ตอนที่ 24 รับอนุให้สามี

ตอนที่ 24

รับอนุให้สามี

เมื่อได้ฟังจบนางก็ยิ้มเย้ยหยันออกมาทันที ที่สร้างเรื่องพวกนี้ก็เพื่อเอาไว้บีบให้นางอยู่ใต้เท้าตัวเองนี่เอง

“เกินไปแล้ว!! ถึงกับใส่ร้ายกันเพียงนี้คงไม่ต้องการให้นายหญิงออกงานสังคมได้เลยสินะ” ลู่หลิ่งเอ่ยเพราะโกรธแทนนายสาว

“พวกเจ้าเชื่อข่าวลือเหล่านั้นหรือไม่” นางหันไปถามสาวใช้ทั้งสองอย่างใจเย็น

“จะเชื่อได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ ในเมื่อพวกข้าก็อยู่กับนายหญิงตลอดเวลา ย่อมมองออกว่านายหญิงเป็นคนเช่นไร” ลู่หลินรีบเอ่ย

“เช่นนั้นข้าจะเล่านิทานให้ฟัง” นางเอ่ยพร้อมกับเริ่มเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟัง รวมทั้งเรื่องที่ตนสันนิษฐานเกี่ยวกับสามีผู้นี้ด้วย

“เช่นนั้นนายหญิงจะทำอย่างไรต่อไปดีเจ้าคะ ขนาดเพิ่งมาถึงเมืองหลวงไม่นานยังกล้าทำถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้นายหญิงไปเข้าเฝ้าไทเฮามาแท้ ๆ พวกเขายังไม่เกรงใจเลยสักนิด”

ลู่หลินเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล คนจวนนี้ไม่คิดเกรงกลัวอำนาจของราชวงศ์เลยสักนิด คงคิดว่าการค้าของตัวเองเรืองอำนาจมากสินะ

“ข้าคิดว่าจะให้บิดาช่วยเรื่องหย่า จากนั้นข้าจะหายไปเสีย ออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเปิดกิจการเลี้ยงตัวเอง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์อีก”

นางเอ่ยความคิดที่ตนวางแผนไว้ แต่ตอนนี้นางต้องทำให้จวนตระกูลหลงแตกก่อนเป็นอันดับแรก

“ข้าขอตามนายหญิงไปด้วยนะเจ้าคะ” ลู่หลิ่งรีบเอ่บปากขอทันที

“ข้าด้วยเจ้าค่ะ ไทเฮายกข้าให้นายหญิงแล้ว นายหญิงอยู่ที่ใดข้าก็จะตามไปด้วยทุกที่” ลู่หลินเอ่ยขึ้นอีกคน

“ดี!! เช่นนั้นเจ้าทั้งสองไปสถานที่หนึ่งกับข้า”

เมื่อเอ่ยจบนางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ สถานที่ที่นางจะไปคือหอนางโลมขึ้นชื่ออันดับหนึ่งของเมืองหลวง

อย่างไรสามีก็ไม่รักใคร่นางอยู่แล้ว แต่จะให้โปรดปรานอนุเพียงคนเดียวก็ไม่ได้ เช่นนั้นนางก็จะหาสาวงามให้สามีอีกสักหลายคนหน่อย

ซ่งอี้เฉินกำลังฝึกวรยุทธอยู่ในสวนแต่ก็ถูกรบกวนด้วยลูกน้องตัวเองที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาราวกับมีเรื่องใหญ่โต

“นายท่าน แฮ่ก!! นาง นาง นางจะไปหอโคมแดงขอรับ!!”

เคร้ง!!!! เคร้ง!!!!

เสียงหอกในมือคนทั้งสองหล่นลงพื้นพร้อมกัน ซ่งอี้เฉินรีบเดินกลับเรือนไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดทันที ซุนเข่อซินเองก็เช่นกันในใจก็ภาวนาอย่าให้สตรีนางนั้นคิดทำอะไรแผลง ๆ เลย

ซ่งอี้เฉินแทบจะวิ่งผ่านน้ำเลยก็ว่าได้ แต่กลัวว่าหากนางเข้าใกล้แล้วจะได้กลิ่นเหงื่อตัวเอง จึงจำใจรีบขัดรีบถูเนื้อตัวแล้วออกมาสวมชุดสีดำที่ตนชอบใส่ประจำ

“นายท่านใส่ชุดดำเช่นนี้ผู้ใดจะกล้าเข้ามารับใช้ท่านขอรับ!!” ซุนเข่อซินเห็นผู้เป็นนายจึงเอ่ยขึ้นพร้อมส่ายหน้า

“ข้าก็แต่งเช่นนี้มาตลอด ไปได้แล้ว!!” ชายหนุ่มไม่สนใจที่ลูกน้องตัวเองพูด

“ท่านไม่สังเกตหรือ ทุกครั้งที่ท่านไปพบนางมักจะใส่ชุดสีดำ แล้วนางก็มักแสดงท่าทีเกรงกลัวท่านตลอด เอาเช่นนี้ใส่สีม่วงนี่ดีกว่าเชื่อข้า ข้าเคยคบหาสตรีมาก่อน”

ด้วยความอย่างให้เจ้านายได้พูดคุยกับสตรีที่หมายปอง จึงได้กล้าชี้ไม้ชี้มือสั่งผู้เป็นนายออกไป ซ่งอี้เฉินที่ได้ฟังแล้วคิดตามจึงยินยอมให้ลูกน้องตัวเองวันหนึ่ง

โจวเยี่ยนเหยียนให้สาวใช้ไปจ้างรถม้ามาจากข้างนอก เพราะบ่าวเฝ้าประตูบอกว่ารถม้าที่จวนไปส่งเหล่านายท่านทั้งหลายหมดแล้ว

แต่นางก็พอมองออกว่าความจริงพวกเขาไม่ต้องการให้นางออกไปไหนมากกว่า

“ถึงแล้วเจ้าค่ะนายหญิง แต่เราจะเข้าหอโคมแดงจริงหรือเจ้าคะ” ลู่หลินเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ

“เชื่อข้าเถอะน่า! ไปกัน!!” นางเอ่ยพลางยิ้มอย่างนึกสนุก

ชุดที่นางใส่เป็นชุดสีแดงเข้มจนเกือบดำ ดูแล้วเหมือนจอมยุทธหญิงคนหนึ่งมากกว่าจะเป็นสตรีในห้องหอ แต่ก็ไม่ลืมปิดหน้าด้วยตามธรรมเนียมที่สตรีจะเข้าหอโคมแดงของที่นี่

เมื่อลงจากรถม้าก็เห็นสตรีแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นมายืนเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้านเต็มไปหมด 

“นายหญิงท่านนี้สนใจเข้าไปนั่งจิบชากับข้าด้านในหรือไม่เจ้าคะ”

เมื่อนางเดินไปได้ไม่กี่ก้าวสตรีในชุดสีแดงเพลิงผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาหานางทันที

“ข้าอยากดื่มอะไรที่ไม่ใช่ชานะสิ แม่นางพอจะแนะนำข้าได้หรือไม่” นางเอ่ยพร้อมกับสบตาหญิงสาวคนนั้นกลับด้วยสายตาพราวระยับ

“แน่นอนสิเจ้าคะ เช่นนั้นเชิญด้านนี้เถิดข้าจะแนะนำน้องหญิงทั้งหลายของข้าให้ท่านรู้จักเองเจ้าค่ะ”

โจวเยี่ยนเหยียนเดินตามสตรีผู้นั้นเข้าไปด้านใน ก่อนจะเลือกโต๊ะหน้าสุดที่มีเวทีการแสดง

เมื่อนั่งได้ไม่นานสุราที่นางสั่งก็มาเสิร์ฟ พร้อมกับสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาคำนับนาง

“แม่นางต้องการพบข้างั้นหรือเจ้าคะ ไม่ทราบว่าท่านต้องการสิ่งใดโปรดชี้แนะข้ามาเถิด” สตรีวัยกลางคนผู้นี้คงเป็นแม้เล้าที่นางต้องการซื้อขายสตรีด้วย

“พูดตามตรงข้าต้องการอนุให้สามี ขอแบบที่ไม่ต้องบริสุทธิ์ก็ได้ แต่ก็ไม่ผ่านมือบุรุษมามากมายเช่นกัน ราคาข้าไม่เกี่ยง”

นางเอ่ยพลางยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่สายตายังจับจ้องไปที่การแสดงฉินบนเวที

“อ่า...นายหญิงต้องการสตรีนิสัยเช่นไรเจ้าคะ ข้าจะได้แนะนำท่านได้ถูก” แม่เล้าตาลุกวาวทันทีที่วันนี้จะได้เงินก้อนโตเข้ากระเป๋า

“อื้ม...คนหนึ่งร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงพร้อมแผดเผาทุกอย่าง แต่กลับกันต้องอ่อนหวาน โอนอ่อนเอาใจสามีเก่งเช่นกัน ส่วนอีกคนข้าต้องการสตรีที่ดูบอบบาง ไร้เดียวสา น่าทนุถนอม เจ้าพอจะหาให้ข้าได้หรือไม่”

นางเอ่ยพร้อมกับหันมายิ้มให้แม่เล้า สายตาของนางทำให้แม่เล้าถึงกับขนลุก เป็นแม่เล้ามาเกือบทั้งชีวิตนางรู้ดีว่าคนประเภทนี้อย่าได้ไปลวงเกินเด็ดขาด

“เช่นนั้นนายหญิงรอสักครู่ ข้าจะพาคนที่ท่านต้องการมาให้ดูตัวเจ้าค่ะ เด็ก ๆ เอากับแกล้มมาให้นายหญิงโต๊ะนี้หน่อย!!”

โจวเยี่ยนเหยียนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวอีก นอกจากการแสดงบนเวทีทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรแปลกตาเลยสักนิด

ที่เป็นเช่นนั้นเพราะนางรู้ว่ามีคนกำลังมองมาที่นางอยู่ และดูเหมือนคนผู้นั้นนางเพิ่งพบเขาไปเมื่อคืนด้วย ที่รู้เพราะนางเห็นตั้งแต่เขาเดินเข้าประตูมาแล้ว รู้อย่างนี้นางเปิดห้องส่วนตัวก็ดี

“ได้ตัวคนแล้วเราออกจากที่นี่กันเลยดีกว่านะเจ้าคะ ข้ารู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมองเราอยู่เจ้าค่ะ” ลู่หลินกระซิบข้างหูนางเบา ๆ

“ข้าก็คิดเช่นนั้น หากสตรีที่แม่เล้าพามาถูกใจข้านะน่ะ”

นั่งรอไม่นานแม่เล้าก็กลับมาพร้อมสตรีสองนาง ยามเห็นครั้งแรกนางก็ยิ้มออกมาทันที ภายนอกดูแล้วทุกอย่างตรงตามที่นางต้องการทั้งหมด

“นายหญิงนี่คือสตรีที่ท่านต้องการเจ้าค่ะ ถูกใจหรือไม่เจ้าคะ” แม่เล้าเห็นสายตาพึงพอใจของสตรีตรงหน้าก็รู้ทันทีว่าเงินก้อนโตกำลังลอยเข้ากระเป๋าตนแล้ว

“เจ้าทั้งสองชื่ออะไรกันบ้าง” นางเอ่ยถามสตรีทั้งสองที่ยืนก้มหน้าอยู่

“ข้าน้อยฟางเหนียงเจ้าค่ะ” สตรีที่ดูเรียบร้อยเอ่ยตอบ

“ข้าน้อยเหมยกุ้ยฮวาเจ้าค่ะ” สตรีที่ดูร้อนแรงเอ่ยตอบ

ท่าทีของทั้งสองดูนอบน้อมกับนางมาก แต่จริตและการวางตัวก็พอมองออกว่าเป็นสตรีมาจากที่ใด

“ข้าจะซื้อพวกเจ้าทั้งสองให้เป็นอนุของสามี แต่สัญญาขายตัวของพวกเจ้าจะอยู่กับข้า เพราะฉะนั้นเจ้าทั้งสองจะต้องเป็นคนของข้า เข้าใจหรือไม่”

นางเอ่ยจบก็ให้ลู่หลิ่งไปจัดการเรื่องสัญญาซื้อขายตัวของทั้งสอง ก่อนจะให้ไปจ้างรถม้าเพิ่มแล้วพาทั้งสองไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับใหม่ทั้งหมด

กว่าทุกอย่างจะเสร็จก็บ่ายแล้ว นางเลยพาพวกนางไปทานข้าวที่โรงเตี๊ยมโดยเปิดห้องส่วนตัวบนชั้นสอง

ระหว่างทานข้าวนางกับสองสาวใช้ก็เล่าเรื่องราวความสัมพันธ์สมาชิกในจวนให้พวกนางฟัง รวมถึงนิสัยของหลงจิวซิ่งด้วยเช่นกัน

“หน้าที่ของพวกเจ้าคือเป็นอนุที่ดีของสามีก็พอ” นางเอ่ยพร้อมกับคีบเนื้อเข้าปาก

“เจ้าค่ะพวกเราทั้งสองจะจดจำไว้” ทั้งสองรับคำพร้อมกัน ไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะถูกซื้อตัวออกจากนรกขุมนั้นมา

“ต่อไปนี้เจ้าทั้งสองคืออนุของคุณชายใหญ่หลง เรื่องกิริยามารยาทข้าจะจ้างอาจารย์มาสอน พวกเจ้าทั้งสองจะเป็นเพียงสตรีที่ขายศิลปะเท่านั้น ไม่ใช่สตรีที่ขายเรือนร่างเข้าใจหรือไม่” นางเอ่ยย้ำเรื่องที่ควรย้ำ

“นายหญิงข้าขอถามได้หรือไม่ ท่านหาอนุให้สามีเช่นนี้ไม่เสียใจหรือกลัวพวกข้าแย่งความโปรดปรานหรือเจ้าคะ” เหมยกุ้ยฮวาเอ่ยถาม

“เห้อ...เราทั้งสองแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ เจ้าก็น่าจะได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับข้ามาบ้าง แต่ข้าเป็นฮูหยินเอกจะให้ความโปรดปรานไปตกอยู่ที่อนุคนเดียวก็ไม่ได้”

“....”

“ดังนั้นก่อนที่สามีจะหาสตรีอื่นเข้ามา ไม่สู้ข้าหาสตรีให้สามีที่เป็นคนของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ” นางเอ่ยพร้อมกับยิ้มอย่างเศร้าหมอง ทำให้สตรีทั้งสองเงียบไป

ฮูหยินผู้นี้ช่างน่าสงสารนัก สามีไม่รักใคร่แถมยังถูกข่าวลือเสียหายเหล่านั้นบั่นทอนจิตใจทุกวัน หากเป็นพวกนางคงเสียใจจนเอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือนไม่ออกไปพบผู้ใดเป็นแน่