ตอนที่ 27 อยากพบหน้า

ตอนที่ 27

อยากพบหน้า

ด้านจงเยว่ชิงที่อยู่ ๆ ก็ล้มป่วยนั้น เมื่อได้ยินเรื่องที่หลงจิวซิ่งเรียกอนุจี้ไปปรนนิบัติตนก็รู้สึกไม่พอใจทันที

“เป็นไปได้อย่างไร ข้ารับใช้เขาไม่ได้เขาก็เรียกหาสตรีอื่นทันทีหรือ แล้วที่บอกว่ารักใคร่ข้ามากมายนั่นเป็นเพียงเรื่องโกหกสินะ!!”

“นายหญิงใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่างไรคุณชายใหญ่ก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งบนกระดานเท่านั้น นายหญิงจะใส่ใจไปทำไมกัน คนที่นายหญิงควรใส่ใจคือนายท่านต่างหากเจ้าค่ะ” มี่มี่เอ่ยเตือนนายสาว

“จริงสิ แต่ข้าล้มป่วยเช่นนี้จะพบผู้ใดได้อีก กว่าจะหายนายท่านคงลืมข้าไปแล้วกระมั้ง” หญิงสาวเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“ข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร ต่อให้เจ้าล้มป่วยข้าจะยังจะมาหาเจ้าเช่นเดิมนั่นแหละ” เสียงบุรุษดังขึ้นที่หน้าห้อง พร้อมกับตัวคนที่ถือกล่องบางอย่างเข้ามา

“นายท่านข้ากำลังป่วยอยู่อย่าเข้าใกล้ข้าเลย ท่านจะติดหวัดจากข้าเอาได้นะเจ้าคะ” จงเยว่ชิงเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ่อนหวานทันที

“ช่างปะไรข้าไม่กลัวเรื่องนั้นเสียหน่อย ขอเพียงให้ได้อยู่ใกล้ชิดเจ้าก็พอ วันนี้ข้าเอาชุดใหม่ที่สั่งตัดมาให้เจ้าด้วยนะ ดูก่อนว่าเจ้าชอบหรือไม่” หลงเจิ้งสิงเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องในมือให้หญิงสาว

“ขอบคุณนายท่านที่ใส่ใจข้าตลอด ข้าไม่รู้จะตอบนายท่านอย่างไรหมดแล้วเจ้าค่ะ” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมแสดงท่าทีเอียงอาย

“ไม่ต้องตอบแทนข้าเลย ขอเพียงเจ้าอยู่เป็นดวงใจของข้าเช่นนี้ไปตลอดก็พอ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับดึงหญิงสาวมากอดอย่างไม่ถือตัว

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าเป็นอนุของบุตรชายท่านนะเจ้าคะ อีกอย่างหากฮูหยินใหญ่รู้เรื่องของเราก็คงไม่ยอมแน่” จงเยว่ชิงเอ่ยพลางบีบน้ำตาราวกับสั่งได้

“อย่าห่วงเรื่องอื่นเลย ข้าจะจัดการทุกอย่างเองขอเพียงเจ้าเชื่อใจข้าก็พอ รับรองวันหน้าเจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นสตรีของข้าแน่นอน”

หลงเจิ้งสิงเอ่ยให้คำมั่นสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้นผิดเพียงใด แต่เขากับนางรักกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ

หากถึงวันที่นางไร้พันธะสัญญาแล้ว เขาจะพานางไปอยู่ที่เรือนนอกเมือง เลี้ยงดูอย่างดีเป็นนายหญิงของจวน ยามเขาเหนื่อยจากงานก็ไปหานางที่นั่น

เท่านี้ก็ไม่มีผู้ใดต่อว่าเขาได้แล้ว ส่วนฮูหยินของเขานางจะขัดขวางอะไรเขาได้ จะป่าวประกาศออกไปยิ่งไม่ได้ไปใหญ่

เรื่องผู้นำตระกูลคนต่อไปก็ย่อมต้องเป็นบุตรชายเขากับจงเยว่ชิงเท่านั้น ส่วนบุตรชายคนอื่น ๆ ก็ค่อยแบ่งกิจการให้คนละเล็กน้อยพอ

ที่หลงเจิ้งสิงเป็นเช่นนี้เพราะซ่งอี้เฉินใช่ยากล่อมจิตใจ ให้ตาแก่บ้าเด็กสาวมีความคิดไปเช่นนั้น

โจวเยี่ยนเหยียนจัดการเรื่องกิจการที่กำลังจะเปิดอยู่ในเรือน กลับพบว่ามีก้อนหินห่อกระดาษถูกขว้างเข้ามาทางหน้าต่าง นางจึงหยุดมือที่กำลังเขียนรายการสิ่งของลุกไปหยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมา

“นายหญิงทำสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ” ลู่หลิ่งเอ่ยถามขณะเดินเข้ามา เพราะเมื่อครู่ตนไปเอาของว่างให้นายหญิงตัวเอง

“ไม่รู้เช่นกัน เมื่อครู่มันถูกขว้างเข้ามาทางหน้าต่าง” นางตอบพร้อมกับแกะอ่าน

ศาลาในสวน

นั่นเป็นประโยคที่อยู่ในกระดาษใบเล็ก เมื่ออ่านจบนางก็ขวมดคิ้วมุ่นทันที

“ศาลาในสวนงั้นหรือเจ้าคะ ให้บ่าวไปดูให้ก่อนดีกว่าเผื่อเป็นของอันตรายหรือมีบุคคลอื่นแอบเข้าจวนมาเจ้าค่ะ” ลู่หลิ่งเอ่ยพร้อมกับเดินออกจากห้องไปทันที

“นายหญิงลู่หลิ่งบอกว่ามีของแปลก ๆ ส่งมาให้นายหญิงหรือเจ้าคะ” ลู่หลินวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

“ยังไม่แน่ใจนัก ลู่หลิ่งกำลังไปดูที่สวนน่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับจดรายการสิ่งของที่ต้องซื้อต่อ

“นายหญิงมาแล้วเจ้าค่ะ ในกล่องข้าเปิดดูแล้วเป็นขนมเฉียวกั่วเจ้าค่ะ แถมยังมีจดหมายฉบับนี้อยู่ด้วย” ลู่หลิ่งเอ่ยพร้อมกับวางของและยื่นจดหมายให้นาง

“เป็นผู้ใดกันที่เล่นอะไรเช่นนี้ หรือจะเป็นคุณชายใหญ่ที่จะง้อนายหญิงของเราหรือ” ลู่หลินเอ่ย

“ข้าว่าไม่ใช่คนผู้นั้นหรอก”

นางเอ่ยพร้อมกับเปิดจดหมายออกอ่าน ลายมือในจดหมายหนักแน่นมั่นคง ทุกตัวอักษรทรงพลังแต่เนื้อความในจดหมายกลับทำให้นางแปลกใจ

ให้เจ้าเป็นดั่งสตรีทอผ้า ส่วนข้าจะเป็นชายเลี้ยงวัว

“ในนั้นเขียนสิ่งใดไว้หรือเจ้าคะ เหตุใดนายหญิงจึงทำหน้าเช่นนั้น” ลู่หลินเอ่ยถามอย่างสงสัย

“อะไรคือสตรีทอผ้ากับชายเลี้ยงวัว” นางเอ่ยถามพร้อมกับยื่นกระดาษให้สองสาวใช้อ่าน

“หญิงทอผ้ากับชายเลี้ยงวัวเป็นตำนานที่เล่าขานกันมานานในเทศกาลชีซีเจ้าค่ะ ตามตำนานวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด ฝูงนกกางเขนจะสร้างสะพานข้ามแม่น้ำบนท้องฟ้า เพื่อให้หญิงทอผ้ากับชายเลี้ยงวัวได้มาพบกันเจ้าค่ะ” ลู่หลิ่งเอ่ย

เทศกาลชีซีงั้นหรือ ถ้าเป็นโลกก่อนก็คงเป็นวันวาเลนไทน์ล่ะมั้ง เช่นนั้นคนที่ส่งจดหมายกับขนมนี่มาก็กำลังจีบนางอยู่งั้นหรือ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นภาพใบหน้าบุรุษแสนเย็นชาและน่ากลัวผู้หนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว

“ผู้ใดกันที่กล้าส่งขนมเฉียวกั่วมาให้ฮูหยินผู้อื่นเช่นนี้” ลู่หลินเอ่ยไปเรื่อยจึงถูกลู่หลิ่งตีแขนไปหนึ่งที

“เจ้าอย่าได้พูดเรื่องนี้ออกมาเด็ดขาด! ขนมนี่นายหญิงอยากกินข้าเลยออกไปหาซื้อมาให้จากข้างนอก เข้าใจหรือไม่!!!” ลู่หลิ่งเอ่ยเสียงดุ

โจวเยี่ยนเหยียนลองพลิกจดหมายที่แนบมาก็พบสัญลักษณ์เมฆก้อนเล็ก ๆ ที่มุมกระดาษ

“หากข้ายังเป็นเพียงคุณหนูผู้หนึ่ง มีบุรุษส่งขนมมาเกี้ยวพาเช่นนี้คงอายจนตัวม้วนตกเก้าอี้ไปแล้ว” นางเอ่ยทีเล่นทีจริงพร้อมกับหัวเราะออกมา

“นายหญิงทำเช่นนั้นจะถูกดุเอานะเจ้าคะ แล้วอีกอย่างคนผู้นี้ช่างเสียมารยาทนัก รู้ทั้งรู้ว่านายหญิงออกเรือนแล้วแต่ยังทำเช่นนี้ เหมือนไม่ให้เกียรตินายหญิงเลยนะเจ้าคะ”

ลู่หลิ่งเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง แต่มือก็หยิบขนมในกล่องขึ้นมากัดไปหนึ่งคำ ที่ทำเพราะต้องการตรวจสอบพิษ เมื่อครู่นางลองดมแล้วไม่มีกลิ่นผิดแปลก แต่เพื่อความแน่ใจจึงต้องลองชิมเอง

“เขาคงไม่ใส่พิษมาในขนมนี่หรอก ถ้าเป็นยาปลุกกำหนัดก็ไม่แน่” นางเอ่ยพร้อมกับหัวเราะออกมา

“นายหญิง!! พูดเช่นนี้อย่าบอกว่านายหญิงรู้จักคนผู้นี้หรอกนะเจ้าคะ!!” ลู่หลินเอ่ยอย่างตกใจ

“ไม่รู้จักแต่เคยพบอยู่ อื้ม...สามครั้งได้กระมั้ง”

นางเอ่ยพร้อมกับทำท่าคิด แต่นั่นกลับทำให้สาวใช้นางตกใจอย่างมาก นายหญิงไปพบบุรุษยามใดกัน ในเมื่อพวกนางก็อยู่กับนายหญิงตลอดเวลา

“นายหญิงต้องอยู่ให้ห่างบุรุษเช่นนี้นะเจ้าคะ วันหน้าเขาจะทำให้นายหญิงเสื่อมเสียเอาได้” ลู่หลิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“จริงเจ้าค่ะ นายหญิงไปพบเขายามใดกันเหตุใดข้ากับลู่หลิ่งไม่เคยรู้มาก่อน หรือเป็นก่อนหน้าที่พวกข้าจะมาอยู่กับนายหญิงงั้นหรือเจ้าคะ” ลู่หลินเองก็ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน

“เอาล่ะ ๆ ข้าพบกับเขานานแล้ว พวกเจ้าอย่าตื่นตระหนกไปเลยต่อไปนี้ข้าจะอยู่ให้ห่างบุรุษผู้นี้มากที่สุดนะเจ้าคะท่านสาวใช้ทั้งสอง” นางเอ่ยทีเล่นทีจริง พร้อมกับหัวเราะออกมา

“นายหญิงอย่าเรียกพวกบ่าวเช่นนี้สิเจ้าคะ นายหญิงเป็นนายพวกข้าเป็นเพียงบ่าวนะเจ้าคะ” ลู่หลินรีบเอ่ยห้าม เมื่อนางเรียกทั้งสองว่าท่าน

ด้านซ่งอี้เฉิน ที่เขาส่งขนมไปให้นางนั้นเพราะลูกน้องคนสนิทเอ่ยแนะนำมา แล้วมันก็ดูจะได้ผลเสียด้วยเพราะนางกินขนมของเขาจนเกือบหมดกล่อง ไม่เสียแรงที่เจ้านั่นเป็นลูกน้องของเขาจริง ๆ

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้

“นายท่านเอาแต่มาแอบมองว่าที่นายหญิงเช่นนี้ แล้วเมื่อไหร่นางจะรู้ตัวกันว่านายท่านมีใจให้” ซุนเข่อซินเอ่ยถามผู้เป็นนายที่กำลังเกาะอยู่บนต้นไม้ข้างเรือนหญิงสาว

“เจ้าหุบปากเสีย เสียงของเจ้ารบกวนเวลามีความสุขของข้า” เสียงเย็นชาของผู้เป็นนายตอบกลับมา

“นายท่านลองส่งอะไรไปให้นางดีหรือไม่ นางจะได้รู้ตัวแล้วเราจะได้สังเกตท่าทีว่านางคิดเช่นไรกับนายท่าน” ซุนเข่อซินเสนอแนวทาง ทำให้ซ่งอี้เฉินฉุกคิดขึ้นมาได้

หากส่งของไปทุกวันก็จะทำให้นางรู้ว่าเขาใส่ใจนางเสมอ เช่นนั้นก็ย่อมดีกว่าที่เขามาแอบมองนางโดยที่นางไม่รู้ตัวเช่นนี้

“เจ้าคิดว่าข้าควรส่งของแบบใดไปให้นางดีเล่า” เขาเอ่ยถามความเห็นลูกน้องคนสนิท เพราะหยกประจำตัวตนก็ให้นางไปแล้ว

“เอาเป็นของที่สตรีชอบก็น่าจะดีนะขอรับ อย่างเครื่องประดับ หรือไม่ก็ของกิน ยิ่งเป็นของที่สื่อความหมายเกี่ยวกับความรักได้จะยิ่งดี ผู้รับจะได้รู้ว่าท่านกำลังต้องการสื่อสิ่งใด”

ของที่สตรีชอบงั้นหรือ เขาเคยได้ยินมาว่าสตรีชอบของหวาน เช่นนั้นส่งขนมไปให้นางดีหรือไม่ หรือจะเป็นเครื่องประดับงดงามดี

แต่จากที่สังเกตมานางแทบจะไม่สวมเครื่องประดับแพง ๆ เหล่านั้นเลย มีเพียงปิ่นกลไกนั่น

คิดถึงตรงนี้เขาก็คล้ายจะตัดสินใจบางอย่างได้ ก่อนจะตรงกลับเรือนเพื่อเขียนจดหมาย ก่อนจะไปซื้อขนมเฉียวกั่วที่ร้านขึ้นชื่อ พร้อมกับเอาไปวางให้นางในสวนเสร็จสรรพ

ใบหน้าที่หัวเราะร่าเริงของนางช่างเป็นภาพที่งดงามนัก หากได้เห็นนางหัวเราะเช่นนี้ทุกวันคงดีไม่น้อย

“เจ้าไปศึกษามาว่ามีวิธีใดบ้างที่จะชนะใจสตรีได้” ซ่งอี้เฉินเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิท

“ห๊ะ!! แต่นายท่านข้าจะไปศึกษาจากที่ใดได้เล่าขอรับ!!!!!!!” ซุนเข่อซินอุทานอย่างตกใจ

“เจ้าเคยบอกว่าเชี่ยวชาญเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่หรือ เช่นนั้นเจ้าก็ไปหาวิธีมา ข้าให้เวลาเจ้าสามวันเท่านั้น” เอ่ยจบก็หันหลังให้ลูกน้องคนสนิททันที

ซุนเข่อซินถึงกับกุมขมับ วิธีเอาชนะใจบุรุษยังพอถามเอาได้จากสตรีในหอโคมแดง แล้ววิธีเอาชนะใจสตรีเขาจะไปถามเอาจากที่ใด

“เจ้าอย่าคิดมากไปเลย ลองไปหลอกถามเอาจากบุรุษในตรอกฟ้าครามสิ เผื่อพวกเขาจะรู้ว่าสตรีต้องการสิ่งใดนะ ฮ่าฮ่าฮ่า!!!” สหายของเขาเอ่ยแนะนำแกมหัวเราะพร้อมตบบ่าให้กำลังใจ

ซุนเข่อซินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจออกไปที่ย่านโคมแดงแทน อย่างน้อยก็น่าจะได้อะไรกลับมาบ้าง

นายท่านจะมีฮูหยินทั้งที แต่ทำไมเขาจึงต้องมาลำบากเช่นนี้เนี่ย!!!