ตอนที่ 28 หาเรื่อง

ตอนที่ 28

หาเรื่อง

พักนี่หลงจิวซิ่งปวดหัวกับการส่งสินค้าลับเป็นอย่างมาก เพราะล่าสุดสินค้าที่เขาลอบนำเข้ามาถูกทางการจับกุมได้ทั้งหมด และคนที่เป็นผู้นำจับในครั้งนี้ก็คืออ๋องโจวจิ้งห้าว พ่อตาของเขานั่นเอง

มูลค่าสินค้าครั้งนี้เสียหายกว่าสิบล้านตำลึงทอง นับว่ามากที่สุดตั้งแต่ทำการค้านี้มาเลยก็ว่าได้

“นายท่านตอนนี้คนของเราส่งข่าวมาว่าอ๋องโจวจิ้งห้าวเค้นเอาความจากคนของเราจนสาวมาถึงพ่อค้าที่ส่งของให้เราแล้วขอรับ

แต่ยังไม่สามารถจับตัวได้ และพ่อค้าที่เราทำการค้าด้วยก็ส่งคนมาขอความช่วยเหลือจากเรา หากไม่ช่วยเหลือเขาขู่จะเปิดโปงเรื่องทุกอย่างขอรับ”

คนของหลงจิวซิ่งเอ่ยพร้อมกับยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ เมื่อเปิดอ่านชายหนุ่มก็ขย้ำมันจนยับยู่ยี่ด้วยความโกรธ

“จัดการเสีย คนตายย่อมไม่สามรถพูดได้ อย่าให้มันได้มีโอกาสเอ่ยปากถึงข้าได้!” เอ่ยจบก็เผาจดหมายฉบับนั้นทิ้งทันที

“มูลค่าสินค้าที่เราสูญเสียไปนั้นมากมายนัก ตอนนี้เงินในคลังของตระกูลหลงเหลือเพียงสี่ในสิบส่วนเท่านั้น คุณชายจะแจ้งให้นายท่านทราบหรือไม่ขอรับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนายอีกครั้ง

“ยัง! เรื่องนี้ยังพอจัดการได้รอเรื่องเงียบค่อยหากำไรคืน อย่างไรพวกทางการก็ไม่สามารถจับตาดูได้ตลอดไปหรอก ตอนนี้เพียงจัดการอย่าให้สืบมาถึงตระกูลหลงก็พอ”

แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ในใจก็กังวลไม่น้อย ตระกูลหลงทำการค้ามานานจนสามารถมีอำนาจขึ้นมาได้ในรุ่นบิดา และรุ่งเรืองมากขึ้นในรุ่นของเขา เขาไม่อาจให้มันล่มสลายได้เพราะความผิดพลาดของเขาเด็ดขาด

แต่ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นนั้นก็ย่อมต้องการที่ระบาย และคนที่เขาจะทำก็คือบุตรสาวของคนที่มันทำให้เขาขาดทุน โจวเยี่ยนเหยียน

วันนี้โจวเยี่ยนเหยียนกำลังนั่งกินขนมที่บุรุษปริศนาผู้นั้นส่งมาให้ ที่นางกล้าทานเพราะรู้ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ใส่ยาพิษแน่

อีกอย่างขนมที่ส่งมาก็เป็นขนมแปลกใหม่ที่ไม่สามารถหาซื้อได้ทั่วไป ที่รู้เพราะสองสาวใช้ของนางบอก ว่าขนมแต่ละอย่างจะทำให้เชื้อพระวงศ์ในวังหลวงทานเท่านั้น และไม่อนุญาตให้คนภายนอกทำทานกันเองด้วย

“นายหญิงคุณชายใหญ่มาเจ้าค่ะ” เสี่ยวหวาเข้ามารายงาน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทันที

“มีความสุขเสียจริงนะ ได้ยินว่ามีคนส่งของมาให้เจ้าทุกวันเลยนี่” หลงจิวซิ่งเข้ามาก็หาเรื่องทันที

แต่เขารู้ได้อย่างไรในเมื่อนางสั่งให้คนในเรือนห้ามพูดเรื่องนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็หันไปมองทางที่เสี่ยวหวาเดินออกไปทันที เห็นทีคงเก็บสาวใช้ผู้นี้เอาไว้ในเรือนไม่ได้แล้ว

“ไม่พบหน้าท่านพี่เสียนาน ช่วงนี้กิจการยุ่งมากเลยหรือเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามเสียงหวาน พร้อมกับส่งยิ้มที่มองอย่างไรก็รู้ว่านางกำลังเสแสร้งให้เขา

“หึ!! เจ้ามันสตรีแพศยา! สามีเหนื่อยยากออกไปทำงานสายตัวแทบขาด แต่เจ้ากลับแอบลักลอบคบชู้กับบุรุษอื่น เจ้ามันสมควรถูกโบยจนตาย!!!” หลงจิวซิ่งชี้หน้าพร้อมต่อว่านางเสียงดังลั่นเรือน

“ท่านพี่อย่าพูดเช่นนี้สิเจ้าคะ ข้าเสียใจนะ” นางพูดเช่นนั้นแต่กลับยิ้มเยาะเขา ทำให้ชายหนุ่มที่คิดจะว่าระบายความโกรธกลับโกรธมากกว่าเดิม

“บิดาเจ้าทำอะไรไว้บ้างรู้หรือไม่ ข้าต้องเสียเงินหลายล้านตำลึงทองก็เพราะบิดาเจ้า ข้าคิดผิดจริง ๆ ที่แต่งเจ้าเข้ามา สายเลือดก็ต่ำต้อยเชิดหน้าชูตาไม่ได้ด้วยซ้ำ!!!”

เมื่อลงไม้ลงมือกับนางไม่ได้จึงคิดหาคำพูดที่คิดว่านางจะเจ็บที่สุดมาด่าแทน แต่หญิงสาวกลับยังสามารถยิ้มแย้มได้

“สายเลือดข้าสูงส่งกว่าท่านเสียอีก หากไม่ใช่เพราะท่านเล่นสกปรกขอสมรสพระราชทาน มีหรือข้าจะลดตัวไปแต่งให้ท่าน”

“หึ!! หากบิดาบุญธรรมเจ้าไม่ใช่อ๋องสี่มีหรือเจ้าจะได้มานั่งชูคออยู่ตรงนี้ อย่าทะนงตนให้มากนักเลย ภูมิหลังเจ้าเป็นมาอย่างไรคิดว่าข้าไม่สืบมาก่อนหรือ!!!”

“ท่านดูเป็นคนฉลาดมากเลยนะเจ้าคะ แต่ก็แค่เหมือน คิกคิก” อยู่ ๆ นางก็ไม่เถียงเขาต่อแต่กลับพูดประโยคที่เขาไม่เข้าใจออกมาแทน

“เพราะบิดาเจ้าทำให้ข้าเสียหายเพราะฉะนั้นข้าจะหักเงินเดือนเจ้า จนกว่าจะครบตามจำนวนที่ข้าเสียไป!!”

“นี่เป็นวิธีที่บุรุษเมืองหลวงใช้กลั่นแกล้งฮูหยินกันหรือเจ้าคะ ข้าเปิดหูเปิดตายิ่งนัก อ่อ...ช่วงนี้อนุสุดที่รักท่านล้มป่วยนี่ หากว่างก็แอบไปทำให้นางแปลกใจบ้างก็ดีนะเจ้าคะ”

ที่นางพูดเช่นนั้นเพราะลู่หลินตาดีไปเห็นบางอย่างเข้านะสิ คงต้องขอบคุณเสี่ยวหวาล่ะนะ ที่ทำให้นางได้รู้เรื่องอะไรดี ๆ เช่นนี้ของอนุจงเข้า

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าวางแผนจะทำอะไรกับชิงเอ๋อร์” ชายหนุ่มมองหน้านางอย่างไม่ไว้ใจ

“ข้าหรือจะกล้า แต่ใบหน้าท่านตอนนี้เหมือนอยากสับข้าออกเป็นชิ้น ๆ เลยนะเจ้าคะ หากท่านทำจริงคงสับได้เพียงแขนข้างเดียว เพราะอีกข้าข้าจะเอาไว้เลาะกระดูกท่านแทน”

นางเอ่ยพร้อมกับยิ้มราวกับสตรีโรคจิต ทำให้หลงจิวซิ่งเผลอถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว ต้องยอมรับว่าเขาก็หวั่นเกรงนางเรื่องนี้เล็กน้อย

“จะ เจ้ามันสตรีโรคจิต ข้าแต่งสตรีวิตถารเช่นเจ้าเข้าจวนชัด ๆ” ตะคอกจบก็หันหลังเดินออกจากเรือนนางไปทันที

โจวเยี่ยนเหยียนถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับแววตานั่นของเขา จากที่นางมีเรื่องกับเขาสองครั้งนั้น เขาคงเข็ดขยาดนางไม่น้อย แม้จะรู้ว่าหากเขาตอบโต้นางจริงนางคงไม่รอดเช่นกัน

“นายหญิงอย่ายิ้มเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ น่ากลัวยิ่งนัก” ลู่หลินเอ่ยทั้งที่ยังหัวเราะ

“ไม่ทำเช่นนี้เขาจะกลับไปเร็วเพียงนั้นหรือ แต่ข้าแปลกใจนักเพราะเหตุใดเขาจึงบอกว่าบิดาทำให้การค้าของเขาเสียหายนับล้านตำลึงทองเนี่ยสิ ลู่หลินเจ้าช่วยไปหาข่าวให้ข้าได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่าวจะไปที่หอขายข่าวให้ จะได้เอาชาที่พ่อครัวฝึกทำกลับมาให้นายหญิงลองชิมด้วย” ลู่หลินเอ่ยพร้อมกับรินชามาให้นางใหม่

หลงจิวซิ่งเดินหัวเสียกลับออกจากเรือนหญิงสาวมาก็ต้องฉุกใจกับคำพูดของนาง จึงได้เดินไปที่เรือนอนุจงที่บอกเขาว่ากำลังป่วยอยู่แทน

จงเยว่ชิงแม้จะล้มป่วย แต่หลงเจิ้งสิงก็ยังคงมาหานางแทบทุกวัน เพราะคิดว่ายิ่งเป็นเช่นนี้ยิ่งทางสะดวกมากกว่าเดิม จึงไม่ได้ระวังตัวแต่อย่างใด

วันนี้ก็เช่นกันหลงเจิ้งสิงมาหาหญิงสาวแต่เช้า เพราะเบื่อหน่ายที่ฮูหยินเอกตัวเองล้มป่วยไม่หายเสียที ครั้นจะออกไปดูกิจการก็รู้สึกเกียจคร้านนัก เพราะในใจเอาแต่คะนึงหาแต่สตรีตรงหน้า

“นายท่านมานอนกกกอดข้าเช่นนี้ ไม่กลัวว่าผู้อื่นจะจับได้หรือเจ้าคะ แม้ข้าจะรักท่านแต่เรื่องของเรานั้นยังไม่ถูกต้อง....” จงเยว่ชิงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกบุรุษตรงหน้าสั่งให้หยุดพูดเสียก่อน

“ข้ามาหาเจ้าก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าจะพูดเรื่องอื่นขึ้นมาให้ได้อะไร อีกอย่างช่วงนี้เหมาะนักบุตรชายข้าก็มาพบเจ้าไม่ได้ ฮูหยินก็ล้มป่วยไม่มาหาเจ้าช่วงนี้จะให้ข้ามาช่วงไหน”

หลงเจิ้งสิงเอ่ยพร้อมกับหัวเราะออกมาเล็กน้อย ในใจไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใดที่กระทำผิดต่อบุตรชายและฮูหยินตัวเองเช่นนี้

“แล้วเมื่อไหร่ท่านจะทำให้ทุกอย่างถูกต้องเสียที ข้าอยากให้ท่านมาหาโดยที่ไม่ต้องปิดบังผู้คนในจวนเช่นนี้อีก” หญิงสาวเอ่ยด้วยความน้อยใจ

“เจ้ารออีกสักหน่อยเถอะ ข้าได้เริ่มลงมือไปบ้างแล้ว” เขาเอ่ยพร้อมกับดึงสตรีร่างเล็กเข้ามาหอมอย่างรักใคร่

ภาพที่ทั้งสองหัวเราะต่อกระซิกกันนั้นอยู่ในสายตาของหลงจิวซิ่งทั้งหมด นั่นทำให้เขารู้สึกผิดหวังและเสียใจอย่างมาก ที่บิดากับคนรักหักหลังเขาเช่นนี้

โจวเยี่ยนเหยียนรู้เรื่องนี้อยู่แล้วจึงได้เอ่ยเตือนเขาเช่นนี้ อย่างน้อยนางก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง แต่คนทั้งสองนี้ต่างหากที่เลวทราม

พ่อสามีลักลอบเป็นชู้กับอนุบุตรชาย หากคนนอกรู้คงได้อับอายจนไม่มีหน้าออกไปพบผู้คนนอกจวนเป็นแน่

“คุณชายใหญ่จะจัดการอย่างไรต่อไปหรือขอรับ” บ่าวคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนาย ที่ตอนนี้ใบหน้าเย็นชาจนน่ากลัว

“กลับเรือน!” หลงจิวซิ่งกลับเรือนตัวเองอย่างสับสน เสียใจ เคียดแค้น ในหัวคิดหาวิธีการเอาคืนให้พวกเขาให้เจ็บปวดที่สุด

การค้าก็มีปัญหา บิดากับคนรักยังมาทำเรื่องเช่นนี้กับเขาอีก ที่ผ่านมาเขาทุ่มเทเพื่อตระกูลหลงมากมาย แต่ได้รับการตอบแทนเช่นนี้หรือ

เย็นนั้นหลงจิวซิ่งเรียกหาอนุพร้อมกันถึงสองคน ทำเอาจงเยว่ชิงที่ได้ยินข่าวขุ่นเคืองใจยิ่งนัก นางล้มป่วยเขากลับไม่เคยมาเยี่ยมแต่กลับเรียกหาแต่อนุไปปรนนิบัติ

แต่แสดงอาการหึงหวงมากไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะถูกบุรุษอีกคนจับได้ แล้วตัวเองก็จะเสียผลประโยชน์ทั้งสองทาง