ตอนที่ 25 แม่สามี

ตอนที่ 25

แม่สามี

ซ่งอี้เฉินได้ยินทุกประโยคที่หญิงสาวพูดคุยกัน ตนตามนางมาตั้งแต่หอนางโลม เข้าออกร้านอาภรรณ์และร้านเครื่องประดับ จนมาถึงโรงเตี๊ยมแห่งนี้

“นางช่างแสดงงิ้วได้เก่งกาจนัก หากนายท่านไม่ให้ข้าเฝ้าดูนางก่อนหน้านี้ ข้าคงคิดว่านางน่าสงสารแล้ว อึก!!!!”

ซุนเข่อซินพูดจบก็รู้สึกจุกที่ท้องทันที เพราะถูกผู้เป็นนายซัดพลังยุทธใส่ แม้ไม่ได้แรงมากแต่ก็ทำเอาเขาตัวงอได้เช่นกัน

“พูดมากเช่นนี้ข้าควรส่งเจ้าไปฝึกกับอี้เจินสักสองปี” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับมองลูกน้องตัวเองด้วยสายตาเย็นชา

“ยะ อย่าเลยขอรับ ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว” ซุนเข่อซินรีบปิดปากตัวเองทันที ก่อนจะถูกไล่ให้ไปเอารถม้า เพราะโจวเยี่ยนเหยียนออกจากห้องข้าง ๆ แล้ว

หลงจิวซิ่งกำลังตรวจบัญชีอยู่ในห้องทำงานหลังร้าน ก็มีบ่าวเข้ามาแจ้งว่าอนุจงเอาสำรับมาส่ง

“รีบให้นางเข้ามา” ชายหนุ่มวางพู่กันในมือลงพร้อมกับลุกไปรับหญิงสาว

“ท่านพี่ทำงานอยู่หรือเจ้าคะ ข้ามารบกวนท่านหรือไม่” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

“รบกวนอะไรกันเจ้าอุตส่าห์หิ้วปิ่นโตมาหาข้าเพียงนี้ แต่เจ้าไม่น่าลำบากเอาอาหารมาส่งข้าเช่นนี้เลย นั่งก่อนเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับประคองหญิงสาวไปนั่งที่โต๊ะ

“ข้าอยากทำให้ท่านพี่นี่เจ้าคะ อีกอย่างอยู่จวนคนเดียวก็เหงานัก ฮูหยินน้อยก็ออกไปที่ใดก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า” หญิงสาวเอ่ยคล้ายบ่นไปเรื่อย

“หื้ม เจ้าบอกว่าโจวเยี่ยนเหยียนออกไปข้างนอกงั้นหรือ”

หลงจิวซิ่งถามอย่างแปลกใจ เมื่อคืนทุบหัวเขาจนแตกตกเช้ามากลับออกจากจวนไปเที่ยวเล่นข้างนอกอย่างสบายใจ มันน่านัก!!

“อ๊ะ!! ท่านพี่ยังไม่รู้หรือเจ้าคะ ข้าคิดว่าฮูหยินน้อยขออนุญาตท่านแล้ว เช่นนี้นางจะโกรธข้าหรือไม่ที่เอาเรื่องนี้มาบอกท่าน” จงเยว่ชิงแสดงท่าทีตื่นตระหนกออกมา

“ช่างเถอะเรื่องนี้ข้าจัดการเอง ว่าแต่คอเจ้าไปโดนอะไรมา เหตุใดจึงมีรอยแดงเช่นนั้น”

ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือจะปัดผมของคนรักออกเพื่อจะได้มองเห็นชัด ๆ แต่นางเอามือขึ้นมาปิดเสียก่อน

“มะ ไม่มีอะไรเจ้าคะ พอดีตอนที่ข้าทำอาหารให้ท่านมีแมลงตกใส่คอเสื้อพอดี แต่ข้าทายาเรียบร้อยแล้วสักสองหรือสามวันคงหายเจ้าค่ะ ท่านพี่ลองชิมอาหารที่ข้าทำมาดีกว่าว่าอร่อยหรือไม่”

จงเยว่ชิงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่จะออกมานั้นนายท่านมาหานางที่เรือน แต่เพราะไม่ทันได้ระวังจึงไม่ได้สังเกตว่านายท่านทิ้งรอยไว้ที่ซอกคอของนางด้วย

“งั้นหรือ ไหนดูซิว่าเจ้าทำอะไรมาให้ข้าทาน”

ชายหนุ่มเอ่ยตามน้ำไป แต่เริ่มตงิดใจบ้างแล้วว่าคนรักคงมีเรื่องบางอย่างปิดบังตนอยู่แน่

“ท่านพี่ต้องทานข้าวให้เป็นเวลาบ้างนะเจ้าคะ ดูสิจนยามเว่ยแล้วยังไม่ทานข้าวเที่ยงเลย หากข้าไม่เอามาส่งท่านคงกลับไปทานข้าวเย็นทีเดียวสินะ” จงเยว่ชิงแสร้งบ่นชายหนุ่ม

“ข้ารู้แล้ว ครั้งหน้าข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วงเช่นนี้อีก” ชายหนุ่มรับปาก ก่อนจะชะงักไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุบประตู

“นะ นายท่านรีบกลับจวนดีกว่าขอรับ!! เกิดเรื่องขึ้นที่จวนแล้วขอรับ!!” เสียงบ่าวเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เพราะคิดว่าผู้เป็นนายอยู่คนเดียว

“เกิดเรื่องขึ้นที่จวนงั้นหรือ มีเรื่องอะไรกัน!” หลงจิวซิ่งเอ่ยถามพร้อมกับผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ฮูหยินน้อยพาสตรีกลับจวนมาสองคน บอกว่าเป็นอนุของท่านขอรับ ตอนนี้ฮูหยินใหญ่เป็นลมไปแล้วกำลังตามหมอไปดูอาการ บ่าวจึงรีบมาตามคุณชายใหญ่นี่แหละขอรับ”

เมื่อบ่าวผู้นั้นพูดจบหลงจิวซิ่งก็หันมามองหน้าคนรักทันที จึงเห็นว่าจงเยว่ชิงกำลังมีสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน

เขาจึงรีบพาจงเยว่ชิงกลับไปที่จวนทันที ในใจก็คิดบทลงโทษโจวเยี่ยนเหยียนไว้หลายวิธี

นางคงแค้นที่เขาพูดเช่นนั้นกับนางเมื่อคืน ต้องยอมรับว่านางฉลาดที่เลือกวิธีการเช่นนี้ เพราะนางรู้ว่าเขารักจงเยว่ชิงจึงได้คิดทำให้คนรักของเขาเสียใจ เพื่อที่เขาจะได้เสียใจด้วย

เมื่อลงจากรถม้าได้เขาก็จูงมือจงเยว่ชิงไปที่ห้องโถงเรือนใหญ่ ด้วยใบหน้าโกรธขึง

“ท่านพี่อย่าเดินเร็วนักสิเจ้าคะ แผลท่านยังไม่หายเลยนะ ข้าบอกท่านแล้วว่าให้พักผ่อนก่อน ท่านเพิ่งถูกฮูหยินน้อยทำร้ายมาเมื่อคืนเองนะเจ้าคะ” จงเยว่ชิงเอ่ยด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่ม

หลงจิวซิ่งได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาทันที เพราะนางเป็นเช่นนี้เขาจึงรักและห่วงความรู้สึกของนางตลอด

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องที่นางรับอนุเข้ามานะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะรักเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้น” ชายหนุ่มเอ่ยคำมั่นสัญญาด้วยความหนักแน่น

เมื่อเข้าไปที่ห้องโถงก็เห็นมารดากับโจวเยี่ยนเหยียนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ถัดมาเป็นสตรีแปลกหน้าสองคนที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันชัดเจน

“คารวะท่านแม่ขอรับ นี่มันเรื่องอะไรกัน!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับปรายตามองโจวเยี่ยนเหยียนที่นั่งถัดมา

“เจ้าถามฮูหยินเจ้าเองเถอะ แม่ปวดหัวเหลือเกิน” ฮูหยินใหญ่เอ่ยจบก็ยกยาหอมในมือขึ้นมาดม

“วันนั้นอนุจงบ่นว่าเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องปรนนิบัติท่านพี่เพียงคนเดียว ครั้นจะให้ข้าปรนนิบัติท่านพี่เองก็กลัวจะทำให้ท่านพี่เสียอารมณ์เปล่า ๆ ข้าเลยรับอนุเพื่อช่วยแบ่งเบาอนุจงเจ้าค่ะ”

โจวเยี่ยนเหยียนเอ่ยพลางยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม ที่ตอนนี้ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ

“ข้าเพิ่งกลับมาเมืองหลวงได้ไม่นาน เจ้าก็ให้ข้ารับอนุเช่นนี้คนอื่นจะพูดถึงข้าอย่างไรเคยคิดบ้างหรือไม่!!!”

หลงจิวซิ่งกัดฟันพูดกับฮูหยินเอกตัวเอง ในใจอยากจะบีบคอนางให้ตายคามือแต่ตัวเองทำใจทำร้ายนางไม่ได้สักครั้ง แถมนางยังเอาคืนเขาอย่างเจ็บแสบทุกรอบ ไม่รู้ว่านางไปเรียนวิชาการต่อสู้เช่นนั้นมาจากที่ใด

ทั้งรุนแรงเด็ดขาด และตรงจุดตายทุกครั้งที่ลงมือ หากนางฝึกฝนมากกว่านี้เขาคงตายไปตั้งแต่ครั้งแรกที่มีเรื่องกับนางแล้ว

“จะเป็นไรไปเล่าเจ้าคะ ในเมื่อท่านก็รับอนุตั้งแต่แต่งข้าเข้าจวนได้เพียงสามวันเท่านั้น รับอนุหลังกลับมาถึงเมืองหลวงเพียงเท่านี้คงมีคนนินทาไม่เท่าข้ายามนั้นหรอกเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินน้อยทำเช่นนี้เพราะต้องการทำให้ข้าเสียใจใช่หรือไม่เจ้าคะ แต่มันไม่เป็นผลดีเลยนะเจ้าคะ กลับกันมันจะทำให้ท่านพี่ไม่ชอบใจท่านมากกว่าเดิมเสียอีก”

จงเยว่ชิงเอ่ยพลางกลั้นสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มงามจนคนมองต้องสงสาร และหลงจิวซิ่งก็ดูจะสงสารอนุผู้นี้มากกว่าเดิมเสียอีก

“ท่านแม่เรื่องรับอนุนั้นเป็นหน้าที่ของฮูหยินเอก เรื่องนี้ใคร ๆ ก็รู้ดี ข้ารู้ตัวว่าสามีไม่รักใคร่ชอบพอ ครั้นจะฝากความหวังไว้ที่อนุจงคนเดียวก็ใช่ที่ เพราะนางมาบ่นกับข้าบ่อย ๆ ว่าเหนื่อยนัก”

“......”

“ดังนั้นเพื่อให้ตระกูลหลงมีทายาทสืบสกุลข้าจึงต้องทำเช่นนี้ ท่านแม่ได้โปรดเข้าใจข้าด้วยนะเจ้าคะ”

นางหันไปเอ่ยกับแม่สามีแทน ฮูหยินใหญ่มองสะใภ้ตัวเองด้วยสายตาเหมือนพยายามมองให้ลึกถึงจิตใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก

“ที่สะใภ้พูดมาก็มีเหตุผล ในเมื่อรับพวกนางมาแล้วก็ให้พวกนางอยู่ในจวนในฐานะอนุของเจ้าเถอะ”

“ท่านแม่!!!!” หลงจิวซิ่งเสียงหลงทันที ไม่คิดว่ามารดาจะเห็นดีเห็นงามกับโจวเยี่ยนเหยียนเช่นนี้

“เช่นนั้นอนุฟางเหนียงเหยียงก็อยู่เรือนไผ่หอมแล้วกัน ส่วนอนุจี้เหมยกุ้ยก็อยู่เรือนมู่ตานนะ”

นางเอ่ยสรุปก่อนจะให้คนพาอนุคนใหม่ทั้งสองไปเรือนตัวเอง ใบหน้ายามนี้ของนางดูมีความสุขมากกว่าวันที่เหยียบเข้าจวนนี้เสียอีก

“โจวเยี่ยนเหยียนเจ้าทำเช่นนี้ยังเห็นหัวข้าอยู่หรือไม่!!” เมื่อสตรีทั้งสองออกไปแล้วเขาจึงกัดฟันถามฮูหยินตัวเองอีกครั้ง

“ที่ข้าทำก็เพื่อตระกูลหลงทั้งนั้นนะเจ้าคะ ท่านพี่จะตำหนิข้าเช่นนี้ก็ไม่ได้ จริงหรือไม่เจ้าคะท่านแม่” นางหันไปถามฮูหยินใหญ่ที่ยังดมยาหอมอยู่

“จริง! หลงจิวซิ่งเจ้าจะตำหนินางได้อย่างไรในเมื่อเจ้าก็ไม่ได้ทำดีต่อนางตั้งแต่แรก แล้วอนุจงเจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว จวนนี้ไม่ได้มีใครตายเสียหน่อย! เดี๋ยวก็อัปมงคลกันหมดพอดี!!”

ฮูหยินใหญ่ไม่เพียงตำหนิบุตรชายคนโต แต่ยังตำหนิตัวต้นเรื่องอย่างจงเยว่ชิงด้วย เพราะความอยากอวดว่าสามีโปรดปรานเพียงตนแท้ ๆ เรื่องจึงได้วุ่นวายเพียงนี้

จะโทษเพียงโจวเยี่ยนเหยียนก็ไม่ได้ เพราะจากที่ตนเห็นหญิงสาวคิดอย่างที่พูดจริง ๆ ก็ตั้งแต่มาถึงจวน บุตรชายนางก็ไม่ไปค้างที่เรือนนางเลยสักครั้ง จะเหยียบไปก็ต่อเมื่อมีเรื่องไปต่อว่านางเท่านั้น

ไม่มีนางสะใภ้ผู้นี้คงถูกบุตรชายคาดคั้นจนชอกช้ำตายแน่ นางละไม่ชอบใจเลยที่บุรุษมากภรรยาเช่นนี้ แต่ก่อนตระกูลหลงก็ถือคติมีภรรยาเพียงคนเดียวตลอด

ไม่รู้ว่าบุตรชายนางไปแตกคอกได้อย่างไร จึงคิดจะใช้สตรีเป็นสะพานปีนป่ายให้ตัวเองสูงขึ้นเช่นนี้