ตอนที่ 23 ฮูหยินอำมหิต

ตอนที่ 23

ฮูหยินอำมหิต

“ฮูหยินน้อยเกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าคะ ให้พวกบ่าวเข้าไปได้หรือไม่!!” เสียงลู่หลิ่งตะโกนมาจากด้านนอก

“เข้ามา!!!! แล้วให้คนมาพาคุณชายใหญ่กลับเรือนไปด้วย!!!!!” นางเอ่ยพลางหอบหายใจเพราะความโกรธ

เมื่อเห็นสภาพของหลงจิวซิ่งสาวใช้ทั้งสามก็รีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องของตัวเองทันที

“นายหญิงเจ็บที่ใดหรือไม่เจ้าคะ!!”

ลู่หลินรีบเข้ามาดูนาง ก่อนจะตาโตอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นนางมีเลือดซืมที่มุมปาก พร้อมกับใบหน้าด้านซ้ายเริ่มบวมแดงแล้ว

“ไปตามหมอเถอะ” นางบอกสาวใช้สั้น ๆ ก่อนจะเดินไปรอที่ห้องรับรองแขก เพราะหากมีการตามหมอเรื่องก็คงวุ่นวายกว่านี้แน่

กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ผ่านมาเกือบสองชั่วยาม หมอมาดูอาการนางแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ก่อนจะเขียนใบสั่งยาแล้วกลับไป

ส่วนหลงจิวซิ่งนั้นหัวแตก หากเป็นในโลกที่นางจากมาคงได้เย็บไม่ต่ำกว่าสิบเข็มแน่ นอกนั้นก็ปากแตกแล้วก็พกช้ำเล็กน้อยเพราะล้มใส่โต๊ะทานข้าว

“ฮูหยินน้อยเจ้าอธิบายให้ข้าฟังทีว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร!” ฮูหยินใหญ่ที่ได้โอกาสจึงเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ฮึก!! ท่านพี่เคยเล่าเรื่องที่ทะเลาะกับฮูหยินน้อยตอนอยู่เมืองไห่เฟิงให้ฟัง ครั้งนั้นท่านพี่ก็เป็นฝ่ายเจ็บตัวเช่นกัน แต่ข้าไม่คิดว่าฮูหยินน้อยจะลงมือหนักเพียงนี้”

จงเยว่ชิงที่สะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าอยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้น ทำให้ฮูหยินใหญ่จ้องมาที่นางด้วยสายตาคาดคั้นทันที

“เราทั้งสองมีปากเสียงกันนิดหน่อย จึงได้เผลอลงไม้ลงมือกัน ส่วนเรื่องราวเป็นมาอย่างไรท่านแม่ก็รอถามเอาจากเขาแล้วกันเจ้าค่ะ”

นางตอบไปเพียงเท่านั้น เพราะต้องการพิสูจน์ว่าเรื่องนี้เขาจะบอกบิดามารดาว่าเช่นไร

“พี่สะใภ้เก่งกาจนักสามารถล้มพี่ชายข้าได้ เช่นนี้ขอยกสุราคำนับหนึ่งจอก” หลงจิวฉิงที่เพิ่งเมากลับมาจากข้างนอกเอ่ยขึ้นทั้งที่ตัวเองยังเดินไม่ตรงด้วยซ้ำ

“จิวฉิงเจ้าเมามาอีกแล้วนะ!!!” ฮูหยินใหญ่เห็นบุตรชายคนเล็กเมากลับมาก็ตวาดใส่ทันที

“คารวะท่านแม่ ฮ่าฮ่า เอิ้ก!!!” ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะเรอออกมาเสียงดัง ทำเอาคนที่อยู่ในห้องต้องหันหน้าหนีไปคนละทาง

“คุณชายรองไปพักก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ ฮึก!!”

จงเยว่ชิงเอ่ยทั้งที่ยังสะอื้น แต่นางกลับเห็นสายตาของหลงจิวฉิงมองอนุของสามีแปลกไปเล็กน้อย แต่มันก็เป็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น

“ท่านแม่ข้าขอตัวกลับเรือนก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ” โจวเยี่ยนเหยียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับย่อกายให้แม่สามีเล็กน้อย แล้วเดินออกจากเรือนสามีมา

“พี่สะใภ้ข้าขอไปด้วย!!” หลงจิวฉิงแม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่ไม่ได้ตามนางมาจริงเพราะถูกพวกบ่าวจับตัวเอาไว้ก่อน

ระหว่างเดินกลับในหัวนางคิดหาเหตุผลถึงสายตาแปลก ๆ ของน้องชายสามีที่มีต่ออนุจงผู้นั้น เห็นทีว่าน้องชายสามีผู้นี้ไม่ได้เป็นเช่นที่แสดงออกให้คนเห็นกระมั้ง

“จวนตระกูลหลงขี้งกนัก ยาดี ๆ ยังไม่สามารถซื้อมาให้นายหญิงของเราใช้ได้” ลู่หลินบ่นขึ้นเบา ๆ ขณะเดินตามหลังนางกลับเรือน

“ช่างเถอะ พรุ่งนี้เจ้าก็ช่วยออกไปซื้อให้ข้าใหม่ด้วยนะ ข้าจะฝากไปจัดการธุระต่อด้วย” นางหันมายิ้มให้สาวใช้ทั้งสอง

“นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ!!!”

เสี่ยวหวาวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา เพราะถูกสั่งให้อยู่เฝ้าเรือนจึงไม่สามารถตามนางไปที่เรือนหลงจิวซิ่งได้

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เจ้าก็ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้ทำอีกมาก” นางเอ่ยไล่เสี่ยวหวา

ตั้งแต่ได้สาวใช้จากไทเฮานางก็ไม่ค่อยเรียกหาเสี่ยวหวามากนัก เพราะก่อนหน้านี้นางสังเกตเห็นว่า หลังจากที่นางเข้านอนมักจะเห็นเสี่ยวหวาออกจากเรือนไปที่ไหนสักแห่ง แล้วกลับมาในอีกหนึ่งชั่วยามต่อมา

เป็นเช่นนี้ตั้งแต่ที่นางเดินทางมาเมืองหลวงแล้ว นางจึงไม่ค่อยไว้ใจเล่าเรื่องสำคัญให้เสี่ยวหวาฟังมากนัก

“นายหญิงให้บ่าวเตรียมน้ำให้อาบเลยหรือไม่เจ้าคะ” ลู่หลินเอ่ยถามนายสาว

“ก็ดีเหมือนกัน วันนี้ข้าขอแช่น้ำอุ่นด้วยนะ” นางเอ่ยพร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำแทน

ใบหน้าของนางยามนี้บวมขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย เมื่อลองแตะดูก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที รู้อย่างนี้นางน่าจะสับศอกใส่เจ้าลูกเต่านั่นไปอีกสักที

“นายหญิงลงแช่น้ำเลยหรือไม่เจ้าคะ” ลู่หลิ่งถามเมื่ออาบน้ำขัดตัวให้นายสาวเสร็จ

“อื้ม! พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะข้าขอแช่น้ำคนเดียวสักพัก เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเรียกพวกเจ้าเอง” นางเอ่ยพร้อมกับที่ลู่หลินประคองนางลงแช่ในอ่างน้ำอุ่นที่โรยกลีบกุหลาบ

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยสองสาวใช้ก็ออกจากห้องอาบน้ำไป ทิ้งให้นางนั่งแช่น้ำพลางคิดอะไรเพลิน ๆ ไปคนเดียว

เมื่ออยู่คนเดียวก็เริ่มคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ในใจเริ่มกังวลว่าตนจะอยู่อย่างไรให้รอดพ้นจากคนอย่างหลงจิวซิ่ง

ยิ่งตัวเองเป็นฮูหยินของเขาเช่นนี้ เรื่องเข้าหออย่างไรก็เลี่ยงไม่ได้ ไม่เข้าหอวันนี้วันหน้าก็ต้องเข้าอยู่ดี ไม่เช่นนั้นนางคงถูกฮูหยินใหญ่กดดันเรื่องลูกแน่

หรือนางจะหาอนุให้สามีเพิ่มดี เพราะดูเหมือนจงเยว่ชิงตั้งตนเป็นปรปักษ์กับนางชัดเจน หากวันหน้าหญิงสาวมีลูกก่อนก็ต้องเอาเรื่องนี้มาข่มนางแน่

หรือจะให้บิดาช่วยเรื่องหย่าดี เพราะจากที่เขาพยายามลงไม้ลงมือกับนางเป็นครั้งที่สองเช่นนี้ แปลว่าเขาเป็นคนที่ชอบใช้ความรุนแรงในครอบครัว

คนเช่นนี้จะแก้อย่างไรก็คงไม่หาย มีครั้งแรกต้องมีครั้งที่สอง และอนาคตก็ต้องมีอีกเป็นแน่ อนุจงไม่ตายหรอกแต่เป็นนางต่างหากที่จะโดนเขาซ้อมจนตาย

“คุณหนูโจวคิดสิ่งใดอยู่งั้นหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างหูนางเบา ๆ ทำให้นางตกใจจนผงะออกห่างจากฝ่ายนั้นทันที

เมื่อสังเกตรอบตัวก็พบว่าตะเกียงด้านหลังนางดับไปหลายดวง และตำแหน่งที่บุรุษผู้นั้นยืนอยู่ ทำให้นางมองไม่เห็นใบหน้าเขา นางเองก็ไม่กล้าลุกจากอ่างน้ำเช่นกัน

“ท่านต้องการสิ่งใด” นางเอ่ยถามไปพร้อมกับพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่มันก็ไม่เป็นผลอยู่ดี

“ขออภัยที่ทำให้คุณหนูโจวต้องหวาดกลัว ข้าเพียงนำสิ่งนี้มาให้เท่านั้น” เขาเอ่ยจบก็เดินออกมาจากเงามืด พร้อมกับยื่นตลับไม้ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือมาตรงหน้านาง

เขาคือบุรุษที่นางพบในวังหลวงวันนั้น นั่นยิ่งทำให้หัวใจนางเต้นรัวจนแทบทะลุออกจากอก

“ท่านไม่สมควรทำเช่นนี้”

“สมควรหรือไม่ข้าก็ทำไปแล้ว ในตลับนี้คือยาทาแก้พกช้ำให้คุณหนูทาที่ใบหน้าเช้าเย็นไม่เกินสามวันใบหน้าคุณหนูจะหายดี”

เขาเอ่ยพร้อมกับวางตลับไม้นั้นไว้ที่ขอบอ่าง แล้วทำท่าจะจากไปโดยไร้ท่าทีคุกคามเช่นครั้งก่อน

“ข้าไม่รู้ว่าท่านคือใครมีอำนาจมากแค่ไหน แต่ตัวข้าแต่งงานมีสามีแล้ว ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้อีกเลยเจ้าค่ะ” นางรีบเอ่ยขึ้นทำให้ชายร่างสูงชะงัก

“หึหึหึ คุณหนูอย่าเพิ่งพูดตัดเยื่อใยข้าเช่นนี้เลย” เอ่ยจบเขาก็หายเข้าไปในเงามืด สรุปแล้วเขาเข้าใจสิ่งที่นางต้องการสื่อสารกับเขาหรือไม่

คืนนั้นกว่านางจะหลับก็นอนพลิกตัวไปมาหลายรอบ เพราะในหัวเอาแต่คิดเรื่องคุณชายซ่งอี้เฉินผู้นั้น และเรื่องสามีของนาง

เช้าวันนี้นางจึงตื่นนอนด้วยความไม่สดชื่น ลู่หลินที่ออกไปจัดการธุระให้นางกลับมาก็เห็นนายสาวกำลังนั่งเล่นในสวน จึงเดินเข้ามารายงานเรื่องที่ถูกใช้ให้ไปทำ

“นายหญิงเรื่องซื้อร้านเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ข้าได้ติดต่อช่างไม้ให้เข้าไปซ่อมแซมแล้ว อาจใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือน”

“แล้วเรื่องคนงานเล่า เจ้าได้ติดประกาศรับสมัครคนงานหรือยัง” นางเอ่ยถามต่อ

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ อีกห้าวันค่อยให้ลู่หลิ่งไปคัดคนงาน จากนั้นก็ให้นายหญิงสอนสูตรทำชานมแบบต่าง ๆ เจ้าค่ะ”

“ดีมาก มีสิ่งใดอีกหรือไม่ หน้าตาเจ้าฟ้องว่ามีเรื่องไม่สบายใจนะ” นางเอ่ยถามสาวใช้เพราะเห็นสีหน้าของลู่หลินไม่ค่อยดีนัก

“ตอนที่ข้าออกไปจัดการธุระให้นายหญิง เออ...ได้ยินข่าวลือที่ไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับนายหญิงมาเจ้าค่ะ” โจวเยี่ยนหยียนได้ยินก็ชะงักไปเล็กน้อย

“พวกเขาพูดถึงข้าว่าอย่างไรบ้างล่ะ”

“พวกเขาพูดว่านายหญิงเป็นสตรีอำมหิต ทุบตีได้แม้กระทั่งสามีตัวเองจนเจ็บหนักตอนนี้ยังไม่ฟื้น อิจฉาอนุที่ได้รับความโปรดปรานมากกว่าจนหาเรื่องมาตำหนิอนุของสามีบ่อยครั้ง”

“.....”

“แถมยังมีข่าวลืออีกว่าที่คุณชายใหญ่ไม่ใส่ใจนายหญิงเป็นเพราะระหว่างเดินทางมาเมืองหลวงนั้น เออ....” ลู่หลินมีสีหน้าลังเลว่าควรพูดต่อดีหรือไม่

“เจ้าพูดมาเถอะ” นางอนุญาตให้สาวใช้พูดมา

“พวกเขาพูดอีกว่านายหญิงถูกโจรฉุดไปถึงหนึ่งคืนเต็ม ไม่รู้ว่าโจรพวกนั้นทำสิ่งใดต่อนายหญิงบ้าง คุณชายใหญ่จึงรักษาระยะห่างกับ นายหญิงตั้งแต่นั้นมาเจ้าค่ะ”