง

“นางคือบุตรสาวอ๋องสามที่หายตัวไป ปัจจุบันคือบุตรสาวบุญธรรมอ๋องสี่โจวจิ้วห้าว” ซ่งอี้เฉินเอ่ยพร้อมกับสังเกตสีหน้าฮ่องเต้ไปด้วย

ท่านจะเลือกทางใด เมื่อทางหนึ่งก็คือถุงเงินที่เติมเข้าคลังหลวงหลายล้านตำลึงทองต่อปี กับความเป็นอยู่ของคนแคว้นหานทั้งหมด

ฮ่องเต้ที่ได้ยินก็ต้องชะงักไป บุตรสาวบุญธรรมเจ้าสี่ไม่ใช่เขาเพิ่งประทานสมรสให้กับคุณชายใหญ่ตระกูลหลงหรือ ฮ่องเต้มองบุรุษตรงหน้าอย่างพูดคำใดไม่ออก

“นางออกเรือนแล้ว นายท่านซ่งกำลังล้อตาแก่เช่นข้าเล่นใช่หรือไม่ บุตรสาวบุญธรรมอ๋องสี่...เดี๋ยวนะ! ท่านบอกว่านางคือบุตรสาวที่หายตัวไปของอ๋องสามงั้นหรือ!!”

ฮ่องเต้พูดไม่ออกอีกครั้ง ก่อนจะเรียบเรียงเรื่องราวที่ได้รับรู้มาใหม่ในหัว ก่อนจะเบิ่งตาโตเมื่อเข้าใจทุกอย่าง

เจ้าสี่รู้เรื่องนี้มาตลอดแต่ไม่บอกเขา แต่เขากลับโยนเนื้อชิ้นงามใส่ปากให้ราชสีห์อย่างหลงจิวซิ่งไปง่าย ๆ หากความจริงเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป อำนาจของตระกูลหลงย่อมมากขึ้นหลานเท่า

เช่นนี้วันหน้าเขาก็ไม่อาจควบคุมตระกูลหลงได้แล้ว ทำเช่นไรดีเขาผิดพลาดครั้งใหญ่เข้าให้แล้ว

“นี่คือเส้นทางการค้าของตระกูลหลง และเส้นทางที่ลักลอบนำเกลือเถื่อนเข้ามา ท่านจะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่ท่านเถอะ แล้วข้าจะรอรับฮูหยินของข้ากลับจวนในอีกสามเดือนข้างหน้า”

เอ่ยจบซ่งอี้เฉินก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ฮ่องเต้นั่งหน้าเหวออยู่คนเดียว

ที่รีบออกมาเช่นนี้ เพราะคาดการณ์ไว้ว่านางจะกลับจากตำหนักไทเฮาพอดี แต่ออกมารอได้สักพักก็ยังไม่เห็นนางเดินออกจากประตูชั้นในออกมา ในใจจึงเริ่มกังวลว่าจากจะกลับไปก่อนแล้ว

แต่ไม่นานก็เห็นว่านางเดินออกจากประตูชั้นในมา เขาจึงแสร้งเป็นเดินออกมาจากมุมทางเดินพร้อมกับเอ่ยทักนาง

“คารวะคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียน” เอ่ยทักไปก็ได้เห็นสีหน้าแปลกใจของนางแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปเรียบเฉยอย่างรวดเร็ว

“ขออภัยเจ้าค่ะข้าแต่งงานแล้ว เรียกข้าว่าฮูหยินน้อยหลงจะดีกว่า อีกอย่างคุณชายทักข้าเช่นนี้ เรารู้จักกันด้วยหรือเจ้าคะ”

เสียงหวานตอบกลับมาทำให้เขารู้สึกคันยุบยิบในอก นางช่างเย็นชานัก เมื่อคืนเขายังไปหานางอยู่เลยนางกลับลืมเขาไปเสียแล้ว!!

หากคนสนิทรู้ความคิดของผู้เป็นนาย คงคิดว่านายตนเป็นบ้าไปแล้ว ท่านไปหานางตะเกียงก็ไม่ได้จุด แถมยังไปราวกับโจรเด็ดบุพผาใบหน้าก็ไม่ได้เห็น เช่นนี้ผู้ใดจะจำท่านได้

“คุณหนูถามเช่นนี้ข้ารู้สึกเสียใจนัก แต่ถึงแม้เราจะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เราก็สามารถทำความรู้จักกันได้นี่ ข้าซ่งอี้เฉินยินดีที่ได้พบคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียนวันนี้อย่างมากขอรับ”

เขาแนะนำตัวกับนางอย่างเป็นทางการ พร้อมกับเห็นว่านางมองเขาด้วยท่าทีหวาดระแวง และเหมือนนางจะถอยห่างจากเขาอีกครึ่งก้าวด้วย

“ข้าโจวเยี่ยนเหยียนเป็นฮูหยินของคุณชายใหญ่ตระกูลหลง ยินดีที่ได้พบคุณชายซ่งเช่นกันเจ้าค่ะ แต่วันนี้ข้าไม่ว่างแล้วคงต้องขอตัวก่อน”

หญิงสาวเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินหนีเขาไปทันที ครั้นจะตามไปก็กลัวว่านางจะเข้าใจผิดคิดว่าตนคุกคาม จึงหันมาถามคนสนิทข้างกายแทน

“ข้าทำให้นางกลัวงั้นหรือ” เสียงที่ถามเย็นชาจนคนสนิทขนลุก ช่างแตกต่างกับยามที่คุยกับคุณหนูผู้นั้นนัก

“มะ ไม่นะขอรับ นายท่านใช้นำเสียงอ่อนโยนกว่าปกติด้วยซ้ำ”

ซุนเข่อซินเอ่ยตอบผู้เป็นนายไม่เต็มเสียงนัก ในใจนั้นอยากจะตะโกนออกไปเสีย ว่าท่านใช้นำเสียงกับท่าทางเช่นนั้นสตรีใดจะกล้าคุยกับท่านกันเล่า

ด้านหลงจิวซิ่งหลังจากที่กลับมาจากวังหลวงเขาก็หงุดหงิดทุกคนจนบ่าวคนสนิทยังไม่กล้าอยู่ใกล้ จนอนุคนโปรดมาหาจึงได้คลายความหงุดหงิดลง

“ท่านพี่ไปหงุดหงิดใครมาหรือเจ้าคะ ดูทำหน้าเข้าสิราวกับตาแก่อย่างไรอย่างนั้น” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับใช้มือเล็กลูบที่กลางหว่างคิ้วของชายหนุ่ม พร้อมกับหัวเราะขบขันคนตัวโต

“ช่างเถอะเรื่องนี้ไม่สำคัญหรอกเดี๋ยวข้าจะจัดการเอง เจ้ามาหาข้าไหวเช่นนี้แปลว่าเมื่อคืนยังไม่มากพอใช่หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม

“ท่านจะเอาให้ข้าหลับคาอกท่านเลยหรือ ข้ามาหาเพราะว่าเป็นห่วงต่างหาก เห็นพวกบ่าวคุยกันว่าท่านอารมณ์ไม่ดี” หญิงสาวตีไปที่ไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ พร้อมแสดงท่าทีเอียงอาย

“แล้วนี่เอาอะไรมาให้ข้างั้นหรือ ข้าได้กลิ่นหอมตั้งแต่เจ้าเดินเข้ามาแล้ว” เขาเอ่ยพร้อมกับมองไปที่จานขนมบนโต๊ะ

“ข้าทำขนมเซาปิ่งมาให้ท่านเจ้าค่ะ หากท่านพี่ทานแล้วชอบวันหน้าข้าจะทำมาให้ท่านอีก” หญิงสาวยกจานขนมวางตรงหน้าสามี

“ดูจากหน้าตาแล้วคงอร่อยมากแน่” เขาเอ่ยชม

เมื่อลองทานแล้วก็เหมือนกับที่ขายตามร้านทั่วไป ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรนัก ไม่เหมือนกับที่โจวเยี่ยนเหยียนทำ เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย

“ไม่อร่อยงั้นหรือเจ้าคะ” จงเยว่ชิงเห็นเขานิ่งไปหลังจากกัดไปคำแรก นางเลยเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าหมองลงทันที

“ไม่เลย ขนมเจ้าทำมาอร่อยมาก หากวันหน้าเจ้าทำอีกก็ลองใส่ไส้ถั่วแดงดูสิ เยี่ยนเหยียนเคยทำให้ข้าทานครั้งหนึ่งรสชาติดีนัก” เขาพูดไปไม่ได้คิดอะไร แต่กลับทำให้คนทำหน้าเปลี่ยนสี

“ขะ ข้าคงไม่กล้าขอให้ฮูหยินน้อยช่วยสอนหรอกเจ้าค่ะ เมื่อเช้าเพราะข้าทำให้ท่านช้า นางจึงตำหนิข้าแต่เรื่องนั้นก็สมควรแล้ว หากจะให้นางช่วยสอนข้าที่เป็นคนกระโดกกระดากไม่เรียบร้อย นางคงได้ตำหนิข้ามากกว่าเดิมแน่”

จงเยว่ชิงเอ่ยคล้ายจะฟ้องแต่ก็ตัดพ้อในเวลาเดียวกัน ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะให้กับความน่ารักของนาง แต่ในใจก็แอบเคืองที่ โจวเยี่ยนเหยียนกล้าตำหนิกระต่ายน้อยเขาเช่นนี้

“อย่าห่วงเลยหากนางกล้าทำอะไรเจ้า ข้าจะสั่งสอนนางให้เอง”

ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะให้หญิงสาวกลับไปก่อน และรับปากว่าเย็นนี้จะไปทานข้าวกับนางที่เรือนแน่นอน

โจวเยี่ยนเหยียนกลับมาถึงจวนก็เห็นผู้เป็นสามียื่นรออยู่ที่หน้าประตูจวนแล้ว นางที่ลงจากรถม้าได้ก็เดินเข้าไปหาเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“คนขับรถม้าบอกว่าไปถึงฮูหยินก็ออกไปก่อนแล้ว แต่เหตุใด ฮูหยินจึงมาถึงจวนล่าช้าเช่นนี้กัน” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ