ตอนที่ 4 คนรู้จัก

ตอนที่ 4

คนรู้จัก

ฮัวเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่นิ่งค้าง ไม่คิดว่าตนจะทนหนาวเดินมาตั้งไกลเพื่อมาเสียเที่ยว แถมยังต้องเอาตัวปัญหากลับไปที่บ้านอีก

“ท่านพ่อข้ารู้สึกปวดเบาขอไปปลดทุกข์ตรงโน้นก่อนได้หรือไม่” นางได้โอกาสจึงได้หาทางหนีทันที

“รับไปรีบมาล่ะ อย่าให้ข้าต้องรอนาน!!” บิดาเอ่ยก่อนจะหันหลังให้นาง ฮัวหนิงอันไม่รอช้าทำทีไปปลดเบาแล้วก็ออกแรงวิ่งเต็มที่ทันที

ฮัวเฉิงรู้สึกว่าบุตรสาวเงียบผิดปกติจึงหันไปดู แต่เห็นเพียงหลังไว ๆ จึงได้รู้ว่านางคิดหนีตนแล้ว จึงได้ออกวิ่งตามพร้อมตะโกนไล่หลังทันที

“หยุดนะนังเด็กอกตัญญู!! คิดจะหนีไปไหนหยุดเดี๋ยวนี้!!!!”

ฮัวหนิงอันรู้ว่าบิดารู้ตัวแล้วจึงรีบสับขาให้เร็วขึ้น ก่อนจะแทรกตัวไปตามฝูงชนในตลาด แต่ก็ต้องพลาดท่าเมื่อมีรถม้าวิ่งมาตัดหน้านางพอดี

ทำให้แม้พยายามเบี่ยงตัวหลบจนสามารถพ้นมาได้ แต่ก็ถูกบิดาตามมาทันพอดี

อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้นะอันอัน ชาติที่แล้วทำบุญแล้วลืมกวาดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรหรือไงเนี่ย

“นังเด็กอกตัญญู!! เจ้าจะหนีข้าไปไหน!!!”

ฮัวเฉิงตะคอกพร้อมง้างมือจะตบบุตรสาวตัวดี ฮัวหนิงอันนั้นหลับตารอรับฝ่ามือบิดาแล้ว แต่ทุกอย่างกลับเงียบสนิท นางเลยค่อย ๆ ลืมตามองพบว่ามีชายผู้หนึ่งกำลังจับข้อมือบิดาอยู่

“พี่ชายอย่าใช้ความรุนแรงกันเลยนะ” เสียงชายวัยกลางคนแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดีเอ่ยขึ้นขณะเดินลงมาจากรถม้า

“นะ นายท่านนางเป็นบุตรสาวที่ทำผิดแล้วคิดหนี ข้าเลยต้องสั่งสอนให้นางหลาบจำเสียบ้าง จะได้ไม่ไปก่อเรื่องที่ใหนอีก” ฮัวเฉิงเอ่ยเสียงตะกุกตะกักเพราะบรรยากาศที่แผ่ออกมาจากชายตรงหน้า

“นายท่านซื้อตัวข้าไปได้หรือไม่ ข้าไม่อยากกลับไปอยู่กับพ่อบุญธรรมผู้นี้อีกแล้ว ให้ข้าเป็นบ่าวซักล้างในจวนท่านก็ได้ ข้าสามารถทำงานได้ทุกอย่างไม่ว่าจะหนักหรือเบาขอเพียงท่านสั่งมาเท่านั้น แต่อย่าให้ข้ากลับไปกับพ่อบุญธรรมผู้นี้เลยนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นเขาได้ทุบตีข้าจนตายเป็นแน่”

ให้นางไปอยู่กับนายท่านตรงหน้าก็ยังดีกว่าอยู่กับคนบ้านฮัว จากที่สังเกตตั้งแต่เขาก้าวขาลงจากรถม้า สายตาเขาแม้เย็นชาแต่มีแวบหนึ่งที่แสดงออกว่าสงสารนาง บางทีหากนางขอร้องเขาเช่นนี้เขาอาจช่วยนางก็ได้

“เจ้าพูดอะไรออกมานังลูกบ้า! หุบปากเจ้าไปเลยนะ!!” ฮัวเฉิงรีบตะคอกใส่นางพร้อมกับทำท่าจะทุบตีนางอีกครั้ง

“ท่านก็ตั้งใจเอาข้ามาขายอยู่แล้วนี่!!!” นางหันไปเถียงแต่เนื้อตัวกลับสั่นเทาจนคนที่เดินตลาดเริ่มเข้ามามุงดูด้วยสายตาสงสาร

“ข้าจะซื้อนางเองค่าตัวนางเท่านไหร่”

อยู่ ๆ ชายวัยกลางคนผู้ที่ยืนมองสองพ่อลูกเถียงกันก็เอ่ยขึ้น ทำให้ฮัวเฉิงทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน

“ขอบคุณนายท่าน! หากซื้อตัวนางไปรับรองไม่ผิดหวังแน่นอน นางทำงานบ้านได้ทุกอย่าง ข้าวปลาก็ทำอร่อย ข้าน้อยรับประกันเลยขอรับ!!” ฮัวเฉิงรีบเอ่ยสรรพคุณบุตรสาวแสนชังของตัวเอง

“สิบห้าตำลึงเงินข้าให้ได้เท่านี้ แต่ข้าขอถามอย่างหนึ่ง ปิ่นไม้บนหัวนางได้มาจากที่ใด” นายท่านผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มทรงอำนาจเช่นเดิม

ฮัวเฉิงได้ยินเรื่องตำลึงที่จะได้ก็ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ก่อนจะเอะใจเรื่องปิ่นไม้จึงมองไปที่หัวของบุตรสาว ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าปิ่นไม้นี้แม่เฒ่าฮัวให้นางตอนวันปักปิ่นที่ผ่านมา

“ขอบคุณนายท่านมากขอรับ ส่วนปิ่นไม้นี้เป็นของที่ติดตัวนางมาตั้งแต่ที่ข้าเก็บนางมาเลี้ยงขอรับ ข้าจึงตั้งชื่อให้นางตามอักษรที่แกะสลักอยู่บนปิ่นไม้นั่น”

เขาเอ่ยตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย เพราะตนกำลังจะได้รับเงินก้อนโตจากนายท่านตรงหน้า

ฮัวหนิงอันได้ยินที่นายท่านตรงหน้าถามก็รู้สึกแปลกใจพร้อมกับมีลางสังหรณ์บางอย่าง แต่ยังไม่กล้าคิดไปไกลกว่านี้

“เอาเงินให้เขาไป ส่วนเจ้าขึ้นไปนั่งรถม้ากลับจวนกับข้า”

นายท่านผู้นั้นเอ่ยก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถม้า แต่ขณะเดินผ่านบิดา ก็ได้ยินเสียงกระซิบรอดไรฟันออกมา

“จากนี้ข้ากับเจ้าขาดกัน!! หากจะสร้างเรื่องอะไรก็อย่ากลับมาให้ข้าได้เห็นหน้าอีก!!”

“บอกตัวท่านเองเถอะเจ้าค่ะ หากวันหน้าข้าได้ดีอย่าเสนอหน้าไปให้ข้าเห็นหน้าแล้วกัน” เอ่ยจบนางก็เดินผ่านไปขึ้นรถม้าทันที

ฮัวเฉิงมองตามบุตรสาวที่เก็บมาเลี้ยงไปด้วยสายตาดูถูกกึ่งไม่พอใจ กล้าดีอย่างไรมาพูดกับเขาเช่นนี้ แต่ก็ดีที่นางไปจากบ้านเขาได้ เพราะอยู่ต่ออีกหน่อยก็ไม่รู้ว่านางจะสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขาอีก

ฮัวหนิงอันนั่งเกรงอยู่บนรถม้ากับชายรุ่นพ่อตรงหน้า จนรถม้าหยุดลงที่หน้าจวนขนาดใหญ่หลังหนึ่ง นายท่านผู้นั้นจึงลงไปก่อนตามด้วยนางที่ทำหน้าเหลอหลาเพราะทำตัวไม่ถูก

“ให้คนพานางไปอาบน้ำใหม่แล้วพามาพบข้าที่ห้องโถงใหญ่”

นายท่านที่พานางมาเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้าจวน ทำให้นางที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับสิ่งสวยงานในจวนต้องเรียกสติตัวเองกลับมา

“พะย่ะค่ะ” แล้วนางก็ถูกพาเดินแยกไปอีกทาง จากนั้นก็มีสาวน้อยสาวใหญ่เข้ามารุมขัดสีฉวีวรรณให้นางทุกซอกทุกมุม

“เออ...ป้าตรงนั้นไม่ต้องขัดก็ได้มั้งเจ้าคะ” นางเอ่ยเมื่อถูกจับแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ

“ไม่ได้! นายท่านไม่เคยพาสตรีใดกลับจวน มาวันนี้พาแม่นางกลับมาด้วยแปลว่าท่านต้องเป็นคนพิเศษไม่น้อย” คนที่นางเรียกว่าป้าเอ่ยตอบหน้าตาย

“นายท่านของป้าอาจพาข้ากลับมาเป็นสาวใช้เฉย ๆ ก็ได้เจ้าค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องขัดทุกซอกทุกมุมหรอก” นางเอ่ยแย้งอีกครั้ง

“อย่าพูดมากเลยเจ้าค่ะยินยอมพวกข้าแต่โดยดีเถอะ แม่นางจะได้ไม่เจ็บตัวมาก” ท่านป้าอีกคนเอ่ยขึ้น ทำให้ฮัวหนิงอันต้องยอมเงียบแต่โดยดี เพราะรู้ว่าตนสู้แรงแม่ป้าเหล่านี้ไม่ไหวแน่

นางถูกจับขัดตัวไปก็ถูกบ่นไป พอมาถึงตอนเลือกชุดก็ถูกบ่นอีก ว่านางตัวเล็กผอมบางเกินไปใส่ชุดไหนก็หลวมไปหมด สุดท้ายจึงมาจบที่ชุดสีเขียวอ่อนที่นางใส่แล้วหลวมน้อยที่สุด

ก่อนพาไปพบคนเหล่าท่านป้าก็กำชับให้นางพูดคำราชาศัพท์ที่ไว้ใช้กับเชื้อพระวงศ์ ทำให้นางยิ่งมั่นใจว่าคนที่ช่วยนางไม่ธรรมดาจริง ๆ

“ท่านอ๋องแม่นางฮัวมาแล้วเพคะ” ท่านป้าคนที่จัดการทุกอย่างให้นางเป็นผู้เอ่ยขึ้นขณะเดินเข้าไปในห้องโถงของเรือนใหญ่

นายท่านของจวนเงยหน้าขึ้นมองเต็มตา ก่อนจะเอ่ยปากชม...มั้ง

“อืม ดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย” นางถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินประโยคนี้ หากตาลุงนี่ไม่ใช่คนซื้อตัวนางมานางคงด่าสวนไปแล้ว

“ขอบคุณนายท่านที่ช่วยเหลือข้าน้อยเพคะ เออ...แล้วจะให้ข้าน้อยไปทำงานอะไรในจวนหรือเพคะ”

นางถามเข้าเรื่องทันที เพราะไม่อยากคิดไปในแนวเดียวกับเหล่าท่านป้าทั้งหลาย

“เจ้าต้องแทนตัวเองว่าหม่อมฉันถึงจะถูก!” ท่านป้าที่พานางมาเอ่ยเสียงเข้ม

“ช่างเถอะ เจ้ามานั่งตรงนี้แล้วเอาปิ่นของเจ้ามาให้ข้าดูหน่อย” นายท่านตรงหน้าไม่ตอบ แต่ขอดูสิ่งที่ติดตัวนางมาแทน

นางจึงเอาปิ่นนั้นให้เขาดู พร้อมกับสังเกตว่าสายตาของเขามีแววคล้ายจะเศร้าหมองไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งเช่นเดิม

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามารดาที่แทนจริงของเจ้าคือผู้ใด” เขาเงยหน้าถามนางเมื่อมองปิ่นนั่นจนพอใจแล้ว

“ไม่ทราบเพคะ ตั้งแต่จำความได้หม่อมฉันก็มีเพียงครอบครัวฮัวที่เก็บหม่อมฉันมาเลี้ยง และพวกเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่ามารดาที่แท้จริงของหม่อมฉันคือผู้ใด ไม่เช่นนั้นเขาคงเอาหม่อมฉันไปคืนมารดานานแล้วเพคะ”

นางเอ่ยไปตามตรงและไม่คิดจะพูดให้คนตรงหน้าสงสารด้วย เพราะไม่รู้จะทำเช่นนั้นไปเพื่อสิ่งใด

“หากข้าบอกว่ามารดาเจ้าไม่อยู่บนโลกนี้แล้วเจ้าจะเสียใจหรือไม่”

ฮัวหนิงอันนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพสตรีในความฝันอุ้มทารกวิ่งหนีโจรป่าผุดขึ้นมา ทำให้นางอดที่จะรู้สึกเศร้าไม่ได้

“คงเสียใจเพคะ แต่หากนางไม่อยู่แล้วจริง ๆ หม่อมฉันก็ขอเพียงได้ไปกราบหลุมศพนางสักครั้ง ว่าแต่ท่านรู้จักมารดาหม่อมฉันด้วยหรือเพคะ”

นางเอ่ยถามออกไป ในใจก็เริ่มแน่ใจมากกว่าหกส่วนว่าชายตรงหน้ารู้จักมารดาเจ้าของร่างนี้

“ข้ารู้จักนางดีเลยล่ะ นางคือพระชายาท่านอ๋องโจวฉู่ฮุ่ย ระหว่างทางไปกราบพระที่อารามนอกเมืองขบวนของพระชายาถูกโจรดักปล้น บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านอ๋องสามหายไป”

“.....”

“สัญลักษณ์ที่แสดงว่าเป็นตัวบุตรสาวของท่านอ๋องผู้นั้น คือปิ่นไม้จันทร์หอมแกะสลักนกยวนยาง ด้ามจับมีคำว่าหนิงกับอัน ที่ตัวทารกมีปานครึ่งวงกลมที่ใต้รักแร้ขวา ซึ่งแม่นมของข้าบอกว่าเจ้ามี”